Είναι δύσκολο κάθε χρόνο να παρουσιάζεις κάτι φρέσκο. Αν είναι για τον γράφοντα δύσκολο να γράφει κάθε χρόνο λίγες νέες γραμμές κειμένου επάνω στα ίδια παιχνίδια, τότε πόσο μάλλον για τη Visual Concepts να γράφει νέο κώδικα, νέες ιδέες και νέα προσέγγιση κάθε λίγους μήνες. Και ενώ καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε υψηλές προσδοκίες με αυτό το ρυθμό, δεν ζητήσαμε εμείς τις ετήσιες κυκλοφορίες, και απο τη στιγμή που αυτή είναι η κατάσταση με τις κυκλοφορίες των αθλητικών τίτλων, όπως είναι το NBA 2K22, αυτήν οφείλουμε να παρουσιάσουμε. Ταυτόχρονα, είναι αυτονόητο ότι κάθε τόσο πρέπει η ζωή αναγκαστικά να τραβάει μπροστά.
Όπως έπρεπε όταν ο Γιάννης και οι Μπακς κολλούσαν στα play-off, να φτιάξουν ομάδα για play-off και όχι για regular season. Και ανταμείφθηκαν. Έτσι και εδώ πρέπει όταν έρχεται το πρώτο πλήρες αθλητικό παιχνίδι της νέας γενιάς, να βλέπουμε κάτι νέο. Πρέπει λοιπόν να βγάλουμε από τη μέση αυτό που κατά τη γνώμη μας ήταν το πιο σημαντικό φέτος: Το NBA 2K22 δεν είναι το next-get παιχνίδι που περιμέναμε (“θέλαμε”, “δικαιούμασταν”, συμπληρώστε ανάλογα). Στραβοπατάει λίγο δεξιά κι αριστερά αλλά αποτελεί συνολικά ένα ακόμη μικρό βήμα μπροστά για τη σειρά, και ταυτόχρονα απογοητεύει με την αίσθηση της γενικότερης στασιμότητας.
Και ενώ από την μια επικρατεί απογοήτευση όταν αυτό που με ανυπομονησία περιμέναμε τελικά δίνει την αίσθηση μιας γνώριμης και χωρίς εκπλήξεις εμπειρίας, από την άλλη είναι δύσκολο να αποφύγουμε το πόσο ευχάριστο και αναπόσπαστο κομμάτι της gaming καθημερινότητάς μας έχει γίνει, και με μικρές ή μεγάλες αλλαγές μας κρατάει… τόσο όσο. Η πρώτη και κυριότερη αλλαγή που τραβάει την προσοχή φέτος είναι η νέα άμυνα. Έχουμε να κάνουμε με σημαντικό rework που αλλάζει ριζικά το πώς παίζεται το παιχνίδι. Ήδη από τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα που θα πατήσει κάποιος στο παρκέ και θα περάσει το κέντρο, θα καταλάβει ότι τα πράγματα φέτος είναι πολύ διαφορετικά.
Η άμυνα είναι έντονη και σκληρή, και οι αμυντικοί δεν χαρίζονται σε κανέναν. Ακολουθούν όλες τις κινήσεις που κάνουμε με ή χωρίς τη μπάλα, δεν μπερδεύονται εύκολα στα σκριν και, κυρίως, δεν αφήνουν να τους περάσει ο επιθετικός απο τα πλάγια με blow-by. Όσο και να το περιγράψουμε εδώ, η άμυνα της CPU στο NBA 2K22 είναι κάτι που πρέπει να ζήσει κανείς για να το καταλάβει. Καλέστε σκριν και δείτε τον αμυντικό να κολλάει επάνω στον παίκτη σας. Δοκιμάστε τρίπλες, crossovers, behind the back και δείτε τον McConnel να σας ακολουθάει πιο πιστά και από τη σκιά σας. Μπείτε στη ρακέτα να ποστάρετε και δείτε να σας κλέβουν την μπάλα μια στις τρεις φορές.
