Beat ‘em ups strike back.
Εάν επιλέγαμε ένα είδος βιντεοπαιχνιδιών που γεννήθηκε και πέθανε σε μία πολύ συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ένας εκ των σημαντικότερων υποψήφιων θα ήταν τα beat ‘em ups, της σχολή του Double Dragon. Ένα είδος που μεσουράνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, κυρίως στις καμπίνες των arcades, από όπου οι μεγαλύτεροι αναγνώστες μας πιθανότατα θα έχουν αλησμόνητες αναμνήσεις από παιχνίδια όπως τα Final Fight, Cadillacs and Dinosaurs και Golden Axe (πόσο meta ο τερματισμός).
Οι σημαντικότεροι τίτλοι του είδους “έτρωγαν” αφειδώς τα κέρματά μας, εντούτοις, οι κάτοχοι του Mega Drive μπορούσαν να υπερηφανεύονται για ένα από τα ελάχιστα, πραγματικά ποιοτικά, beat ‘em ups που είχαν εκδοθεί ειδικά για την κονσόλα. Παρότι τα Streets of Rage είχαν κάνει αίσθηση, το δημιουργικό τέλμα του είδους, έβαλε το franchise σε έναν -σχεδόν- μόνιμο πάγο. “Σχεδόν”, βέβαια, καθώς οι γαλλικές Dotemu και Lizardcube αποφάσισαν, 26 χρόνια μετά, να αναβιώσουν το franchise.
Οι εν λόγω εταιρίες απέδειξαν ότι μπορούν να φρεσκάρουν σχεδόν άψογα μία εμπειρία από τις πρώτες γενιές κονσολών, μέσω του αξιολογότατου Wonder Boy: The Dragon’s Trap του 2017. Σε αντίθεση με την παραπάνω περίπτωση όμως, όπου είχαμε ένα πιστότατο remake ενός εκ των καλύτερων platforms του Master System, στην παρούσα δημιουργία έχουμε ένα πλήρες sequel όπου, εκτός από την αναβάθμιση του οπτικού τομέα, φέρνει και διάφορες πινελιές στο gameplay προκειμένου να δικαιολογεί απόλυτα το ψηφίο του “τέσσερα” δίπλα από τον τίτλο του.
Είναι πραγματικά αξιέπαινη η προσπάθειά τους, δεδομένου ότι όσοι είχαν ασχοληθεί με το είδος στις χρυσές εποχές του, αντιλαμβάνονται πως η δομή και το gameplay του πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να εμπλουτιστούν και να εξελιχθούν σε βαθμό που να δικαιολογεί την επιστροφή τους. Παρόλα αυτά, οι προαναφερθείσες ομάδες ανάπτυξης πρόσθεσαν ορισμένες πινελιές στο gameplay ώστε το Streets of Rage 4 να στέκεται άνετα σήμερα, για όποιον επιθυμεί μία ανάλαφρη εμπειρία γεμάτη με ασταμάτητο… αγχολυτικό ξύλο, δίχως να στοχεύει αποκλειστικά στους αδένες της νοσταλγίας στην προσπάθειά του να αποκτήσει αξία.
Επιπλέον, είναι σημαντικό πως οι προσθήκες δεν αλλοιώνουν την εμπειρία που πρέπει να αποδίδει ένα παιχνίδι του είδους, τουτέστιν, το gameplay παραμένει ιδανικά σε απλοϊκά μονοπάτια, τα οποία μαθαίνονται δευτερόλεπτα αφότου ρίξει κάποιος το κέρμ… πατήσει το “start game”. Παλιοί και νέοι χαρακτήρες απαρτίζουν την αρχική πεντάδα επιλογών, κάθε ένας εκ των οποίων έχει αισθητές διαφοροποιήσεις στην ταχύτητα και το ύφος των επιθέσεων, ώστε να υπάρχει ουσιαστική σημασία στην επιλογή χαρακτήρα -σε αντίθεση με τα παλιότερα παιχνίδια, όπου οι διαφορές έγερναν πρωτίστως στο εικαστικό επίπεδο παρά στο πρακτικό.
