Γεγονός είναι πως τα (J)RPG μεταβάλλονται ποιοτικά και ποσοτικά μέσα στην πάροδο των ετών. Αγαπημένα franchises, που γνωρίσαμε και ανδρωθήκαμε μαζί τους σε πλατφόρμες πρωτόλειας τεχνολογίας και απεικονιστικών δυνατοτήτων, πλέον ακολουθούν μια άλλη νοοτροπία – εκείνη της εξιστόρησης μεγάλων και μακροσκελών ιστοριών, που συχνά επιχειρούν να αγγίξουν τα όρια της εποποιίας, με δυνατότητες απεικόνισης που προσπαθούν συχνά να φέρουν τις εκάστοτε πλατφόρμες που τους φιλοξενούν στα όρια των δυνατοτήτων τους.
Το αν αυτό γίνεται με επιτυχία ή όχι δεν αφορά το παρόν κείμενο. Και αυτό, γιατί το Dragon Takers της KEMCO είναι σαν τους Γαλάτες των Goscinny & Uderzo που εξακολουθούν να αντιστέκονται στη λαίλαπα των τεχνολογικών και των σεναριογραφικών εξελίξεων, προσπαθώντας να μεταφέρουν ανέγγιχτο ένα άρωμα από τα παλιά.
Και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο προφανές όσον αφορά στην εν λόγων κυκλοφορία. Το Dragon Takers είναι ένας τίτλος που φαντάζει ότι έχει ταξιδέψει τρεις δεκαετίες στο μέλλον, μεταφέροντας την αίσθηση του gameplay αλλά και της πλοκής που απέδιδαν τα παιχνίδια εκείνης της εποχής. Η δε αισθητική τους ανάγει σε δημοφιλή JRPG της Square Enix, τα οποία εξακολουθούμε και αναπολούμε ακόμα και σήμερα. Σε αντίθεση, ωστόσο, με αυτούς τους εμβληματικούς τίτλους, το Dragon Takers είναι ένας τίτλος που μάλλον αποτελεί -με επιείκεια- τον φτωχό συγγενή τους.
Με μια πρώτη ματιά μπορεί να ξεγελάσει τον παίκτη, ειδικά εκείνους που διψούν κυριολεκτικά για ένα old-school, 2D JRPG. Μερικά λεπτά ενασχόλησης, ωστόσο, αρκούν να βγουν τα πρώτα συμπεράσματα, γεγονός που δεν αλλάζει ακόμα και μετά από μερικές ώρες ενασχόλησης μαζί του.
Το Dragon Takers έρχεται να αφηγηθεί την ιστορία του Helio, ενός μάλλον βαρετού αγοριού που ζει σε ένα χωριό. Ένας αρχετυπικός χαρακτήρας που ζει μια ήρεμη και απλή ζωή, γνωρίζοντας πως η έλλειψη δυνάμεων και ικανοτήτων από μεριάς του θα τον τοποθετεί πάντα στο κατώτατο επίπεδο της κοινωνικής πυραμίδας, όπου θα πρέπει να ανέχεται τον χλευασμό των υπολοίπων. Όταν ο τόπος του, όμως, δεχθεί επίθεση από μια στρατιά δράκων, ο Helio θα ανακαλύψει πως έχει μια σημαντική ικανότητα, που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά: την ικανότητα να απορροφά τις δυνάμεις των αντιπάλων που κατάφερε να νικήσει στη μάχη.
Οπλισμένος, λοιπόν, με τη νεοαποκτηθείσα δύναμή του και διευρύνοντας σημαντικά το οπλοστάσιο με τις ικανότητες που απορροφά από τους αντιπάλους του, ο Helio ξεκινά ένα ταξίδι για να σώσει μια αγαπημένη φίλη από τους Δράκους και να επιστρέψουν με ασφάλεια πίσω στο χωριό τους.
Και σε αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε πως το όποιο ενδιαφέρον, τα όποια ψήγματα ενδιαφέρουσας πλοκής που θα συναντήσει ο παίκτης τελειώνουν εδώ – άντε και λιγάκι προς το τέλος του παιχνιδιού. Τα JRPG συνήθως έχουν να αφηγηθούν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία και μπορεί να κρατήσει απασχολημένο τον παίκτη καθώς μαθαίνει περισσότερα για τον κόσμο ή τους χαρακτήρες, κάτι που δεν συμβαίνει με το Dragon Takers.
