Tα παιχνίδια που είναι βασισμένα σε γνωστά franchises από τα comics και τον κινηματογράφο υπάρχουν από τις απαρχές του gaming. Οι εποχές βέβαια των cash grab κυκλοφοριών, οι οποίες είχαν να επιδείξουν απλώς έναν γνωστό ήρωα, με το gameplay να χωλαίνει, έχουν σε μεγάλο βαθμό παρέλθει, όπως μαρτυρούν κυκλοφορίες σαν τα Batman της Rocksteady ή τα Spiderman της Insomniac. Το Robocop: Rogue City ανήκει σε αυτή την κατηγορία, και ευτυχώς η Πολωνική εταιρία Τeyon κατάφερε να μας προσφέρει μια καθ’όλα αξιοπρεπή κυκλοφορία.
Η εταιρία έχει ένα σχετικό παρελθόν με licensed παιχνίδια, καθώς προσφάτως είχε κυκλοφορήσει το Rambo: The Video Game και το Terminator: Resistance. Η αλήθεια είναι ότι παιχνίδι με τον Robocop είχαμε πάρα πολύ καιρό να δούμε, από τις εποχές των arcades και της Amiga. Το Robocop: Rogue City έκανε αρκετή αίσθηση όταν ανακοινώθηκε και ευτυχώς το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει τους δημιουργούς και αποτελεί σίγουρα ένα βήμα μπροστά για την Teyon, όντας η καλύτερη μέχρι στιγμής κυκλοφορία της.
Ιδιαίτερο βάρος έχει δοθεί στην ιστορία του παιχνιδιού, η οποία τοποθετείται χρονικά μεταξύ των ταινιών Robocop 2 και 3. O Robocop / Alex Murphy έχει μόλις σταματήσει τον έμπορο ναρκωτικών Cain και συνεχίζει τα καθημερινά του καθήκοντα ως αστυνομικός του Detroit. Το απόλυτο όμως ναρκωτικό Nuke συνεχίζει να κυκλοφορεί στους δρόμους, ενώ ένας νέος μεγαλοεγκληματίας εμφανίζεται, ονόματι απλά The New Guy in Town… Στη σχεδόν 20ωρή περιπέτειά μας, θα προσπαθήσουμε φυσικά να υπηρετήσουμε το κοινό, βασιζόμενοι στα 3 Prime Directives (Serve the Public Trust, Protect the Innocent, Uphold the Law).
Δε θα λείψουν οι συνωμοσίες της OCP, της πανίσχυρης πολυεθνικής που έχει αγοράσει ακόμα και την Αστυνομία του Detroit, ενώ θα γίνουμε μάρτυρες για άλλη μια φορά του αγώνα του Robocop να διατηρήσει την ανθρώπινη πλευρά του παρ’όλο που είναι παγιδευμένος στο σώμα ενός Cyborg. Είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα θεματική, που μας είχε απασχολήσει ενδελεχώς κυρίως στην πρώτη ταινία, αν και φυσικά δεν έφτασε ποτέ τα δυσθεώρητα επίπεδα ενός Terminator 2 ή ενός Blade Runner.
Ο Paul Verhoeven, ο σκηνοθέτης του πρώτου Robocop, δεν έχει βέβαια τόσο ταλέντο ή όραμα όσο ο Cameron ή ο Scott, άλλωστε μια ματιά στη φιλμογραφία του είναι αρκετή για να αποδείξει ότι έχει άλλου είδους εμμονές. Παρ’όλα αυτά, ο Robocop πάντα άνηκε σε αυτή την εξαιρετική κατηγορία ταινιών επιστημονικής φαντασίας και ευτυχώς οι δημιουργοί έδωσαν σε αυτή τη διάσταση του χαρακτήρα τη δέουσα προσοχή.
Μάλιστα, για να κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα, προσφέρουν σε πολλά σημεία του παιχνιδιού επιλογές διαλόγων σε στυλ Mass Effect, οι οποίες σε μικρότερο εννοείται από το προαναφερθέν αλλά σαφώς υπαρκτό βαθμό θα επηρεάσουν την ιστορία, τη στάση των χαρακτήρων απέναντί μας και τελικά το φινάλε της περιπέτειας. Με άλλα λόγια, υπάρχουν πολλαπλά φινάλε, ενώ ανάλογα με τις απαντήσεις μας μπορούμε να στρέψουμε την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή είτε προς το πιο απρόσωπο και ρομποτικό είτε προς το πιο ανθρώπινο και συναισθηματικό. Εξαιρετική η επιλογή των δημιουργών να εισάγουν αυτά τα στοιχεία, τα οποία δίνουν μα πολύ ευπρόσδεκτη ποικιλία και το απαραίτητο βάθος στο όλο σύνολο, εξυψώνοντάς το πάνω από ένα τυπικό first person shooter.
