Πιστεύουμε ότι ο οποιοσδήποτε πρόλογος για τον Hideo Kojima είναι μάλλον περιττός αλλά ταυτόχρονα και αδύνατο να αποφευχθεί. Το εκτόπισμα του συγκεκριμένου δημιουργού είναι από τα μεγαλύτερα της βιομηχανίας και κατ’ επέκταση το ενδιαφέρον για μία νέα κυκλοφορία του είναι κάτι περισσότερο από τεράστιο, ιδίως όταν αυτή αφορά ένα φρέσκο IP.
Με το Death Stranding απέδειξε για άλλη μία φορά την αξία του ως οραματιστής δημιουργός, που ξέρει πολύ καλά να συμπληρώνει την κινηματογραφική του εμμονή με το gameplay, πάντα μέσα από το εκκεντρικό του πρίσμα. Η έντονη ιδιομορφία του Death Stranding και η πλήρης αποφυγή της πεπατημένης στη δομή του ανοιχτού κόσμου του σημαίνει ότι ήταν πολύ εύκολο να δημιουργήσει δύο άκρα εμπειρίας· αυτής της μερίδας των παικτών που θα τους κούραζε αφόρητα και της έτερης μερίδας παικτών που θα τους μετέφερε μία αξέχαστη εμπειρία.
Όσον αφορά στην άποψη του γράφοντος, το πρώτο Death Stranding αποτελεί μία από τις πιο αξιομνημόνευτες προτάσεις της περασμένης γενιάς. Ένας τίτλος με αρχή, μέση και τέλος, που θα μπορούσε άνετα να παραμείνει αυθύπαρκτος. Κατάφερε να εισάγει ένα νέο σύμπαν, που έσφυζε από φαντασία και lore. Παρά τους δεκάδες ορισμούς, χαρακτήρες και συμβάντα που συνόδευαν την παραμονή των νεκρών στον κόσμο των ζωντανών, ο Kojima απέδωσε το σύμπαν με συνοχή.
Η ιστορία του Death Stranding 2: On the Beach μάς μεταφέρει αρκετούς μήνες μετά από τα γεγονότα του πρώτου Death Stranding, όπου πλέον ο Sam μεγαλώνει την Lou, απομακρυσμένος από οποιαδήποτε υπηρεσία μεταφορών. Ζει μοναχικά με την υιοθετημένη κόρη του, κάτι που φαίνεται να του δημιουργεί μία γεμάτη ζωή, όπως άλλωστε γίνεται εμφανές από την λακωνική αλλά τόσο τρυφερή εισαγωγική σκηνή.
Σύντομα, η Fragile θα τον επισκεφτεί ζητώντας και πάλι τις υπηρεσίες του, αυτήν τη φορά για να ενώσει το Μεξικό μέσα από την επανένωση απομονωμένων σταθμών, χρησιμοποιώντας την ειδική ουσία του Chiralium. Φυσικά, αυτή η εργασία κάθε άλλο παρά απλή θα αποδειχθεί, με το σκέλος του Μεξικού να αποτελεί ουσιαστικά το εισαγωγικό κομμάτι.
Μερικές ώρες μετά θα μεταφερθούμε στην Αυστραλία, όπου και θα λάβει χώρα το 90% της περιπέτειας. Για άλλη μία φορά, βασικός μας στόχος θα είναι η επανένωση όλης της χώρας, όπως είχαμε κάνει δηλαδή με την Αμερική του πρώτου Death Stranding, μόνο που εδώ υπάρχει ένας εξτρά λόγος ως προς αυτόν τον σκοπό.
Ένα δραματικό γεγονός που θα εκτυλιχθεί στα εισαγωγικά κεφάλαια θα φέρει τον Sam στο πλήρωμα του DHV Magellan, ένα ιδιότυπο σκάφος που μπορεί να ταξιδεύει μέσα από το λεγόμενο Tar (Πίσσα), το υλικό δηλαδή που συνδέεται άμεσα με τον κόσμο των νεκρών. Το DHV Magellan θα αποτελέσει επίσης την κεντρική βάση του Sam. Σε αυτό το σκάφος θα έχει το δικό του δωμάτιο ενώ επίσης θα μπορεί να επανέρχεται συχνά για να συζητήσει με την Fragile και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος για τις επόμενες αποστολές αλλά και τα διάφορα συμβάντα που αντιμετωπίζουν.
Αποτελεί μία σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με το πρώτο Death Stranding, καθώς η συμμετοχή του Sam σε ένα πλήρωμα σημαίνει ότι αφήνει πίσω του τα μοναχικά μονοπάτια, αποτελώντας πλέον άρρηκτα μέλος μίας ομάδας με κοινούς στόχους. Εννοείται, ότι δεν υπάρχει ούτε ένα μέλος του πληρώματος που να μην έχει κάποια εκκεντρικότητα, όπως ο πλοηγός Tarman, το ένα χέρι του οποίου έχει χαθεί στο Tar, κάτι που του επιτρέπει να καθοδηγεί το σκάφος ή της Rainy, η οποία όποτε βγαίνει εκτός σκάφους μπορεί να φέρνει μία ιαματική βροχή.
