It’s not the best choice, it’s Spacer’s Choice.
Σε μια εποχή όπου το ουσιαστικό role playing σπανίζει και που η στάμπα “RPG” μπαίνει σε καθολικά action τίτλους γεμάτους filler και λίγη ουσία, το αγνό, ορθόδοξο role playing έχει πολλές φορές γίνει απλά μια επιλογή ανάμεσα σε μαύρο/ άσπρο. Είναι λοιπόν αξιοθαύμαστο όταν ένας developer με το βιογραφικό της Obsidian -και με όλες τις ατυχίες που έχει περάσει- όχι μόνο δεν έπεσε στο κυνήγι των trends (όπως τα άλλα παλικάρια της Black Isle…) αλλά τολμάει -κόντρα σε όλα τα προγνωστικά- να δώσει κάτι τόσο γνώριμο και ιδιαίτερο όσο το The Outer Worlds.
Για την Obsidian τα έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν, το βιογραφικό της είναι, απλά, σφραγίδα εγγύησης στη βιομηχανία. KotOR 2, Fallout: New Vegas, South Park: The Stick of Truth, Pillars of Eternity, Tyranny και άλλοι, είναι όλοι τίτλοι που άφησαν το στίγμα τους στη βιομηχανία του gaming, και δύσκολα θα βρεις άτομο που να μην έχει να πει καλά λόγια για αυτή την ομάδα. Και με τους μεγάλους Tim Cain και Leonard Boyarsky (Fallout 1 & 2, Arcanum, Vampire the Masquerade: Bloodlines) στο τιμόνι, το πειρατικό διαστημόπλοιο της Obsidian έδειχνε έτοιμο να κουρσέψει πλανήτες, καρδιές και πορτοφόλια. Πώς τα πήγε λοιπόν το νέο τους αυτό διαστημικό ρεσάλτο;
Το The Outer Worlds εξελίσσεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ο Theodore Roosevelt δεν έγινε ποτέ πρόεδρος της Αμερικής και οι διεθνείς εταιρίες κατάφεραν να αποκτήσουν τόσο μεγάλη ισχύ, που στην ουσία έχουν θεσπίσει τους κανόνες της καθημερινότητάς μας. Ένα βαθιά καπιταλιστικό και οργουελικό σύστημα, το οποίο έχει χτίσει μια κοινωνία που ζει με τη μουσική των διαφημίσεων, χρησιμοποιεί μόνο τα προϊόντα και το φαγητό της εταιρίας του, και ακολουθεί το εταιρικό μανιφέστο μέχρι τελικής πτώσης. Κάποια στιγμή στο μέλλον, λοιπόν, μια συντεχνία τέτοιων εταιριών αποφάσισε να αγοράσει ένα ολόκληρο πλανητικό σύστημα και να δημιουργήσει τις δικές της αποικίες και μια νέα καταναλωτική ουτοπία στην άκρη του γαλαξία μας.
Ο πρωταγωνιστής είναι ένας από τους πολλούς μετανάστες προς αυτή τη μακρινή και πολλά υποσχόμενη Εδέμ, μα δυστυχώς -λόγω βλάβης- το πλοίο του δεν έφτασε στον προορισμό του και θεωρούνταν χαμένο για 70 χρόνια. Επειδή όμως κάπως πρέπει να ξεκινάει μια ιστορία, ένας μυστηριώδης και λίγο τρελάρας επιστήμονας, τον βρίσκει, και βάζοντάς τον στην γρήγορη απόψυξη, θα καταφέρει μετά βίας να τον σώσει από το διαστημόπλοιο και να τον στείλει σε έναν πλανήτη. Άμεσα θα μάθετε πως όλα τα χρόνια που ο πρωταγωνιστής και οι άλλοι άποικοι ήταν σε λήθαργο, το αδελφό διαστημόπλοιο που ξεκίνησε από τη Γη, έφτασε στον προορισμό του, αποίκησε το σύστημα και έχει ήδη καταφέρει να δημιουργήσει όλα τα καλά της ανθρωπότητας. Φαγητό, ποτό, διασκέδαση, ανισότητα, αδιαφορία και φανατισμό. Όλα τα συστατικά δηλαδή που οδηγούν ένα βήμα πριν από την κατάρρευση του συστήματος.
Όλα τα χρόνια που ο πρωταγωνιστής και οι άλλοι άποικοι ήταν σε λήθαργο, το αδελφό διαστημόπλοιο που ξεκίνησε από τη Γη, έφτασε στον προορισμό του, αποίκησε το σύστημα και έχει ήδη καταφέρει να δημιουργήσει όλα τα καλά της ανθρωπότητας. Φαγητό, ποτό, διασκέδαση, ανισότητα, αδιαφορία και φανατισμό.
Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα είναι στο χέρι σας. Θέλετε να βοηθήσετε τον επιστήμονα αυτόν να σώσει τις αποικίες; Θέλετε να τον καταδώσετε στις αρχές και να συμμαχήσετε μαζί τους στο χτίσιμο του δικού σας καπιταλιστικού ονείρου; Θέλετε να βάλετε φωτιά και να κάψετε ό,τι κινείται τριγύρω σας; Να βοηθήσετε τους φανατικά θρησκόληπτους να κατακτήσουν το σύμπαν; Οι δυνατότητες είναι πραγματικά πάρα πολλές και όλες είναι σε θέση να αλλάζουν το σενάριο σε μεγάλο βαθμό αλλά και να χτίζουν την ιστορία γύρω από τον ίδιο τον παίκτη και τον τρόπο με τον οποίο παίζει. Μεγάλο βαθμό σε αυτό παίζει και το γεγονός ότι στο Outer Worlds δεν υπάρχει unkillable NPC. Μπορείτε πραγματικά να σκοτώσετε όποιον εσείς θέλετε και η ιστορία θα αλλάξει και αυτή ανάλογα. Σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν (όλως «τυχαίως», οι πιο πολλές περιπτώσεις που το έχουμε δει να συμβαίνει, είναι σε παλιότερους τίτλους των κεντρικών δημιουργών της Obsidian ή τίτλων από τους οποίους προήλθε το προσωπικό της Obsidian), αλλά η εφαρμογή του εδώ είναι από τις πιο ομαλές που έχουμε δει.
Αυτό το πλούσιο χτίσιμο γίνεται εφικτό λόγω του σχεδιασμού αλλά και της διάρκειας του τίτλου. Ενάντια στη μόδα του καιρού, με το Outer Worlds η Obsidian αποφάσισε να μείνει μακριά από χαοτικά, open-world περιβάλλοντα, και να δώσει μεγέθη πλανητών και περιοχών τόσο όσο είναι απαραίτητο για να έχει κάποιος την εξερεύνησή του αλλά και διατηρεί μια καλή ροή στις ιστορίες. Με πάνω κάτω 30 ώρες διάρκεια και σχεδόν μηδενικό backtracking ή χαμένο χρόνο σε μετακινήσεις, πρόκειται για έναν τίτλο που προχωράει με άνεση καθ’ όλη τη διάρκειά του, και ταυτόχρονα είναι αρκετά “μαζεμένος” ώστε να μπορεί κάποιος να κάνει πολλαπλά playthroughs και να δοκιμάσει διαφορετικές επιλογές. Εμείς ρίξαμε συνολικά τουλάχιστον άλλες 15 ώρες δοκιμάζοντας διαφορετικές επιλογές, κάφρικα builds και τρελές ιδέες, και πραγματικά βλέπαμε το παιχνίδι να αλλάζει άρδην μπροστά μας.
Σε αυτό συμβάλει τα μάλα και η χαρακτηριστικά ποιοτική γραφή της Obsidian. Αν και από τη μία θα λέγαμε πως απουσιάζει αυτό το βάθος στο νέο lore και η γενική ροή που είχαν δώσει στο Pillars of Eternity ή στο Fallout NV, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά απογοητεύει. Ίσα ίσα, φαντάζει σαν φόρος τιμής στις συλλογές sci-fi ιστοριών των 50s-60s-70s, με ένα κεντρικό lore να τα κυβερνάει και εκατοντάδες ιστοριούλες να δημιουργούνται μέσα σε αυτόν. Γραφή γεμάτη χιούμορ και ατμόσφαιρα, που χτίζει πολλούς ξεχωριστούς χαρακτήρες και σκηνικά. Αν όμως θα λέγαμε πως υπάρχει ένα κύριο στοιχείο που στέκεται πάνω από όλα, αυτό έχει να κάνει με τα Easter Eggs αλλά και το πόσο οργανικά έχουν μπει μέσα στο παιχνίδι.
