Splatoon 3: Side Order | Review

Όταν η Nintendo αποφάσισε να μπει και εκείνη στον χορό των DLC και του περιεχομένου που γίνεται διαθέσιμο μετά την κυκλοφορία των τίτλων, ελάχιστα ήταν εκείνα τα παιχνίδια που δεν προσέφεραν πρωτότυπο περιεχόμενο, περιεχόμενο δηλαδή που δεν είχε ήδη αποκοπεί από τον βασικό κορμό της ανάπτυξης των τίτλων. Αυτό άρχισε σταδιακά να εξελίσσεται σε νόρμα, σε κάτι αρκετά σύνηθες, ανεξάρτητα από το γεγονός του ότι δεν φαίνονταν όλα τα παιχνίδια της εταιρείας κατάλληλα να υποστηρίξουν την τακτική του post-launch content.

Το Splatoon 2, λόγω της ιδιαίτερης φύσης του, υποστήριξε άψογα το Octo Expansion, το ταξίδι του Πράκτορα Eight που ξεκινά από την Κοιλάδα Octo και καταλήγει να σώσει τον κόσμο. Είναι πιθανόν πως ο Πράκτορας Eight αποτέλεσε και την κατάλληλη in-game φυσιογνωμία που, εν τέλει, συντέλεσε στο να πρωταγωνιστήσει και στο expansion του Splatoon 3.

Το τελευταίο πακέτο επέκτασης του Splatoon 3, το Side Order, αποκαλύφθηκε το 2023, ωστόσο η κυκλοφορία και το περιεχόμενό του είχε καλυφθεί από μπόλικο χρωματιστό μελάνι μυστηρίου. Ξέραμε για την επιστροφή του Πράκτορα Eight, είχαμε πάρει μια πρώτη γεύση από το μάλλον…άχρωμο setting του πακέτου επέκτασης, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι ακριβώς θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε.

Και τώρα, ήρθε η στιγμή αυτό να συμβεί. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του Octo Expansion του Splatoon 2, η ιστορία του Πράκτορα Eight καλεί τον παίκτη να πάρει το εισιτήριό του και να ταξιδέψει για ακόμα μια φορά στην Inkopolis Square, απ’ όπου θα επιβιβαστεί στο τρένο για να ταξιδέψει στον κόσμο του Memverse για μια μοναδική αποστολή. Ένα πακέτο επέκτασης που εισάγει ένα γνώριμο μεν ύφος στο παιχνίδι, αλλά αρκετό για να ανατρέψει την gameplay συνταγή της σειράς… και μάλλον προς το καλύτερο. Προς το πολύ καλύτερο.

Ε, ναι λοιπόν! Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από τα μελάνια μας. Το Side Order είναι ένα roguelite. Μια ακολουθία από τυχαία πρόσβαση σε επίπεδα, τα οποία ο παίκτης αναγκάζεται να κατακτήσει διαδοχικά προκειμένου να σώσει τη Marina Ida, να φτάσει στο τελευταίο επίπεδο όπου θα δώσει την τελική μάχη με τον Order και να ολοκληρώσει με επιτυχία την αποστολή του. Η παγίδα; Αυτή που ταλανίζει μια ζωή το είδος και έχει βάψει με μπόλικο μαύρο μελάνι τις gaming εμπειρίες χιλιάδων παικτών εκεί έξω.

Με το που χαθούν όλες οι διαθέσιμες ζωές του παίκτη, οι τίτλοι τέλους πέφτουν και τα χρωματιστά κύματα μελανιού στέλνουν τον Πράκτορα Eight ξανά στην αρχή, για να ξεκινήσει εκ νέου το ταξίδι της ανάβασης στον πύργο του Order. Σε αντίθεση, όμως, με το roguelike είδος, το Side Order επιλέγει να κάνει αυτό το ταξίδι λιγότερο βάναυσο. Όχι λιγότερο δύσκολο, αλλά τόσο το ύφος του, όσο και τα ωφέλιμα εξτραδάκια που γίνονται σταδιακά διαθέσιμα, μας κάνουν να θέλουμε να αναλάβουμε τον ρόλο του Πράκτορα Eight ξανά και ξανά…για έναν ακόμα γύρο, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ θα διαρκέσει.

Από τη στιγμή που το Side Order ξεκλειδώθηκε, μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μπορούμε πολύ εύκολα να πούμε πως η gameplay φόρμουλα του Side Order, δοκιμασμένη σε μπόλικα roguelites του παρελθόντος, έρχεται και προσφέρει μια πρωτότυπη, αυθεντική, διασκεδαστική και εθιστική εμπειρία στο Splatoon 3, ταιριάζει υπέροχα με τους βασικούς μηχανισμούς του παιχνιδιού και το οδηγεί σε νέα, δυσθεώρητα επίπεδα.

