Οι παλιότεροι gamers ενδέχεται να έχουν κάποια ξεχασμένη ανάμνηση από το trailer του Captain Blood, όταν αυτό εμφανίστηκε ανάμεσα στα δεκάδες trailers της αδικοχαμένης E3, το μακρινό 2004. Το παιχνίδι αναμενόταν να εκδοθεί το 2005 αλλά διάφορα θέματα οδήγησαν σε αναβολές μέχρι να περάσει σιωπηρά στην ακύρωση. Κάποιος στην βρετανική SNEG φαίνεται σαν να θυμήθηκε ένα ωραίο πρωί την ύπαρξη του παιχνιδιού, να το έψαξε, να βρήκε τον ανολοκλήρωτο κώδικα, αποφασίζοντας να ολοκληρώσει την ανάπτυξή του.
Δεν θα πρέπει να περιμένετε κάποια ολική μετατροπή του παιχνιδιού με εκσυγχρονισμένους μηχανισμούς, οπτικό τομέα κ.λπ. Το Captain Blood βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το επίπεδο που θα το βλέπαμε εάν κυκλοφορούσε το 2005, έχοντας απλά το ρετουσάρισμα που μπορεί να περιμένει κάποιος σε ένα remaster. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένετε ιδιοσυγκρασίες σε διάφορους τομείς, από action παιχνίδια της εποχής των PS2, Xbox και GameCube.
Σε αυτό το σημείο εμφανίζονται ορισμένα προβλήματα πίσω από το εγχείρημα. Καταρχήν μιλάμε για ένα IP το οποίο δεν έχει την οποιαδήποτε ιστορικότητα (λόγου χάρη όπως στην περίπτωση του Duke Nukem). Επίσης, μιλάμε για ένα παιχνίδι το οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ, επομένως δεν έχει το παραμικρό αποτύπωμα στη μνήμη των gamers. Το τελευταίο βέβαια σημαίνει ότι αδυνατεί να στοχεύσει στη νοσταλγία ώστε να πείσει μερίδα των παικτών να επανέλθει σε μία αγαπημένη τους gaming στιγμή, ακόμα κι αν είναι εμφανές ότι υστερεί σε σχέση με σημερινούς τίτλους.
Το Captain Blood επομένως έρχεται ως μία ιδιόμορφη περίπτωση, που προσπαθεί πρακτικά να μας πείσει να ασχοληθούμε με ένα καινούριο action παιχνίδι που είναι αγκυλωμένο στο 2005. Και αυτό ίσως να μην ήταν αναγκαία αρνητικό, εντούτοις, αφορά ένα παιχνίδι που θεωρούμε ότι και στην ώρα του να κυκλοφορούσε δεν θα ξεπερνούσε τη μετριότητα, ούτε θα μπορούσε να σταθεί απέναντι από τα ανταγωνιστικά παιχνίδια της εποχής του (God of War, Prince of Persia, Sly, Jak και πολλά άλλα).
Τα προβλήματα εμφανίζονται από τα πρώτα λεπτα, παρακολουθώντας την εισαγωγή όπου ένα καράβι του βρετανικού στόλου δέχεται επίθεση από πειρατές. Η κόρη του καπετάνιου θα απαχθεί και σύντομα θα χρειαστούν οι υπηρεσίες ενός άλλου πειρατή, του Captain Blood, για τη διάσωση της στερεοτυπικής “damsel in distress”. Ήδη από τις πρώτες cutscenes φαίνεται ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα περιλαμβάνει μία από τις χειρότερες μίξεις ήχου που έχουμε ακούσει ποτέ σε παιχνίδι. Είτε ρυθμίσετε τα settings του ήχου είτε τα αφήσετε στο default, οι ομιλίες απλά “πνίγονται” πίσω από το άκουσμα της μουσικής και των ηχητικών εφέ.