Ανάμεσα σε αυτούς τους νέους χαρακτήρες δηλώνει το παρόν και ο Dollman, ο οποίος έρχεται ως μία μικρή μαριονέτα, η κίνηση της οποίας εξομοιώνει τα χαμηλά καρέ κίνησης που βλέπουμε σε stop-motion animations, αποτελώντας παράλληλα ένα μόνιμο sidekick του Sam που βρίσκεται πάντα δεμένο στην στολή του. Το Death Stranding 2 καταφέρνει να αναπτύξει μία δουλεμένη χημεία μεταξύ τους και έντονη συναδελφικότητα.
Παρότι η δομή του σεναρίου είναι παρόμοια (άλλωστε για άλλη μία φορά έχουμε ως βασικό στόχο την επανένωση της χώρας) η ιστορία αποκτά έναν πολύ πιο προσωπικό χαρακτήρα. Είναι μία ιστορία που περιστρέφεται πρωτίστως γύρω από τον Sam και την Lou, σε αντίθεση με τα πιο ολέθρια ζητήματα που έθετε το πρώτο Death Stranding, μέσω των λεγόμενων extinction entities. Αν και υπάρχουν γεγονότα που είναι εμφανές ότι (θα) έχουν παγκόσμιες προεκτάσεις, η ιστορία παραμένει επικεντρωμένη στις μοίρες του κλειστού κύκλου του Sam.
Ως βασικός ανταγωνιστής επανέρχεται ο Higgs, αποτελώντας έναν ιδανικό villain. Χάρη στην ίδια του τη μορφή, τους αδίστακτους στόχους του αλλά και το υποκριτικό ταλέντο του Troy Baker, ο Higgs έρχεται ως ένας ιδανικός σαδιστικός αντίπαλος απέναντι από το πλήρωμα του DHV Magellan. Οι πράξεις του διακατέχονται από έντονο μίσος και την ανάγκη για την πρόκληση πόνου, αποδίδοντας μία απόλυτα απειλητική φιγούρα που γεμίζει πλήρως κάθε σκηνή όπου εμφανίζεται.
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, οι χαρακτήρες αποτελούν ένα από τα δυνατά κομμάτια του τίτλου. Δυστυχώς όμως, αυτό το σκέλος δεν μπορεί να αντισταθμίσει μία αδύναμη πλοκή, ιδίως αν αυτή έρθει σε αντιπαράθεση με αυτήν του πρώτου Death Stranding. Για ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού, βασικός σκοπός μας είναι η επανένωση της Αυστραλίας και τίποτα παραπάνω, προσφέροντας απλά ψήγματα για το ότι ενδέχεται να υπάρχει κάποιος -ασαφής- μεγαλύτερος κίνδυνος.
Ακόμα και όταν το βασικό σεναριακό κομμάτι αρχίζει να αποκτάει ορμή, δυσκολεύεται να δημιουργήσει ίντριγκα και -πολύ περισσότερο- να εκπλήξει. Υπάρχουν αρκετές στιγμές όπου το Death Stranding 2 ποντάρει σε ορισμένες αποκαλύψεις, αλλά στην πραγματικότητα αυτές είναι τηλεγραφημένες και αρκετά βεβιασμένες. Μάλιστα ορισμένες φορές προσπαθεί με αφελή και άγαρμπο τρόπο να ρίξει στάχτες στα μάτια ώστε να καλύψει μία προσεχή αποκάλυψη.
Κάπου εδώ εντοπίζουμε ένα ακόμα έμμεσο θέμα που προκύπτει με το sequel. Στο πρώτο Death Stranding, η αργή εξέλιξη της βασικής πλοκής (έως ότου δηλαδή αντιληφθούμε το τι συμβαίνει με τα extinction entities) δεν αποτελούσε κάποιο πρόβλημα. Ο λόγος ήταν ότι το μυστήριο που συνόδευε το πρωτοεμφανιζόμενο σύμπαν του Death Stranding και το πλήθος από ευφάνταστες έννοιες και φαινόμενα αρκούσαν για να προκαλέσουν την προσοχή μας.
Στο Death Stranding 2 αυτή η συνιστώσα δεν υπάρχει πλέον. Το σύμπαν του έχει ήδη εξηγηθεί επαρκώς και οι περισσότερες πτυχές του έχουν αποσαφηνισθεί. Ως εκ τούτου, το σεναριακό βάρος καλείτε να καλύψει πλέον εξ ολοκλήρου η πλοκή. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά σημεία όπου το σενάριο δεν έχει να προσφέρει κάποια ιδιαιτερότητα με τον βασικό στόχο να παραμένει ιδιαίτερα απλοϊκός και σχεδόν μονοδιάστατος από την αρχή έως το τέλος.