Για να ολοκληρώσουμε τα περί της ιστορίας, θα λέγαμε ότι μας ικανοποίησε πάρα πολύ. Δεν απέχει πολύ από το σενάριο μιας καλής ταινίας. Δεν διεκδικεί Όσκαρ Σεναρίου, ούτε φυσικά κανένα Robocop διεκδικούσε. Έχει όμως πολύ ενδιαφέρον, είναι σίγουρα καλογραμμένη, οι αναφορές σε χαρακτήρες και λεπτομέρειες των ταινιών είναι συνεχείς και γενικά οι φίλοι του σύμπαντος του Robocop θα νοιώσουν άμεσα μέσα στο στοιχείο τους. Ολοκληρώνοντας το παιχνίδι, νοιώσαμε ότι η ιστορία θα μπορούσε να έχει πάρει τη θέση του Robocop 3 σαν sequel της δεύτερης ταινίας και αυτό νομίζουμε ότι είναι το πιο ακλόνητο επιχείρημα για την ποιότητά της.
Ας περάσουμε σιγά σιγά και στο gameplay, το οποίο δεν θα μπορούσε φυσικά να απέχει στη βάση του από αυτό ενός fisrt person shooter. Άλλωστε, αυτό νομίζουμε ότι φαντάζεται ή ονειρεύεται να παίξει ένας φίλος του χαρακτήρα, τουτέστιν να βρεθεί μέσα στην πανοπλία του Robocop και να εξουδετερώσει τις ορδές των εγκληματιών που μαστίζουν το Detroit του κοντινού μέλλοντος.
Ευτυχώς και εδώ οι developers μας έδωσαν ό,τι μας υποσχέθηκαν, με άλλα λόγια μάλλον την απόλυτη Robocop εμπειρία. Το παιχνίδι δεν είναι σε καμια περίτπωση το καλύτερο shooter που κυκλοφορεί εκεί έξω, ούτε φτάνει την ποιότητα ενός Game of the Year τίτλου. Κάποιες λεπτομέρειες, κυρίως τεχνικής φύσεως, αλλά φανταζόμαστε και το χαμηλότερο budget μιας μικρότερης ομάδας παραγωγής, το κρατάνε ελάχιστα πίσω.
Από την άλλη, οι δημιουργοί πέτυχαν σε σχεδόν απόλυτο βαθμό την αίσθηση του να ελέγχεις μια κινούμενη μηχανή σαν τον Robocop. O χαρακτήρας είναι βαρύς, αλλά όχι υπερβολικά βαρύς. Νοιώθεις το κάθε βήμα του αλλά ταυτόχρονα δεν είναι τόσο αργός σε σημείο που να καθυστερεί τη δράση και το ρυθμό. Σύστημα κάλυψης δεν υπάρχει και το να καταφύγουμε πίσω από κολώνες ή τοίχους για να αποφύγουμε τα εχθρικά πυρά δεν φαντάζει τόσο φυσικό. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό να μπούμε μέσα σε ένα δωμάτιο με δεκάδες εχθρούς και να τους εξολοθρεύσουμε έναν έναν, αδιαφορώντας για τα εχθρικά πυρά.
Φυσικά, δεν είμαστε τόσο άτρωτοι όσο στις ταινίες, video game παίζουμε άλλωστε. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι σφαίρες των εχθρών δεν προξενούν μεγάλη ζημιά και πρέπει να καθυστερήσουμε πολύ στον καθαρισμό των δωματίων για να επέλθει το μοιραίο, τουλάχιστον στη normal δυσκολία. Από την άλλη, τα εκρηκτικά θέλουν προσοχή. Έχουμε στη διάθεσή μας και έναν περιορισμένο αριθμό από recovery charges με τη χρήση των οποίων επιδιορθωνόμαστε, ενώ νέα recovery charges θα βρούμε σε συγκεκριμένα σημεία στο περιβάλλον.
Η βάση λοιπόν του παιχνιδιού έγκειται στο σωστό σημάδι ώστε να εξουδετερώσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα τους εχθρούς και να διαχειριστούμε με σύνεση τα recovery charges και τα σημεία στα οποία θα κάνουμε heal.
Η αίσθηση των όπλων είναι πολύ ικανοποιητική, με αποκορύφωμα το default όπλο του Robocop, το γνωστό πιστόλι που φυλάσσεται στη θήκη στο πόδι του. Διαθέτει άπειρες σφαίρες και μετά από ένα σημείο αναβαθμίζεται με νέες μητρικές πλακέτες στις οποίες βάζουμε τα κατάλληλα τσιπάκια που θα βρούμε εξερευνώντας το χώρο. Με αυτά τα upgrades μπορούμε να εξαλείψουμε και την ανάγκη για reload, μετατρέποντας το πιστόλι στο απόλυτο όπλο.
