Ο αέναος κύκλος της βίας.
Οι Sony και Naughty Dog δείχνουν να επιθυμούν την επανάληψη της ιστορίας, παραδίδοντας το The Last of Us Part II (TLOU 2 εφεξής) ως το ηχηρότατο κύκνειο άσμα των αποκλειστικών τίτλων της κονσόλας, πριν την έλευση της επόμενης γενιάς, όπως είχε συμβεί δηλαδή πριν από 7 χρόνια με το πρώτο μέρος (υπάρχει βέβαια και το Ghost of Tsushima, αλλά μιλάμε σαφέστατα για εντελώς διαφορετική βαρύτητα στα ονόματα των εταιριών που τα αναπτύσσουν). Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να θυμίσουμε τον λόγο που το πρώτο The Last of Us τάραξε τα νερά, προσφέροντας μία από τις εντονότερες εμπειρίες όχι μόνο του PlayStation 3 αλλά και των βιντεοπαιχνιδιών γενικότερα, πρωτίστως σε σεναριακό επίπεδο.
Στο πρώτο TLOU η Naughty Dog είχε πραγματευτεί άρτια το ενήλικο θέμα του με ώριμο και φυσικό χτίσιμο της σχέσης μεταξύ των πρωταγωνιστών, σε μία παραγωγή που μπορούσε να κοιτάει ανερυθρίαστα, σε επίπεδο γραφής, τις καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες δραματικής θεματολογίας. Αποτελεί ένα επίτευγμα που έχουν καταφέρει ελάχιστα παιχνίδια, ανεξαρτήτως είδους. Η σχέση μεταξύ Joel και Ellie αναπτυσσόταν με υποδειγματικό τρόπο, δίχως υπερβολές ή σεναριακές ευκολίες, αποκαλύπτοντας σταδιακά ένα μοναδικό συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ τους, δημιουργώντας στον παίκτη πηγαίο ενδιαφέρον για την επιβίωσή τους. To δέσιμο όλων των επιμέρους στοιχείων στο πρώτο TLOU λειτουργούσε σχεδόν άψογα (ίσως με κάποιες μικρές παραφωνίες στην A.I.), ξανατονίζουμε όμως ότι η ειδοποιός διαφορά με αλλους τίτλους ήταν η εξαιρετική πένα του Neil Druckmann.
Το μεγάλο στοίχημα του TLOU 2 για όλους τους φίλους του πρώτου τίτλου, αφορούσε στη γραφή του sequel και στο κατά πόσον θα μπορούσε ο σεναριακός κεραυνός να χτυπήσει στο ίδιο σημείο δύο φορές. Το μεγάλο επίτευγμα της Naughty Dog ήταν ότι έχτισε χαρακτήρες με τόσο δυνατές προσωπικότητες και προσεγμένες σχέσεις, ώστε η επιτυχία του παιχνιδιού να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη γραφή, σε σημείο μάλιστα που ακόμα και ένας κορυφαίος τεχνικός τομέας ή ένα υπέροχο gameplay να δείχνουν σχεδόν δευτερεύοντα. Ως εκ τούτου, το review αντιμετωπίζει την ανυπέρβλητη δυσκολία ότι το σενάριο του TLOU 2 ξεδιπλώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι απειροελάχιστες οι πληροφορίες που μπορούμε να δώσουμε δίχως να μπούμε σε μονοπάτια επικίνδυνων spoilers.
