Το Figment 2: Creed Valley με μια πρώτη ματιά αναδύει μια παιδικότητα, κάνοντάς το να μοιάζει δημιουργημένο με γνώμονα τις μικρότερες ηλικίες. Ωστόσο, λίγες ώρες μέσα σε αυτό αποκαλύπτουν ότι πίσω από τον πολύχρωμο κόσμο του και τους απλοϊκούς χαρακτήρες του κρύβεται μια ενήλικη αλληγορία με μηνύματα προς πολλαπλούς παραλήπτες. Το ζήτημα είναι, αν και σε ποιο βαθμό, το Figment 2: Creed Valley βρίσκει την κατάλληλη ισορροπία ώστε να παραμείνει ελκυστικό σε κάθε μια από τις παραπάνω κατηγορίες.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Figment 2: Creed Valley πιάνει το κουβάρι της ιστορίας του από το σημείο που το άφησε στο τέλος του πρώτου, μεταφέροντάς μας στο εσωτερικό ενος ανθρώπινου μυαλού και δίνοντάς μας τον ρόλο του Dusty, της ανθρωπομορφικής απεικόνισης του θάρρους. Το μυαλό του ανώνυμου “ξενιστή” του Dusty φαίνεται να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και αταξία, καθώς η παρουσία του Jester, ενός εφιάλτη με τη μορφή ενος ταραχοποιού γελωτοποιού, δημιουργεί διαφόρων ειδών προβλήματα. Συνεπώς, ο Dusty -παρέα με το πάντα οπτιμιστικό σπουργίτι/ sidekick του, Piper- πρέπει να αναλάβει δράση και να επαναφέρει τον “πνευματικό” κόσμο στην κανονικότητά του.
Κύριο χαρακτηριστικό του τίτλου είναι ότι στο ευρύτερο είδος του action-platformer, στο οποίο συγκαταλέγεται, ως πρόθεμα χρησιμοποιεί και το “musical”. Αυτό σημαίνει ότι η μουσική παίζει εναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο για το σύνολο, τόσο σημειολογικά και αισθητικά όσο και ως κομμάτι του ίδιου του τρόπου παιχνιδιού. Ο κόσμος του Figment διέπεται από μια μουσικότητα από την αρχή ως το τέλος του, εντάσοντας τα στοιχεία της μελωδίας ως κομμάτι του gameplay του.
Έτσι, μπορεί να συναντήσετε σημεία όπου η λύση ενος γρίφου θα έλθει από την παρατήρηση μια αλληλουχίας μελωδιών ή όπου η εκμάθηση της κινησεολογίας ενός boss προκύπτει από την εκμάθηση του ρυθμού του τραγουδιού που συνοδεύει τη μάχη. Ενδιαφέρον σαν στοιχείο, ως ενα βαθμό, αλλά όχι αρκετά ανεπτυγμένο για να δώσει κάποια καινούργια διάσταση στον τίτλο.
Και μιας και αναφέρθηκε η λέξη διάσταση, καλό θα ήταν να μείνουμε σε αυτή λίγο παραπάνω, γιατί σε αυτή φαίνεται να επικεντρώνεται και το κύριο ζήτημα του τίτλου. Η έλλειψη επιπλέον διαστάσεων, η έλλειψη βάθους. Σε όλους τους τομείς του το Figment 2 προσφέρει μια μονοδιάστατη εμπειρία, χωρίς ποικιλία, χωρίς εναλλαγές, χωρίς νεύρο και ένταση.
Ένας από αυτούς είναι και το γενικότερο κλίμα του παιχνιδιού. Το γλυκανάλατο στύλ σε ύφος και αισθητική, από έναν παίκτη μεγαλύτερης ηλικίας πραγματικά δεν χωνεύεται και στερεί πλήρως την οποιαδήποτε αίσθηση σύνδεσης με τους χαρακτήρες και την πλοκή του τίτλου. Οι υπερβολικά corny ατάκες διαλόγου, η υπέρμετρα οπτιμιστική και ηθικοπλαστική αντιμετώπιση των πάντων από τους δημιουργούς, ειλικρινά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εξυπηρετούν ακόμα και στην περίπτωση όπου το χειριστήριο κρατάει κάποιος μικρότερης ηλικίας. Σε πλήρη αντιστοιχία βρίσκεται και ο όλος σχεδιασμός του κόσμου. Το ζωγραφισμένο στο χέρι art style, που εναλλάσσει 2D και 3D οπτικές, δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει, καθώς τα μοτίβα σχεδιασμού ανακυκλώνονται υπερβολικά.
Η πραγματική ανακύκλωση όμως έρχεται στο κομμάτι του gameplay. Αν η συνολικότερη εμπειρία του Figment μπορούσε να χαρακτηριστεί ως “λιγομίλητη”, στο κομμάτι αυτό θα μπορούσαμε να την πούμε ως και “μονολεκτική”. Δύο κουμπιά, δύο κινήσεις (χτύπημα και αποφυγή/ roll) και απο εκεί και πέρα καμία, μα καμία, διαφοροποίηση. Ακόμα και οι διαθέσιμοι εχθροί δεν ξεπερνούν σε ποικιλία σχεδιασμού τα δάχτυλα του ενός χεριού. Ως αντίβαρο στο action κομμάτι, η ομάδα ανάπτυξης εισάγει και ορισμένους γρίφους ανά τακτά διαστήματα. Εδώ έχουμε λίγη περισσότερη προσπάθεια από πλευράς δημιουργών, αλλά και πάλι δεν υπήρξε γρίφος που να μας δυσκόλεψε παραπάνω από 5-10 λεπτά ως προς την επίλυσή του.
Στο σημείο αυτό θα μπορούσε κάποιος να αντιπαραθέσει ότι ο τίτλος απευθύνεται σε παιδιά. Δεκτό, εν μέρει, αλλά θα πρέπει και να μας εξηγήσει σε αυτήν την περίπτωση σε ποιον απευθύνονται όλες αυτές οι ατάκες διαλόγου για το συνειδητό, το ασυνείδητο τα καταπιεσμένα όνειρα κ.ο.κ. Ή τα flashes από την κανονική ζωή του ανθρώπου, στο μυαλό του οποίου βρισκόμαστε, στα οποία μαλώνει με τη γυναίκα του ή αναλογίζεται σχετικά με τη ζωή του.
Τέλος, η ιστορία, που εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να δώσει κάποια ψήγματα ενδιαφέροντος, αξιοποιώντας τη δύναμη του παραλληλισμού των σημείων ενός κόσμου με τα σημεία ενός εγκεφάλου, αναλώνεται σε υπερβολικά απλά και προβλεπόμενα μοτίβα, είναι γραμμική και εν τέλει αποτυγχάνει και ως προς τον γενικότερο συμβολισμό που επιχειρεί να δώσει.
Εν κατακλείδι, προσπερνώντας τα λίγα θετικά στοιχεία που έχει να αναδείξει, όπως η χρήση μουσικής στο gameplay ή μερικές έξυπνες αναπαραστάσεις κομματιών της συνείδησης ενός ανθρώπου, οι συνολικά 6 περίπου ώρες που έχει να προσφέρει το Figment 2, δεν μπορούμε να πούμε ότι μπορούν επάξια να κερδίσουν τη θέση τους ανάμεσα σε άλλα σύγχρονα, indie παιχνίδια.
Το Figment 2: Creed Valley κυκλοφορεί από τις 9/3/23 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από την Bedtime Digital Games.
