Πολλά παιχνίδια επιχειρούν να προσφέρουν co-op εμπειρίες, συχνά εμβόλιμες, αλλά ο Josef Fares και η Hazelight Studios φαίνεται να είναι αν όχι η μόνη, τότε μία από τις πολύ λίγες εταιρίες που πραγματικά δημιουργούν παιχνίδια με γνώμονα τη συνεργασία δύο παικτών. Στο A Way Out περάσανε αυτήν τη σχεδιαστική επιλογή μέσα από ένα αξιολογότατο παιχνίδι, που όμως διάφορες gameplay πτυχές του έδιναν την εντύπωση του gimmick. Στο It Takes Two το πήγαν πολλά βήματα παραπέρα, προσφέροντας όχι μόνο μία μοναδική co-op εμπειρία αλλά και ένα εξαιρετικό platform.
Παρά τον υψηλότατο πήχη που έβαλε στον εαυτό της η Hazelight με το περασμένο πόνημά της, στο Split Fiction κάνει ένα ακόμα γενναίο βήμα μπροστά. Επιμένοντας σε μία αποκλειστικά co-op εμπειρία, η σουηδική ομάδα ανάπτυξης παραδίδει, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μία από τις καλύτερες συνεργατικές εμπειρίες που έχουμε δει – αν όχι την καλύτερη. Μία εμπειρία γεμάτη χιούμορ, φρέσκιες gameplay ιδέες που ξεχειλίζουν από φαντασία και άκρατο μεράκι, μέσα από ένα έξυπνο σεναριακό ντύσιμο.
Η ιστορία ξεκινάει χωρίς πολλές περιστροφές, γνωρίζοντάς μας τις δύο πρωταγωνίστριες, την εξωστρεφή Zoe και την κάπως σκυθρωπή Mio. Και οι δύο είναι συγγραφείς, η μεν πρώτη fantasy ιστοριών και η δεύτερη sci-fi ιστοριών. Δίχως να έχουν καταφέρει να εκδώσουν κάποια δουλειά τους, έχουν βρει μία νέα ευκαιρία στην Rader Publishing, η οποία τις έχει προσκαλέσει για μία ιδιόμορφη επαγγελματική συμφωνία. Μέσα από ένα μηχάνημα, που θα ζήλευε η τεχνολογία του Animus, οι συγγραφείς θα μπορέσουν να μπουν σε έναν χώρο, τύπου virtual reality, ώστε να ζήσουν τις ιστορίες τους.
Ενώ όμως κάθε μία θα έπρεπε να βρίσκεται στο δικό της μηχάνημα, ζώντας τις δικές της ιστορίες, ένα ατύχημα θα φέρει και τις δύο σε έναν ενιαίο κόσμο. Λίγο αργότερα θα μάθουμε ότι και η Rader Publishing δεν είναι τόσο αθώα ως προς τους στόχους της. Για να μην τα πολυλογούμε, οι δύο ηρωίδες θα βρεθούν εγκλωβισμένες σε αυτόν τον εικονικό κόσμο, προσπαθώντας να βρουν διάφορες διεξόδους από κάθε ένα περιβάλλον, φέρνοντάς τις ένα βήμα πιο κοντά στην ελευθερία.
Το σενάριο δεν επιχειρεί ποτέ να είναι σοβαροφανές, και οι όποιες εξηγήσεις για το που βρίσκονται, τι χρειάζεται να κάνουν για την απόδρασή τους κ.λπ. είναι ευχάριστα αφελείς, εξυπηρετώντας πλήρως το ανάλαφρο σκέλος της ιστορίας και την ευκαιρία μας να επισκεφτούμε εντελώς διαφορετικούς κόσμους δημιουργημένους με περίσσεια φαντασία. Οι ίδιες οι Zoe και Mio είναι χαρακτήρες που καταφέρνουν να έχουν ένα σχετικό βάθος και να έχουν μία καλή χημεία μεταξύ τους, παρότι αποτελούν διαφορετικές προσωπικότητες.
