Η Compulsion Games φαίνεται ότι δεν βρήκε πολύ καλά πατήματα στα survival, FPS μονοπάτια του We Happy Few, ενός παιχνιδιού ιδιαίτερα μέτριου, παρότι μας έφερνε σε έναν κόσμο με ενδιαφέρουσα αισθητική. Μάλιστα, στο αρχικό γραμμικό κομμάτι του συγκεκριμένου τίτλου η κατάσταση έδειχνε θετική, χτίζοντας με ελκυστικό τρόπο το δυστοπικό κόσμο του παιχνιδιού, μόνο για να δώσει τη σκυτάλη στο κουραστικό ανοικτό σκέλος του. Ως εκ τούτου, φαίνεται ως φυσική εξέλιξη ότι στο South of Midnight επικεντρώνεται στα δυνατά στοιχεία του We Happy Few.
Το νέο τους πόνημα, πρώτο μάλιστα υπό την ιδιοκτησία του Xbox Game Studios, έρχεται ως μία εμπειρία που στοχεύει πρωτίστως στο οπτικοακουστικό σκέλος και δευτερευόντως στο κομμάτι του gameplay. Βέβαια, δεν μιλάμε για ένα παιχνίδι ξεκάθαρα αφηγηματικής φύσης αφού το platforming και το σύστημα μάχης δηλώνουν το παρόν – παρότι σε απλοϊκό επίπεδο. Το παραπάνω είναι κάτι που θέλαμε να ξεκαθαριστεί εξαρχής ώστε να δημιουργηθούν και οι αντίστοιχες προσδοκίες για το ύφος της εμπειρίας.
Η ιστορία ξεκινάει στο Prospero, μία κωμόπολη του αμερικάνικου Νότου, που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται κάπου στη Λουϊζιάνα (τουλάχιστον όπως την έχουμε στο μυαλό μας από ταινίες και παιχνίδια). Εκεί, γνωρίζουμε τη νεαρή Hazel, όπου με τη μητέρα της προσπαθούν να μαζέψουν κάποια βασικά αντικείμενα, προτού φύγουν από σπίτι τους προκειμένου να αποφύγουν έναν καταστροφικό τυφώνα.
Μερικά λεπτά μετά, θα δούμε το σπίτι, μαζί με τη μητέρα της Hazel, να το παρασέρνει ένα ορμητικό ποτάμι. Εκεί αρχίζει η προσπάθεια της Hazel να εντοπίσει τη μητέρα της και να τη σώσει από τον θάνατο. Όπως μάλλον γνωρίζετε ήδη, η ιστορία κάθε άλλο παρά προσγειωμένη είναι. Εμπνευσμένη βαθύτατα από μύθους και δεισιδαιμονίες του Βαθύ Νότου της Αμερικής, το South of Midnight μεταφέρει την έννοια του Θρυλικού Υφαντού, δηλαδή ένα μεταφυσικό υφαντό που συγκρατεί το σύμπαν μας.
Σε αυτό αρχίζουν και παρουσιάζονται ρωγμές σε περιοχές όπου υπάρχει μεγάλη θλίψη και τραγικά γεγονότα, οδηγώντας στην εμφάνιση δαιμονικών πλασμάτων, γνωστά ως “Haints”. H Hazel σύντομα θα πάρει στα χέρια της δύο μαγικούς γάντζους ύφανσης, και η ίδια θα αναλάβει τον ρόλο της Υφάντρας (Weaver), της προστάτιδας του Θρυλικού Υφαντού, λαμβάνοντας παράλληλα την ικανότητα να βλέπει οντότητες και σχηματισμούς του μεταφυσικού κόσμου που βρίσκονται από την άλλη πλευρά του Υφαντού.
Παρότι το βασικό κομμάτι της περιπέτειας αφορά στη διάσωση της μητέρας της Hazel, στο επίκεντρο έρχεται το θέμα της σκλαβιάς και της κακομεταχείρισης των μαύρων πληθυσμών και της -αργότερα- περιθωριοποίησής που υπέστησαν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Συχνά, τα διάφορα κεφάλαια (από τα 14 συνολικά) φέρνουν στο επίκεντρο παράπλευρες ιστορίες, όπου συνδέουν το παρόν με το παρελθόν, παρακολουθώντας για παράδειγμα μία μικρή ομάδα σκλάβων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα δεσμά τους.
Αυτές οι παράπλευρες ιστορίες, ιδιαίτερα τραγικές, αποφεύγοντας όμως την υπερδραματοποίηση, μεταφέρουν τον πόνο που έχει ριζωθεί για τα καλά σε αυτήν την περιοχή και τον τρόπο με τον οποίο έχει αφήσει το αποτύπωμά του στο πέρασμα του χρόνου. Ένα έτερο σημαντικό κομμάτι της θεματικής αφορά στη φτώχια και την εξαθλίωση ολόκληρων κοινοτήτων, μεταφερόμενα απτά μέσα από τη συχνή αποτύπωση ρημαγμένων οικισμών από πλημμύρες και τυφώνες.
