Η αβάσταχτη ελαφρότητα της κοκό.
Το Drug Dealer Simulator θεωρητικά είναι από εκείνα τα indie παιχνίδια που εμφανίζονται κατά καιρούς για να εκμεταλλευτούν μια ιδιαίτερη «κούλ» ιδέα ή τη μόδα των streams. Πρακτικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πιο περίπλοκη περίπτωση, η οποία όμως δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα στεγανά των λεγόμενων Simulators που έχουμε δει κατά καιρούς. Η πολωνική εκδότρια Movie Games, έχει παρελθόν στη συγκεκριμένη κατηγορία με τίτλους όπως οι “Alaskan Truck Simulator”, “Plane Mechanic Simulator” κ.ο.κ., και στην προκειμένη περίπτωση καταπιάνεται με μια θεματολογία που σίγουρα τραβάει το ενδιαφέρον και μόνο από τον τίτλο. Πώς ακριβώς προσεγγίζεται ο κόσμος των ναρκωτικών λοιπόν από τους Πολωνούς;
Η μπίζνα κυρίες και κύριοι έχει ως εξής: Η επαφή μας στον υπόκοσμο είναι ο Eddie. Μέσω του λαπτοπ μας επικοινωνούμε με τον Eddie για να παραγγείλουμε το «πράμα». Αυτός κανονίζει ένα dead drop σε τυχαίο σημείο, από όπου πηγαίνουμε να το παραλάβουμε, φροντίζοντας να μην αργήσουμε πολύ γιατί μπορεί να κλαπούν. Αφού τα φέρουμε σπίτι κάτω από τη μύτη της αστυνομίας, ξανά μέσω του λαπτοπ επικοινωνούμε με πελάτες, οι οποίοι κάνουν παραγγελίες, και ανάλογα με αυτές «σπάμε» σε ποσότητες το προϊόν και ξεκινάμε να το μοιράσουμε στα σημεία που μας περιμένουν οι αγοραστές. Παίρνουμε τα λεφτά, επιστρέφουμε στο λαπτοπ, repeat.
Για να δίνουμε τα εύσημα εκεί που πρέπει, οι μηχανισμοί που υπάρχουν για την παραπάνω διαδικασία, συνδυάζονται ικανοποιητικά και τροφοδοτούν μια «λούπα», η οποία κρατάει το ενδιαφέρον των παικτών για τουλάχιστον το πρώτο οκτάωρο. Ποιοι είναι αυτοί οι μηχανισμοί; Ξεκινώντας, ο παίκτης πρέπει να υπολογίζει τι σακίδιο θα πάρει μαζί του για να μπορεί να κουβαλήσει το εμπόρευμα, αλλά όσο μεγαλύτερο είναι αυτό, τόσο πιο αργός θα είναι εκείνος, και τόσο πιο πιθανό είναι να τον παρατηρήσει η αστυνομία. Αν δεν πάρει σακίδιο, θα χρησιμοποιήσει τις τσέπες του, οι οποίες είναι περιορισμένες και κουβαλούν πολύ μικρές ποσότητες αλλά τον κάνουν πολύ πιο ευέλικτο.
Θα νοθεύσει το εμπόρευμα με άλλες ουσίες (π.χ. baking soda) ρίχνοντας τα κόστη αλλά και την ποιότητα, ή θα το κρατήσει καθαρό; Θα δουλέψει κατά την ημέρα που μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος, ή κατά τη νύχτα, όπου επικρατούν τα Police Hours αλλά η επιχείρησή του θα μένει αθόρυβη και οι πελάτες θα πληρώνουν περισσότερο για τα delivery; Θα βάλει τα «μαύρα» λεφτά σιγά σιγά σε ATM για να αγοράσει κι άλλα σπίτια/ εξοπλισμό, με κίνδυνο να τραβήξει την προσοχή της αστυνομίας, ή θα χρησιμοποιήσει την «επαφή» του η οποία ξεπλένει το χρήμα και κρατάει ένα 40%;
Μιας και αναφέραμε τα Police Hours, εδώ πρέπει να παρουσιάσουμε το περιβάλλον του παιχνιδιού, το οποίο είναι μια πόλη (φανταζόμαστε) κοντά στα Νότια σύνορα των Η.Π.Α., όπου επικρατεί ένα καθεστώς που θυμίζει… καραντίνα. Μοιάζει μάλλον κατά λάθος, ρεαλιστικό, διότι πρόκειται για ένα άθλιο γκέτο, κλεισμένο με ένα ψηλά τσιμεντένια τείχη α λα Τράμπ, και κυρίως εσώκλειστο πληθυσμό με Λατινοαμερικάνους, Αφρικανούς και όσους τα ονόματα τελειώνουν σε “-ev” και “-ov” (κοινώς Βαλκάνιους). Κρίνοντας από τον αισθητικό σχεδιασμό της πόλης, είναι λογικό οι πολίτες αυτοί να πέσουν στα ναρκωτικά.