Ο γράφων, στην προσπάθειά του να βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις του και να προσπαθήσει να αναλύσει και να αξιολογήσει το σενάριο, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει κάποιον υποψιασμένο σε συμπεράσματα για το τι θα συμβεί στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού. Επομένως, για τις επόμενες, αρκετές, παραγράφους οφείλουμε να προειδοποιήσουμε όποιον θέλει να ασχοληθεί με το TLOU 2 δίχως την παραμικρή νύξη για την τροπή του σεναρίου. Το βασικό θέμα με το οποίο καταπιάνεται το TLOU 2 έχει να κάνει με τον τραγικό αντίκτυπο που έχει η αφαίρεση κάθε ανθρώπινης ζωής και τον φαύλο κύκλο της ατελείωτης βίας που προκύπτει από το απύθμενο μίσος και την καταστρεπτική φύση της ανάγκης για εκδίκηση. Είναι ένα, αναμφίβολα, ενδιαφέρον θέμα, ιδίως όταν με αυτό καταπιάνεται ένας δημιουργός που διακρίθηκε για την ωριμότητα της γραφής του, τους προσγειωμένους διαλόγους και την καλλιέργεια χαρακτήρων που δεν κινούνται στα ηθικά άκρα του άσπρου/ μαύρου που συναντώνται συνήθως στους ήρωες παιχνιδιών.
Το έναυσμα αυτού του κύκλου βίας στηρίζεται σε γερές βάσεις, που θα σοκάρουν τον παίκτη -ανυποψίαστο ή μη. Όσο και αν δικαιολογείται αυτό το αρχικό συμβάν από την πραγματιστικά ωμή φύση του κόσμου που έχτισε η Naughty Dog στο πρώτο TLOU, είναι δεδομένο ότι ο παίκτης θα νοιώσει έντονο θυμό και λύπη, προετοιμάζοντάς τον για ένα στενάχωρο αλλά συνάμα εξαιρετικά καλογραμμένο ταξίδι. Χωρίς να υπεισέλθουμε σε πολλές λεπτομέρειες, καθώς μπαίνουμε πλέον για τα καλά στα χωράφια των spoilers, θα αναφέρουμε ότι μία μέθοδος που αξιοποιείται για να αποδοθεί το σενάριο (και δεν εννοούμε το προαναφερθέν έναυσμα που οδηγεί στον κύκλο βίας) το πιθανότερο είναι ότι θα δημιουργήσει αντιδράσεις, έστω πρόσκαιρα και μέχρι ο παίκτης να αντιληφθεί την αξία και την ουσία της συγκεκριμένης μεθόδου.
Το σίγουρο είναι πως αυτό το κομβικό σημείο, που δυστυχώς μόνο με αυτόν τον απροσδιόριστο τρόπο μπορούμε να περιγράψουμε, είναι προϊόν τολμηρής επιλογής από τη Naughty Dog, που ούτε έγινε στο πόδι, ούτε ελαφρά τη καρδία. Αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της βασικής θεματικής του κύκλου της βίας και της εκδίκησης όπως αναφέραμε παραπάνω, όσο κι αν ενδέχεται να ξενίσει στα πρώτα βήματα. Η υλοποίηση αυτού του τμήματος τελικά είναι απολύτως απαραίτητη, κάτι που αντιληφθήκαμε και εκτιμήσαμε σταδιακά.
Περνάμε στο θέμα της δομής με την οποία παρουσιάζονται τα κεφάλαια της ιστορίας, η οποία λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που -μάλλον ακούσια- έπειτα από ένα σημείο αποπροσανατολίζει, έστω φαινομενικά, από τη βασική πλοκή, η οποία δείχνει σαν να περνάει στο παρασκήνιο. Αποτελεί ίσως το μόνο κομμάτι του παιχνιδιού που θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος ότι ίσως θα γινόταν να αποδοθεί κάπως καλύτερα, χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι το αποτέλεσμα δεν παραμένει προσεγμένο στη γραφή του. Παρότι ο λόγος ύπαρξης συγκεκριμένων σεναριακών κατευθύνσεων δικαιολογείται πλήρως από τη θεματική του παιχνιδιού και την υψηλότατης ποιότητας γραφής, μας δημιουργήθηκε η εντύπωση πως ορισμένα κομμάτια της ιστορίας ενδέχεται να μπορούσαν να μεταφερθούν με καλύτερο, ας πούμε, “μοντάρισμα”.
