Το “Skull and Bones” βρίσκεται στο επίκεντρο μιας σύγκρισης με το “Duke Nukem Forever” ως ένα από τα πιο προβληματικά και μακροχρόνια έργα που, μετά από επίμονη ανάπτυξη, εκδόθηκαν τελικά. Όπως και στο “Duke Nukem Forever”, οι συνεχείς καθυστερήσεις του “Skull and Bones” αποκαλύπτουν προβλήματα στην ανάπτυξη και έλλειψη οράματος.
Η αποστειρωμένη κατάσταση του παιχνιδιού, μέσα από αδιάφορες cutscenes και επαναλαμβανόμενες αποστολές, αναδεικνύει ένα προϊόν χωρίς ζωντάνια και πνεύμα. Οι ναυμαχίες και οι αποστολές προσφέρουν λίγη διασκέδαση αλλά λείπει το βάθος και η ποικιλία που απαιτούνται για ένα παιχνίδι μεγάλης διάρκειας. Το “Skull and Bones” φαίνεται ως ένα άνευ ψυχής προϊόν, παράγωγο της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης χωρίς κάποιο πραγματικό όραμα πίσω από την κυκλοφορία του.
Το Skull and Bones ενδέχεται να κοντράρεται με το Duke Nukem Forever ως μία από τις πλέον προβληματικές και μακροχρόνιες παραγωγές, που μέσα από την επιμονή των ιθύνοντων τελικά έφτασαν στην κυκλοφορία τους. Μία επιμονή, ωστόσο, που, όπως και στο Duke Nukem Forever έτσι και εδώ, έρχεται να τονίσει ότι οι αλλεπάλληλες καθυστερήσεις ήταν κομμάτι της προβληματικής ανάπτυξης και του ελλιπούς οράματος.
Τα περίπου 10 studio της Ubisoft που περίοπτα εμφανίζονται στην εισαγωγή, μάλλον αποτελούν ένα στοιχείο μίας κατακερματισμένης παραγωγής και όχι ενός “ΑΑΑΑ” πονήματος, όπως ήθελαν να μας πείσουν τα υψηλόβαθμα στελέχη της γαλλικής εταιρίας. Ένα παιχνίδι που ξεκίνησε το μακρινό 2013 ως ένα αποκλειστικά online competitive spin-off του Assassin’s Creed IV: Black Flag (μία από τις καλύτερες στιγμές του franchise), που τελικά μετατράπηκε σταδιακά στο σύγχρονο “όραμα” των μεγαλοπαραγωγών, που αρχίζει και τελειώνει στην έννοια του GAAS.
Δεν χρειάζεται πολύ ώρα για να φανεί πόσο αποστειρωμένη είναι η κατάσταση, προκειμένου να απευθύνεται σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό. Είναι κάτι που γίνεται εμφανές από τους διαλόγους των διαφόρων cutscenes, που είναι ιδιαίτερα τυπικοί και διεκπαιρεωτικοί, αλλά και με τον τρόπο που παρουσιάζονται οι πειρατικοί καταυλισμοί, οι οποίοι περισσότερο θυμίζουν προαύλιο λυκείου παρά κάποια περιοχή όπου ληστές, δολοφόνοι και γενικότερα η παρανομία δίνουν και παίρνουν.
Το σενάριο μας μεταφέρει στον ινδικό ωκεανό του 17ου αιώνα, δίνοντάς μας τον έλεγχο του καπετάνιου ενός πειρατικού πλοίου, ο οποίος θα χάσει σχεδόν όλο του το πλήρωμα έπειτα από μία βρετανική ενέδρα. Αποτελεί μία σύντομη εισαγωγή και επαρκή δικαιολογία για να πείσει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε την καριέρα μας από το μηδέν, περιέχοντας από την άλλη πλευρά την παραφωνία ότι η συνεργάτιδα του πρωταγωνιστή του εξηγεί τα πάντα, λες και έχει βγει για πρώτη φορά στην ανοιχτή θάλασσα.