Αυτός ο φόρος τιμής που αναφέραμε πιο πάνω κάνει την εμφάνισή του σε πάρα πολλά σημεία του παιχνιδιού, όπου quests/ χαρακτήρες/ αντικείμενα κ.λπ είναι εμπνευσμένα από διάφορα παλιά έργα επιστημονικής φαντασίας. Quest με φανερή έμπνευση πίσω από ιστορίες όπως οι Illustrated Man, Randevous with Rama, Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, Fahrenheit 451 αλλά και ιστοριών των H.G. Wells, William Gibson, και H.P. Lovecraft είναι μόνο λίγα που αναγνωρίσαμε εμείς, αλλά είμαστε βέβαιοι πως υπάρχουν και πολλά ακόμα. Και το ωραίο δεν είναι ότι αυτά γίνονται μόνο σε σημαντικά σημεία, αλλά μπορεί να συμβούν και σε μία τυχαία συζήτηση περαστικών, που προέκυψε από κάτι που εσείς εκείνη τη στιγμή έτυχε να κάνετε, το οποίο το 99.99% των παικτών ενδεχομένως να μην έκανε.
Το σίγουρο είναι πως το τελικό οπτικό αποτέλεσμα, από τεχνικής άποψης, είναι απλά ικανοποιητικό και θυμίζει ένα πιο ομαλό “Fallout 4 στο διάστημα”, με λίγο καλύτερα εφέ, κίνηση και animation αλλά με τους ίδιους, σχεδόν ξύλινους, NPCs σε κουβέντες και διάφορα απλά textures.
Το Outer Worlds δείχνει σαν να κρύβει πολλά διαφορετικά επίπεδα μέσα του και είναι βέβαιο πως οι λίστες με τέτοια μυστικά και αναφορές θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο όσο παίζει και ξαναπαίζει ο κόσμος. Και αν προσθέσουμε αναφορές σε πιο σύγχρονα έργα της pop culture (Firefly, 2001: Space Odyssey, Futurama, Red Dwarf, Cowboy Bebop, Star Wars, GoΤ κ.α.), αλλά και του gaming (KotOR, Fallout, Borderlands, Mass Effect, Space Quest κ.α.), η υπόθεση πλέον θυμίζει κλασικά adventures και κυνήγι των πόντων για να βρεις όλα τα μυστικά. Επίσης, αφιερώστε και ενός λεπτού σιγή προς τιμήν των χαρακτήρων των δημιουργών του DnD που έχασαν τη pen & paper ζωή τους κατά τη διάρκεια του development του τίτλου!
Μιας και αναφέραμε τα tributes, είναι λογικό πως πολλά από αυτά επηρέασαν το στήσιμο αλλά και τον σχεδιασμό του κόσμου αυτού. Τα πιο ξεκάθαρα και εξόφθαλμα παραδείγματα είναι σίγουρα οι αδικοχαμένες σειρές Firefly και Futurama. Επιρροή σίγουρα υπάρχει από όλα τα μήκη και πλάτη, αλλά είναι από εκεί που οι δημιουργοί φαίνεται να άντλησαν την παλαβομάρα και το εικαστικό του κόσμου. Σχεδιασμένο με την Unreal 4 μεν, το Outer Worlds απέχει αρκετά από το να θεωρηθεί ένας τεχνικά όμορφος τίτλος, ειδικά έχοντας δει τα πρόσφατα, απίστευτα αποτελέσματα με την ίδια μηχανή στο Gears 5. Αν αυτό ήταν θέμα μικρής ομάδας, χαμηλού budget, απειρίας με αυτή τη μηχανή ή και όλα τα παραπάνω, δύσκολα θα το μάθουμε. Το σίγουρο είναι πως το τελικό οπτικό αποτέλεσμα, από τεχνικής άποψης, είναι απλά ικανοποιητικό και θυμίζει ένα πιο ομαλό “Fallout 4 στο διάστημα”, με λίγο καλύτερα εφέ, κίνηση και animation αλλά με τους ίδιους, σχεδόν ξύλινους, NPCs σε κουβέντες και διάφορα απλά textures.
Εκεί όμως που κερδίζει βαθμούς είναι στο εξωφρενικό art direction του. Οι δημιουργοί πολύ ορθά δεν σχεδίασαν απλά ένα “Fallout in space”, αλλά πέρασαν διάφορα στοιχεία υπερβολής που παραπέμπουν και αυτά στον sci-fi σχεδιασμό των 50s και 60s. Καμπύλες, βιοφόρμες και υπερχρωματισμός, έρχονται να δέσουν γλυκά με διάφορα γραφιστικά σχέδια και στυλ της εποχής (που είναι διάσπαρτα από διαφημίσεις και ένδυση, μέχρι αρχιτεκτονική και βιομηχανικό σχεδιασμό) που εντυπωσιάζουν. Ίσως αυτή η επιλογή να έχει δώσει αποτελέσματα που σε ορισμένους θα φανούν υπερβολικά, αλλά για τους γνώστες της περιόδου που τιμάει το παιχνίδι, το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ όμορφο.
