Το θέμα της μικρής διάρκειας στα παιχνίδια συχνά αποτελεί θέμα συζήτησης για το κατά πόσον θα πρέπει να επηρεάζει την τελική ετυμηγορία και τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει στη συνολική εμπειρία. Άλλωστε συνήθως αναφέρεται η ορθή τοποθέτηση (κατά την άποψή μας) ότι θα πρέπει να προτιμάμε αλλά και να αποζητάμε την ποιότητα έναντι της ποσότητας. Αυτός βέβαια είναι ένας κανόνας που ενδέχεται να παρερμηνευθεί, δεδομένου ότι ούτε η μικρή διάρκεια σημαίνει αυτομάτως ότι ωθεί σε ψηλότερη ποιότητα αλλά ούτε και μία ογκώδης διάρκεια οδηγεί, νομοτελειακά, σε μία σταδιακή καμπή της εμπειρίας. Τα πρόσφατα Industria και The Alien Cube (το οποίο εξετάζουμε εδώ) έρχονται ως ιδανικά παραδείγματα για τα διαφορετικά ποιοτικά στάνταρ της εμπειρίας που προσφέρουν δύο παραπλήσιες (σε αρκετά σημεία) προτάσεις όσον αφορά στα νευραλγικά σημεία του σεναρίου, της ροής, της ανάπτυξης του κόσμου κ.λπ.
Και αν το ρίξιμο των τίτλων τέλους σε μία καθισιά για το Industria μάς φέρνει στην αποκόμιση μίας εμπειρίας που δείχνει ιδιαίτερα ελλιπής και ερασιτεχνική, το αντίθετο ισχύει για την παρούσα περίπτωση, παρά την περιορισμένη (φαινομενικά έστω) διάρκεια και αυτού του τίτλου.
Το κθουλικής εμπνεύσεως The Alien Cube αποτελεί επίσης ένα από αυτά τα λιγοστά, πραγματικά αξιοπρόσεκτα παιχνίδια που έχουν φτιαχτεί αποκλειστικά και μόνο από ένα άτομο. Το όνομα του Ιταλού Alessandro Guzzo είναι το μόνο όνομα που κοσμεί τους τίτλους τέλους όσον αφορά στην επιμέλεια του σεναρίου, το τεχνικό σκέλος και τη μουσική, με τα μόνα εξτρά ονόματα να αναφέρονται στη φωνή του πρωταγωνιστή, σε αυτό του καλλιτέχνη πίσω από μερικά σκίτσα καθώς και όσων δούλεψαν επάνω στις διάφορες μεταφράσεις.
Τέτοιες προσπάθειες το λιγότερο που αξίζουν είναι τα εύσημα, ιδίως όταν καταφέρνουν να μεταφέρουν μία προσεγμένη και ολοκληρωμένη ιστορία, η οποία μάλιστα καταφέρνει να αποδοθεί με συνοχή. Φυσικά θα ήταν δύσκολο από έναν σόλο δημιουργό να δούμε να ταράζει τα νερά σε ένα τόσο απαιτητικό είδος -έστω σε τεχνικό επίπεδο- αλλά ούτε αυτή είναι η πρόθεση, ούτε κάτι που θα πρέπει να απαιτεί κανείς ώστε να ασχοληθεί και να ευχαριστηθεί ένα εκ των πλέον τίμιων και συγκροτημένων παιχνιδιών στο αειθαλές horror σύμπαν του H.P. Lovecraft.
Βέβαια, για να μην χτίσουμε ατυχείς προσδοκίες για το περιεχόμενο του The Alien Cube, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι δεν θα πρέπει να περιμένετε κάποια παρέλαση από τέρατα, δράση, γρίφους κ.λπ. Αντιθέτως, το πόνημα του Guzzo πατάει με αυτοπεποίθηση στο ύφος αυτών των ιστοριών του Lovecraft όπου τα απτά δείγματα των τεράτων και τυχόντων αποτρόπαιων θεαμάτων έρχονταν με φειδώ.
Ο Ιταλός δημιουργός δείχνει να έχει πλήρη επίγνωση των περιορισμένων πόρων του, προσεγγίζοντας τελικά τη θεματική με έξυπνο τρόπο, καλλιεργώντας το horror στοιχείο κυρίως μέσα από τον σχεδιασμό των περιβαλλόντων, τη δυσοίωνη και σκοτεινή ατμόσφαιρα, τις περιγραφές καθώς και τον ηχητικό τομέα. Η οικονομία με την οποία βλέπουμε πραγματικά ανατριχιαστικά θεάματα, όπως ένα κατακρεουργημένο πτώμα ή η σύντομη εμφάνιση κάποιου τέρατος, καταφέρνουν έτσι να έχουν ιδιαίτερα μεγάλο αντίκτυπο και ουσιαστική βαρύτητα με την εμφάνισή τους.