Για να βγάλουμε κάπου εδώ τον ελέφαντα από το δωμάτιο, ελέω του κακού χαμού που έχει προκληθεί από τοξικά σχόλια στο ίντερνετ (δεν αναφερόμαστε προφανώς σε υγιείς αντιδράσεις με ουσιαστικά επιχειρήματα σχετικά με τη σεναριακή εξέλιξη), ατζέντα και political correctness δεν υπάρχουν. Ο βασικός κορμός της πλοκής, η ευρύτερη εξέλιξη της θεματικής του μίσους και οι διάφορες συγκρούσεις που προκύπτουν στην πορεία, δεν σχετίζονται με τη σεξουαλικότητα των πρωταγωνιστών ούτε καθορίζονται από το φύλο τους. Όχι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν κατ’ ανάγκη αρνητικό, καθώς πάντα η επιτυχία της ενσωμάτωσης τέτοιων θεμάτων εξαρτάται από τον τρόπο που αποδίδονται.
Εντούτοις, επειδή πολλά ακούγονται, με το TLOU 2 η Naughty Dog ουδέποτε προσπαθεί να μεταφέρει κάποιο ζορισμένο μήνυμα “ατζέντας”. Φυσικά, όπως είναι ήδη γνωστό, αποτυπώνεται η ομοφυλοφυλική σχέση μεταξύ της Ellie και της Dina, η οποία όμως αναπτύσσεται με ιδιαίτερη φυσικότητα, δημιουργώντας ένα όμορφο δέσιμο και αβίαστο ενδιαφέρον από εμάς για την επιβίωσή τους. Κατά τον γράφοντα, είναι ιδιαίτερα θετικό που η εταιρία ενσωματώνει αυτό το κομμάτι με πλήρη ομαλότητα και αληθοφάνεια (σαφέστατα σπανιότατο για τα βιντεοπαιχνίδια), δίχως να προσπαθεί ποτέ να μεταφέρει κάποιο βεβιασμένο μήνυμα. Κάτι δηλαδή που έχουμε δει σε άνευρες politically correct παραγωγές, που το μόνο που επιχειρούν είναι να βάλουν “τικ” σε συγκεκριμένα κουτάκια.
Γενικότερα, όλοι οι χαρακτήρες ανεξαιρέτως χαρακτηρίζονται από προσγειωμένη και ρεαλιστική προσωπικότητα, αποφεύγοντας στην πλειοψηφια των περιπτώσεων καταστάσεις όπου θα μπορούν να βγουν εύκολες ερμηνείες με τη λογική του μαύρου/ άσπρου, με αποτέλεσμα η ποιότητα της γραφής στους διαλόγους και τους χαρακτήρες παραμένει στα υψηλότατα επίπεδα του πρώτου TLOU. Κάπου εδώ αξίζει να αναφέρουμε το μοναδικό πραγματικά αρνητικό κομμάτι του TLOU 2 (αποφύγετε αυτήν και τις επόμενες δύο παραγράφους αν δεν θέλετε την παραμικρή υπόνοια spoiler), το οποίο αφορά ένα συγκεκριμένο σημείο του παιχνιδιού όπου ερχόμαστε μπροστά από μία αρκετά κακή απόφαση των δημιουργών στη μέθοδο απόδοσης μίας σεκάνς (που ευτυχώς διαρκεί μόνο μερικά λεπτά).
Στο μυαλό των ιθύνοντων η απόφαση για αυτήν την εξέλιξη μάλλον φάνταζε ως θαρραλέα, όμως τελικά καταλήγει να προκαλεί θυμό για όλους τους λάθους λόγους. Αν και δεν θέλουμε να σας μπερδέψουμε παραπάνω, θα αναφέρουμε ότι ακόμα και σε αυτό το σημείο το πρόβλημα δεν είναι η γραφή, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρεται η σκηνή. Αναμφίβολα, αυτή η σεκάνς θα συζητηθεί σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με τα όρια συγκεκριμένων αφηγηματικών εργαλείων που έχει στη διάθεσή του μέσω του gameplay ο δημιουργός προκειμένου να αποδώσει μία σκηνή. Συγχωρείστε μας για το ασαφές διαφόρων κομματιών του άρθρου αυτού, αλλά, όπως προείπαμε, το TLOU 2 είναι ένα ναρκοπέδιο για spoilers.
