Το Lorelei and the Laser Eyes ξεκινά με την πρωταγωνίστρια, Lorelei, να λαμβάνει μια μυστηριώδη πρόσκληση για ένα καλλιτεχνικό project σε ένα έρημο ξενοδοχείο κάπου στην Ευρώπη, σε ένα απροσδιόριστο χρονικό πλαίσιο. Το παιχνίδι γεμίζει μυστήριο, με τον παίκτη να ανακαλύπτει την αλήθεια μέσω δεκάδων γρίφων, εγγράφων και ουσιαστικών cutscenes. Ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία, ισορροπεί τέλεια με ενδιαφέροντα έγγραφα και καλοσχεδιασμένους γρίφους που απαιτούν προσεκτική ανάγνωση και σκέψη.
Το gameplay περιλαμβάνει την επίλυση γρίφων για να ξεκλειδωθούν πόρτες και η αναζήτηση στοιχείων σε όλο το ξενοδοχείο, απαιτώντας από τον παίκτη να κρατά σημειώσεις. Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι εξαιρετική, με μινιμαλιστικό ασπρόμαυρο σχέδιο και σπάνιες κόκκινες πινελιές, εμπνευσμένο από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό. Παρά κάποια μικρά αρνητικά σημεία, το Lorelei and the Laser Eyes αποτελεί ένα αριστοτεχνικό puzzle game, που προσφέρει μια μαγευτική και καθηλωτική εμπειρία.
Τα παιχνίδια γρίφων αποτελούν μια περίεργη και απαιτητική κατηγορία από μόνα τους, όπως άλλωστε και το κοινό τους. Είναι δύσκολο να προσφέρεις κάτι αρκετά ενδιαφέρον για το οποίο ο παίκτης νιώθει ότι αξίζει να σπάσει το κεφάλι του, και παράλληλα, να βρεις και τη χρυσή τομή στην δυσκολία, ώστε οι γρίφοι του να έχουν λογική και να καλύπτουν και όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό.
Αν πάλι θέλεις να δέσεις αυτούς τους γρίφους με μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, επιβλητική ατμόσφαιρα και μετά αυτά να τα ενώσεις σε έναν άψογα ισορροπημένο και πολυσχιδή ιστό, του οποίου η εξύφανση να σε ρουφάει μέσα της, ακόμα και όταν δεν παίζεις το παιχνίδι, εκεί το έργο φαντάζει ακόμη πιο δύσκολο.
Εκεί λοιπόν, φωνάζεις τη Simogo. Το μικρό studio από το Μάλμε της Σουηδίας. Μια πόλη στην οποία, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις και όλη η Ελλάδα έχει ξεχυθεί στις παραλίες, βρέχει και έχει 14 βαθμούς θερμοκρασία. Αυτή λοιπόν η ομάδα των περίπου δέκα ατόμων, που τα προηγούμενα χρόνια είχε κάνει αισθητό το ταλέντο της με παιχνίδια όπως το Year Walk και το Sayonara Wild Hearts, αποφάσισε να μπει για τα καλά στα λημέρια των puzzle games και να το κάνει με τέτοιο στόμφο, που σε κάνει να ξεχνάς άλλες κι άλλες παραγωγές με 3Α, 4Α, 10Α. Βάλτε εσείς όσα Α θέλετε.
Το παιχνίδι ξεκινάει με την πρωταγωνίστρια μας, τη Lorelei, να έχει δεχτεί ένα γράμμα / πρόσκληση για ένα άγνωστο καλλιτεχνικό project, σε ένα άδειο ξενοδοχείο, σε κάποια περιοχή της Ευρώπης και σε ένα απροσδιόριστο χρονικό πλαίσιο.
Το απροσδιόριστο χρονικό σημείο έχει σημασία για την ιστορία μας, καθώς από την αρχή μέχρι το τέλος τα πάντα αποτελούν ένα μυστήριο. Αυτό το μυστήριο καλούμαστε να αποκαλύψουμε σε όλη την εξέλιξη του παιχνιδιού, μέσα από τους δεκάδες (μπορεί και πάνω από εκατό) γρίφους, τα έγγραφα που θα συλλέγουμε και τα λίγα, αλλά ουσιαστικά, cutscenes. Ποιοι είμαστε, πότε είμαστε, ποιος είναι ποιος και τι έχει συμβεί;
Ο τρόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία μας, πετυχαίνει την εξαιρετική ισορροπία που απαιτείται. Με έγγραφα που δεν κουράζουν σε μέγεθος, αλλά παραμένουν ενδιαφέροντα, καλογραμμένα και ουσιώδη για το παιχνίδι, καθώς μεγάλη μερίδα των λύσεων θα προέλθουν από την ανάγνωση και κατανόησή τους. Ο τρόπος που το βασικό gameplay λειτουργεί, έχει ως εξής: Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, βρίσκουμε μια κλειδωμένη πόρτα με έναν μηχανισμό και κοντά της κάποιο στοιχείο. Βρίσκουμε τη λύση, ξεκλειδώνει η πόρτα και πάμε παρακάτω.