Η ιστορία του The Alien Cube ξεκινάει σε έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη του πρωταγωνιστή Arthur, ο οποίος αφού ξυπνήσει θα λάβει ένα γράμμα που θα τον ενημερώσει για την εξαφάνιση του θείου του Edgar. Η αφετηρία της έρευνάς του για την εξαφάνιση του Edgar θα τον οδηγήσει στο διαμέρισμά του, όπου σύντομα θα βρει αρκετά στοιχεία που θα τον ωθήσουν σταδιακά σε ολοένα και πιο αποτρόπαια στοιχεία και αποδείξεις για την ύπαρξη μίας μυστικής αποκρυφιστικής οργάνωσης που προσπαθεί να καλέσει τον Μεγάλο Γηραιό. Σύντομα, όπως θα περίμενε κανείς, θα αρχίσει να βρίσκει απτά δείγματα και για την ύπαρξη αυτών των απόκοσμων όντων.
Παρά τη μικρή διάρκεια του παιχνιδιού, η ιστορία είναι συγκροτημένη και -κυρίως- συγκρατημένη, μεταφέροντας τις απαραίτητες πληροφορίες για να συνθέσει μία σύντομη ιστορία μεν, που όμως κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί μία νουβέλα μερικών δεκάδων σελίδων, ιδανική για ένα πλήρες βραδινό ανάγνωσμα.
Η φύση του παιχνιδιού είναι ξεκάθαρα αφηγηματική, δεδομένου ότι το απλοϊκό gameplay το τοποθετεί στα πλέον “hardcore” μονοπάτια των λεγόμενων “walking simulator”. Οι γρίφοι είναι ελάχιστοι και άνευ ιδιαίτερη δυσκολίας, και η εύρεση ενός-δύο αντικειμένων σε κάθε chapter δεν αποτελεί ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Τα σποραδικά κυνηγητά που υπάρχουν επίσης δεν θέλουν τίποτα περισσότερο από το απλό τρέξιμο μακριά από την εκάστοτε εχθρική οντότητα.
Σε γενικές γραμμές η εντελώς γραμμική φύση του, αν και περιοριστική στο θέμα της εξερεύνησης, ταυτόχρονα θα λέγαμε ότι είναι και ιδανική για τα δεδομένα της εμπειρίας που επιχειρεί να προσφέρει. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγει filler κακοτοπιές και οποιεσδήποτε άγαρμπες απόπειρες τεχνητής επιμήκυνσης της διάρκειας (δυστυχώς ακόμα και σε ολιγόωρες εμπειρίες αυτό το ελάττωμα δεν είναι απίθανο να εντοπιστεί).
Ενδιαφερόν παρουσιάζει επίσης η χρήση της CryEngine, σε αντίθεση με πλήθος indie δημιουργιών του είδους που αξιοποιούν την Unreal Engine. Η αμυδρή διαφορά μεταξύ των δύο μηχανών γραφικών φαίνεται στις ελαφρώς πιο γήινες υφές της CryEngine σε σχέση με αυτές της Unreal Engine. Χωρίς να αποτελεί κριτική για οποιαδήποτε μηχανή γραφικών, έχει ενδιαφέρον να βλέπουμε τα “δόντια” μίας εναλλακτικής εργαλειοθήκης μέσα και από την indie σκηνή.
Ο Alessandro Guzzo αξιοποιεί την CryEngine με ταλέντο, αποδίδοντας ιδιαίτερα όμορφα περιβάλλοντα, τόσο σε εξωτερικούς όσο και εσωτερικούς χώρους. Η μικρή διάρκεια του παιχνιδιού δεν επιτρέπει βέβαια την εκτενή αρχιτεκτονική οποιουδήποτε περιβάλλοντος, αλλά από την άλλη υπάρχει μία καλή ποικιλία και πραγματικά ωραίος σχεδιασμός ιδιαίτερα σε μπουντρούμια που παραπέμπουν σε πιο γοτθικές και κλειστοφοβικές καταστάσεις.
Στη δημιουργία της προσεγμένης ατμόσφαιρας συμβάλει και ο δουλεμένος ηχητικός τομέας, γεμάτος με ποικιλία ηχητικών εφέ και περιβαλλοντικών ήχων που μεταφέρουν κατάλληλα την αίσθηση ότι κάτι καραδοκεί στις σκοτεινές γωνιές των διαφόρων περιοχών.
Συνολικά το The Alien Cube αποτελεί μία σύντομη αλλά ταυτόχρονα αξιόλογη προσπάθεια, που μένει πλήρης στο πλαίσιο της διάρκειάς της και του τι θέλει να μεταφέρει. Αναμφίβολα δεν ταράζει τα νερά στο είδος, δεν θέτει νέα δεδομένα και η ιστορία του δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας.
Ταυτόχρονα όμως είναι δύσκολο να μη θαυμάσει κάποιος το ταλέντο του ξεκάθαρα σόλο δημιουργού αλλά και να μην απορροφηθεί στις τρεις ώρες κθουλικής παράνοιας. Μία περίπτωση παιχνιδιού που δεν θα διεκδικήσει βραβεία της χρονιάς αλλά από αυτά τα ιδανικά παιχνίδια για την πάντα ελκυστική περιγραφική εικόνα που θέλει ήσυχο σκοτεινό βράδυ (κατά προτίμηση με βροχή), ένα λαμπατέρ γραφείου στη χαμηλή σκάλα, ζεστό καφέ και τρεις ώρες ελεύθερου και απερίσπαστου χρόνου.
Το The Alien Cube κυκλοφορεί για PC από τις 14/10/21. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την Guzzo Productions.
