Στο Hunt the Night πέφτει πολύ ξύλο. Έπαιζε το loading πάνω από δέκα φορές σε κάθε βασικό boss fight. Τα checkpoints βρίσκονται έξω από τα boss fights, όμως α) το παιχνίδι είναι μεγάλο σε διάρκεια εάν συνυπολογιστούν τα συχνά Game Overs και η ενδελεχή εξερεύνηση (15+ ώρες πάνω κάτω) και, β) το gameplay είναι 100% skill based που σημαίνει είτε το μαθαίνεις, είτε πεθαίνεις. Μεγάλη διάρκεια και συχνό βρομόξυλο είναι ένας συνδυασμός που μπορεί να κουράσει ή ακόμα και να αποθαρρύνει.
Το παιχνίδι είναι δύσκολο για λόγους που έχουν να κάνουν με αστοχίες στο σχεδιασμό του, τόσο στην εκτέλεση της μάχης όσο και της εξερεύνησης των χώρων και αυτό είναι το βασικό πρόβλημά του, καθότι όλα τα υπόλοιπα συνηγορούν σε ένα εξαιρετικά ευχάριστο videogame, με ακόμα πιο ευχάριστες εκπλήξεις για το ύφος που κινείται.
Το Hunt the Night είναι της Moonlight Games, εκδότη έχει την Dagen, και πρόκειται για ένα pixel-art , horror θεματικής, narrative action/adventure/soulslike σε ¾ κάμερα (ουφ!). Έχει ωραία αφήγηση, μελετημένο κόσμο και η ιστορία του κεντρίζει το ενδιαφέρον σταδιακά. Έχει καταβληθεί προσπάθεια μέσα από τη γραφή και τη σκηνοθεσία να αποκτήσει υπόσταση ο κόσμος όπου διαδραματίζεται το παιχνίδι, κάτι που αποτέλεσε έκπληξη.
Σίγουρα βλέπουμε ωραίες ιστορίες και ευφάνταστη σκηνοθεσία σε αρκετούς αντίστοιχους τίτλους της κατηγορίας, ωστόσο, το ενδιαφέρον world building του Hunt the Night του δίνει πόντους γιατί καταφέρνει να προσδώσει βάθος και πιστότητα. Ενδεχομένως να ήταν και αχρείαστο μπροστά στην core εμπειρία που προσφέρει. Η γκαζωμένη δυσκολία του στέκεται πολλές φορές αγκάθι στη ροή παρακολούθησης και κατανόησης όλων όσων συμβαίνουν με αποτέλεσμα να υποθάλπεται όλος αυτός ο κόπος που καταβλήθηκε.
Στο Hunt the Night παίρνουμε το ρόλο της Vesper, η οποία είναι μέλος των Stalkers, μιας φατρίας που ως προαιώνιο σκοπό έχει την τήρηση της ισορροπίας μεταξύ «Ημέρας» και «Νύχτας», σε έναν κόσμο όπου η «Νύχτα» έχει ξεσαλώσει και απειλεί να κατασπαράξει τα πάντα. Η Vesper πρέπει να βρει πέντε αντικείμενα ώστε να συμπληρώσει τη μαγική Σφραγίδα που θα κρατήσει τα χαλινάρια της «Νύχτας» και θα επαναφέρει την ισορροπία.
Το αμαυρωμένο παρελθόν της, λόγω της προδοσίας που διέπραξε ο πατέρας της αλλά και η συμβιωτική σχέση της με την Umbra, ένα πλάσμα της Νύχτας, δίνουν πόντους στο ενδιαφέρον που δημιουργείται, με την ίδια την ηρωίδα να αποτελεί το βασικό μοχλό κίνησης της πλοκής. Η αφήγηση δίνεται κυρίως μέσα από το λεγόμενο environmental storytelling, με τη μυθοπλασία να έρχεται μέσα από τη συλλογή διάσπαρτων πούπουλων, τα οποία αποκαλύπτουν, εν είδη καταγραφής σε ημερολόγιο, σταδιακά και αποσπασματικά τι συνέβη και ο κόσμος βρίσκεται στην απελπιστική κατάσταση που έχει περιέλθει.
