Η ιστορία των παιδικών ταινιών και σειρών είναι μεγάλη και κρατάει χρόνια, όπως μεγάλη είναι και η πορεία των tie-in παιχνιδιών που τα συνοδεύουν. Η σχέση αυτή έχει περάσει από πολλά κύματα, πότε με τα πάνω της και πότε με τα κάτω της, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, αν η ζυγαριά έπρεπε να γέρνει προς κάποια κατεύθυνση, αυτή θα ήταν προς την μεριά της αρπαχτής και της απογοήτευσης.
Μέσα σε αυτή την μακρόχρονη και βασανισμένη σχέση λοιπόν, έχουν υπάρξει και κάποιες εξαιρέσεις που έσπασαν το κλισέ του πρόχειρου παιχνιδιού που βγήκε άρον άρον, ίσα για να εκμεταλλευτεί την κυκλοφορία μιας νέας ταινίας.
Δυστυχώς, όσο κι αν ελπίζαμε να συναντήσουμε μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που ξεφεύγουν της πεπατημένης και προκαλούν ευχάριστη έκπληξη σε όλους μας, το Smurfs Village Party δεν μπόρεσε καν να πλησιάσει σε αυτό το σενάριο. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης μάλιστα, είναι ότι δεν υπήρξε κάποια πρόσφατη κυκλοφορίας με ήρωες τα στρουμφάκια που να επίτασσε την εν λόγω κυκλοφορία.
Θεωρητικά, υπήρχε όλος χρόνος του κόσμου διαθέσιμος ώστε να βγει ένα αξιοπρεπές παιχνίδι, για ένα franchise, που όσα χρόνια και να περάσουν, δείχνει ικανό να στέκεται στην επικαιρότητα και να γοητεύει τις νέες γενιές παιδιών.
Η κεντρική ιδέα λοιπόν, περιλαμβάνει ένα ανοιχτού κόσμου περιβάλλον, όπου μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας και τις διάφορες αποστολές, ξεκλειδώνουμε mini games, και με τον τερματισμό του campaign, δημιουργείται ένα παιχνίδι τύπου Mario Party. Σαν ιδέα δεν ακούγεται κακό, και οφείλουμε να πούμε ότι κάπου πίσω από αυτό το συνονθύλευμα κακοσχεδιασμού και προχειρότητας, υπάρχει ένα θελκτικό όραμα από τους δημιουργούς. Δυστυχώς, όμως, τα θετικά στοιχεία του παιχνιδιού αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτή την όμορφη ιδέα. Από εκεί και πέρα το χάος.
Εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός νέου στρούμφ (στρουμφακίου;) που φτάνει στο χωριό και δεν υπάρχει καν η επιλογή να του δώσεις ένα όνομα. Το όνομα μας από εκεί και πέρα είναι Smurf. Υπάρχουν δηλαδή για παράδειγμα, ο Σπιρτούλης, ο Χαχανούλης, ο Γκρινιάρης και… ο Στρουμφ. Σαν να βρίσκεσαι στον πραγματικό κόσμο δηλαδή και να σε λένε Άνθρωπο.
Αυτό βέβαια αποτελεί το μικρότερο εκ των προβλημάτων του παιχνιδιού, απλά το αναφέρουμε για είναι αρκετά ενδεικτικό της συνολικής ποιότητας. Από εκεί και πέρα, μαθαίνουμε ότι ως συνήθως ο Δρακουμέλ θέλει να φτιάξει ένα ξόρκι, που όπως ήταν αναμενόμενο, απαιτεί κάποιο στρουμφάκι ως συστατικό και κάπου εκεί ξεκινούν οι διάφορες αποστολές μας.