Η γραφή του South of Midnight υποστηρίζει σε αρκετά καλό βαθμό αυτήν τη θεματική, δίχως να καταφεύγει σε υπερβολές ή ζορισμένες προσπάθειες να εκμαιεύσει συναισθήματα. Θα πρέπει να τονίσουμε, ότι το παιχνίδι δεν επιχειρεί να αποδώσει ένα σκληρό δράμα. Σε γενικές γραμμές προσπαθεί να διατηρήσει έναν ελαφρύ χαρακτήρα, με αμυδρές δόσεις χιούμορ, παράλληλα με τα αντιρατσιστικά και αντιταξικά μηνύματα που επιχειρεί να περάσει, μία μίξη που, κατά τη δική μας ανάγνωση, την αποδίδει ικανοποιητικά.
Η Hazel θα συναντήσει διάφορους εκκεντρικούς χαρακτήρες, όπως ένα τεράστιο ομιλόν ψάρι, αλλά και εχθρικά, επιβλητικά πλάσματα, όπως έναν τεράστιο κροκόδειλο σε μέγεθος νησιού, οντότητες που διανθίζουν με ωραίο τρόπο το μυθολογικό ντύσιμο της εμπειρίας. Οι ηθοποιοί είναι ιδανικοί στους ρόλους τους, αποδίδοντας με φυσικότητα τους διαλόγους και με αυθεντικές, βαριές αλλά και μελωδικές, προφορές από την περιοχή του αμερικάνικου Νότου.
Η εξέλιξη της ιστορίας έχει μία ασταμάτητη ροή, λαμβάνοντας υπόψη μάλιστα ότι το σενάριο διαδραματίζεται, στην ολότητά του, κατά τη διάρκεια μίας μέρας. Η Hazel διαρκώς πρέπει να προχωράει μπροστά, προκειμένου να εντοπίσει όσο γρηγορότερα γίνεται τη μητέρα της. Αυτό είναι κάτι που μεταφέρεται και μέσα από την έντονα “σωληνωτή” δομή των επιπέδων, φέρνοντάς μας σε ένα από τα πιο γραμμικά platforms που έχουμε δει εδώ και καιρό.
Οι όποιες παρεκκλίσεις για την εύρεση -σχεδόν αποκλειστικά- λιγοστών εξτρά experience points είναι πάντοτε ιδιαίτερα μικρές και στην πλειονότητα των περιπτώσεων εμφανέστατες. Να τονίσουμε ότι τα παραπάνω τα αναφέρουμε απλά περιγραφικά και όχι ως αρνητική κριτική.
Αναμφίβολα είναι απόλυτα θεμιτό για ένα platform (και οποιοδήποτε παιχνίδι γενικότερα) να προτιμήσει αυτήν τη σχεδιαστική φιλοσοφία έναντι ενός πιο ανοιχτού σχεδιασμού, αρκεί να γίνεται σωστά και να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην εμπειρία. Όπως αναφέραμε παραπάνω, η φύση του σεναρίου υποστηρίζει αυτήν την επιλογή, με τη Hazel να πρέπει (βάσει της έντασης του κυρίως ζητουμένου της) να προχωράει διαρκώς εμπρός.
Από την άλλη πλευρά το South of Midnight θεωρούμε ότι θα μπορούσε να επωφεληθεί από ένα πιο περίτεχνο σύστημα platforming. Σε αυτόν τον τομέα το παιχνίδι κάνει τα απολύτως βασικά που χαρακτηρίζουν το είδος. Το διπλό άλμα, το περπάτημα σε κάθετους τοίχους και το τυπικό σκαρφάλωμα ολοκληρώνουν το σύνολο των κινήσεων του ρεπερτορίου της Hazel.
Πέραν αυτού, οι platform καταστάσεις στερούνται φαντασίας, οδηγώντας μας σε υπεραπλουστευμένες καταστάσεις. Ακόμα και η δυνατότητα να εμφανίζουμε αντικείμενα από το παρελθόν, που μας βοηθάνε στο platforming (όπως κάρα), είναι φαινομενικά μία ωραία ιδέα, που όμως εφαρμόζεται εντελώς τυπικά και μονοδιάστατα. Η τυπικότητα του platforming γίνεται ακόμα πιο έντονη στις ποικίλες σεκάνς κυνηγητού, όπου η Hazel πρέπει να αποφύγει από μία οντότητα πραγματοποιώντας διάφορα άλματα. Αν και αυτά τα σημεία θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα έντονα, τελικά καταλήγουν ως άνευρα, ελέω της απλότητας των κινήσεων και της δομής των επιπέδων.