Ταυτόχρονα φέτος γίνονται με τεράστια ευκολία τα φάουλ (από τον παίκτη, γιατί η CPU φυσικά δεν κάνει τόσο συχνά φάουλ), ειδικά στην κίνηση. Δυστυχώς, ως έχει αυτή τη στιγμή, η άμυνα είναι εξωφρενική και αυτό είναι κάτι που γίνεται ακόμη πιο αισθητό στην Καριέρα, όπου ο παίκτης μας δεινοπαθεί να κάνει τα απολύτως βασικά στο παρκέ, ενώ συνεχώς και σε ανύποπτες φάσεις οι παίκτες συμπεριφέρονται σαν να πέφτουν πάνω σε αόρατους τοίχους. Δεν ξέρουμε αν στις επόμενες μέρες ή εβδομάδες η VC θα αλλάξει πάλι το παιχνίδι με ένα patch -όπως έκανε και πέρυσι με τα τρίποντα- αλλά αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι σχεδόν αστεία σε σημεία. Και ενώ είμαστε φαν της physical εποχής των 90s, τελευταία φορά που παίχτηκε τέτοια άμυνα πρέπει να ήταν στις Θερμοπύλες.
Την ίδια στιγμή, η νέα αυτή προσέγγιση δίνει άλλον αέρα στο gameplay. Έχουμε να κάνουμε με το πιο «μπασκετικό» NBA 2K μέχρι σήμερα και όποιος αδυνατεί να σκεφτεί και να λειτουργήσει μπασκετικά ή δεν έχει τουλάχιστον 2-3 go-to κινήσεις στο ρεπερτόριό του, φέτος θα υποφέρει. Ο διάολος είναι στις λεπτομέρειες, και το NBA 2K22 είναι ένα παιχνίδι μικρών, υπέροχων λεπτομερειών. Οι παίκτες συμπεριφέρονται απολύτως πιστά στην ταυτότητά τους στο παρκέ, είτε αυτή είναι floor general, είτε δεινός σκόρερ, είτε σκληρός αμυντικός.
Ο “Slim Reaper” KD είναι ψυχρός δολοφόνος από κάθε σημείο του παρκέ. Όταν ο Irving ξεκινάει τις σταυρωτές, κάνουμε το σταυρό μας. Οι splash brothers καλούν σκριν και εκτελούν αν τους δοθούν έστω και 30 εκατοστά χώρου, ενώ όσοι στέκονται μπροστά στον Γιάννη όταν κατεβαίνει στο φαστ μπρέηκ, ρισκάρουν τη ζωή τους. Ταυτόχρονα, οι ομάδες δίνουν τρία στρέμματα χώρο στον Γιάννη στο τρίποντο, οι τάπες είναι έντονες και τα σκριν πολύ πιο δυναμικά. Πέφτει δουλειά για κάθε καλάθι με συστήματα, διαδοχικά σκριν και πικ εν ρολ, και οι ομάδες που συγκεντρώνονται και μπαίνουν “in the zone” ανταμείβονται.
Η κίνηση χωρίς τη μπάλα είναι πιο ελεύθερη, ενώ φέτος είναι έντονη και η παρουσία της κούρασης. Αυτό αναγκάζει τους παίκτες να παίζουν έξυπνα αν θέλουν να διατηρήσουν φρέσκους τους καλύτερούς τους παίκτες, και να ψάξουν βαθιά στην εργαλειοθήκη που τους προσφέρει το άθλημα για να σπάσουν την αντίπαλη άμυνα. Είναι ωραίο και άκρως μπασκετικό να χτυπάμε τα mismatch και τις αδυναμίες των αντιπάλων. Δεν μπορούν να χειριστούν το πικ εν ρολ καλά; Θα απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή με τη μπάλα στα χέρια του Chris Paul. Στέλνουν συνεχώς double team στον Jokic; Θα βρίσκει συνεχώς τους ελεύθερους παίκτες. Δίνουν χώρο στην περιφέρεια στον Lillard και τον Curry; Θα τα κολλάμε μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Ευχάριστο είναι επίσης ότι τα ελεύθερα σουτ και τρίποντα μπαίνουν πιο εύκολα, και φέτος δεν είναι αρκετό απλά να στέκεται κοντά στον σουτέρ ο παίκτης για να θεωρηθεί ότι παίζει άμυνα. Οποιαδήποτε υποψία χώρου σε ικανούς σουτέρ τιμωρείται, όπως ακριβώς και στο πραγματικό NBA. Πέρα από τα παραπάνω, δυστυχώς το φετινό ΝΒΑ 2K είναι ένα γνώριμο παιχνίδι, με το γνωστό gameplay και χιλιοειπωμένα animations και cutscenes. Σφάλματα του παρελθόντος επιστρέφουν, ενώ η Α.Ι συχνά κάνει τα δικά της με αψυχολόγητες κινήσεις και δεν λειτουργεί αξιόπιστα. Πριν περάσουμε στα πιο σημαντικά modes, πρέπει να αναφέρουμε ότι το υπόλοιπο παιχνίδι είναι σχεδόν ολόιδιο με το περσινό σε περιεχόμενο.