Και αν βάλουμε μαζί τον εξαιρετικό κύκλο ημέρας-νύχτας και το πόσο πολύ αλλάζει τα χρώματα και την ατμόσφαιρα κάθε περιοχής, τότε οι περιορισμοί που αναφέρθηκαν πιο πάνω ίσως να μην έχουν τόση σημασία. Στα του ηχητικού τομέα τώρα, το voice acting είναι όπως πάντα άριστο, με πολύ βάθος στον κάθε χαρακτήρα. Τα ηχητικά εφέ έχουν την απαραίτητη ρετρό ηχητική διαστημικών όπλων (αν και θα λέγαμε πως τα πυροβόλα όπλα ακούγονται λίγο πιο “ξύλινα” απ’ ό,τι θα έπρεπε) ενώ η μουσική επένδυση έχει πολλά κομμάτια που και προσθέτουν στη μαγεία και ατμόσφαιρα του τίτλου, αλλά και θα σας οδηγήσουν σε στιγμές να αφήσετε το mouse/ controller και να χαζεύετε τη θέα ακούγοντας κάποιο όμορφο theme.
Πρόκειται για έναν τίτλο που βασίζεται κυρίως στο gunplay για τις μάχες του, με κάποια melee weapons να ξελασπώνουν τον παίκτη σε δύσκολες καταστάσεις.
Όσoν αφορά την απόδοση του παιχνιδιού, εμείς το δοκιμάσαμε κυρίως σε ένα mid-range PC, δίνοντας και κάποιες ώρες ενασχόλησης και πειραματισμού στο PS4. Στο PC μας, το The Outer Worlds έτρεχε απροβλημάτιστα, με το framerate να είναι σχεδόν πάντα πάνω από 60fps (με λίγες πτώσεις στα 55 fps στη χειρότερη) και τα loading times με SSD δίσκο να διαρκούν 3-4 δευτερόλεπτα. Στο απλό PS4, από την άλλη, το παιχνίδι τρέχει κυρίως σε 30 fps (αλλά και εκεί νιώσαμε κάποιες μικρές πτώσεις, δίχως να δημιουργούν κάποιο πρόβλημα στο gameplay), με τα loading times να είναι ανάμεσα σε 20-40 δευτερόλεπτα -ανάλογα με την περίπτωση. Το σημαντικό όμως είναι πως πρόκειται για ένα RPG που δεν παρατηρήσαμε σχεδόν το παραμικρό bug ή glitch, κάτι που είναι άθλος και για την Obsidian (που δείχνει παιχνίδι με το παιχνίδι να γίνεται όλο και καλύτερη στο quality control) αλλά και για RPG τέτοιου όγκου και βεληνεκούς.
Για το τέλος αφήσαμε όμως το gameplay και στήσιμο του τίτλου. Όποιος έχει παίξει κάποιο από τα σύγχρονα Fallout, ξέρει σχεδόν ακριβώς τι να περιμένει και εδώ. Πρόκειται για έναν τίτλο που βασίζεται κυρίως στο gunplay για τις μάχες του, με κάποια melee weapons να ξελασπώνουν τον παίκτη σε δύσκολες καταστάσεις. Η ποικιλία των όπλων είναι η συνήθης, με ορισμένα έξτρα abilities όπως radiation, plasma, shock και acid που δουλεύουν καλύτερα σε συγκεκριμένους εχθρούς η κάθε μια. Υπάρχουν και πέντε special Science Weapons που έχουν πολύ πιο ιδιαίτερα αποτελέσματα και μπορούν να αλλάξουν αρκετά το gameplay, αλλά ως επί το πλείστον οι μάχες του παιχνιδιού απλά κάνουν τη δουλειά τους και δεν αποτελούν το βασικό πόλο έλξης για να ασχοληθεί κάποιος με το Outer Worlds -ειδικά μιας και η AI είναι ιδιαίτερα απλή.