Θα πρέπει να πούμε ότι τα παραπάνω δεν ζημιώνουν εν τέλει σημαντικά την εικόνα του παιχνιδιού. Επανερχόμενοι στις εισαγωγικές μας γραμμές, η απλότητα του gameplay κατά μία έννοια δικαιολογείται από την απόφαση της Compulsion Games να μεταφέρει πρωτίστως μία αφηγηματική εμπειρία (για το οποίο θα πρέπει να τονιστεί ότι ποτέ δεν δημιούργησε διαφορετικές προσδοκίες). Από τη στιγμή που υπήρξε η απόφαση να ενσωματωθεί και αυτό το κομμάτι, σίγουρα θα επωφελούταν εάν ήταν πιο δουλεμένο, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη φροντίδα που δόθηκε στο οπτικοακουστικό κομμάτι.
Αυτή η απλότητα επικρατεί και στο σύστημα μάχης (για το οποίο συνιστούμε τη hard δυσκολία αν κάποιος θέλει μία κάποια πρόκληση). Με τους γάντζους για όπλα, η Hazel μπορεί να χρησιμοποιήσει απλά combos και λιγοστές μαγικές δυνάμεις για να καταπολεμήσει διάφορους τύπους Haints, σε συγκρούσεις που έρχονται πάντοτε σε μορφή αρένας. Χωρίς να προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο (απλά parries και dodges) οι μάχες έρχονται ως ευχάριστα διαλείμματα από την περιήγηση.
Το δυνατότερο σκέλος του South of Midnight έρχεται στο οπτικοακουστικό κομμάτι του, συνδυάζοντας άψογα το ύφος σκοτεινού παραμυθιού με τα ποικίλα μουσικά θέματά του και την καλοφτιαγμένη stop-motion αισθητική. Το τελευταίο είναι κάτι που φαίνεται κυρίως στις cutscenes, με τον σχεδιασμό των χαρακτήρων και τον τρόπο κίνησής τους (με τα ελαφρώς περιορισμένα καρέ) να μεταφέρουν μία όμορφη εικόνα που παραλληλίζει την κίνηση μαριονετών, όπως θα περίμενε δηλαδή να δει κανείς σε μία υψηλής παραγωγής stop-motion ταινία.
Η εικόνα που παίρνουμε θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από τις καλύτερες animated δουλειές του Tim Burton. Ο σχεδιασμός των παραφυσικών πλασμάτων, η σκοτεινή παλέτα των περιβαλλόντων, οι επιτηδευμένα έντονες κινήσεις των χαρακτήρων συνθέτουν μία ιδιαίτερα όμορφη και συχνά απόκοσμη εικόνα. Τον όμορφο οπτικό τομέα εξυψώνει σημαντικά η μουσική επένδυση, η οποία εμφανώς δέχθηκε τη δέουσα προσοχή από την Compulsion Games.
Blues, jazz, soul music μεταξύ άλλων, άκρως ταιριαστών θεμάτων, δηλώνουν διαρκώς το παρόν, συνοδεύοντας με τον πλέον ιδανικό τρόπο καταστάσεις ξεχωριστού ύφους – από τις πιο δραματικές περιπτώσεις, στις περισσότερο χαλαρές και σε αυτές που έχουν περίσσεια ένταση. Η εικόνα αυτής της φανταστικής Λουϊζιάνα, το αμάλγαμα φυσικού τοπίου με μεταφυσικές υφές, θα έλεγε κανείς ότι λαμβάνει σάρκα και οστά σε μεγάλο βαθμό από τη διαρκή συνοδεία του αξιομνημόνευτου soundtrack, αποτελώντας ένα ιδανικό παράδειγμα παιχνιδιού που δείχνει πόσο σημαντική είναι η μουσική επένδυση στο σύνολο της εμπειρίας.
Εν κατακλείδι, η ουσία του South of Midnight βρίσκεται στο πραγματικά όμορφο οπτικοακουστικό ταξίδι μας στον αμερικάνικο Νότο, σε μία αξιομνημόνευτη μίξη stop-motion ύφους εικόνας με μουσικά θέματα από είδη που σπανίως βλέπουμε στο επίκεντρο των βιντεοπαιχνιδιών και μάλιστα με την ποιότητα που συναντάμε εδώ. Ίσως το μεγαλύτερο βάθος στο gameplay να το βοηθούσε να εξυψωθεί ακόμα περισσότερο, ως έχει όμως, είναι σε θέση να προσφέρει μία συγκροτημένη και ελκυστικά ανάλαφρη δωδεκάωρη αφηγηματική εμπειρία.
Το South of Midnight κυκλοφορεί από τις 8/4/25 για PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PC με review code που λάβαμε από την Compulsion Games.