Το αντικείμενο καθώς και ό τρόπος που δίνονται οι αποστολές βέβαια, είναι στην καλύτερη περίπτωση ασύνδετο και άτσαλο. Αρχικά παίρνουμε με τη σειρά αποστολές που μας μαθαίνουν τις λειτουργίες του παιχνιδιού, όπως το να μετακινείσαι με ένα segway ή να χρησιμοποιείς μια σφεντόνα, και στη συνέχεια, απλά εκτελούμε μια λίστα από τις πιο βαρετές, ανέμπνευστες και τυπικές αποστολές που θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί. Για την ακρίβεια, μετά το συγκεκριμένο παιχνίδι, ο όρος “fetch quest” πρέπει να περνάει σε άλλο επίπεδο. Πήγαινε στο τάδε σημείο, μάζεψε 10 βαμβάκια και ξαναγύρνα. Κάπως έτσι είναι σχεδόν τα πάντα.
Ακόμη και αυτές που δείχνουν να υποβόσκει ένα κάποιο ενδιαφέρον, εξανεμίζουν άμεσα όποια ελπίδα. Για παράδειγμα, σε κάποιο σημείο, υπάρχει ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ένα στρουμφάκι έχει τραυματιστεί. Η πρώτη σκέψη του παίκτη είναι ότι θα σου ζητήσουν να τον αντικαταστήσεις και να παίξεις ποδόσφαιρο με τα στρουμφάκια. Αμ δε! Η αποστολή που προκύπτει από αυτό το σενάριο, είναι ότι πρέπει να πας στην άλλη μεριά του χωριού και να βρεις έναν επίδεσμο για το τραυματισμένο στρουμφάκι.
Ακόμα και όταν του φέρεις τον επίδεσμο βέβαια, δεν σηκώνεται να παίξει. Για την ακρίβεια, δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Απλά πήγες, πήρες ένα αντικείμενο και το παρέδωσες κάπου.
Τα μόνα σημεία που σπάει λίγο αυτή η τυπική και διαδικαστική ρουτίνα, είναι όταν για να εκτελέσεις κάποια αποστολή, πρέπει να παίξεις κάποιο mini game. Ακόμη και σε αυτά βέβαια, απουσιάζει οποιοδήποτε ίχνος έμπνευσης ή πρωτοτυπίας. Όλα τα mini games, που δεν είναι και πολλά στον αριθμό, ή θα είναι βαρετά και τυπικά ή θα αντιγράφουν ανερυθρίαστα ιδέες που έχουμε δει και παίξει σε κάποιο παλιότερο Mario Party.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν το campaign, μπορούμε να παίξουμε τα mini games ανταγωνιστικά με παρέα, ενώ υπάρχουν και οι επιλογές των challenge και smurf them all, όπου παίζουμε και πάλι mini games αλλά επιλέγοντάς τα ή σε μορφή πρόκλησης.
Όσο και να ψάχνεις λοιπόν κάποιο θετικό στοιχείο ή μια ακτίνα οράματος πίσω από όλα τα αρνητικά του παιχνιδιού, η αλήθεια παραμένει κλισέ και βαρετή: Τo The Smurfs Village Party είναι ένα παιχνίδι που φτιάχτηκε πρόχειρα, ανέμπνευστα και τσαπατσούλικα, με μοναδικό στόχο να αντλήσει κοινό από την δημοφιλία της σειράς και των ταινιών.
Κάπου πίσω, στο πολύ βάθος, υπάρχει ίσως μια καλή ιδέα, αυτή του party game που ξεκλειδώνει μέσα από ένα campaign στο χωριό των στρουμφ και θα αρέσει στα παιδιά. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα βαρετό παιχνίδι, γεμάτο gaming αγγαρείες, bugs, σχεδιασμό και γραφικά που κοντράρονται με παιχνίδι πρώιμης εποχής PS3 ή Xbox 360 και πιθανόν να χάνουν κιόλας.
Το The Smurfs: Village Party κυκλοφορεί από τις 6/6/24 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το Switch, με review code που λάβαμε από την Enarxis Dynamic Media.