Και περνάμε στο κυρίως πιάτο, που δεν είναι άλλο από την Καριέρα. Δυστυχώς ενώ εδώ η Visual Concepts δοκιμάζει κάτι καινούριο, έχουμε σημαντικές ενστάσεις τόσο ως προς την γενικότερη κατεύθυνση όσο και ως προς την υλοποίηση. Η καριέρα έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο RPG αμφιβόλου ποιότητας, που ενώ δεν πάσχει από περιεχόμενο, ταυτόχρονα μοιάζει να μην δένει ποτέ σαν σύνολο. Η τεράστια πλέον City είναι ένα παραφουσκωμένο MMO διαφημίσεων, NPCs, καταστημάτων και… διαφημίσεων.
Υπάρχουν δεκάδες quests να ολοκληρώσει ο παίκτης και εκατοντάδες καταστήματα και χορηγοί να επισκεφθεί, τα οποία δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στην εμπειρία. Ταυτόχρονα, η πλοήγηση σε αυτό το τεράστιο σε κλίμακα περιβάλλον είναι πραγματική ταλαιπωρία, ενώ και το loading κάθε φορά που βγαίνουμε από το apartment μας είναι ψυχοφθόρο και κάτι που μάλλον δεν θα έπρεπε να υπάρχει σε αυτή τη γενιά. Και δυστυχώς υπάρχουν τόσοι πολλοί αντιπερισπασμοί στους οποίους πρέπει υποχρεωτικά να αφιερώσουμε χρόνο, που σε σημεία ξεχνάμε ότι παίζουμε καριέρα σε παιχνίδι μπάσκετ. Όσο και να προσπαθεί να μας πείσει η VC, δεν βρίσκουμε κανένα απολύτως λόγο να μιλάμε με τον εκπρόσωπο της ασφαλιστικής State Farm πίσω από ένα στενό.
Φυσικά, μιας και δεν έφταναν τα υπόλοιπα, ο πρωταγωνιστής είναι ένας… influcencer με στόχους να φτιάξει τη δική του αυτοκρατορία μόδας και μουσικής. Καλά ακούσατε. Ο “MP” έχει προσωπικό κανάλι στο YouTube και έχει γίνει γνωστός μέσω αυτού. Α ναι, παίζει και μπάσκετ που και που. Και μόλις βρίσκει επιτέλους ομάδα στο draft, έχει την επιλογή να πιέσει μέσω social media το να βρεθεί στην αρχική πεντάδα -επιλογή φυσικά που ο γράφων επέλεξε για να δει τι θα συμβεί. Και όσο κι αν το κατακρίνουν οι χαρακτήρες της ιστορίας (βλ. Kendrick Perkins, που μας τη “λέει” στην εκπομπή του), οι κόποι του αποδίδουν και καταλήγουμε για πρώτη φορά στα χρόνια που ο γράφων παίζει Καριέρα, τόσο νωρίς στην αρχική πεντάδα.
Ταυτόχρονα, είναι αμφίβολο το πόσο λειτουργεί η αξιολόγηση της pre-NBA καριέρας που υποτίθεται ότι επηρεάζει την εξέλιξη του παίκτη μας. Εκεί που άλλες χρονιές κάναμε πάταγο από τα πρώτα κιόλας ματς, ο παίκτης μας τώρα κυριολεκτικά δεν ξέρει να παίζει μπάσκετ. Τόσο στο G-league όσο και στο Κολέγιο, βρεθήκαμε εκτός τουρνουά από το πρώτο κιόλας ματς, με στατιστικά που προκαλούσαν κλάμα. Το αποτέλεσμα; Solid 1st round pick top prospect ο influencer της καρδιάς μας.
Δυστυχώς, όταν ο αγαπημένος Michael K. Williams μάς έδινε για πρώτη φορά την επιλογή να διαλέξουμε τον δρόμο που θα πάρουμε στην καριέρα μας στο ΝΒΑ 2Κ21, δεν φανταζόμασταν αυτήν ακριβώς την εξέλιξη. Ταλαιπωρία: μια λέξη που αρκεί για να περιγράψει τις πρώτες ώρες στην Καριέρα. Έχουμε χρόνια να δούμε άνθρωπο να τρώει τόσο ξύλο σε live μετάδοση, αφού σε συνδυασμό με την νέα έντονη άμυνα της CPU, ο παίκτης μας καταλήγει το παιδί της μπάτσας. Τι σημαίνει αυτό; Είτε microtransactions, είτε ώρες επί ωρών μέχρι να γίνει playable ο πιτσιρικάς και μέχρι τότε μην ξεχνάτε, like, share, subscribe και donate στο κανάλι του.