Από εκεί και ύστερα θα ξεκινήσει μία ατελείωτη λίστα θελημάτων από διάφορες φιγούρες του υποκόσμου, η εκπλήρωση των οποίων μας οδηγεί λίγο πιο κοντά στη φήμη και τα πλούτη. Το σύνολο του σεναρίου μεταφέρεται μέσα από εντελώς τυπικές και αδιάφορες cutscenes, που λειτουργούν ως ένα tutorial για τα διάφορα είδη του εξοπλισμού, καθώς για τα διαφόρων ειδών ζητούμενα που θα συναντήσουμε στο ongoing σκέλος του παιχνιδιού, δηλαδή στο υλικό που δημιουργείται διαρκώς με σκοπό να μας πείσει να συνεχίσουμε την ενασχόλησή μας έπειτα από το πέσιμο των τίτλων τέλους.
Με λίγα λόγια, δεν θα πρέπει να ασχοληθείτε με το Skull and Bones περιμένοντας κάποια πλοκή που να παραπέμπει στις παραγωγές των Assassin’s Creed. Μιλώντας για το πασίγνωστο franchise της Ubisoft, είναι δύσκολο να μην γίνουν συγκρίσεις με το Assassin’s Creed IV: Black Flag (εφεξής Black Flag), ιδίως λόγω της παρόμοιας θεματικής, του πανομοιότυπου εικαστικού αλλά και του ίδιου συστήματος μάχης, όσον αφορά στις ναυμαχίες.
Και η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτήν τη σύγκριση δεν γίνεται να βρεθεί η παραμικρή εξέλιξη που φέρνει το Skull and Bones 11 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Black Flag. Το αντίθετο μάλιστα, υστερεί σε πολλά τμήματα, κάτι που γίνεται ακόμα πιο έντονο εάν λάβουμε υπόψη ότι έχουμε στα χέρια μας μία full price παραγωγή.
Στην προκειμένη περίπτωση, η δράση εξελίσσεται εξ ολοκλήρου πάνω στο πλοίο, όπως είναι βέβαια αναμενόμενο. Υπάρχει η δυνατότητα να μετακινηθούμε και σε διάφορες προκαθορισμένες περιοχές στη στεριά, αλλά αυτά τα σημεία αφορούν αποκλειστικά στην επίσκεψη εμπόρων και μαστόρων ή σε διάφορα άτομα που θα μας δώσουν κυρίες και δευτερεύουσες αποστολές. Δεν θα λέγαμε ότι είναι κάτι το αρνητικό, για ένα παιχνίδι που καθιστά σαφές ότι η δράση εξελίσσεται αποκλειστικά στις ναυμαχίες, καθώς μας επιτρέπει να δούμε από πρώτο χέρι τους διάφορους καταυλισμούς, αποφεύγοντας να τους δείχνει απλά ως κουκίδες σε έναν χάρτη.
Το πρόβλημα όμως έρχεται στις ίδιες τις ναυμαχίες, οι οποίες δεν προσφέρουν κάποια ιδιαιτερότητα, ιδίως εάν τις φέρουμε σε αντιπαραβολή με το Black Flag. Είναι κάτι που γίνεται έντονο στην τακτική του ρεσάλτου, για το οποίο το Skull and Bones ακολούθησε την πλέον εύκολη λύση. Δεν βλέπουμε τίποτε άλλο πέρα από μία cutscene των 5 δευτερολέπτων, όπου απλά παρακολουθούμε το πλήρωμά μας να πηδάει στο εχθρικό κατάστρωμα, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εντυπωσιακή διαδικασία που λάμβανε χώρα στο Black Flag.