Για να κλείσουμε με τα της πλοκής, θα πρέπει να αναφέρουμε πως το TLOU 2 κατάφερε πλήρως ως το φινάλε να μας δημιουργήσει έντονα συναισθήματα, που απογειώνονται σε μεγάλο βαθμό με το πέσιμο των τίτλων τέλους, όπου παγιώνεται η συνειδητοποίηση ενός rollercoaster συναισθημάτων, για ένα ταξίδι που είναι ακόμα πιο αδυσώπητο, ωμό και άγριο σε σχέση με το πρώτο, καταφέρνοντας τελικά να περάσει επιτυχώς την ουσία της θεματικής του. Είναι ένα επίτευγμα που, σε συνδυασμό με τα κείμενα, επιτυγχάνεται χάρη στους εξαιρετικούς ηθοποιούς, παλιούς και καινούργιους, που παραδίδουν ορισμένες από τις πιο επαγγελματικές και με άκρα φυσικότητα δραματικές ερμηνείες που έχουμε δει σε παιχνίδι (και όχι μόνο). Οι cutscenes συμβάλλουν καταλυτικά στην απεικόνιση της πειστικής υποκριτικής, όντας άρτια δομημένες και με εξαιρετική λεπτομέρεια, αποδίδοντας τους χαρακτήρες με μία σπάνια αληθοφάνεια ακόμα και σε διακριτικούς μορφασμούς και κινήσεις του σώματος.
Ας ξεσκάσουμε λίγο όμως από τα του σεναρίου και ας περάσουμε στα πιο αντικειμενικά μονοπάτια των υπολοίπων, τεχνικών (και άψογων) συνιστωσών, για τις οποίες μπορούμε να μιλήσουμε με πλήρη ελευθερία. Ο πυρήνας του gameplay, φυσικά, δεν θα μπορούσε παρά να παραμένει πιστός σε αυτόν του πρώτου ΤLOU, αν και σαφέστατα εμπλουτισμένος και βελτιωμένος. Για άλλη μία φορά το survival στοιχείο επικρατεί ωθώντας μας συνεχώς στο ενδελεχές ψάξιμο κάθε περιοχής για τυχόν εφόδια (οι “συνήθεις ύποπτοι” που περιλαμβάνουν scraps, σφαίρες, κουρέλια, λεπίδες κ.λπ.). Αυτήν τη φορά όμως οι περιοχές του Seattle (όπου λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο κομμάτι της εμπειρίας) είναι κατά πολύ μεγαλύτερες σε σχέση με το πρώτο, και η εκτενέστερη ποικιλία κινήσεων επιτρέπει σε μεγαλύτερο βάθος την εξερεύνηση. Αν μη τι άλλο, δίνεται ακόμα πιο πειστικά η εικόνα της περιήγησης σε έναν εκτενή και άκρως επικίνδυνο post-apocalyptic κόσμο.
Η ελευθερία κινήσεων στα ρημαγμένα κτήρια είναι μεγαλύτερη, καθώς έχει προστεθεί η δυνατότητα για άλματα, μία αναγκαία και ουσιαστική προσθήκη στο ρεπερτόριο των κινήσεων, που έλειπε από το πρώτο. Φυσικά, αυτός ο μηχανισμός δεν προσεγγίζει το platforming τύπου Tomb Raider αλλά και ούτε θα έπρεπε, παραμένοντας πιστό στην αληθοφάνεια που διακατέχει όλο το παιχνίδι. Η διαδικασία της εξερεύνησης είναι σε μεγάλο βαθμό βελτιωμένη, αποφεύγοντας πλέον την επανάληψη απλών περιβαλλοντικών γρίφων, όπως τη συχνή εύρεση πτυσσόμενων σκαλών. Δημιουργούνται πολύ πιο οργανικές περιπτώσεις για την εύρεση της πρόσβασης στον εκάστοτε προαιρετικό χώρο, απαιτώντας παρατηρητικότητα αλλά και λογική σκέψη, ώστε να ανακαλύψουμε πολύτιμο loot ή να “ξεκλειδώσουμε” κομμάτια του lore, βρίσκοντας σημειώματα ή παρατηρώντας τα άκρως λεπτομερή περιβάλλοντα.