Υπάρχουν στιγμές που θα συμβούν συνομιλίες με άλλους npc’s, όπως επίσης και cutscenes που εμφανίζονται ως flashbacks, το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής όμως δίνεται μέσα από μικρά set pieces, με πολύ ωραία σκηνοθεσία και μέσα από την αλληελπίδραση με το περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον όπου όλο αυτό θα μπορούσε να μπει σε ρυθμό χωρίς να διακόπτεται βίαια από τη βαρβαρότητα της μάχης, θα ήταν ιδανικό και θα λειτουργούσε περισσότερο υπέρ του τίτλου. Είναι άλλωστε ο βασικός υπαίτιος για να μην γίνει quit ύστερα από αλλεπάλληλες προσπάθειες και loadings στις φάπες που ρίχνει κάθε Boss.
Συνοδοιπόρος στα περίεργα και μακάβρια που συμβαίνουν είναι ο ήχος και το στήσιμό του, με κρυστάλλινα ακούσματα κάθε ambient ήχου του περιβάλλοντος και ηχητικής απόχρωσης που δίνουν πνοή στην ατμόσφαιρα, θέτοντας ιδανικά τον τόνο ανάλογα με την περίσταση. Με ακουστικά το παιχνίδι είναι απόλαυση. Καλή γραφή και αντίστοιχα καλή σκηνοθεσία αποτελούν από μόνοι τους καλούς λόγους για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον, το Hunt the Night όμως έχει την τύχη και ατυχία να συνοδεύεται με βάναυσο gameplay.
Ο τίτλος είναι soulslike στην ευρύτερη σύλληψή του και τον τρόπο που παίζει. Εξελίσσεται σε περιορισμένης κλίμακας χώρους με πολλαπλές όμως διαδρομές και εμπόδια, με εχθρούς που παρουσιάζονται σε συγκεκριμένα spawn points και ακολουθούν συγκεκριμένες ρουτίνες, ενώ η απουσία ξεκάθαρης καθοδήγησης, με τη χρήση κάποιου είδους σηματοδότησης, λάμπει δια της απουσίας της. Η εξέλιξη είναι κατά κανόνα γραμμική, με τη βασική πορεία να είναι σχετικά ευδιάκριτη, εύκολα όμως μπορούμε να πέσουμε θύμα της περιέργειάς μας προς εξερεύνηση, ιδίως δε από τη στιγμή που αυτή μπορεί να αποφέρει τις ελάχιστες αλλά ζωτικής σημασίας αναβαθμίσεις για τη Vesper.
Η εξερεύνηση του κόσμου γρήγορα μπορεί να αποδειχθεί βάσανο, ιδίως από τη στιγμή που δεν υπάρχει οποιαδήποτε μορφή χάρτη που να μαρκάρει την πρόοδό μας. Σε συνθήκες ενός 3D περιβάλλοντος αυτό ενδεχομένως να μπορούσε να καταπολεμηθεί επιτυχώς με την προσθήκη ορατών σημείων ενδιαφέροντος και προσανατολισμού. Στις 2D συνθήκες του Hunt the Night όμως, που κινείται εν πολλοίς σε έναν ενιαίο χάρτη σαν τα 2D Zelda, η έλλειψη χάρτη γίνεται τροχοπέδη στην εύκολη κατανόηση του objective που τίθεται κάθε φορά.
Συνυπολογίζοντας τις δυσκολίες που βρίσκει στη διαδρομή η Vesper, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η δημιουργία ατσάλινων νεύρων και η διάθεση για υπομονή είναι στοιχεία που συμβαδίζουν με το ύφος του τίτλου. Η οργανικότητα της σύνδεσης των περιοχών, τα shortcuts για γρήγορες μεταβάσεις και το puzzle platforming δένει ιδανικά με την αφήγηση και τη σκηνοθεσία, δίνοντας τις πιο δυνατές στιγμές ευχαρίστησης μιας και καταφέρνει να εγκλωβίζει το ενδιαφέρον μέσα από σκηνές που παραπέμπουν σε survival/horror.