Πέραν του παραπάνω, η ναυμαχία εξ αποστάσεως δεν έρχεται να προσφέρει κάποιον ουσιαστικό εμπλουτισμό, εκτός από τη δυνατότητα να αγοράσουμε πλοία διαφορετικού μεγέθους και χωρητικότητας (τόσο στο αμπάρι όσο και στις θέσεις για κανόνια). Η διαδικασία της μάχης αυτής καθ’ αυτής παραμένει πανομοιότυπη. Μπορεί να είναι ελαφρώς διασκεδαστική σε (πολύ) μικρές δόσεις, αλλά δεν έχει το απαραίτητο βάθος και εμπλουτισμό ώστε να υποστηρίξει ένα παιχνίδι πολλών ωρών.
Δεν ενδείκνυται για τη χρήση ποικίλων τακτικών, αφού δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να πραγματοποιήσει κανείς καθώς περιμένει να ολοκληρωθεί το cooldown μετά τη χρήση των διαφόρων κανονιών. Αν και υπάρχουν ορισμένες νέες προσθήκες, όπως το φλογοβόλο και οι ρουκέτες, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι σε θέση να αλλάξουν σε αισθητό βαθμό τη ροή της μάχης.
Οι περιπτώσεις όπου έχουμε τη δυνατότητα να καταστρέψουμε εχθρικές βάσεις, διαλύοντας τα παρατηρητήριά τους και τα πλοία στα λιμάνια τους, προσφέρουν ορισμένες πρόσκαιρα έντονες στιγμές, αλλά τελικά καταλήγουν επαναλαμβανόμενες.
Έντονα προβληματική είναι και η πλεύση μεταξύ αποστολών. Ο χάρτης του Skull and Bones είναι τεράστιος και συχνά πυκνά μάς ζητάει να καλύπτουμε μεγάλες και χρονοβόρες αποστάσεις. Ωστόσο, ο υπεραπλουστευμένος χειρισμός του πλοίου αδυνατεί να δικαιολογήσει αυτά τα ταξίδια. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνουμε πέραν από το να στρίβουμε κάθε τόσο το πλοίο, περιμένοντας νωχελικά να φτάσουμε στον στόχο μας.
Απορίας άξια είναι και η παρουσία της stamina, η οποία δεν έχει κάποια λογική εξήγηση για την ύπαρξή της και το μόνο που καταφέρνει είναι να δυσχεραίνει άσκοπα τις πλεύσεις μας. Η stamina μειώνεται όταν πλέουμε με πλήρως κατεβασμένα τα πανιά, με αποτέλεσμα να πρέπει συχνά να μειώνουμε την ταχύτητά μας για να ανακτήσουμε τη stamina ή να προσφέρουμε διαρκώς φαγητό στο πλήρωμά μας, δηλαδή σαν να πετάμε κάρβουνα σε μία ατμομηχανή.
Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μία αίσθηση έντονης κόπωσης όποτε βλέπουμε να εμφανίζεται ακόμα ένα objective σε μία απομακρυσμένη περιοχή, αντιλαμβανόμενοι ότι θα χρειαστεί να περάσουν αρκετά λεπτά ατάραχης πλεύσης έως ότου φτάσουμε στον προορισμό μας.
Οι ίδιες οι αποστολές καταλήγουν με τη σειρά τους να είναι ανέμπνευστες, ζητώντας να καταστρέψουμε εχθρικά πλοία ή να μεταφέρουμε εμπορεύματα από το ένα λιμάνι στο άλλο. Για τις αποστολές που μας ζητάνε να ψαρέψουμε αλλάζοντας το καράβι μας για ένα καΐκι, καλύτερα να μην γίνει λόγος.
Συνολικά, το Skull and Bones έρχεται ως ένα “άψυχο” παιχνίδι, προϊόν ενός ατέρμονου κύκλου ανάπτυξης, δίχως κάποιο συγκεκριμένο όραμα, πέραν από την πεποίθηση ότι πρέπει να βγει στην αγορά ένα ακόμα GAAS.
To Skull and Bones κυκλοφορεί από τις 16/2/24 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5, με review code που λάβαμε από τη Ubisoft.