Στις εξτρά κινήσεις που έχουμε στη διάθεσή μας συμπεριλαμβάνεται η ικανότητα να συρθούμε πρηνηδόν, παρέχοντάς μας ένα ακόμα εργαλείο τόσο στη μάχη και το stealth όσο και στην εξερεύνηση (σαφέστατα δεν αποτελεί μία πρωτόγνωρη ικανότητα για τα βιντεοπαιχνίδια, αλλά, περιέργως, απαντάται σπάνια στο είδος). Ιδίως στο stealth και τις μάχες, η πρηνηδόν κίνηση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, επιτρέποντάς μας να εκμεταλλευόμαστε την πανταχού παρούσα πυκνή βλάστηση ώστε να περνάμε απαρατήρητοι από τους εχθρούς. Με αυτόν τον φυσικό τρόπο αυξάνονται αισθητά τα ωφέλιμα stealth σημεία, οδηγώντας σε ακόμα πιο λειτουργική, σιωπηρή προσέγγιση.
Οι μάχες με τους ανθρώπους γενικά έχουν βελτιωθεί σε τεράστιο βαθμό, αποτελώντας ένα από τα highlightσ του TLOU 2. Το survival στοιχείο βρίσκεται για άλλη μία φορά στα καλύτερά του όταν βρισκόμαστε σε μάχες, με τα λιγοστά πυρομαχικά να μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι κάθε σφαίρα είναι πολύτιμη αλλά και πραγματικά θανατηφόρα. Η πληθώρα των αντιδράσεων που παρουσιάζουν οι εχθροί, ανάλογα με την κατάσταση, προσδίδει σημαντικούς βαθμούς στην αληθοφάνεια των συγκρούσεων, ακούγοντάς τους συνεχώς να συνεννοούνται, να δίνουν επακριβώς τη θέση μας στους υπολοίπους, να μας χάνουν πειστικά ή να αναφωνούν με τρόμο το όνομα ενός συμπολεμιστή τους που μπορεί να πέφτει νεκρός δίπλα τους από τη σφαίρα μας (ή το βέλος μας).
Αυτό το συνεχές και ποικίλο άκουσμα ομιλιών και λεπτομερών εντολών από τους εχθρούς στις μάχες (δεν θα μας φανεί παράξενο αν έχουν ηχογραφηθεί διαφορετικοί διάλογοι για κάθε πιθανό πεδίο μάχης) δημιουργεί ακόμα πιο έντονα την αίσθηση ότι μαχόμαστε απέναντι από κανονικούς ανθρώπους και όχι εντελώς απρόσωπα bots. Σαν επιμέρους συμπεριφορές και ρουτίνες, μπορεί να βλέπουμε στοιχεία που έχουμε συναντήσει σε άλλα παιχνίδια, όμως, κάθε μία από αυτές αποδίδεται με υψηλότατη ποιότητα, απογειώνοντας έτσι το αποτέλεσμα όταν τις βλέπουμε να αξιοποιούνται σαν σύνολο από την Α.Ι. σε απόλυτη αρμονία και σχεδόν αψεγάδιαστα.