Η δυσκολία στις μάχες θα μπορούσε να γκρεμίσει τα πάντα σε αυτήν την ισορροπία, εξαιρώντας όμως μόνο δύο περιπτώσεις, το σύστημα μάχης ενθαρρύνει γρήγορα τον παίκτη να βρει το στυλ που αισθάνεται πιο άνετα στην επίθεση ώστε από εκεί και πέρα να μπει στη διαδικασία εκμάθησης του μικρού οπλοστασίου της Vesper. Το Hunt the Night βασίζεται στο dash ως μέσο αντιμετώπισης των απλών επιθέσεων των εχθρών ή της αλληλουχίας επιθέσεων από μπουλούκια εχθρών ή των περισσότερων περίτεχνων επιθέσεων που φέρνουν μαζί τους τα Bosses.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος άμυνας με κάποιο block ή parry, με το dash θα μπαίνουμε και θα βγαίνουμε γρήγορα σε μια αναμέτρηση, θυμίζοντας το πρώτο Dark Souls ή ακόμα περισσότερο το Bloodborne. Το παιχνίδι επιτρέπει τη σχεδόν αδιάλειπτη χρήση του πριν η αντίστοιχη μπάρα εξαντληθεί, με ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα να χρειάζονται έως ότου ξαναφορτίσει. Ουσιαστικά το dash χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, είτε ως μέσο γρήγορης μετάβασης στο χώρο, είτε ως charge ή dodge σε μια αναμέτρηση.
Από εκεί και πέρα ο τίτλος δίνει πολύ συγκεκριμένα εργαλεία στη Vesper όπου, σε συνδυασμό με το μηχανισμό του dash, ο παίκτης πρέπει να τα κάνει master εάν θέλει να έχει τύχη στο παιχνίδι. Δεν υπάρχουν στατιστικά που μπορούν να την κάνουν overpowered, δεν υπάρχουν όπλα που αναβαθμίζονται, δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να ενδυναμώσει δια της πλαγίας η Vesper ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει των δυσκολιών παρά μόνο η καλή αντίληψη του παίκτη. Το πρώτο και βασικό που θα καλεστεί να επιλέξει είναι πιο στυλ επίθεσης θεωρεί ότι λειτουργεί καλύτερα.
Η Vesper μπορεί να χρησιμοποιεί μόνο έναν τύπο όπλου και δεν μπορεί να το αλλάξει μπαίνοντας στο menu κατά τη διάρκεια της μάχης. Κάθε όπλο λειτουργεί διαφορετικά στο πόσο γρήγορα εκτελεί τις επιθέσεις, τι εύρος αυτές πιάνουν στο χώρο και πόση ισχύ έχει κάθε χτύπημα. Τα Greatswords για παράδειγμα έχουν μεγαλύτερο εύρος λόγω της cleave τύπου επίθεσης, έχουν σχετικά αργό animation εκτέλεσης αλλά κάθε χτύπημα είναι περισσότερο ισχυρό από τα Lacerators όπου προσφέρουν τα ακριβώς αντίθετα. Επομένως η επιλογή τύπου όπλου είναι κάτι που ο παίκτης θα «παντρευτεί» γρήγορα μιας και η καμπή εκμάθησης παίρνει το χρόνο της.
Οι περιφερειακές ικανότητες της Vesper στη μάχη είναι εξίσου σημαντικές με την εκτέλεση των dashes και την επιλογή σε στυλ επίθεσης. Η range επίθεση είναι η πρώτη εξ αυτών που εισάγεται φυσικά στο ρου μιας αναμέτρησης, καθότι τα πυρομαχικά γεμίζουν ενώ εκτελούνται melee επιθέσεις. Και εδώ προσφέρονται διαφορετικοί τύποι επιθέσεων όπου η Vesper καλείται να βρει και να συλλέξει ώστε να εμπλουτίσει τις επιλογές της, με τις ranged επιθέσεις να γίνονται απαραίτητες σχεδόν σε κάθε αναμέτρηση, είτε στη χρήση τους ως τελειωτικό χτύπημα σε έναν εχθρό, είτε ως μέσο για crowd control, είτε όταν η Vesper δεν μπορεί να πλησιάσει έναν αντίπαλο, η εφαρμογή τους αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος μάχης.
Τα ελάχιστα ξόρκια και grenades έρχονται ως συμπληρωματικές επιλογές όπου μπορούν, υπό συνθήκες, να αποδειχθούν εξαιρετικά χρήσιμα εργαλεία. Από εκεί και ύστερα, τα ranged όπλα μπορούν να δεχθούν αναβαθμίσεις που κοστίζουν όμως πανάκριβα. Κάποια Moonstones προσφέρουν μια μικρή ώθηση τύπου +10 περισσότερο damage και οι στολές που δίνουν ζωτικά προτερήματα (όπως μεγαλύτερο αριθμό grenades ή μόνιμη αύξηση των πόντων ζωής) είτε βρίσκονται σε πολύ δύσκολα σημεία, είτε κοστίζουν και αυτές πανάκριβα.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει συχνά το παιχνίδι είναι τα πολύ σφιχτά hitboxes όπου απαιτούν να βρισκόμαστε κυριολεκτικά αγκαλιασμένοι με τους εχθρούς και το γεγονός ότι σε διάφορα σημεία του περιβάλλοντος μπορεί να κολλήσουμε στιγμιαία σε κάποιο πετραδάκι-πίξελ, ύστερα από αλλεπάλληλο dashing. Υπάρχουν αρκετές στιγμές όπου δημιουργείται η αίσθηση αδικίας στο ρου μιας αναμέτρησης για πράγματα που δεν δείχνουν να υπόκεινται στον αυστηρό έλεγχο του παίκτη.
