Οι gaming μόδες συχνά έρχονται για να μας τυραννήσουν, οδηγώντας σε μία λαίλαπα παιχνιδιών που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν ανηλεώς την εκάστοτε gaming τάση, καταλήγοντας σε έναν αθεράπευτο κορεσμό. Αυτή η “ασθένεια” δεν κάνει διακρίσεις καθώς χτυπάει ανεξέλεγκτα τόσο τις AAA παραγωγές όσο και τις indies. Στην παρούσα περίπτωση του Inscryption η κατακουρασμένη τάση αφορά στους card based μηχανισμούς (μία εμμονή των indies που δεν λέει να σταματήσει) επιχειρώντας να τους ενσωματώσουν σε οποιοδήποτε είδος (adventure, roguelike, RPG κ.λπ.).
Αυτή η πλημμύρα card based παιχνιδιών μάς έχει ωθήσει στην αυθόρμητη αποστροφή του βλέμματος από έναν τίτλο όταν διαπιστώσουμε ότι ενσωματώνει αυτούς τους μηχανισμούς. Άλλωστε πόσα decks ποια να στήσουμε και πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει να κατανοήσουμε ξανά νέους κανόνες που θα συνοδεύουν την κάθε επίδοξη νέα προσπάθεια.
Εδώ όμως έρχεται το Inscryption για να μας θυμίσει πως όσο κορεσμός και να υπάρχει σε ένα είδος, όσο κι αν προξενεί… αναγούλα η θέαση ενός ακόμα “μοδάτου” παιχνιδιού, αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα αναιρέσει την αξία μίας δημιουργίας που όντως θα έχει κάτι να προσφέρει στο είδος. Το Inscryption εξαρχής φαίνεται ότι θα είναι κάτι διαφορετικό και αυτό είναι κάτι για το οποίο προδιαθέτει το όνομα του Daniel Mullins, ένας δημιουργός που είχε προσφέρει στο παρελθόν το ευφάνταστα σουρεαλιστικό Pony Island. Είμασταν πεπεισμένοι (ήδη από την πρώτη εμφάνιση του Inscryption στη συνέντευξη Τύπου της Devolver Digital στο πλαίσιο της Ε3) ότι και το νέο του πόνημα θα ξέφευγε από τα συνηθισμένα δείγματα του είδους.
Το Inscryption είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια που όσο λιγότερα γνωρίζει κανείς τόσο καλύτερα θα περάσει. Οι εκπλήξεις που κρύβει είναι πολλές και είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το ένα τρίτο του παιχνιδιού η εμπειρία αλλάζει άρδην, σε τόσο αναπάντεχο βαθμό που είναι προτιμότερο να μιλήσουμε για την αλλαγή του ύφους όσο πιο αόριστα γίνεται ώστε να μην χαλάσει αυτή η απρόσμενη τροπή.
Ήδη από τα μενού του παιχνιδιού φαίνεται ότι κάτι εναλλακτικό υπάρχει γύρω από το στήσιμό του, καθώς κατά περίεργο τρόπο μόνο η επιλογή του Continue Game είναι διαθέσιμη με αυτήν του New Game να είναι γκριζαρισμένη. Ευθύς αμέσως μεταφερόμαστε στη μία πλευρά ενός ξύλινου τραπεζιού, όπου απέναντι βρίσκεται μία μυστηριώδης φιγούρα, της οποίας μόνο τα μάτια μπορούμε να διακρίνουμε.