Επιπλέον, η συγγραφική τους πένα, αντικατοπτρίζει με ωραίο τρόπο την ιδιοσυγκρασία τους. Η Mio χρησιμοποιεί τη γραφή της για να εξωτερικεύσει τα έντονα συναισθήματά της (την οργή της, τις ανησυχίες της και τις δραματικές καταστάσεις που ζει) στη σύνθεση των κόσμων και των χαρακτήρων που δημιουργεί. Από την άλλη πλευρά, η Zoe εκμεταλλεύεται το γράψιμο ως έναν μαγικό κόσμο που της επιτρέπει να ξεφύγει από την καθημερινότητα και τα προσωπικά της προβλήματα.
Οι δύο χαρακτήρες ουσιαστικά αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν τη γραφή των ιστοριών τους έχει απτό αντίκτυπο στα περιβάλλοντα όπου θα βρεθούμε. Όπως αναφέραμε και πριν, οι κόσμοι που θα συναντήσουμε αποτελούν τα δικά τους συγγραφικά δημιουργήματα και ως εκ τούτου, τα διακριτά επίπεδα έρχονται μέσα από μία αλληλουχία sci-fi και fantasy κόσμων.
Είναι εύκολο κανείς να διακρίνει το μοτίβο που ακολουθήθηκε στο It Takes Two, δεδομένου ότι κάθε κόσμος προσφέρει τις δικές του δυνάμεις στις πρωταγωνίστριες. Ωστόσο, η σεναριακή βάση του Split Fiction φαίνεται πως επέτρεψε στους δημιουργούς να σχεδιάσουν περιβάλλοντα και καταστάσεις με ακόμα περισσότερη φαντασία, ένα πραγματικό επίτευγμα αν αναλογιστεί κανείς την άκρατη φαντασία που υπήρχε και στο It Takes Two.
Για άλλη μία φορά, το ταλέντο της Hazelight και -κυρίως- το μεράκι είναι έκδηλα σε κάθε πτυχή του Split Fiction. Στις -περίπου- 15 ώρες διάρκειας το παιχνίδι δεν σταματάει να μας μεταφέρει μπροστά από νέες καταστάσεις, με ξεχωριστά gameplay εργαλεία και διαφορετικές απαιτήσεις σε platforming, τρόπο περιήγησης και μάχης. Κοινή συνιστώσα στον έλεγχο των χαρακτήρων καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού είναι η ικανότητά τους για τρέξιμο πάνω σε κάθετους τοίχους, σκαρφάλωμα, διπλό άλμα και άλματα ακριβείας.
Έχοντας ως αφετηρία αυτούς τους βασικούς ελιγμούς, η ομάδα ανάπτυξης χτίζει διαρκώς νέες παραμέτρους. Για παράδειγμα, στον πρώτο sci fi κόσμο η Mio μπορεί να πετάει το σπαθί της σε συγκεκριμένες επιφάνειες αλλάζοντας την βαρύτητα για τον εαυτό της, ενώ η Zoe μπορεί με ένα ηλεκτρικό μαστίγιο να έλκει διάφορα αντικείμενα.
Στον πρώτο fantasy κόσμο, η Mio μπορεί να μεταμορφώνεται σε έναν τεράστιο γορίλλα ή μία σαλαμάνδρα με ικανότητα να κολυμπάει στο νερό, ενώ η Zoe μπορεί να γίνει μία ιπτάμενη νεράιδα ή ένα τεράστιο δέντρο που μπορεί να ελέγχει ορισμένα τμήματα της φύσης.