Η κυκλοφορία είναι ελεύθερη κατά την ημέρα, αν και η αστυνομία περιφέρεται και σταματάει όποιον θέλει, αλλά το βράδυ η κυκλοφορία απαγορεύεται (Police Hours). Ταυτόχρονα, η πόλη είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα, και για να περάσει ο παίκτης από το ένα στο άλλο, πρέπει είτε να χρησιμοποιήσει τους υπονόμους (αλλά χωρίς το σακίδιό του) είτε να δωροδοκεί κάθε φορά τους εργάτες να του ανοίξουν την είσοδο σε κάποια τούνελ. Οι οποίοι εργάτες ζητούν αρχικά 150 δολάρια, τα οποία αυξάνονται και σύντομα γίνονται 250 δολάρια κ.ο.κ. Κοινώς, την έχουν δει Enterpreneurs και πάνε να βγάλουν το μηνιάτικο με μια τρύπα, όπως κάποιοι επίδοξοι Έλληνες «Εντερπρενέρς» με ένα ημιυπόγειο 25τ.μ στα Σεπόλια της Αθήνας των τελευταίων 2-3 χρόνων. Αν είχαμε όπλο στο παιχνίδι πάντως, τους εν λόγω εργάτες θα τους «πήγαιναν» τέσσερις καλοντυμένοι Αφρικανοί, χορεύοντας.
Ξεκινώντας λοιπόν από Μαριχουάνα και Αμφεταμίνες, προχωράει σε Ecstasy, Crystal Meth και όσο μεγαλώνει το Level, ξεκλειδώνονται πιο High End ναρκωτικά όπως Κοκαΐνη και Ηρωίνη. Ταυτόχρονα, όσο πιο δημοφιλής γίνεται η επιχείρηση και αυξάνεται το Respect, ξεκλειδώνουμε και επεκτεινόμαστε σε νέες περιοχές με νέα πελατεία, ενώ κάποιοι πιστοί πελάτες μπορούν να μπουν στον στρατό από βαποράκια μας, προμηθεύοντας περαιτέρω το προϊόν μας, το οποίο πολύ γρήγορα αγγίζει τρομακτικές ποσότητες. Κι αυτό διότι οι κάτοικοι αυτοί είναι πραγματικοί μερακλήδες και σπαταλούν τόσο χρήμα για ναρκωτικά όσο ο μέσος Έλληνας στο στοίχημα.
Τα logistics της επιχείρησής μας είναι τόσο απαιτητικά και αγχωτικά, που το παιχνίδι θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται “Accountant & Courier Services Simulator”. Το stock πέφτει συνεχώς, οι παραγγελίες δεν σταματούν να πέφτουν βροχή, και γενικώς υπάρχει μια συνεχής αγχωτική ανάγκη να τρέχουμε ασταμάτητα σαν τον Βέγγο δεξιά κι αριστερά. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει πραγματική επαφή με τον κόσμο των ναρκωτικών, και ο πρωταγωνιστής μοιράζει ναρκωτικά με τέτοια ελαφρότητα, που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι καραμέλες (χμμμ) ή ταπεράκια της Tupperware.
Υποτίθεται επίσης ότι κάποιοι πελάτες κινδυνεύουν απο Overdoses και αυτό πληγώνει την εικόνα της επιχείρησής μας, αλλά η μόνη που μας άγγιξε ήταν η στιγμή που «πήγε» από υπερβολική δόση ο Dwayne Angelopoulos, ομογένεια γαρ. Και αυτό κυρίως επειδή έκανε OD με 4 γραμμάρια, ντροπιάζοντας τα ανώτερα ελληνικά γονίδια, ενώ είχαμε πολλούς πελάτες που παίρνουν τα ναρκωτικά με το φτυάρι σαν πραγματικοί πρωταθλητές. Τι λοιπόν κι αν ξεκληρίσουμε τα Νότια Προάστια από overdoses, κι αν μας πιάσουν 50 φορές με τη μισή Κολομβία στη μια τσέπη και τον μισό Παναμά στην άλλη, τρώμε ένα συμβολικό πρόστιμο και το πρωί έξω ξανά για καφέ και τυρόπιτα. Ταυτόχρονα, τα ακούραστα κομάντα της DEA δεν έχουν πρόβλημα να μας καταδιώκουν σε όλη την πόλη, μόνο για να σταματήσουν μόλις περάσουμε την πόρτα της πολυκατοικίας μας.
