Πρέπει και μπορώ! Κι ως τον ουρανό! Θα σε αναζητήσω Dragon Ball.
Ήταν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στον Namek που άρχισε λίγο να αλλάζει το κλίμα. Εκεί άρχισε να ξεθωριάζει η ενδόμυχη επιθυμία για έναν πνευματικό διάδοχο των Legacy of Goku του Gameboy Advance, έτσι, με λίγο περισσότερη σχεδιαστική φιλοδοξία, δεδομένου ενός καλύτερου προϋπολογισμού, ένα μεγαλεπήβολο Action-RPG με τη στήριξη της Unreal Engine. Η Unreal Engine, βέβαια, ντύνει υπέροχα και σταθερά τις ημι-ανοιχτές περιοχές του τίτλου, με χρωματικές επιλογές και απεικόνιση κόσμου απόλυτα πιστά στη σειρά. Ένα, δε, από τα ωραιότερα πράγματα στο Kakarot, είναι αυτή η ελεύθερη περιήγηση που προσφέρει σε τοποθεσίες πολύ γνωστές και αγαπητές στους φίλους του Dragon Ball.
Μακριά όμως από το όνειρο του οπαδού ενός πλήρως αναπτυγμένου, σύγχρονου Action-RPG, οι σχεδιαστικές ανησυχίες της Cyberconnect2 μάς προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Που, δεν είναι ακριβώς πεζή. Αρκετά game-y και “στεγνή” ίσως, ιδίως ως προς τον προσανατολισμό στο σχεδιασμό. Διότι σαφώς στο άκουσμα της αυθεντικής μουσικής -έστω και ελαφρώς μιξαρισμένης σε σημεία- σε σκηνές πολύ εμβληματικές, η τρίχα σηκώνεται κάγκελο. Πίσω όμως από την πιστότατη παρουσίαση, υπάρχει και ένα παιχνίδι.
Και, πράγματι, ήταν κάπου εκεί, στο κεφάλαιο με Frieza στον Namek, όπου πλέον ήρθε η πλήρης συνειδητοποίηση: Τo Dragon Ball Z: Kakarot δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ένα τεράστιο κλείσιμο ματιού στους φίλους της σειράς. Να το πούμε “fan service”; Kαθόλου άδικα. Στο τέλος της ημέρας, ενδεχομένως αυτό από μόνο του να αρκεί, καθώς ξέρει ακριβώς σε ποιους απευθύνεται. Όταν η πρώτη υπο-αποστολή έχει να κάνει με την εύρεση του αγαπημένου περιοδικού του «Χελωνοτζίνι», ξέρεις ακριβώς πού βρίσκεσαι.
Ο έλεγχος του SonGoku καβάλα στο «ζαχαρένιο σύννεφο», όπου περιδιαβαίνοντας στο βάθος εμφανίζεται κάποια από τις πολύ χαρακτηριστικές πόλεις της σειράς και μπορείς να κατέβεις και να περιηγηθείς σε αυτή, ή οι ελεύθερες πτήσεις με τον Gohan ή τον Piccolo, ανάλογα με το πού βρίσκεται η ιστορία και ποιου χαρακτήρα σου δίνει τον έλεγχο, είναι μέρος της μαγείας που προσφέρει η φαντασία πίσω από το όνομα του τίτλου.
Τo Dragon Ball Z: Kakarot δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ένα τεράστιο κλείσιμο ματιού στους φίλους της σειράς.
Ξεκινώντας με τον SonGoku και τον Gohan λίγο έξω από το σπίτι τους να προπονούνται, και εξιστορώντας ολόκληρο το Dragon Ball Z, σε πιστότητα σχεδόν ένα προς ένα, από μπροστά μας περνούν όλοι οι χαρακτήρες και τα σημαντικά γεγονότα της σειράς. Η κύρια δομή του τίτλου στηρίζεται στην εναλλαγή cut-scenes -όπου ουσιαστικά παρακολουθούμε τα σημαντικότερα και μη, γεγονότα του anime, σε ενεργό συμμετοχή μας στις μάχες- απουσία των ατελείωτων λογυδρίων και θανατηφόρων ματιών που κρατούσαν 3 -4 επεισόδια. Περιφερειακά, υποστηρίζεται από μεμονωμένες περιοχές που συνθέτουν τον world map και κάθε μια από αυτές παρουσιάζεται σε σχεδιαστική λογική «ανοιχτού κόσμου».
Εκεί μέσα έχει χτιστεί μια παιδική χαρά με πολύ λίγα δυστυχώς και ανέμπνευστα παιχνίδια. Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του τίτλου αυτή είναι. Οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να μεταβούμε στο κόκκινο θαυμαστικό του χάρτη, που σηματοδοτεί τη συνέχιση της λούπας «τώρα βλέπω το anime που μεγάλωσα και πλακώνομαι στο ξύλο». Πολλές φορές αυτό θα είναι μόλις λίγα μέτρα παρακάτω, και απλά πετάμε με τον χαρακτήρα μας, όπου σε μονόλογο ή διάλογο χτίζει ένταση για αυτό που έρχεται. Άλλες φορές, σε στιγμές γενναιοδωρίας, θα έχει εμφανιστεί κάποια παράπλευρη αποστολή με μπλε θαυμαστικό. Μην ρωτήσετε καν τι κάνεις σε αυτά. Τα γνωστά, πάρε και παρέδωσε, βρες και παρέδωσε ή στείλε κάτι στον άλλο κόσμο.