Ακόμα και στη περιπλάνηση υπάρχουν στιγμές όπου η μετάβαση μεταξύ δύο σημείων όπου ανάμεσα τους χάσκει το κενό να μην γίνεται ξεκάθαρη, με αποτέλεσμα βουτιές θανάτου στο πουθενά και άνευ λόγου και αιτίας εκνευρισμό. Όλη αυτή η αστάθεια θα μπορούσε να διαχειριστεί εάν κάθε χτύπημα του αντιπάλου δεν τιμωρούσε τόσο αυστηρά. Υπάρχουν στιγμές στην εξερεύνηση όπου το παιχνίδι κλειδώνει τη Vesper σε αρένα και spawn-άρει κύματα εχθρών χωρίς καμία διέξοδο διαφυγής.
Συνήθως τέτοιες αρένες πάντα σε κάτι καλό οδηγούν ως ανταμοιβή, όμως η εμφάνισή τους ποτέ δε προειδοποιεί το παίκτη ώστε να ξέρει τι να περιμένει. Μια δύσκολη διαδρομή σε platforming και αναμετρήσεις μπορεί να οδηγήσει σε μια τέτοια αρένα όπου όμως, άπαξ και χάσουμε τη πρώτη φορά, η επιστροφή γίνεται διπλά βάναυση αφού τα πάντα γίνονται respawn και οι αποστάσεις από το κοντινότερο save point είναι μεγάλες.
Στα Bosses η πρόκληση τραβά την ανηφόρα, εν μέσω αποφυγών ακριβείας και καθαρής τύχης, οι παλμοί θα ανεβαίνουν με πνιχτούς πανηγυρισμούς όταν φεύγει επιτέλους η πρώτη φάση του Boss, και ξανά καντήλια όταν αρχίζει η δεύτερη. Εάν πάλι πάμε με ψυχολογία Jedi την επόμενη μέρα και αφού έχουμε φάει το ξύλο της αρκούδας τη προηγούμενη, κατά ένα μυστήριο τρόπο φεύγει σχεδόν με τη πρώτη.
Οι αντιθέσεις που δημιουργεί ο τίτλος με το gameplay του φέρνουν σε μια περίεργη θέση το Hunt the Night. Η επιθυμία για υψηλότατη πρόκληση και ευφάνταστα, πανίσχυρα boss fights θα γίνει πραγματικότητα για τους φίλους των soulslike που επιζητούν κάτι τέτοιο. Τα dungeons παρουσιάζουν ποικιλία, η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, η ιστορία και ο κόσμος ικανά να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον. Το ατσούμπαλο σύστημα μάχης και η έλλειψη ξεκάθαρης κατεύθυνσης στην περιήγηση, με τον τρόπο και για τους λόγους που είναι δοσμένα, προσθέτουν επιπλέον βαρίδια που επικαλούνται την υπομονή και διάθεση του κάθε παίκτη ώστε να υπερκεραστούν.
Εάν το στούντιο ανάπτυξης δείξει τον απαραίτητο ζήλο που χρειάζεται στο balancing του τίτλου, τότε δεν είναι καθόλου απίθανο το Hunt the Night να αποκτήσει περίοπτη θέση στις προτάσεις για soulslike από την indie σκηνή. Έως τότε, η ενασχόληση μαζί του θα αποτελεί σημείο σύγκλισης μόνο για τους πιο τολμηρούς εξ ημών ή των πλέον φανατικών της κατηγορίας που έχουν ξεψαχνίσει τα πάντα.
Το Hunt the Night κυκλοφορεί από τις 13/4/23 για τa PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch και PC. Το review μας βασίστηκε σε PC review code που λάβαμε από την PR Hound.