Όλες αυτές οι δυνάμεις μπορεί να φαντάζουν ως απλοϊκές εκ πρώτης όψεως, αλλά η Hazelight έχει το ταλέντο να τις αξιοποιεί στο έπακρο ώστε διαρκώς να μας φέρνει μπροστά σε έξυπνες platform καταστάσεις όπου οι ικανότητες των Mio και Zoe πρέπει αλληλοσυμπληρωθούν. Για ακόμα μία φορά, η διαφορετικότητα των δυνάμεων του κάθε χαρακτήρα αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του παιχνιδιού, ωθώντας σε ένα απολαυστικό και πανέξυπνο συνεργατικό παιχνίδι.
Θα πρέπει να τονιστεί εδώ, ότι στις 15 ώρες διάρκειας το Split Fiction ποτέ και πουθενά δεν επαναλαμβάνεται. Κάθε gameplay ιδέα, κάθε περιβαλλοντικός γρίφος, κάθε ξεχωριστή platforming κατάσταση έρχεται για όσο διάστημα προσφέρει κάτι πραγματικά φρέσκο και μετά δίνει τη θέση της σε νέες ιδέες, δίχως ποτέ να φτάνει στο ελάχιστο να δείξει έστω και ίχνος επανάληψης.
Συχνά πυκνά, η φαντασία των δημιουργών ξεπερνάει τα στεγανά των ειδικών ικανοτήτων που έχουν οι Zoe και Mio, προσφέροντας εμπειρίες που δύσκολα θα δει κάποιος σε οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι, όπως η ικανότητα του ενός παίκτη να ελέγχει ολόκληρη την πίστα (και το αφήνουμε εδώ αυτό το θέμα προς αποφυγήν spoilers, απλά τονίζοντας ότι αυτό δεν είναι το πιο ευφάνταστο πράγμα που θα δείτε στο παιχνίδι).
Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στο προαιρετικό υλικό, μεμονωμένες πίστες δηλαδή που βρίσκονται εντός των κόσμων, όπου υποτίθεται ότι μεταφερόμαστε σε πιο πειραματικές ή “πρόχειρες” ιστορίες που είχαν γράψει οι πρωταγωνίστριες. Σε πολλά παιχνίδια το προαιρετικό σκέλος μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία ανακύκλωση ή μία ανασύνθεση διαφόρων assets ώστε να δημιουργηθούν νέες πίστες, που συχνά υστερούν των βασικών.
Όχι εδώ όμως. Το 90% αυτών των επιπέδων βρίθουν από φαντασία, οδηγώντας μας σε πραγματικά εναλλακτικές καταστάσεις, άλλες φορές επικών διαστάσεων (όπως η ληστεία ενός τραίνου σε ένα sci-fi σκηνικό), άλλες φορές μέσα στην ψυχεδέλεια (ένα περιβάλλον έρχεται από τις σελίδες της πεντάχρονης Mio) και άλλοτε αλλάζοντας πλήρως το εικαστικό.
Πέραν από την εξαιρετική ποικιλομορφία στο gameplay, η Hazelight επιδεικνύει τη φαντασία της και στο level design, παραδίδοντας πραγματικά μαθήματα σε αυτόν τον τομέα. Πολύ συχνά μεταχειρίζεται με εντελώς περίτεχνο τρόπο την προοπτική, ώστε ενώ τη μία στιγμή είμαστε στην κλασική τρισδιάστατη περιήγηση, με εντελώς ομαλό τρόπο μεταφερόμαστε σε 2D φιλοσοφίας platform, top-down ή isometric. Όλες αυτές τις προοπτικές αλλά και το gameplay που τις συνοδεύει, είναι ανεπτυγμένες με μαεστρία, σαν να φαινόταν ότι εξαρχής το παιχνίδι αναπτύχθηκε με αυτόν τον τρόπο.
Η αλλαγή στην προοπτική δεν γίνεται απλά ως εντυπωσιασμός, αλλά πάντα έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, αποδίδοντας τις δικές της ξεχωριστές gameplay καταστάσεις. Μάλιστα, το ταλέντο της ομάδας ανάπτυξης φαίνεται ακόμα περισσότερο όταν αυτές οι προοπτικές “μπλέκονται”, όταν, για παράδειγμα, ο ένας παίκτης βρίσκεται σε top down προοπτική και ο έτερος σε δισδιάστατη platform προοπτική, συνυπάρχοντας ταυτόχρονα στον ίδιο κόσμο.