Ακούγεται αρκετά απλοϊκό, αλλά δεν είναι καθόλου. Αυτό είναι μόνο η αρχή. Στη συνέχεια θα έχουμε πολλές πόρτες κλειστές, που απαιτούν την επίλυση κάποιου γρίφου, παρακάμψεις που χρειάζεται να βρεις πού κρύβεται ο γρίφος και μετά να τον λύσεις, ερωτήματα που προϋποθέτουν ότι έχεις διαβάσει τις σημειώσεις σου, κλειστά κουτιά, μηχανήματα, λαβύρινθους, λεκτικές εντολές, video game μέσα στο video game και αρκετά ακόμη.
Εδώ μπορεί να πει κάποιος ότι όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί και δεν θα έχει και άδικο, αλλά όλη η μαγεία του Lorelei and the Laser Eyes βρίσκεται στον τρόπο που τα δίνει όλα αυτά, τον συνδυασμό τους, τον ρυθμό και την ποιότητά. Αν άλλαζες το gameplay, θα μπορούσες να πεις ότι παίζεις την puzzle έκδοση του Resident Evil. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις πώς γίνεται κάτι τέτοιο σε αυτή την κατηγορία, παίζοντάς το όμως, γίνεται ξεκάθαρο.
Ανακοινώθηκε σειρά προϊόντων PlayStation 30th Anniversary
PS5, PS5 Pro, Portal, χειριστήρια και πολλά ακόμα….
H LG παρουσίασε την τεχνολογία webOS Cloud Gaming
Το περίπτερο PAX West της εταιρείας παρουσιάζει τις δυνατότητες παιχνιδιών webOS….
Μετά από ελάχιστη ώρα στο παιχνίδι, ξετυλίγεται στα χέρια του παίκτη ένας μεγάλος αριθμός δωματίων, εγγράφων, βιβλίων και διαδρόμων, που αρχικά φαντάζει χαοτικός κι απρόσιτος, όμως με λίγη περιήγηση και αφομοίωση με τον χώρο και τις συνθήκες του, όλα μπαίνουν σε μία σειρά. Βασική αιτία αυτού, είναι πως δεν πρόκειται για ένα αυστηρά γραμμικό παιχνίδι. Τουλάχιστον όχι στην ολότητά του.
Σίγουρα μπορεί να υπάρξει μια πόρτα που για να την ανοίξεις πρέπει πρώτα να έχεις βρει ένα συγκεκριμένο κλειδί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι παίκτες θα πάνε εκεί με την ίδια ακριβώς πορεία. Αυτό το στοιχείο βοηθάει τα μέγιστα στον άψογο ρυθμό του παιχνιδιού, που σπάνια θα κάνει κάποιον να βαρεθεί ή να νιώσει την απόγνωση του αδιέξοδου – παρότι έχει πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας. Κάθε φορά που κολλάμε σε έναν γρίφο, το μυαλό μας πάει στο ποιο από τα πολλά άλυτα μυστήρια έχουμε αφήσει στη μέση.
Με αυτό τον τρόπο θα γυρνάμε ξανά σε παλιότερα μέρη και θα ξεκλειδώνουμε νέα πράγματα, μετά θα πηγαίνουμε αλλού, θα ανατρέχουμε στις σημειώσεις μας πάλι, στα αντικείμενα κ.ο.κ. Και όταν λέμε σημειώσεις, εννοούμε πραγματικές σημειώσεις, που γράψαμε οι ίδιοι με τα χέρια μας, χαρτί και στυλό. Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Για να τελειώσει κάποιος το Lorelei and the Laser Eyes, θα χρειαστεί αρκετές σελίδες γεμάτες ρωμαϊκά νούμερα, τις φάσεις της Σελήνης, σχεδιαγράμματα λαβύρινθου, ακατανόητα σχέδια και πολλά πολλά ακόμη.
Όλα όσα χρειαζόμαστε, το παιχνίδι μάς τα δίνει και υπάρχουν στο μενού για να τα διαβάσουμε και να τα αναλύσουμε, αλλά για να μπορέσεις να τα σκεφτείς ξεκάθαρα και να τα συνδυάσεις, ξέρετε, εκεί που νιώθεις ότι το μυαλό σου έχει γίνει πολτός, θα χρειαστεί σίγουρα χαρτί και στυλό. Και κάπου εκεί, θα έρθει από το πουθενά η λύση στο μυαλό, θα τρέξεις να την εφαρμόσεις και όταν ακούσεις το κλικ του λουκέτου που ανοίγει και περιμένεις το χειροκρότημα του κοινού γιατί έκανες κάτι σπουδαίο, καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι μόνος στο σαλόνι σου.