Παρόμοια «OK» αντίδραση θα έχετε με διάφορα άλλα στοιχεία του παιχνιδιού. Το character progression αφήνει να δώσετε ability points σε διάφορα στοιχεία όπως persuasion, long guns, leadership κ.λπ. αλλά έτσι όπως ξεκλειδώνουν τα bonus τους, θα μπορείτε εύκολα να πάρετε όλα τα σημαντικά extras και να βάλετε πόντους κυρίως σε 3-4 σημεία για τo role playing που προσφέρουν. Τα perks δίνουν διάφορα ισχυρά αβαντάζ στον παίκτη, μα εδώ θα λέγαμε πως είναι σχεδόν παντελώς ανέμπνευστα και η ευρηματικότητα των Fallout απουσιάζει. Ακόμα και το loot, δείχνει σαν να του λείπει το ένα βήμα παραπάνω. Τα όπλα και οι armours απλά εκτελούν το ρόλο τους ενώ -όπως σε σχεδόν όλα τα RPGs- 99 στα 100 consumables δε θα τα ακουμπήσετε (εκτός και αν παίξετε στο ανώτερο επίπεδο δυσκολίας όπου υπάρχει και survival στοιχείο με thirst/ hunger/ tiredness).
Αυτό που είναι κάπως ενοχλητικό, είναι ότι υπάρχουν και ορισμένες quality of life ελλείψεις ή αστοχίες, που απλά δε θα περίμενε κανείς από μια τέτοια εταιρία. Ορισμένα παραδείγματα είναι τα εκνευριστικά μικρά γράμματα σε υπότιτλους αλλά και σε όλο το UI, η απουσία multiple quest tracking και custom waypoint, αλλά και η ύπαρξη πυξίδας αντί mini-map. Να πούμε, βέβαια, πως έχουν γίνει και αρκετές βελτιώσεις που αξίζουν αναφοράς. Καταρχάς, υπάρχει ένα εξαιρετικό σύστημα fast travel, που σε συνδυασμό με την πολύ καλή ροή στο quest giving, θα σας βοηθήσει να γλιτώσετε πάρα πολλές άχρηστες ώρες περπατήματος (για οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι, η διάρκεια θα ήταν τουλάχιστον επιπλέον 10 με 15 ώρες!). Επίσης, εδώ ό,τι σηκώνεται είναι χρηστικό και δε θα ξαναχρειαστεί να μαζέψετε κουτάλια/ κούπες/ χαρτιά υγείας/ πέτρες και ό,τι άλλη σαβούρα σκέφτηκε ένας developer και πέταξε μέσα στον τίτλο. Και φυσικά, πρέπει να προσθέσουμε πως το inventory είναι έτη φωτός πιο χρηστικό από το αντίστοιχο των Fallout, που ακόμα και στο Fallout 76 νόμιζες ότι πιο εύκολα μπορείς να παίξεις Microsoft Flight Simulator από το να πλοηγείσαι στο μενού του!
Στο Outer Worlds δεν υπάρχει unkillable NPC. Μπορείτε πραγματικά να σκοτώσετε όποιον εσείς θέλετε και η ιστορία θα αλλάξει και αυτή ανάλογα.
Βλέποντάς το The Outer Worlds λίγο αυστηρά, θα ήταν εύκολο κάποιος να αρχίσει τη γκρίνια και να μιλήσει για μια στασιμότητα στο 1st person RPG genre. Και είναι όντως γεγονός πως η Obsidian πάτησε ακριβώς επάνω σε όσα γνωρίζει να φτιάχνει και έδωσε ένα παιχνίδι αρκετά «ασφαλές». Από την άλλη, θα ήταν επίσης εύκολο να ξεχάσει κανείς πως η Obsidian είναι πολύ μικρότερη από τη Bethesda, και εργάζεται με πολύ μικρότερο budget, που εδώ έκανε το πρώτο ανεξάρτητο βήμα της σε τέτοιου ύφους παιχνίδι, χτίζοντας έναν νέο κόσμο και δημιουργώντας καινούργιο lore.
Μπορεί λοιπόν να μην εφευρίσκει εκ νέου τον τροχό ή να θέτει νέα δεδομένα στη βιομηχανία, αλλά αυτό που ξεκίνησε και ήθελε να προσφέρει, το κατάφερε και με το παραπάνω. Και τι είναι αυτό; Ένα πλούσιο RPG κλασικού τύπου, σε ένα νέο franchise, με ογκώδες lore, εξαιρετική γραφή, πολλαπλές διαδρομές και επιλογές, με πλούσιο και ουσιαστικό replay value και μηδενικό filler. Πρόκειται για ένα πολύ διασκεδαστικό πρώτο βήμα σε κάτι που έθεσε γερές βάσεις για να γίνει ένα νέο, μεγάλο franchise. Και με την οικονομική υποστήριξη της Microsoft από εδώ και πέρα, θέλουμε όλοι να ελπίζουμε σε ένα λαμπρό μέλλον για αυτή την πολυαγαπημένη εταιρεία.
Το review για το The Outer Worlds βασίστηκε στις εκδόσεις του για PC και PS4.