Το ταξίδι ξεκινά με την επιλογή της Παλέτας που ταιριάζει απόλυτα στην ανάγκη του παίκτη, με την κάθε μία από αυτές να περιλαμβάνει τα δικά της όπλα και να αποτελεί σήμα κατατεθέν γνώριμων Πρακτόρων και φυσιογνωμιών από το σύμπαν του Splatoon. Από εκεί και πέρα, ο κάθε παίκτης αρχίζει να χρωματίζει το δικό του μονοπάτι, ακολουθώντας γνώριμα roguelite βήματα, σπαταλώντας ουκ ολίγες ποσότητες μελανιού μέχρι να καταφέρει να επικρατήσει.

Θα υπάρξουν ήττες, ο παίκτης θα επιστρέψει και θα προσπαθήσει να μετατρέψει τους πόντους που συγκέντρωσε σε μονάδες αναβάθμισης ικανοτήτων και θα επιστρέψει στον πύργο του Order ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να νικήσει. Όμως αυτό ακριβώς είναι το δυνατό στοιχείο του πακέτου, ανεξάρτητα από τη φύση του και σκορπίζοντας δεξιά και αριστερά κάθε σκεπτική προσέγγιση του παιχνιδιού – το γεγονός, δηλαδή, ότι συνδυάζεται ένα τέτοιο στυλ παιχνιδιού με το gameplay του Splatoon, όπου ο παίκτης μπορεί να χρησιμοποιήσει το έδαφος, τα αντικείμενα και άλλα στοιχεία του περιβάλλοντος προς όφελός του, χωρίς να πρέπει να προχωρήσει σε κατά μέτωπο επίθεση.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αναφέραμε πως δεν πρόκειται για ένα βάναυσο mode. Ωστόσο, το Side Order δεν παύει να είναι δύσκολο. Παρ΄όλα αυτά, υπάρχουν τρόποι με τους οποίους ο παίκτης μπορεί να μειώσει αισθητά τη δυσκολία μέσω των μόνιμων αναβαθμίσεων της Marina, ή επιλέγοντας επίπεδα και power-ups για την Παλέτα χαμηλότερης δυσκολίας – όταν αυτά προσφέρονται ως επιλογή.

Όμως οι Σουπιές και τα Καλαμάρια, όσο έμπειρα και αν είναι, δεν θα αντέξουν αρκετά στα βάθη της θάλασσας. Το ίδιο ισχύει και όσο ανεβαίνουμε ψηλά στον πύργο. Και όσο και αν πιστεύουμε πως στο νέο μας run μπορούμε να τα καταφέρουμε, η random φύση του σχεδιασμού των επιπέδων, αλλά και των power-ups που προσφέρονται για την Παλέτα έχουν τον τελευταίο λόγο.

Σαφέστατα, οι παίκτες που δεν βλέπουν με καλό μάτι τα roguelites, δύσκολα θα αποφασίσουν να σπαταλήσουν χρόνο και ενέργεια σε αυτό το πακέτο επέκτασης. Αξίζει όμως. Η ικανοποίηση της άφιξής μας στον τριακοστό όροφο, ειδικά μετά από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών, είναι ένα συναίσθημα μοναδικό – ακόμα και αν χαθούμε άδοξα, πνιγμένοι μέσα στο μαύρο μελάνι του Order. Δεν πειράζει. Ακόμα και έτσι, η διασκέδαση και το πόσο καλά μπορεί κάποιος να περάσει σε έναν γύρο ανάβασης είναι εγγύηση – και γι’ αυτό το λόγο είμαστε ευγνώμονες απέναντι στους δημιουργούς για την νέα προσέγγιση στις μάχες του Splatoon.

Και η αλήθεια είναι πως οι δημιουργοί έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά όσον αφορά στις επιλογές που προσφέρουν στον παίκτη από άποψη gameplay. Τα χρώματα που τοποθετούμε στην Παλέτα που επιλέγουμε στην αρχή του γύρου μπορούν να προσφέρουν πάσης μορφής ικανότητα θα μπορούσε να προσφέρει το παιχνίδι εξ’ αρχής, χωρίς να περιμένουμε απαραίτητα την κυκλοφορία του πακέτου επέκτασης.

Από επιθέσεις μεγάλης εμβέλειας και από ασφαλή απόσταση, μέχρι επιθέσεις κάνοντας χρήση του drone-Pearl που συνοδεύει τον Πράκτορα Eight από την αρχή της περιπέτειας, είναι απλά θέμα χρόνου και πειραματισμού για τον παίκτη μέχρι να ανακαλύψει τον δικό του χρωματιστό συνδυασμό… που σκοτώνει.

Εκεί, όμως, που το πακέτο επέκτασης πάσχει σοβαρά είναι η απόλυτη έλλειψη ποικιλίας τόσο στους σχεδιασμούς των επιπέδων, όσο και στον τρόπο επιτυχούς ολοκλήρωσης του εκάστοτε ορόφου. Από σχεδιαστικές επιλογές, οι όροφοι δεν έχουν να πουν και τα καλύτερα λόγια. Μουντά χρώματα, completion targets που απλά επαναλαμβάνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και είναι κολλημένοι στα ίδια επίπεδα δυσκολίας είναι από τα δεινά ελάσσονος σημασίας.