Για να είμαστε δίκαιοι, το κομμάτι της αφήγησης μπορεί να μην καταφέρνει να αγγίξει τα αφηγηματικά επίπεδα άλλων κλασσικών τίτλων του είδους, αλλά και πάλι κατορθώνει να πάρει τον παίκτη από το χέρι και να τον οδηγήσει χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα μέχρι το φινάλε, το οποίο και ο παίκτης θα συναντήσει (ευτυχώς) σε λιγότερο από δέκα ώρες ενασχόλησης με το παιχνίδι.
Σε αυτές τις δέκα ώρες ο παίκτης θα ανακαλύψει τις 100 δυνάμεις που μπορεί να απορροφήσει από τους αντιπάλους του, θα επιλέξει εκείνες που λειτουργούν πιο αποτελεσματικά στη στρατηγική μάχης που ετοιμάζει και θα τις φτάσει στο μέγιστο επίπεδο αποτελεσματικότητάς τους (Potency). Την ίδια στιγμή θα έχει χτίσει σωστά και το υπόλοιπο party του, χρησιμοποιώντας χαρακτήρες με τα δικά τους χαρακτηριστικά, ενώ την ίδια στιγμή θα έχει υπερκαλύψει τις όποιες αδυναμίες ή αναποτελεσματικότητές τους στη μάχη εξοπλίζοντάς τους με κάποια από τις ικανότητες που ο Helio έχει απορροφήσει.
Και μετά από αυτές τις δέκα ώρες, θα αποχαιρετήσει με ευκολία το Dragon Takers, πιθανότατα αναζητώντας τον λόγο για τον οποίο το παιχνίδι του άφησε στο στόμα αυτήν την μάλλον αδιάφορη γεύση, που θα ξεχάσει πολύ γρήγορα.
Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος και τα περιβάλλοντα του Dragon Takers είναι σχεδιασμένα με την τεχνοτροπία των old-school JRPGs. Τα pixels διάσπαρτα στην οθόνη, αλλά με τα πολύ σωστά χρώματα και ανάλυση που τους ταιριάζει, αποπνέει αυτήν την αίσθηση του «παλιού», αίσθηση που μπορεί να πείσει τον παίκτη να συνεχίσει μέχρι το τέλος. Αν ο σχεδιασμός του κόσμου, μάλιστα, άγγιζε τα ίδια επίπεδα του artwork των χαρακτήρων, τότε θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε τον τεχνικό τομέα αυτής της κυκλοφορίας σε πολύ ανώτερα επίπεδα αξιολόγησης.
Η εικαστική απεικόνιση των χαρακτήρων, ωστόσο, είναι ακριβώς η ίδια. Και δεν μιλάμε για τα τέρατα και τους εχθρούς, που αυτοί είναι ίδιοι εξ΄ορισμού. Μιλάμε για τους πρωταγωνιστές και τους πιο σημαντικούς NPCs που, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο συνομιλούν μεταξύ τους, καταφέρνουν να αποδώσουν το εύρος των συναισθημάτων τους μόνο μέσω του γραπτού κειμένου, με τα στατικά artworks να επαναλαμβάνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και να εκφράζουν συναισθήματα και χαρακτηριστικά προσώπου που δεν ταιριάζουν στην εκάστοτε περίπτωση.
Κάποιος κακεντρεχής θα σκεφτόταν πως όλα αυτά είναι λεπτομέρειες και πως το ζουμί βρίσκεται στο συνολικό gameplay του τίτλου. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση. Η μοναδικότητα που φαίνεται να εκπέμπει ο μηχανισμός κλοπής ικανοτήτων των αντιπάλων καταλήγει απλώς να επαναλαμβάνεται με ίδια animation επίδρασης πάνω στους αντιπάλους, αλλάζοντας απλώς τα ονόματά τους. Δεν υφίσταται επίσης ιδιαίτερη ποικιλία αντιπάλων, με τα στατικά sprites να συνεχίζουν την ίδια πορεία με εκείνη των αντίστοιχων των πρωταγωνιστών.
Αυτό επίσης επηρεάζει και την αντίληψη του παίκτη ως προς την έκβαση της μάχης, καθώς ποτέ δεν είναι εμφανές το μέγεθος της αποτελεσματικότητας μιας επίθεσης επάνω στους αντιπάλους. Για το Dragon Takers αρκεί απλά να αναφέρει στον παίκτη πως ένας αντίπαλος είναι αδύναμος ενάντια σε ένα στοιχείο, ή ισχυρός απέναντι σε κάποιον άλλο – και αυτό, μάλλον, είναι αρκετό…
…ή μπορεί και όχι. Βασικός λόγος για αυτό το σχόλιο είναι μια μάλλον περίεργη προσθήκη στον μηχανισμό μάχης – η αυτόματη μάχη. Η αυτόματη μάχη, έρχεται ως χαράς ευαγγέλιο για όσους επιθυμούν να προσπεράσουν γρήγορα τις διεκπεραιωτικές αναμετρήσεις και να εξυπηρετήσουν πολύ πιο γρήγορα την ανάγκη για grinding. Άλλωστε, old-school JRPG και grinding δεν θα μπορούσαν να απέχουν αρκετά το ένα από το άλλο. Εν τέλει, όμως, η αυτόματη μάχη είναι μια ακόμα ενδιαφέρουσα προσπάθεια που αποτυγχάνει να φτάσει στο επίπεδο που προφανώς θα επιθυμούσαν οι δημιουργοί του τίτλου.