Μπορούμε βέβαια να βρούμε και άλλα όπλα, κλέβοντάς τα από τους σκοτωμένους εχθρούς. Αυτά είναι ικανοποιητικά σε ποικιλία και αίσθηση, ενώ σίγουρα θα μας βοηθήσουν σε συγκεκριμένες στιγμές. Απλά το βασικό μας πιστόλι είναι τόσο ταιριαστό, πορωτικό και εύχρηστο, που βασιστήκαμε πάνω του για τη συντριπτική πλειοψηφία του παιχνιδιού.
Άλλη διαθέσιμη κίνηση είναι η αρπαγή των εχθρών και η χρήση τους σαν ανθρώπινες ασπίδες ή η εξαπόλησή τους στους συντρόφους τους ή σε τοίχους και ταβάνια. Τέλος, το παιχνίδι περιλαμβάνει και RPG στοιχεία, καθώς μπορούμε να κερδίσουμε XP από κύριες και δευτερεύουσες αποστολές, να κερδίσουμε skill points και να τα επενδύσουμε σε ένα ικανοποιητικό skill tree. Αυτό μάλιστα περιλαμβάνει τόσο combat skills όσο και επιλογές σχετικά με τους διαλόγους του παιχνιδιού, το χάρτη και ούτω καθ’εξής.
Θα πρέπει εδώ να αναφερθεί ότι στο κομμάτι του shooting δεν είναι όλα ρόδινα. Κάποια αυτονόητα από άλλα παιχνίδια πράγματα, όπως το πιάσιμο των χειροβομβίδων και το πέταγμά τους πίσω στους εχθρούς λάμπουν δια της απουσίας τους, ενώ σε γενικές γραμμές οι εχθροί συμπεριφέρονται σαν bullet sponges και δεν αντιδρούν στις σφαίρες μας μέχρι να πέσουν.
Μπορούμε να κάνουμε headshots, αλλά αν τους χτυπήσουμε στο πόδι ή το χέρι δεν αντιδρούν ανάλογα. Ίσως είναι τόσο μπουκωμένοι από Nuke που δεν νοιώθουν πόνο… Μάλλον όχι, γιατί ακόμα και κανονικοί αντίπαλοι που σεναριακά δεν παίρνουν ναρκωτικά αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Το μόνο που παρατηρήσαμε να δουλεύει είναι όταν σκοτώνουμε κάποιον που κρατάει χειροβομβίδα, αυτή θα πέσει και θα πάρει μαζί της και τους διπλανούς.
Αυτές οι αστοχίες δικαιολογούνται μάλλον από την μικρότερη εμπειρία και το χαμηλότερο budget της ομάδας ανάπτυξης. Είπαμε, το παχνίδι δεν μπορεί να συγκριθεί με τα μεγαθήρια της κατηγορίας. Παρ’όλα αυτά, αξίζουν συγχαρητήρια στους developers γιατί πέτυχαν 100% τη μεταφορά της χαρακτηριστικής Robocop δράσης σε videogame. Το παιχνίδι είναι το απόλυτο Robocop simulation και η αίσθηση ότι χειριζόμαστε ένα σχεδόν ανίκητο τανκ είναι ίσως το μεγαλύτερο ατού του.
Τεχνικά το παιχνίδι μάς ικανοποίησε, με κάποιες αστοχίες και εδώ. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλά σχεδιασμένοι, αλλά τα facial models δεν είναι τα καλύτερα που έχουμε δει. Το lip-sync επίσης πάσχει αρκετά. Μεγάλα glitches δεν συναντήσαμε και ευτυχώς το παιχνίδι σώζει μόνο του συχνά, οπότε αν κάτι στραβώσει (όπως σε ένα reload που μας έτυχε στο οποίο οι εχθροί δεν έκαναν spawn), μπορούμε να κάνουμε load χωρίς να χάσουμε πολύ πρόοδο. Κάποια όμως μικρά glitches όπως ragdoll effects σε κάποια πτώματα ή ένα περίεργο στιγμιαίο glitch στα cutscenes όταν αλλάζει η κάμερα, το οποίο παρέμεινε σε όλο το παιχνίδι, δείχνουν ότι τεχνικά το παιχνίδι -ίσως budget επιτρέποντος- θα μπορούσε να γυαλιστεί λίγο παραπάνω.