Θα πρέπει κάπου εδώ να αναφέρουμε ότι στο τελευταίο κεφάλαιο η Hazelight τα δίνει όλα για όλα, προσφέροντας μία σύνθεση gameplay, εικαστικού, προοπτικών που, τουλάχιστον κατά τη δική μας εμπειρία, δεν έχουμε ξανασυναντήσει σε παιχνίδι. Και δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα μεγάλο επίτευγμα να καταφέρνει κάποιος να προσφέρει gameplay καταστάσεις που να είναι, με κάθε έννοια της λέξης, μοναδικές στο μέσο των βιντεοπαιχνιδιών.
Το σύνολο της εμπειρίας ντύνει άψογα ο τεχνικός τομέας. Όχι γιατί προσπαθεί να βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας (παρότι όμορφο και από αυτήν την πλευρά), αλλά γιατί σε εικαστικό επίπεδο χαρίζει μεγάλη ποικιλία σε σκηνικά, εντυπωσιακά vistas, blockbuster καταστάσεις αλλά και ορισμένες πιο χαλαρωτικές καταστάσεις όπου και εμείς παίρνουμε μερικές ανάσες αλλά και το περιβάλλον παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο να αναδειχθεί. Σε αρκετά σημεία, ιδίως σε ορισμένα φρενήρη κυνηγητά (παρεμπιπτόντως υπάρχει ένας χορταστικός αριθμός από τέτοια σκηνικά) επικρατεί ένας κακός χαμός, δίχως ίχνος πτώσης στα καρέ.
Και όπως είναι τα πράγματα στο σημερινό gaming δεν γίνεται παρά να τονίσουμε ότι το Split Fiction είναι τεχνικά άψογο και εντελώς απροβλημάτιστο. Με τη σειρά του, ο ηχητικός τομέας είναι υψηλής ποιότητας, με ωραία μουσικά θέματα απολύτως ταιριαστά ανάλογα με το περιβάλλον (sci-fi, fantasy και… ορισμένα άλλα) ενώ και τα ηχητικά εφέ είναι ιδανικά και με την κατάλληλη ποικιλία.
Συνοψίζοντας, το Split Fiction είναι ένα από τα καλύτερα co-op παιχνίδια που έχουν υπάρξει, για να μην πούμε κάτι ακόμα περισσότερο. Εάν στο It Takes Two γράφαμε ότι το 10 ήταν μονόδρομος, εδώ η κατάσταση είναι ακόμα πιο ξεκάθαρη. Για ακόμα μία φορά η Hazelight διαπρέπει στο κομμάτι του gameplay, στη φαντασία με την οποία έχει δομήσει τα επίπεδα, τόσο από εικαστικής πλευράς όσο και από level design, προσφέροντας πλέον πληρέστερους χαρακτήρες και έναν καταιγιστικό ρυθμό νέων ιδεών και καταστάσεων.
Ακόμα περισσότερο όμως, καταφέρνει να αποδώσει κάποιες σεκάνς που είναι πραγματικά μοναδικές στον χώρο των βιντεοπαιχνιδιών, ένα επίτευγμα από μόνο του. Η Hazelight παγιώνεται πλέον ως μία τις πλέον ταλαντούχες ομάδες ανάπτυξης και δη στο είδος των co-op όπου θέτει νέα και υψηλότατα δεδομένα, θέτοντας σαφέστατα την πρώτη ισχυρή υποψηφιότητα για Game of the Year του έτους.
To Split Fiction κυκλοφορεί από τις 6/3/25 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5, με review code που λάβαμε από τη Bandai Namco Entertainment Greece.