Η ΑΙ του παιχνιδιού απλώς αναλαμβάνει να εκτελέσει σχεδόν αυτόματα την πιο ισχυρή ικανότητα, αγνοώντας την ανάγκη για healing ή άμυνα εντός μάχης, και αγνοώντας την αποτελεσματικότητα του τύπου της επίθεσης και των τεράτων. Ας μην ξαφνιαστεί ο παίκτης όταν θα δει μια επίθεση φωτιάς να χτυπάει έναν δράκο με fire affinity, ειδικά αν η ικανότητα αυτή της φωτιάς είναι και η ισχυρότερη.
Το αν επίσης εξαντλείται γρήγορα η μπάρα μέτρησης μαγείας, δεν είναι επίσης κάτι που ενδιαφέρει την ΑΙ και τον τρόπο λειτουργίας του μηχανισμού. Έτσι, ο παίκτης θα πρέπει να αναζητήσει τα σημεία θεραπείας, που είναι διάσπαρτα στο χάρτη και μειώνουν ελαφρά την όποια δυσκολία και πρόκληση θα μπορούσε να προσφέρει το παιχνίδι στον παίκτη.
Τέλος, συνεχίζουμε με μια αναφορά σε ένα πολύ κακό UI, όπου η μετακίνηση ανάμεσα στις εντολές της μάχης, την εξερεύνηση του inventory και τον εξοπλισμό πανοπλίας και όπλων θα δυσανασχετήσει τους παίκτες ουκ ολίγες φορές. Η γραμματοσειρά και ο τρόπος προσπέλασης των μενού ταιριάζουν πολύ καλύτερα σε μια φορητή συσκευή αφής και όχι στην οθόνη ενός υπολογιστή ή στην οθόνη της τηλεόρασης, για τους παίκτες πάντα που θα επιχειρήσουν να παίξουν σε κονσόλα.
Δεν είναι και ό,τι χειρότερο έχουμε δει σε τίτλους του είδους (και όχι μόνο), αλλά κάτι τόσο απλό και συνάμα τόσο νευραλγικό θα μπορούσε να είχε υποστηριχθεί με λίγο περισσότερη φροντίδα. Αιτία γι’ αυτό ίσως και να αποτελεί η αρχική ανάπτυξη του τίτλου για κινητά και tablets, το οποίο όμως δεν συγχωρεί τα όποια προβλήματα προκύψουν κατά την ενασχόληση του παίκτη με αυτό το σκέλος του τίτλου.
Καταληκτικά, η αίσθηση που μας αφήνει το Dragon Takers είναι μάλλον δυσάρεστη. Είναι ένας τίτλος που, ενώ προσπαθεί να τραβήξει τους παίκτες λόγω των retro σχεδιασμών, εν τέλει καταλήγει να κάνει εντελώς το αντίθετο. Το Dragon Takers είναι σαν εκείνα τα πιάτα που μπορούν να μας φουσκώσουν, αλλά να νιώθουμε πλήρως ανικανοποίητοι. Μπορούμε μόνο να το συγχωρήσουμε όταν αντιληφθούμε πως το Dragon Takers είναι, στη βάση του, ένας mobile τίτλος, φτιαγμένος πιθανότατα από κάποιον RPG Maker, που απλά γίνεται port από την KEMCO στις μεγαλύτερες πλατφόρμες.
Δεδομένης της σχετικά χαμηλής τιμής διάθεσής του, ίσως μπορέσει να προσελκύσει το ενδιαφέρον των παικτών που έχουν εντρυφήσει στο είδος και θα ήθελαν να αφιερώσουν δέκα ώρες από το χρόνο τους για να μεγαλώσουν το εύρος των τίτλων που έχουν δοκιμάσει. Για τους υπόλοιπους, είναι κάτι που μπορούν εύκολα -και χωρίς τύψεις- να προσπεράσουν.
Το Dragon Takers κυκλοφορεί από τις 17/1/25 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC, με review code που λάβαμε από την Kemco.