Σταθερά είναι πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ένα από αυτά είναι τα σημεία για ψάρεμα, τα ζωάκια για κυνήγι, τα δέντρα για μάζεμα φρούτων. Φυσιολογικά, μιας και το φαγητό στο Dragon Ball είναι μείζονος σημασίας. Εδώ, μαζεύοντας πρώτες ύλες και κρυφές συνταγές, θα φτιάχνουμε το φαγητό μας στα, επίσης προκαθορισμένα σημεία του χάρτη, για αναπλήρωση ζωής και προσωρινά εξτραδάκια στα στατιστικά.
Σημεία για προπόνηση όπου μαθαίνουμε νέες ικανότητες, καθώς και μερικές ακόμα εκπλήξεις, είναι όλα και όλα εκείνα που θα βλέπουμε ανοίγοντας το Dragon Radar, σε μια απεικόνιση του χάρτη που δεν κατακλύζεται από εικονίδια. Διότι, σε μια στιγμή έμπνευσης αντίστροφης λογικής, τα εικονίδια κατακλύζουν το περιβάλλον το οποίο περιδιαβαίνουμε, είτε στον αέρα (συνήθως) είτε στο έδαφος. Πολύχρωμα μπαλάκια φιγουράρουν παντού στον κόσμο του παιχνιδιού, στον αέρα, στη γη, μέσα σε σπηλιές, κάτω από τη θάλασσα. Το δυστύχημα είναι ότι δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε, καθώς χωρίς αυτά δεν μπορούμε να μάθουμε νέες ικανότητες στους χαρακτήρες μας.
Δεν είναι και να τρελαίνεσαι βέβαια, μιας και κατά διαβολική σύμπτωση η συλλογή τους έρχεται οργανικά, με τη μετακίνηση από το ένα μέρος στο άλλο. Σαφώς βέβαια το OCD βαράει κόκκινο, αφού εάν μπούμε στην ατέρμονη λούπα να τα μαζεύουμε όλα κάθε φορά που τα βλέπουμε μπροστά μας, είναι άτιμη δουλειά. Από την άλλη, ελέγχεται στο κατά πόσο η ευγενής διαδικασία του farming θεωρείται απαραίτητη από ένα σημείο και μετά. Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα οι Dragon Balls. Τις μαζεύουμε, κάνουμε μια ευχή για συλλογή από μπαλάκια, ανασαίνουμε. Δεν παύει βέβαια να είναι ένα στοιχείο που δίνει έντονα την εικόνα ενός λούνα-πάρκ, ενός τεχνητά σχεδιασμένου κόσμου που προσπαθεί, λίγο μάταια, να προσδώσει κίνητρα σε έναν όμορφα άδειο κόσμο.
Στα της μάχης τα πράγματα δεν ξεφεύγουν από το μοτίβο του σχεδιασμού για το υπόλοιπο παιχνίδι. Είναι εντυπωσιακές αλλά υπολείπονται ουσίας. Είναι μια ισορροπία γενικότερα που κρατά τον τίτλο αυστηρά σε fan service πλαίσια. Διότι, διαφορετικά, θα επιδράσουν οι εκρήξεις ντοπαμίνης σε κάποιον γνώστη της σειράς, που βλέπει μια εντυπωσιακή, εμβόλιμη σκηνή με τη γροθιά του Goku στα μούτρα του Vegeta κατά τη διάρκεια της μάχης, και την εκτόξευσή του μέτρα μακριά, διαλύοντας δυο-τρία βουνά στο διάβα του. Διαφορετικά, το μοτίβο dodge-block-attack μετά από τόσες και τόσες μάχες αρχίζει και καταντά φοβερά στατικό και επαναλαμβανόμενο.
Η κύρια δομή του τίτλου στηρίζεται στην εναλλαγή cut-scenes -όπου ουσιαστικά παρακολουθούμε τα σημαντικότερα και μη, γεγονότα του anime, σε ενεργό συμμετοχή μας στις μάχες.
Προφανώς όμως, και όσο το όνειρο παραμένει ζωντανό, το Dragon Ball Z: Kakarot είναι ό,τι πιο πιστό για τον φίλο του anime, ό,τι πιο κοντινό για να ξαναζήσει όλες εκείνες τις στιγμές, παίζοντας με τους αγαπημένους του χαρακτήρες. Υπάρχει έκδηλη η φροντίδα για το μέγιστο δυνατό fan service, τόσο μέσα από το gameplay σύστημα των Communities, όπου χτίζουμε δεσμούς μεταξύ όλων των χαρακτήρων της σειράς, όσο και από επιμέρους στοιχεία όπως η συλλογή σκηνών από το πρώτο Dragon Ball ή την Εγκυκλοπαίδεια με κάθε λογής πληροφορία για ό,τι έχει να κάνει με το Dragon Ball Z.
Πρόκειται για ένα καλό παιχνίδι, που δεν καταφέρνει τίποτα παραπάνω από τα βασικά που επιδιώκει. Το μοτίβο των cut-scenes με μάχες ενδεχομένως να κουράσει, ενώ τα σημεία με ελεύθερη περιήγηση χάνουν τη γοητεία τους σχετικά γρήγορα με τις σχεδιαστικές επιλογές που εφαρμόστηκαν. Για νοσταλγούς της σειράς ή για νεοεισερχόμενους που θέλουν να δουν το anime… παίζοντας, το Dragon Ball Z: Kakarot είναι ό,τι πιο πιστό σε ύφος και γεγονότα που μπορούν να βρουν σε videogame.
To review για το Dragon Ball Z: Kakarot βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4.