Ευθύς αμέσως οι τράπουλες θα πέσουν στο τραπέζι και το εκτενές και οργανικό tutorial θα ξεκινήσει. Εκεί όμως που θα έλεγε κανείς ότι ο κορεσμός αυτού του είδους θα ωθούσε σε ένα στωικό βλέμμα κόπωσης στο αντίκρισμα των καρτών, ο τρόπος με τον οποίο συστήνεται το περιβάλλον του Inscryption δεν γίνεται παρά να ιντριγκάρει. Σύντομα διαπιστώσαμε ότι το παιχνίδι καρτών εκτυλίσσεται μέσα σε μία απομονωμένη καλύβα σε μία δασική περιοχή, δημιουργώντας άμεσα εικόνες από τα Evil Dead. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να αφήσουμε το κάθισμα και να περιφερθούμε μέσα στην καλύβα, αλληλοεπιδρώντας με διάφορα αντικείμενα (ανακαλύπτοντας φυσικά ότι η εξώπορτα είναι κλειδωμένη), εντοπίζοντας διάφορους μηχανικούς γρίφους στα τριγύρω έπιπλα. Αυτή η αίσθηση ότι ο χαρακτήρας μας έχει πραγματική υλική υπόσταση και πως όντως ο ίδιος παίζει κάρτες με έναν αντίπαλο χτίζει ένα πραγματικά ενδιαφέρον σκηνικό.
Το γεγονός ότι ο χαρακτήρας μας όντως παίζει ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου (;) με κάρτες έρχεται σε αντίθεση με την πληθώρα των αντίστοιχων παιχνιδιών όπου οι κάρτες λειτουργούν μεταφορικά για τη δράση που πραγματικά εκτυλίσσεται. Αν μη τι άλλο αυτή η διαφοροποίηση μας τοποθετεί σαφέστατα με πιο εύστοχο τρόπο στον ρόλο του χαρακτήρα αλλά και στην ουσία της ύπαρξης των καρτών τόσο ως gameplay όσοι και ως αφηγηματικό μέσο.
Την όλη διακριτικά σουρεάλ και σχεδόν horror αισθητική υποστηρίζει ιδανικά το ελκυστικότατο οπτικό ντύσιμο με τη βασική τριχρωμία του μαύρου, καφέ και πορτοκαλί (αν και υπάρχουν αλλαγές στα χρώματα) και τα τρισδιάστατα γραφικά που εκούσια δίνουν την αίσθηση χαμηλής ανάλυσης. Με αυτόν τον τρόπο μεταφέρει ευχάριστα μία εικόνα που δημιουργεί αναμνήσεις από τα 90s μέσα από έναν σχετικά εκμοντερνισμένο τρόπο.
Επιστρέφοντας στο τραπέζι με τις κάρτες το ίδιο το παιχνίδι αρχικά δείχνει να προσεγγίζει σε φιλοσοφία το εξαιρετικό Slay the Spire. Σε έναν χάρτη που στήνεται πάνω στο τραπέζι επιλέγουμε κάθε φορά την πορεία του πιονιού μας, όπου με τυχαίο τρόπο εμφανίζονται διαφόρων ειδών στάσεις. Άλλες θα μας δώσουν buffs, άλλες νέες κάρτες, άλλες θα έχουν συναντήσεις με μυστηριώδεις φιγούρες και συχνά βέβαια θα ερχόμαστε μπροστά από μία σύγκρουση που θα κριθεί μέσω του card based παιχνιδιού.
Η απεικόνιση και εδώ βρίσκεται σε πολύ καλά επίπεδα, με την απέναντι φιγούρα να έχει πρακτικά τον ρόλο του dungeon master. Ανάλογα με το εκάστοτε συμβάν όπου θα οδηγηθούμε στον χάρτη, θα δούμε τη μυστήρια φιγούρα στην άλλη άκρη του τραπεζιού να φοράει την ανάλογη μάσκα, αν πρέπει να υποδυθεί κάποιον χαρακτήρα ή να βγάζει φιγούρες πάνω στο τραπέζι προκειμένου να αφηγηθεί κάποιο συμβάν.
Η ουσία όμως του gameplay έρχεται μέσα από τις μάχες μεταξύ του δικού μας και του αντίπαλου deck. Όπως και στο Slay the Spire έτσι και εδώ το deck μας εμπλουτίζεται σταδιακά μέσα από τα ταξίδι μας προς το τελικό boss. Ενδιαφέρον προκαλούν τα όντα που έχουμε στις κάρτες που έρχονται με τη μορφή διαφόρων ζώων, κυρίως του δάσους. Από άκακους σκίουρους έως αρκούδες, λύκους, αετούς αλλά και… φαινομενικά άχρηστα σκουλήκια (που όμως κάποιο λόγω ύπαρξης θα έχουν…) το ύφος των καρτών συνάδει πλήρως με την τοποθέτησή μας σε μία απομονωμένη καλύβα στο πουθενά.