Η ωμότητα στην απεικόνιση της βίας (χωρίς να γίνεται επιτηδευμένα splatter), η αληθοφάνεια στην επικινδυνότητα των όπλων, τα εκτενέστερα set-pieces και το εύρος από ρουτίνες της Α.Ι., σε συνδυασμό με τον εμπλουτισμό των κινήσεων της Ellie, μας οδηγούν σε πραγματικά έντονες συγκρούσεις και συχνά-πυκνά στη δημιουργία καταστάσεων που θα παραπέμπαν σε μία προσγειωμένη action κινηματογραφική σεκάνς. Το αλατοπίπερο στην εντυπωσιακή εικόνα των συγκρούσεων έρχεται με την ποικιλία από λεπτομερή animations στις -μικρής διάρκειας- melee μάχες, που οδηγούνται σχεδόν πάντα σε μία… άγρια κατάληξη. Η προσθήκη του μηχανισμού dodge (αποφυγής) κατά βούληση, προσθέτει ένα ακόμα καλοδεχούμενα απλοϊκό αλλά και απαραίτητο βάθος τόσο στις μάχες με ανθρώπους όσο και με τα μεταλλαγμένα όντα.
Συνολικά θα έρθουμε απέναντι από δύο βασικές εχθρικές παρατάξεις, τη μιλιταριστική WLF αλλά και την παγανιστική και ακραία Seraphite, κάθε μία από τις οποίες φέρει ορισμένες ιδιαιτερότητες στις συμπεριφορές και τις μονάδες της (τα αιμοδιψή σκυλιά που οσφραίνονται τα ίχνη μας και χυμάνε λυσσασμένα πάνω μας, αποτελούν έναν νέο και ιδιαίτερα υπολογίσιμο κίνδυνο). Εννοείται πως από τον κόσμο του TLOU 2 δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ζόμπι και οι clickers, με τα τελευταία να επιστρέφουν ελαφρώς εμπλουτισμένα και άκρως θανατηφόρα. Η συχνότητα της εμφάνισής τους είναι ιδανική ώστε ούτε να κουράζουν τα σημεία όπου τα αντιμετωπίζουμε, αλλά ούτε και να φτάνουμε σε σημείο να ξεχνάμε τις ρίζες της καταστροφής του σύγχρονου πολιτισμού.
Αν και ο τρόπος αντιμετώπισης αυτών των όντων είναι σχεδόν απαράλλαχτος σε σχέση με το πρώτο TLOU, ιδιαίτερη φροντίδα έχει δοθεί στα εξαιρετικά, άκρως ατμοσφαιρικά σημεία όπου τα συναντάμε. Το πυκνό σκοτάδι, τα όμορφα εφέ φωτισμού αλλά και ο εξαιρετικός ηχητικός τομέας συνθέτουν ορισμένες έντονα αγχωτικές καταστάσεις, είτε πασχίζοντας να εκτελέσουμε όσα περισσότερα όντα με stealth, είτε τρέχοντας πανικόβλητοι ώστε να τους ξεφύγουμε. Ο οπτικός τομέας, γενικότερα, βρίσκεται στην κορυφή των βιντεοπαιχνιδιών, αποτυπώνοντας με μοναδική λεπτομέρεια και την τελευταία πτυχή του περιβάλλοντος, πείθοντάς μας πλήρως ότι προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε μία αστική ζούγκλα (στην κυριολεξία), όπου η φύση έχει πλέον ανακαταλάβει οριστικά το έδαφός της. Οι ρημαγμένες γειτονιές του Seattle καθώς και το πλήθος των εσωτερικών χώρων, δίνουν διαρκώς την αίσθηση ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε το photo mode περισσότερο.
Στις περίπου 30 ώρες (τόσες έγραψε το κοντέρ μας στο hard), το TLOU 2 δεν έχανε ευκαιρία να μας φέρνει μπροστά από εντυπωσιακά set pieces είτε πρόκειται για πανέμορφα τοπία που βρίσκουμε εν μέσω νηνεμίας, είτε αφορά έντονες σεκάνς δράσης, τηρώντας πάντα τους κανόνες αληθοφάνειας που έχει θέσει, δίχως ποτέ να ξεφεύγει σε μονοπάτια “Uncharted”. Τα δε εφέ φωτισμών διαχέουν τους κλειστούς και ανοικτούς χώρους με απόλυτη φυσικότητα, συμβάλλοντας στο μέγιστο βαθμό στη σύνθεση μίας “ζωντανής” εικόνας, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι φωτισμοί από μόνοι τους δημιουργούν μοναδικά highlights που πραγματικά απογειώνουν την ατμόσφαιρα.