Γενικά λοιπόν γίνονται βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά με λανθασμένη και ελλειπή εκτέλεση. Από τη μία έχουμε τεράστια ευελιξία στην εξέλιξη του παίκτη μας, με περισσότερες επιλογές από ποτέ σε attributes, badges και γενικότερο ρόλο στο παρκέ. Έχουμε την επιλογή να περάσουμε τόσο από την G-League, όσο και από το κολέγιο. Και οι επιλογές αυτές (υποτίθεται τουλάχιστον) επηρεάζουν την εξέλιξη του παίκτη μας αν και δεν υπάρχει η επιλογή να παίξουμε όλη τη σεζόν σε κάποιο από αυτά.
Για κάποιο λόγο, η VC θεώρησε πιο σημαντικό από το να εμβαθύνει σε οτιδήποτε ουσιαστικό, το να έχουμε και σκέητ με το οποίο μπορούμε κάνουμε κόλπα με άθλια απόκριση και χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Και κυρίως, η πρόοδος φέτος είναι αισθητά πιο δύσκολη, ίσως, λέμε εμείς τώρα, για να αγοράσουμε λίγα Virtual Credits βρε παιδί μου. Με 10-20 ευρώ μπορούμε να φτιάξουμε τον παίκτη μας ώστε να αρχίσει να είναι διασκεδαστικό το παιχνίδι, και να καταφέρουμε να αποφύγουμε όλο τον θίασο που εκτυλίσσεται στη City.
Θεωρητικά όλη αυτή η κατάσταση επεκτείνεται και στο MyTeam, το “mode καρτών” του 2Κ. Εδώ ο γράφων έχει μια ελαφρώς διαφορετική άποψη από πολλούς, καθώς το MyTeam ήταν ανέκαθεν ένα διασκεδαστικό mode που έχει μεν όλα τα γνωρίσματα ενός ψηφιακού καζίνο, αλλά σε κανένα σημείο δεν πιέζει τον παίκτη. Είναι απλόχερο προς την κοινότητα (οποιαδήποτε σύγκριση με το Ultimate Team του FIFA είναι τουλάχιστον αστεία), και πολύ εύκολα, ειδικά όσοι ανεβάζουν τις evolution κάρτες που δίνονται και ακολουθούν τους locker codes που βγαίνουν συχνά, μπορούν να έχουν άμεσα ομάδα γεμάτη με παιχταράδες.
Ο γράφων έχει ήδη μια αρχική πεντάδα που σκορπά τον πανικό, με τους Steve Nash, Donovan Michell, Kawhi Leonard, Giannis και Jokic, και ουδέποτε χρειάστηκε όλα αυτά τα χρόνια να σκεφτεί να επενδύσει χρηματικά για να διασκεδάσει στο mode αυτό. Δεν ισχύει δυστυχώς το ίδιο για την Καριέρα, και φέτος η κατάσταση εκτός του παρκέ δείχνει πιο ανυπόφορη από ποτέ.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο βασικό πρόβλημα του NBA 2K22. Ενώ έχει έρθει καιρό τώρα η ώρα να γίνει ένα αισθητό βήμα μπροστά, η σειρά έχει μείνει στάσιμη, και η φετινή έκδοση, παρά τα διστακτικά βήματα μπροστά, δεν δίνει καμία αίσθηση next-gen. Το NBA 2K έχει υπάρξει ένα μικρό safe spot για τον γράφοντα τα τελευταία 10 περίπου χρόνια. Μονίμως το εικονίδιό του βρίσκεται σε μια γωνία στην κονσόλα, έτοιμο να κρατήσει παρέα ανά πάσα στιγμή με λίγες τρίπλες, λίγα χλάτς και λίγα πικ εν ρολ εδώ κι εκεί.
Αλλά αν είμαστε ειλικρινείς, πάνε χρόνια απο την τελευταία φορά που ενθουσιαστήκαμε πραγματικά με το νέο ΝΒΑ 2Κ. To NBA 2K22 είναι κλάσεις ανώτερο απο την περσινή έκδοση, και πιθανότατα από όλες τις προηγούμενες. Ταυτόχρονα, δίνει και την εντύπωση που δίνουν και τα μαλλιά του ΛεΜπρόν: οι καλύτερες μέρες του ανήκουν στο παρελθόν.
Το NBA 2K22 κυκλοφορεί από τις 10/9/21 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από τη CD Media.