Τα σημεία όπου και απογοητευτήκαμε έχουν καθαρά να κάνουν με μια ΑΙ, που η ταχύτητα με την οποία έχει προγραμματιστεί να παράγει εχθρούς σε ορισμένα σημεία χάνει την ισορροπία της, οδηγώντας μας σε ένα γρήγορο φινάλε εντός του ορόφου, με τον καλό ή με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Τα Danger Floors αποτελούν μια πιο… πρωτότυπη νότα που σπάει αυτή τη μονοτονία, αν και πολύ εύκολα μπορούν να αποτελέσουν στοιχεία, τα οποία ο παίκτης θα ήθελε να καλύψει με μπόλικη, άσπρη μπογιά. Και αυτό γιατί, όσο και αν σπάει η ρουτίνα, η προοπτική περιπλάνησης στο απόλυτο σκοτάδι, ή σε ένα επίπεδο γεμάτο εχθρικό χρώμα που προκαλεί ζημιά δύο φορές ταχύτερα από το κανονικό, δεν αποτελούν και το πιο ευχάριστο συμβάν για τον παίκτη, ανεξάρτητα από τις ανταμοιβές που προσφέρουν.

Και τα bosses…Συγκρίνοντας την ποιότητα και τον ρυθμό εμφάνισης με τίτλους όπως το Hades, τα bosses του πακέτου επέκτασης μετά από έναν συγκεκριμένο χρόνο ενασχόλησης με τον τίτλο, γίνονται γρήγορα παλιοί γνώριμοι με τον παίκτη. Ναι, είναι δυνατόν ο παίκτης να βασανιστεί αρκετά μέχρι να καταφέρει να διασχίσει τους εννέα ορόφους που τον χωρίζουν από τα bosses, αλλά μετά η στρατηγική είναι σχεδόν ίδια, ανεξάρτητα από την Παλέτα μας, ανεξάρτητα από τα color chips με τα οποία την έχουμε εξοπλίσει.

Ναι, με βάση τις προσθήκες στο gameplay, θα θέλαμε περισσότερα, ειδικά από ένα mode που διαφοροποίησε ευχάριστα τον τρόπο παιχνιδιού σε ένα καθιερωμένο, πλέον, είδος και IP της Nintendo. Ίσως στο επόμενο κεφάλαιο της σειράς, ένα τέτοιο mode μπορεί να προσφέρεται περισσότερο δουλεμένο, περισσότερο πλούσιο, μιας που νιώθουμε ότι το Side Order έχει έρθει να ελέγξει εντυπώσεις και τη γενικότερη αίσθηση που αποκομίζουν οι παίκτες.

Τουλάχιστον, είμαστε ικανοποιημένοι με την απόδοσή του, καθώς τόσο σε docked όσο και σε portable mode, το Switch μπορεί να αναπαράγει το πακέτο επέκτασης στα 60 καρέ, με ελάχιστες εκπτώσεις στην απόδοση που δεν μας δυσκόλεψαν, ούτε μας προκάλεσαν ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και η μουσική του πακέτου έχει να προσφέρει μερικές πανέμορφες μελωδίες, ανώτερες και απ’ ότι ακούσαμε στο κυρίως παιχνίδι, και απολύτως ταιριαστές με τις έντονες μάχες και τη γενικότερη αίσθηση που αποπνέει το πακέτο – και, ας μας συγχωρεθεί η έκφραση πως, στον οπτικοακουστικό τομέα του τίτλου, οι δημιουργοί «ζωγράφισαν».

Κατά συνέπεια, το Splatoon 3: Side Order είναι μια προσθήκη στο κυρίως παιχνίδι που μοιάζει σαν να έσκασε από το πουθενά, αλλά που ωστόσο «κουμπώνει» εξαιρετικά πάνω του και το βοηθάει να ξεχωρίσει σημαντικά από τους προκατόχους του. Το διασκεδαστικό gameplay της κεντρικής σειράς πλέον γίνεται εθιστικό, όπου μία φορά απλά δεν είναι αρκετή. Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν σημεία όπου λίγη περισσότερη ποικιλία και σχεδιαστική δουλειά θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη μεγάλη διαφορά.

Δυστυχώς, η φύση του περιεχομένου ως τμήμα ενός πακέτου επέκτασης και όχι του κεντρικού παιχνιδιού είναι αυτή που μας αφήνει μια πιο…μελανή αίσθηση στο τέλος. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι μόνιμοι παίκτες της σειράς έχουν πολλούς λόγους να χαμογελούν…και οι παίκτες που σκέφτονται να επιστρέψουν ξανά στο Splatoon 3 και να επενδύσουν σε αυτό το πακέτο, απλώς ας μην καθυστερούν.

To Splatoon 3: Side Order κυκλοφορεί από τις 22/2/24. To review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.