Για να καταφέρουμε να κατεβάσουμε αρχικά κάρτες στο τραπέζι απαιτείται να θυσιάσουμε κάποιο άλλο ον. Η συντριπτική πλειοψηφία των καρτών μας χρειάζεται συγκεκριμένο αριθμό μονάδας αίματος για να μπορέσουμε τις φέρουμε στο τραπέζι. Στα πρώτα στάδια μόνο οι σκίουροι γίνεται να κατέβουν δίχως κάποιο αντίτιμο στο τραπέζι, έχοντας τη δυνατότητα να τους θυσιάσουμε έπειτα (όπως και οποιαδήποτε άλλη κάρτα) ώστε να αποκτήσουμε το “νόμισμα” του αίματος για να φέρουμε άλλες κάρτες στο τραπέζι και ούτω καθεξής.
Αυτή η απλοϊκή, αρχική συνθήκη εμπλουτίζεται αργότερα από τα νομίσματα του θανάτου που λαμβάνουμε όταν κάποια ζώο μας εξοντωθεί, που με τη σειρά τους γίνεται να ενεργοποιήσουν ανάλογες κάρτες. Γενικά υπάρχει μία απολύτως σεβαστή ποικιλία από κάρτες με εξίσου μεγάλη ποικιλία στις ειδικές ικανότητες των όντων, όπως η άμεση επίθεση όταν τοποθετηθεί κάποιος εχθρός απέναντί του, η αυτόματη μετακίνησή του απέναντι από οποιονδήποτε εχθρό επιτίθεται κ.λπ.
Η σταδιακή εμφάνιση νέων ζώων και ειδικών ικανοτήτων σημαίνει ότι στη διάρκεια των 4-5 ωρών αυτού του πρώτου τμήματος της περιπέτειας συνεχώς θα βρίσκεστε μπροστά από νέες εκπλήξεις. Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι σε αυτό το τμήμα η εμπειρία ακολουθεί τη διαδρομή των roguelikes. Αυτό σημαίνει ότι όποτε χάσετε, θα επιστρέψετε στην αρχή του random generated χάρτη. Ωστόσο, σταδιακά θα ξεκλειδώνετε νέες κάρτες αλλά και power ups που θα αρχίσουν να εμφανίζονται τυχαία κατά την πορεία στον χάρτη, ενδυναμώνοντας σημαντικά το deck σας και τις πιθανότητες να φτάσετε στο τέλος αυτής της αλλοπρόσαλλης παρτίδας καρτών.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε ιδιαίτερη προσπάθεια για ισορροπία μεταξύ των διαφόρων δυνάμεων. Κατά τα μέσα της περιπέτειας, όταν μπουν στο παιχνίδι τα τοτέμ που δίνουν μόνιμα buffs σε συγκεκριμένες μερίδες καρτών, το Inscryption μπορεί μέχρι και να “σπάσει” στο θέμα της δυσκολίας, με το deck μας να έχει τη δυνατότητα να γίνει -σχετικά εύκολα- πρακτικά ανίκητο.
Θα πρέπει να τονίσουμε και πάλι εδώ βέβαια ότι σημαντικό τμήμα της μοναδικής εμπειρίας που προσφέρει το Inscryption έχει να κάνει με την οπτική απεικόνιση και το μυστηριώδες σενάριο, που καταφέρνουν να μας τοποθετήσουν πλήρως στον ρόλο του θύματος (;) που βρίσκεται παρά τη θέλησή του (;) εκεί, ζητώντας διάφορες απαντήσεις. Χωρίς να θέλουμε να αποκαλύψουμε πολλά, απλά θα αναφέρουμε ότι κάπου στην πορεία της περιπέτειας θα προστεθούν live action βίντεο με ιδιαίτερα ευφάνταστο και καυστικό τρόπο, ανεβάζοντας σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση του μυστηρίου αλλά και της συνωμοσιολογίας που επικρατεί στο σεναριακό ντύσιμο του παιχνιδιού.