Κάπου εδώ λοιπόν θα τη χαλάσουμε σε όσους είδαν το πρώτο trailer του Drug Dealer Simulator, και θα πούμε ότι το παιχνίδι που κυκλοφόρησε είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν υπάρχει κανένα σενάριο, δεν υπάρχουν όπλα, δεν υπάρχουν συμμορίες και ανταγωνισμός, δεν υπάρχει η δυνατότητα να μεγαλώνουμε τα δικά μας φυτά, άλλες δραστηριότητες και πολλά άλλα. Παρά το πεζό gameplay, θα πούμε ότι οι πρώτες ώρες είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σε περισσότερο από το ίδιο. Αυτή τη στιγμή δίνεται η έντονη αίσθηση ότι υπάρχουν ενδιαφέροντες μηχανισμοί, οι οποίοι είναι ικανοί να στηρίξουν πολύ περισσότερο περιεχόμενο και ιδέες από αυτό που υπάρχει στο παιχνίδι αυτή τη στιγμή. Κοινώς, είναι σίγουρο ότι οι Πολωνοί δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να κάνουν πολλά από αυτά που είχαν στο μυαλό τους.
Κυρίως όμως, δεν υπάρχει ο… ρομαντισμός. Παρά το ότι το παιχνίδι είναι Πρώτου Προσώπου, δεν υπάρχει καμία ατμόσφαιρα ή σασπένς. Δεν κάνουμε blend σε παγκάκια και πλήθη, αλλά τρέχουμε σε κυριολεκτικά άδειους δρόμους. Οι πελάτες και τα βαποράκια μάς περιμένουν σαν όρθια playmobil στη μέση του δρόμου, συχνά δίπλα σε αστυνομικούς. Τους νέους πελάτες τους τσιμπάμε κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου, πετώντας σκληρά ναρκωτικά στα μούτρα τους. Τι απέγινε στις παλιές καλές εποχές, τι έγινε στο να ρίχνουμε ναρκωτικά στα ποτά της ανυποψίαστης νεολαίας; Τι απέγινε στο να κάνουμε λίγο αθώο chit chat με τους πελάτες κατά το delivery: «Βρε καλώς τον Johnny, μια από τα ίδια μπρό; Πως τον είδες τον Ολυμπιακό χθες; Η οικογένεια καλά; Σε άφησε η σύζυγος και πήρε και τα παιδιά; Μα δεν καταλαβαίνω γιατί, παρεμπιπτόντως οοοοορίστε και τα 5 κιλά Ecstasy που παρήγγειλες, θα τα πάρεις μόνος ή να στα φορτώσω στο κλαρκ;».
Τι θα τα κάνουμε εν τέλει όλα αυτά τα λεφτά; Δε θα αγοράσουμε έπαυλη με κατοικίδιο τίγρη, δεν θα βουτήξουμε σε ένα βουνά κοκαΐνης σαν τον Σημαδεμένο, δε θα καταστρέψουμε τις καριέρες ανερχόμενων μουσικών και ηθοποιών εθίζοντάς τους στο προϊόν μας; Τα λεφτά χρησιμοποιούνται για την αγορά εξοπλισμού και περισσότερων ναρκωτικών, και… αυτά. Κι αυτό οφείλεται στο ότι το 90% του gameplay είναι η άχρωμη ρουτίνα ζυγίσματος και τρεξίματος από το σημείο Α στο σημείο Β. Και φτάνει ένα σημείο που θα παρακαλάμε με αυτά τα λεφτά να μπορούσαμε να αγοράσουμε έστω ένα παπί. Πραγματικά, η τελευταία φορά που τρέξαμε τόσο σε παιχνίδι πρέπει να ήταν στο Athens 2004.
Το κυριότερο πρόβλημα του Drug Dealer Simulator είναι ότι φαίνεται πως κάτι πάει να πει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Η έλλειψη περιεχομένου αυτή τη στιγμή καταδικάζει τους παίκτες σε έναν κύκλο, ο οποίος μετά το πρώτο οκτάωρο δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Κι αν θέλουμε να το δούμε και από μια πιο… φιλοσοφική οπτική, παρουσιάζει το πολύ ενδιαφέρον θέμα που πραγματεύεται με μια εντελώς επιδερμική, άχρωμη προσέγγιση, και ο παίκτης τρέχει συνεχώς χωρίς να έρχεται σε καμία επαφή με τον πραγματικό κόσμο των ναρκωτικών, δεν βλέπει ούτε από που προέρχονται, ούτε που καταλήγουν και τι προξενούν. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, το αφήνουμε στην κρίση του κοινού.
To Drug Dealer Simulator κυκλοφορεί από τις 16 Απριλίου, αποκλειστικά για PC.