Ξεκινώντας να παίζουμε το Lila’s Sky Ark, για τις ανάγκες του παρόντος review, η αλήθεια είναι ότι οι προσδοκίες μας ήταν κάπως περιορισμένες. Λίγο το ανάλαφρο, “παιδικό” design, λίγο η -χιλιοφορεμένη πια- pixel art αισθητική, λίγο το premise του τίτλου, που αναφερόταν στην προσπάθεια ενός μικρού κοριτσιού να σώσει το ιπτάμενο αρχαίο νησί που κατοικεί από επιτιθέμενα μουσικά robots αλλά και να βρει απαντήσεις για το παρελθόν της, δεν προδιέθεταν τον γράφοντα για κάποια ιδιαίτερα βαθιά εμπειρία κατά την ενασχόλησή του.
Λίγες ώρες μετά, όταν πλέον οι αρχικές προκαταλήψεις είχαν διαλυθεί, μια πρόχειρη έρευνα στο internet σχετικά με το background του παιχνιδιού και της ομάδας πίσω από αυτό, επιβεβαίωσαν ότι το Lila’s Sky Ark είχε μερικά ακόμα επίπεδα κάτω από την πολύχρωμη pixel-ωτή “επιδερμίδα” του.
Το Lila’s Sky Ark αποτελεί το δεύτερο κατά σειρά παιχνίδι των Γερμανών αδερφών Richi και Günther ή, αλλιώς, “Monolith of Minds”, και prequel του Resolutiion, του combat-heavy προκατόχου του με ίδια αισθητική και ίδιο πρωταγωνιστή, τη Lila. Πέραν αυτών, όμως, σταματά και η όποια άλλη ομοιότητα των δύο παιχνιδιών καθώς το Lila’s Sky Ark ξεστρατίζει από τα hack-n-slash μονοπάτια και δοκιμάζει μια διαφορετικη gameplay προσέγγιση, πιο κοντά σε Zeld-οειδή φιλοσοφία με εξερεύνηση, επίλυση γρίφων και υποτυπώδη μάχη.
Η όλη νοοτροπία του τίτλου είναι στημένη γύρω από την απλότητα και τη διαίσθηση. Λίγες είναι οι οδηγίες σχετικά με τα objectives ή τον τρόπο επίτευξής τους, ωστόσο ο σχεδιασμός αντικειμένων, χαρακτήρων και περιβαλλόντων είναι τόσο απλός και λιτός όπου σε πολλά σημεία ο παίκτης μοιάζει να βρίσκει το δρόμο μόνος του. Σαφώς χάρτης υπάρχει, αλλά το design των επιπέδων είναι αρκετά ξεκάθαρο, και μετά από μερικά μπρος-πίσω η περιήγηση γίνεται απρόσκοπτα.
Το Lila’s Sky Ark, γενικότερα, βασίζεται σε μηχανισμούς που κανείς ίσως χαρακτήριζε “παλιακούς”. Κάθε αντικείμενο που θέλουμε να συλλέξουμε πρέπει να σηκωθεί από το έδαφος και μετά με μια διαφορετική κίνηση (και διαφορετικό κουμπί) να τοποθετηθεί στο backpack μας, το οποίο λειτουργεί ως inventory. Η μάχη δεν ενέχει πολύπλοκα combos ή dodges, παρά μόνο τη ρίψη αντικειμένων και την κίνηση στο χώρο. Το όλο στήσιμο δίνει μια retro αισθητική, εποχής Gameboy, η οποία μπορεί να είναι ξένη σε πολλούς αλλά κρύβει πίσω της αρκετή νοσταλγία.
Βέβαια, αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η τόσο μικρή ποικιλία στη μάχη. Ο -κατά πολλά χρόνια αρχαιότερος- πνευματικός πρόγονος του τίτλου, το Zelda, είχε πολλά περισσότερα να επιδείξει σε gameplay θέματα μάχης απ’ ό,τι το Lila’s Sky Ark. Με τη ρίψη αντικειμένων να είναι η μοναδική επιλογή μάχης και την ποικιλία να στηρίζεται μόνο στην εναλλαγή των throwables, το όλο θέμα γρήγορα κουράζει και επαναλαμβάνεται, ενώ και η πρόκληση παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, ακόμα και αργότερα μέσα στο παιχνίδι.
Εκεί που το Lila’s Sky Ark δίνει το κάτι παραπάνω είναι στη δημιουργία του κόσμου του και των περιεχομένων του. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος, ακόμα και για τα κυβικά του παιχνιδιού, η Monolith of Minds καταφέρνει να μετατρέψει το γεγονός αυτό σε προτέρημα του τίτλου, δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα αρκετά αξιοπερίεργων χαρακτήρων και περιβαλλόντων, με μεγάλη φαντασία και πολυποίκιλων αναφορών και ανάμεικτη αισθητική.
Αρχαία spirit animals του νησιού, techno-μάγισσες και robot-drummers βρίσκονται στο μονοπάτι της μικρής Lila, για να δώσει ο καθένας το δικό του αινιγματικό κομμάτι ιστορίας, προσθέτοντας στην αίσθηση βάθους και μυστηρίου του γενικού lore του παιχνιδιού. Αρκετοί ίσως προσπεράσουν γρήγορα και διαφωνήσουν με το παραπάνω. Ίσως ο ίδιος ο γράφων έπεσε θύμα των ίδιων των προκαταλήψεων του και ο πιο σύνθετος σχεδιασμός χαρακτήρων από αυτόν που είχε προκαταβάλει να συναντήσει στον τίτλο, διογκώθηκε στα μάτια του.
Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι το νεογέννητο αυτό ενδιαφέρον για τον κόσμο του Lila’s Sky Ark έδωσε μια ευκαιρία στη σεναριακή συνέχειά του, το Resolutiion, ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα προσπερνάγαμε δίχως δεύτερη ματιά, φτάνει και περισσεύει. Τέλος, όσον αφορά την αισθητική και τα γραφικά του τίτλου, ειλικρινά δεν υπάρχει και πολλά να πει κανείς. Όπως επισημάνθηκε και στην αρχή του review, η pixel art απεικόνιση μοιάζει τετριμμένη και παρά το ότι εξυπηρετεί την αισθητική που αξιώνει το παιχνίδι, δεν παύει να ενοχλεί στο μάτι.
Ασχέτως του συγκεκριμένου παιχνιδιού, η αίσθηση του υποφαινόμενου είναι ότι η pixel-art αισθητική και η συνεχόμενη χρήση της τα τελευταία χρόνια περισσότερο με εύκολη λύση μοιάζει πλέον, παρά με φόρο τιμής στο παρελθόν. Η neon χρωματική παλέτα του παιχνιδιού είναι όμορφη αλλά σίγουρα όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, και καλύτερα εκτελεσμένο μάλιστα (Hyper Light Drifter κ.λπ.)
Εν κατακλείδι, λοιπόν, το Lila’s Sky Ark κάνει αρκετά πράγματα λάθος αλλά και ορισμένα πράγματα αρκετά σωστά. Η μάχη είναι απλοϊκή και η αισθητική του αδιάφορη, αλλά ο κόσμος του είναι καλοφτιαγμένος και η ραχοκοκαλιά του είναι δείγμα από έναν διαφορετικό κόσμο παιχνιδιών, μιας άλλης σχολής και εποχής.
Το Lila’s Sky Ark κυκλοφορεί από τις 21/4/22 για PC και Switch. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το Nintendo Switch με review code που λάβαμε από την Graffiti Games.