Και εκεί που κάποιος πιστεύει ότι έχει δει αυτό που έχει να προσφέρει το Inscryption, ο Daniel Mullins φέρνει μία τεράστια αλλαγή στην τεχνοτροπία αλλάζοντας άρδην το είδος του παιχνιδιού από roguelike σε adventure. Το card based παιχνίδι παραμένει βέβαια ως βάση, οδηγώντας όμως παράλληλα σε διάφορες παραλλαγές των κανόνων του. Αποφεύγοντας τα spoilers, απλά θα πούμε ότι αρχικά αυτή η αλλαγή στο ύφος μπορεί να σας έρθει σαν… “ψυχρολουσία”, ωστόσο, αν κάνετε λίγη υπομονή, θα αντιληφθείτε ότι η αλλαγή που φέρνει λειτουργεί ιδανικά και τελικά εμπλουτίζει με έξυπνο τρόπο το gameplay.
Επιστρέφοντας στο ίδιο το card based τμήμα του παιχνιδιού, κομμάτι της ενδιαφέρουσας και ευχάριστης ενασχόλησης αποτελεί και η αποφυγή της αυστηρής προσκόλλησης των κανόνων που θέτει το ίδιο το παιχνίδι. Συχνά ο προαναφερθέντας dungeon master δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να “τσαλακώσει” τους κανόνες από τη μία στιγμή στην άλλη, ωθώντας μας να αλλάξουμε πλήρως τη στρατηγική μας καθώς και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις ειδικές ικανότητες των καρτών μας.
Γενικά το Inscryption μπορεί να ακολουθεί τη roguelike λογική στο πρώτο τμήμα του, αλλάζοντας το υποείδος όπου ανήκει αργότερα, αλλά στον πυρήνα του είναι τελικά ένα έντεχνα μασκαρεμένο γραμμικό παιχνίδι με αρχή, μέση και οριστικό τέλος. Η διάρκεια των περίπου 8 με 10 ωρών θα σας οδηγήσει στους τίτλους τέλους, σε μία ολοκληρωμένη ιστορία όπου το replayability είναι ανύπαρκτο. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πλειοψηφία των card based παιχνιδιών, κάτι που όμως στην ανάγνωσή μας δίνει εν τέλει θετικό πρόσημο, δεδομένου ότι τη βαρύτητά του τη ρίχνει στις εναλλαγές των κανόνων και την ίντριγκα πίσω από τα διάφορα ερωτηματικά που δημιουργεί.
Εκεί που χάνει κάποιους βαθμούς είναι στις αλλαγές του ύφους που φέρνει μετά την αρχική απομονωμένη καμπίνα. Όχι γιατί αυτές οι αλλαγές πορείας δεν είναι καλές, αλλά γιατί η αλήθεια είναι ότι καμία από αυτές δεν είναι σε θέση να φτάσει την εξαιρετικά δοσμένη, δυσοίωνη και απομονωμένη ατμόσφαιρα του πρώτου τμήματος.
Συνολικά, ωστόσο, το Inscryption είναι ένα card based παιχνίδι με εντελώς meta ιδιοτροπία που σατιρίζει όσο και γιορτάζει το συγκεκριμένο είδος παιχνιδιών. Ως εκ τούτου η νέα προσπάθεια του Dave Mullins είναι σε θέση να κεντρίσει το ενδιαφέρον όσων ασχολούνται ή ασχολήθηκαν με παιχνίδια του είδους είτε συνεχίζουν να είναι fans είτε κάπου έχουν απηυδήσει με τη συνεχή εμφάνισή τους.
Το Inscryption κυκλοφορεί για PC από τις 19/10/21. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την Devolver Digital.