Ένας από τους σημαντικότερους εμπλουτισμούς αφορά στην ειδική κίνηση του κάθε χαρακτήρα, ένας μηχανισμός που βρισκόταν στο 99% των τίτλων του είδους και λειτουργούσε ουσιαστικά ως μία ενέργεια πανικού, πατώντας -συνήθως- ταυτόχρονα το κουμπί του άλματος και της γροθιάς προκειμένου να εκτελέσουμε μία ισχυρή κίνηση στους τριγύρω εχθρούς μας. Το αντίτιμο, φυσικά, ήταν ένα κομμάτι της ενέργειας ώστε να αποφεύγεται το ανελέητο “σπαμάρισμα”. Αυτός ο μηχανισμός επιστρέφει και εδώ, αλλά εκμοντερνισμένος. Αν και πάλι, όποτε ενεργοποιούμε αυτήν την κίνηση χάνουμε μέρος της ενέργειας, αυτό το κομμάτι μπορούμε να το επανακτήσουμε σταδιακά χτυπώντας εχθρούς, με το ρίσκο ότι μπορεί να το χάσουμε μόνιμα εάν δεχθούμε το παραμικρό χτύπημα.
Είναι μία φαινομενικά απλοϊκή προσθήκη, που όμως καταφέρνει να προσδώσει μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτήν την ειδική κίνηση και να ωθήσει στην εκτενέστερη χρήση της σε πιο επιθετικές τακτικές -σε αντίθεση με την περιορισμένη και σχεδόν αποκλειστικά αμυντική μεταχείρισή της στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παιχνιδιών. Η ειδική κίνηση ενδείκνυται και για διάφορους πειραματισμούς επιθετικής φύσης, σε συνδυασμό με το υποτυπώδες μεν αλλά καίριο σύστημα combos που ενσωματώνει το Streets of Rage 4, επιτρέποντάς μας έτσι να χτυπάμε τους εχθρούς ανελέητα όση ώρα βρίσκονται στον αέρα. Υπάρχουν ορισμένοι συνδυασμοί που επιτρέπουν να αφαιρέσουμε ιδιαίτερα μεγάλα κομμάτια της εχθρικής μπάρας ενέργειας, ακόμα και σε bosses.
Να τονίσουμε ξανά ότι το Streets of Rage 4 δεν μπαίνει σε καμία περίπτωση στα χωράφια των fighting παιχνιδιών (από άποψη πολυπλοκότητας), καθώς τα combos δεν απαιτούν ποτέ κάποια απομνημόνευση αλληλουχίας κουμπιών, αλλά αντιθέτως έρχονται κατόπιν αυτοσχεδιασμού, μέσω της χρήσης των τριών ειδών επιθέσεων που έχει στο ρεπερτόριο του κάθε χαρακτήρας (επίθεση από άλμα, ειδική κίνηση, γροθιά).
Όσον αφορά στον βαθμό πρόκλησης, τα διάφορα είδη εχθρών (όπου θα δείτε γνώριμες παρουσίες πέραν των καινούριων) δεν έχουν ενδοιασμούς να περάσουν σχεδόν άμεσα στην επίθεση. Η ποικιλία τους και οι ξεχωριστές ρουτίνες που έχουν είναι απόλυτα ικανοποιητικές για τη φύση του παιχνιδιού, απαιτώντας από τον παίκτη εγρήγορση για την κατάλληλη επιλογή των στόχων και τη σωστή επιθετική κίνηση.