Το εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα θα πρέπει να σημειώσουμε ότι απεικονίζεται σε εκτενή περιβάλλοντα, με αραιά σημεία τεχνητού loading που δεν φαίνεται ποτέ, και με ένα ομαλότατο ρυθμό frame rate που το είδαμε να σκοντάφτει μόνο σε δύο σημεία καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας, και εκεί σε σχεδόν ανεπαίσθητο βαθμό. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μιλάμε για έναν άθλο της Naughty Dog, “ξεζουμίζοντας” ένα μηχάνημα του 2013, σε βαθμό που να δείχνει ως διεκδικητής του αρτιότερου οπτικού αποτελέσματος που έχουμε δει ποτέ, ανεξαρτήτως συστήματος. Αυτή την οπτική πανδαισία συνοδεύει ιδανικά ο πλούσιος ηχητικός τομέας, γεμάτος με πειστικότατα και ποικίλα ηχητικά εφέ, αλλά και όμορφες συνθέσεις του Gustavo Santaolalla, ιδίως στις πιο αργές και δραματικές σκηνές. Μιας αναφοράς αξίζει βέβαια και η ελληνική μεταγλώττιση, που είναι επιτυχής και με ηθοποιούς γνωστούς μεν από τη δράση τους στον τομέα αυτό από τα κινούμενα σχέδια, αλλά σωστά τοποθετημένους στα πρόσωπα που δανείζουν τις φωνές του. Το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό όταν ακους ότι έχουν ηχογραφηθεί δεκάδες γραμμές διαλόγων στα ελληνικά όχι μόνο για τους βασικούς χαρακτήρες και τις cut scenes, αλλά και τις οργανικές και πολλές μάχες με τους απλούς εχθρούς που αναφέραμε πιο πάνω. Βεβαίως, για όσους δεν αρέσκονται στο ελληνικό voice over, υπάρχει επιλογή ελληνικών μενού και υπότιτλων, με το πρωτότυπο voice over.
Εν κατακλείδι, το TLOU 2 ανεβάζει πολλές ταχύτητες στην ποιότητα της απεικόνισης ενός ρημαγμένου και άκρως γοητευτικού post-apocalyptic κόσμου. Το ταξίδι που παρακολουθήσαμε ήταν αδυσώπυτο, βίαιο, ωμό και συναισθηματικά φορτισμένο, παρουσιάζοντας εξαιρετικά τη δύσκολη θεματική του, αποφεύγοντας διδακτισμούς που κουνάνε με ευκολία το δάχτυλο στον παίκτη. Τελικά, ο σεναριακός κεραυνός έπεσε στο ίδιο σημείο δύο φορές, και σε συνδυασμό με τον κορυφαίο τεχνικό τομέα, απέδωσε μία από αυτές τις λιγοστές εμπειρίες που είναι σε θέση να καθορίσουν τα ποιοτικά στάνταρ μίας γενιάς κονσολών.
Θερμή παράκληση σε όσους είχαν έστω και την ελάχιστη επαφή με τα περιβόητα leaks, να αποφύγουν οποιοδήποτε spoiler στα σχόλια, όσο μικρό και αν θεωρούν ότι είναι, κάτι που φυσικά συμπεριλαμβάνει σχόλια που θα ζητάνε να επιβεβαιώσουμε αν ισχύει οποιαδήποτε εξέλιξη που μπορεί να έχει εμφανιστεί ή υπονοηθεί από το leak. Τυχόν απορίες αυτού του είδους θα πρέπει να γίνονται απευθείας μέσω προσωπικού μηνύματος, καθώς είναι απαραίτητο να σεβαστούμε όσους κατάφεραν να αποφύγουν το παραμικρό spoiler για τη σεναριακή πορεία του TLOU 2.
Το The Last of Us Part II κυκλοφορεί από τις 19 Ιουνίου αποκλειστικά για το PS4.