Σε σημεία μάλιστα αυτή η κατάσταση ήταν τόσο έντονη, που νομίζαμε ότι απλά υπήρχε κείμενο και καθόλου ομιλία. Αυτή η προχειρότητα συνεχίζεται και στα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού. Ως ένα παιχνίδι της εποχής του, ο δεξιός αναλογικός μοχλός χρησιμοποιείται για τα dodges και μόνο, κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουμε κανέναν έλεγχο της κάμερας. Αυτό είναι κάτι που δημιουργεί προβλήματα αρκετές φορές, για ευνόητους λόγους.
Η ίδια η διαδικασία του dodge γίνεται πιο δύσχρηστη, δίχως λόγο, καθώς απαιτεί διαρκώς να αλλάζουμε το δάχτυλο από τα face buttons (επιθέσεις) για να κάνουμε dodge. Όσον αφορά στη δράση, αυτή έχει την απλότητα των παιχνιδιών μίας παλιότερης εποχής. Απλά combos μεταξύ γρήγορων και δυνατών επιθέσεων με την εκάστοτε χρήση του πιστολιού, που λειτουργεί με ένα σχετικά γρήγορο cooldown. Υπάρχει η δυνατότητα να σηκώνουμε 2-3 διαφορετικά όπλα που βρίσκουμε από τους εχθρούς, αλλά το σπαθί του χαρακτήρα μας είναι τις περισσότερες φορές η καλύτερη επιλογή (ιδίως επειδή είναι το μόνο που έχει διαφορετικά και ισχυρά combos).
Αυτή η απλότητα βέβαια μπορεί να εντοπιστεί και σε διάφορα σύγχρονα παιχνίδια, με τη διαφορά όμως ότι είναι πολύ περισσότερο δουλεμένα στα animations, έχουν μεγαλύτερη ποικιλία στους εχθρούς, πιο περίτεχνα move sets και γενικά, ακόμα και τα πιο μέτρια εξ αυτών, προσφέρουν μία πολύ καλύτερη αίσθηση στη μάχη.
Σταδιακά, και βρίσκοντας δουβλόνια από σεντούκια και εχθρούς, μπορούμε να ξεκλειδώσουμε κάποια εξτρά combos και λιγοστά βοηθήματα (περισσότερη ενέργεια, περισσότερες σφαίρες) αλλά τίποτα που πραγματικά να δίνει το παραμικρό βάθος στο σύστημα μάχης.
Σε γενικές γραμμές, οι πρώτες 2-3 πίστες (περίπου μισή ώρα διάρκεια) είναι υπεραρκετές για να διαπιστώσει κανείς το τι έχει να προσφέρει συνολικά το παιχνίδι στο κομμάτι της μάχης, των εχθρών και του setting. Οι 5-6 διαφορετικοί τύποι εχθρών οδηγούν γρήγορα σε σημάδια επανάληψης και κόπωσης, και τα λιγοστά boss fights είναι αγώνες αντοχής και (για ακόμα μία φορά) δημιούργημα της εποχής τους, οδηγώντας συχνά-πυκνά σε αυστηρά QTEs για τα τελειωτικά χτυπήματα.
Όπως είναι αναμενόμενο, οπτικά απλά είναι κάτι περισσότερο από παρωχημένο. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική η κατάσταση καθώς μιλάμε για το ίδιο παιχνίδι που αναπτυσσόταν το 2005, απλά με υψηλότερη ανάλυση.
Εν κατακλείδι, η κυκλοφορία του Captain Blood παραξενεύει, καθώς είναι εμφανές ότι αδυνατεί να στοχεύσει σε οποιοδήποτε κοινό. Υστερεί από οποιαδήποτε πιθανή πλευρά σε σχέση με σύγχρονα παιχνίδια – ακόμα και μέτριας ποιότητας – και είναι αδύνατο να “χτυπήσει” στη νοσταλγία αφού αποτελεί remaster ενός παιχνιδιού που δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Με λίγα λόγια, το Captain Blood μάλλον θα επωφελούταν από το να αποτελεί μία μακρινή ανάμνηση.
Το Captain Blood κυκλοφορεί από τις 6/5/25 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από τη Seawolf Studios.