Τα περιβάλλοντα επίσης έχουν μία σεβαστή ποικιλία, χωρισμένα σε 12 επίπεδα με ξεχωριστά σκηνικά και συχνά πυκνά γνώριμους περιβαλλοντικούς κινδύνους (γκρεμούς, οξύ, φωτιά κ.λπ.) ώστε να περιπλέκουν ελαφρώς και ευχάριστα την κατάσταση. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει και το boss στο τέλος κάθε επιπέδου, οδηγώντας συνήθως σε έντονες μάχες, που διαφοροποιούνται τόσο σε σχέση με τα απλά mobs, όσο και μεταξύ τους. Κάθε boss έχει ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία, όπως τη δυνατότητα να κάνει counter τις επιθέσεις μας αν δεν προσέξουμε τη στάση του σώματός του, την εκτόξευση ρουκετών σε διάφορα σημεία της αρένας, τη χρήση πυροβόλου όπλου κ.λπ. Όλες οι μάχες εντούτοις είναι δίκαιες, χωρίς να εντοπίζονται πουθενά άδικες εχθρικές επιθέσεις που να δείχνουν σαν να είναι πρακτικά αδύνατο να αποφευχθούν (όπως γινόταν δηλαδή στα περισσότερα beat em’ ups των arcades).
Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι η διάρκεια του Streets of Rage 4 φαντάζει ιδανική, στις περίπου δύο ώρες, καθώς είναι πραγματικά χορταστική για το είδος και δεν φτάνει σε καμία περίπτωση να κουράσει. Είναι από αυτά τα παιχνίδια που μπορεί να ευχαριστηθεί κάποιος πλήρως σε μία καθισιά, από την αρχή ως το τέλος, αλλά και να τον πείσει να επανέλθει κάποια στιγμή για μία απλή αλλά έντονη και πλήρως διασκεδαστική εμπειρία καλοδεχούμενα μικρής διάρκειας.
Να σημειώσουμε εδώ ότι υπάρχει η δυνατότητα για διπλό online co-op (ή τετραπλό offline), όπου η συνεργασία δύο παικτών για το μοίρασμα των εχθρών ή την επίτευξη περίτεχνων combos μεταξύ τους μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα πιο εντυπωσιακές μάχες. Έχοντας ασχοληθεί αρκετές φορές με το online κομμάτι του τίτλου, συνδεόμενοι με τυχαίους παίκτες, μπορούμε να πούμε ότι το Streets of Rage 4 είναι ιδανικό για συνεργατικό παιχνίδι, αν και ενδείκνυται κυρίως για offline coop. Σε όσα online παιχνίδια και αν μπήκαμε οι πτώσεις του frame rate και το lag πάντα έκαναν την εμφάνισή τους. Αν και στις καλύτερες των περιπτώσεων η συχνότητα αυτού του θέματος δεν καθιστούσε την εμπειρία απαγορευτική, δεν παύει να αποτελεί έναν τομέα που σίγουρα χρειάζεται βελτίωση.
Περνώντας στον οπτικό τομέα, το Streets of Rage 4 προσφέρει αναμφίβολα ένα ευχάριστο και όμορφο αποτέλεσμα, με ζωηρή παλέτα χρωμάτων και σχεδιασμό που δείχνει σαν να έχει βγει από τις σελίδες κόμικ. Τα animations είναι αρκούντως ικανοποιητικά, αποδίδοντας απολαυστικά την αίσθηση των χτυπημάτων, σε συνδυασμό πάντα με τα άρτια οπτικά και ηχητικά εφέ.
Αν μη τι άλλο, για άλλη μία φορά μετά από το Wonder Boy: The Dragon’s Trap, η γαλλική ομάδα ανάπτυξης δείχνει να ξέρει πολύ καλά πώς να επανασχεδιάσει κατάλληλα ένα αγαπημένο παιχνίδι των παλιότερων κονσολών. Είτε είστε παλιοί fans του Streets of Rage ή του είδους γενικότερα, είτε θέλετε να χαλαρώσετε… κοπανώντας τους αμέτρητους κακοποιούς του υποκόσμου της Wood Oak City (ξεχάσαμε να μιλήσουμε για το σενάριο… χρειάζεται;…) το τέταρτο μέρος της σειράς δικαιώνει πλήρως την αναβίωσή της.
Το Streets of Rage 4 κυκλοφορεί από τις 30 Απριλίου για PS4, PC, Switch και Xbox One. To review βασίστηκε στην έκδοσή του για PC.