Οι Σουηδοί, πέραν του ότι μας ανάγκασαν να σχεδιάζουμε σχεδιαγράμματα σε χαρτιά, σαν μανιακοί συνωμοσιολόγοι, προσπάθησαν να αποτρέψουν και την εύκολη λύση που θα βρει κάποιος σε έναν οδηγό ή σε ένα βίντεο στο YouTube, βάζοντας τυχαία και εναλλασσόμενα νούμερα σε κάθε γρίφο, ώστε να μην μπορεί κάποιος να “κλέψει” – ένα χαρακτηριστικό που έχει συμβάλει στην πτώση των adventure και των εν γένει παιχνιδιών γρίφων.
Βέβαια, μπορεί κάποιος και πάλι να διαβάσει τον τρόπο που θα λύσει τον εκάστοτε γρίφο, αλλά αν θα θέλαμε να πείσουμε έστω κι έναν αναγνώστη για κάτι, πέραν του να παίξει αυτό το παιχνίδι, είναι να μην ψάξει για λύσεις στο ίντερνετ. Όλοι οι γρίφοι λύνονται, έχουν τη λογική τους, ακόμη και οι πιο δύσκολοι, και η αίσθηση ανταπόδοσης είναι τεράστια. Ειδικά φτάνοντας στο τέλος, όπου υπάρχει ένας πολύ μεγάλος, δύσκολος και συνδυαστικός γρίφος, εν είδει final boss.
Ο τρίτος πυλώνας του παιχνιδιού, πέραν του gameplay και της ιστορίας, είναι φυσικά η ατμόσφαιρα, που πάει χέρι-χέρι με τα άλλα δύο. Σχεδόν όλο το παιχνίδι εκτυλίσσεται μέσα και γύρω από το ξενοδοχείο, σε ένα υπερβολικά μινιμαλιστικό σχέδιο ασπρόμαυρου γερμανικού εξπρεσιονισμού, με σπάνιες κόκκινες πινελιές, που φέρνει πάρα πολλά πράγματα στο μυαλό μας, από όλο το φάσμα των μέσων.
Για να μην απλώνουμε τεράστιες λίστες βέβαια, επιλέγοντας πολύ στοχευμένα, θα λέγαμε ότι οι δημιουργοί του έπαιξαν κι αγάπησαν σίγουρα το White Night του 2014, ενώ αντλούν έμπνευση από το κινηματογραφικό αριστούργημα του 1961, Last Year at Marienbad του Alain Resnais. Σίγουρα μέσα σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού, μπορεί να βρει κάποιος διάφορες επιρροές από πολλά πράγματα, αλλά ας μείνουμε στα βασικά.
Στην καθηλωτική ατμόσφαιρα, την επιβλητικά αθόρυβη αλλά πανταχού παρούσα μουσική που ντύνει ανατριχιαστικά το όλο εγχείρημα, τον πολύ ενδιαφέροντα τρόπο που χτίζεται και ξεδιπλώνεται η ιστορία, ενώ λειτουργεί όσο ιντριγκαδόρικα χρειάζεται χωρίς απαραίτητα να καινοτομεί, και πάνω απ’ όλα, το εξαιρετικό στήσιμο των γρίφων. Φτιάχνοντας έτσι ένα πολυσύνθετο λαβύρινθο έτοιμο να ρουφήξει τον παίκτη και να τον κάνει να χαθεί στους διαδρόμους του.
Ένα άψογα συγκροτημένο οικοδόμημα δεκάδων υπό μέρους τμημάτων, όπου όλα μαζί συνδυάζονται άψογα και λειτουργούν στην εντέλεια. Μοναδικές αστοχίες, ένας όχι και τόσο βοηθητικός χάρτης, σε ένα παιχνίδι με αρκετό αλλά γρήγορο backtracking και η απουσία πλήκτρου άμεσης εξόδου από το μενού.
Ενοχλητικά και τα δύο, μικρά παραπατήματα ωστόσο. Πολύ μικρά μπροστά στο σύνολο ενός τόσο καλοσχεδιασμένου παιχνιδιού, όπου και η παραμικρή λεπτομέρεια έχει τοποθετηθεί με σκοπό, μελέτη, δοκιμασμένα, και έχει πάντα κάτι να προσφέρει στη συνολική εμπειρία, που δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από έναν θρίαμβο για το είδος του puzzle game.
Το Lorelei and the Laser Eyes κυκλοφορεί από τις 16/5/24 για PC και Switch. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το Switch, με review code που λάβαμε από την AnnaPurna Interactive.