Ο σημαντικότερος όμως χαρακτήρας του παιχνιδιού, ο ίδιος ο Robocop, καθώς και κάποιοι συκεκριμένοι χαρακτήρες, είναι εξαιρετικά σχεδιασμένοι. Τα περιβάλλοντα είναι και αυτά αρκετά όμορφα και έχουν καλή ποικιλία. Είναι μεν destructible, αλλά έχουμε δει και καλύτερα αποτελέσματα σε άλλα παιχνίδια. Να πούμε εδώ ότι το παιχνίδι περιλαμβάνει τόσο γραμμικά τμήματα μέσα σε κτίρια όσο και πιο ανοιχτά περιβάλλοντα, όπως το downtown Detroit.
Tο Detroit δείχνει όμορφα υποβαθμισμένο, αλλά αρκετά άδειο. Να φανταστείτε ότι δεν κυκλοφορει στους δρόμους κανένα αυτοκίνητο… Σε γενικές γραμμές ο οπτικός τομέας δεν απογοητεύει, αλλά απέχει πολύ από τον αντίστοιχο άλλων σύγχρονων παιχνιδιών. Ας είμαστε ευγνώμονες που πέτυχαν τον Robo…
Ο ήχος του παιχνιδιού δεν απογοητεύει. Τα βαριά βήματα του Robocop μάς βάζουν στο κλίμα και μας συνοδεύουν πάντα, αλλά υπάρχει επιλογή να κλείσουμε τον συγκεκριμένο ήχο αν μας ενοχλεί. Οι ήχοι των όπλων είναι ικανοποιητικότατοι, ενώ οι ομιλίες είναι πολλές και οι ηθοποιοί αποδίδουν θα λέγαμε όλοι εξαιρετικά.
Μιλώντας για ήχο και ομιλίες, θέλετε να αναφέρουμε το κερασάκι στην τούρτα του απόλυτου Robocop simulation; Ο αυθεντικός ηθοποιός Peter Weller επιστρέφει, χαρίζει στον ήρωα τη φωνή του και είναι πραγματικά απόλαυση να ακούμε ξανά όλες τις θρυλικές ατάκες του χαρακτήρα με την original φωνή. Όσο για τη μουσική, το εξαίσιο soundtrack του Βασίλη Πολυδούρη δηλώνει βροντερό παρόν και απογειώνει την εμπειρία σε συγκεκριμένα σημεία, ενώ γενικά η μουσική κινείται σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα.
Ένα ερώτημα που μπορεί να μας απασχολήσει είναι αν το παιχνίδι μπορεί να απευθυνθεί και σε παίκτες που δεν έχουν δει τις ταινίες ή γενικά δεν είναι φανς του Robocop. Θα λέγαμε ότι οι φανς σίγουρα θα εκτιμήσουν τον τίτλο περισσότερο, αλλά αυτό το ερώτημα νομίζουμε απευθύνεται σε όλα τα licensed ή γενικά σε παιχνίδια που αντλούν έμπνευση από κάποιο pop culture franchise. Για παράδειγμα, μπορεί το Spiderman να είναι ένα κορυφαίο παιχνίδι, αλλά δεν βλάπτει να σου αρέσει και ο χαρακτήρας. Στο Robocop θα λέγαμε ότι η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο υπέρ των φανς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δημιουργοί δεν προσπάθησαν να δώσουν το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούσαν.
Ανακεφαλαιώνοντας, το Robocop: Rogue City μας έδωσε την καλύτερη Robocop εμπειρία που μπορούσαμε να φανταστούμε. Ένα παιχνίδι με ιστορία που θα μπορούσε να είναι ταινία, δράση όμοια με αυτή των ταινιών και πολλά μικρά στοιχεία όπως οι επιλογές στους διαλόγους που οδηγούν σε πολλαπλά φινάλε και τα RPG στοιχεία που μαρτυρούν την προσπάθεια των developers για ένα όσο το δυνατόν πληρέστερο και βαθύτερο τελικό αποτέλεσμα.
Άλλωστε, το γεγονός ότι διασκεδάσαμε καθ’όλη τη χορταστική 20ωρη διάρκειά του και αδημονούσαμε για την κατάληξη, νομίζουμε ότι τα λέει όλα. Η Teyon επιτέλους ωρίμασε και μας έδωσε ένα εξαιρετικό licensed παιχνίδι και οι φανς του χαρακτήρα πρέπει να το δοκιμάσουν οπωσδήποτε. Είμαστε βέβαιοι ότι θα αναφωνήσουν “I’d buy that for a dollar!”.
Το Robocop: Rogue City κυκλοφορεί από τις 2/11/23 για PS5, PC και Xbox Series. To review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5, με review code που λάβαμε από την AVE.