Αν και υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις που επιχειρεί να δώσει μεγαλύτερο βάθος στη δομή του σύμπαντος (αντιλαμβάνεστε ότι προσπαθούμε να αποφύγουμε τα spoiler, οπότε το αφήνουμε επίτηδες ασαφές), τελικά αυτές παραμένουν μετέωρες και ανεκμετάλλευτες. Ακόμα και ένα βασικό του κομμάτι, αυτό της σχέσης του Sam με την Lou δεν καλλιεργείται όσο θα περίμενε κανείς έχοντας παρακολουθήσει τις έντονες εισαγωγικές ώρες.
Εδώ θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι το Death Stranding 2 παραμένει ένα προσεγμένο παιχνίδι σε διαλόγους και σκηνοθεσία, περιέχοντας αρκετές συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές. Εντούτοις, σε επίπεδο σεναρίου θα λέγαμε ότι αποτελεί μία σαφέστατα πιο αδύναμη εμπειρία σε σχέση με το πρώτο.
Από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για το gameplay. Το Death Stranding έρχεται ως μία βελτιωμένη εκδοχή του πρώτου παιχνιδιού, σε όλους τους τομείς, αν και σίγουρα δεν ταράζει τα νερά σε βαθμό που να πείσει κάποιον που δεν του άρεσε το πρώτο να επανέλθει. Η δομή του παραμένει πανομοιότυπη, με διάφορες προσθήκες όμως που θα πείσουν τους φαν του πρώτου να επανέλθουν δριμύτεροι στο… όργωμα του κόσμου.
Στον πυρήνα του επιστρέφει και πάλι η αποστολή δεμάτων και -βέβαια- η επανένωση των δεκάδων σταθμών στο δίκτυο του chiralium. Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι για άλλη μία φορά η ενεργοποίηση του online επιβάλλεται για την καλύτερη δυνατή εμπειρία. Η ασύγχρονη βοήθεια επιστρέφει δυναμικά, εμφανίζοντας συχνά κατασκευές άλλων παικτών στον κόσμο μας και το αντίθετο. Ο χάρτης της Αυστραλίας είναι αρκετά μεγαλύτερος από αυτόν του πρώτου παιχνιδιού, προσφέροντας πολλές περισσότερες ευκαιρίες για τη δημιουργία δρόμων, φέρνοντας αυτήν τη φορά και τη δυνατότητα χτισίματος monorails.
Αυτή η ασύγχρονη συνεργασία αποδεικνύεται -εκ νέου- εθιστική, δημιουργώντας ένα απολαυστικό συναίσθημα όταν βλέπουμε τις ενέργειές μας να παίρνουν σάρκα και οστά, ενώνοντας πρακτικά μεγάλα τμήματα του χάρτη και διευκολύνοντας τις μετακινήσεις μας. Σημαντικό ρόλο προς αυτό διαδραματίζει και η καλύτερη δομή του χάρτη, σε σχέση με το πρώτο Death Stranding. Πλέον, τα οχήματα (τρίκυκλα ή φορτηγά) δεν αποτελούν απλά πρόσκαιρα μεταφορικά μέσα, διαλείμματα δηλαδή στη κάλυψη δεκάδων χιλιομέτρων με τα πόδια αλλά, αντιθέτως, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της περιήγησης.
Ακόμα και στις πιο κακοτράχαλες περιοχές πάντα θα υπάρχει κάποιο τμήμα όπου θα μπορεί να περάσει ακόμα και ένα φορτηγό, έστω και με σχετική δυσκολία. Εννοείται ότι υπάρχουν και τα σημεία όπου αναγκαστικά θα πρέπει να περιφερθούμε με τα πόδια αλλά αυτά είναι σε περιορισμένες περιπτώσεις και έρχονται ιδανικά για να πείσουν ότι βρισκόμαστε σε ένα φυσικό και αληθοφανές περιβάλλον, χωρίς όμως να μας εξαναγκάζουν να “σπαταλάμε” ώρες με τα πόδια. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο… ποδαρόδρομος παραμένει μία ευχάριστη διαδικασία χάρη στα ομαλότατα και πειστικά animations.
Επομένως, για άλλη μία φορά η μετακίνηση στον χάρτη αποτελεί το βασικό κομμάτι του gameplay, ένας αυτοσκοπός, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των open world όπου η μετακίνηση υπάρχει απλά για να μας καθοδηγεί από objective σε objective. Είναι σημαντικό επίσης ότι το παιχνίδι μας δίνει με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό πρόσβαση σε καίρια εργαλεία (όπως οχήματα, γέφυρες κ.λπ.) που μας κάνουν τη ζωή ευκολότερη.
Ο γράφων πάντως επιδόθηκε για μερικές δεκάδες ώρες στο χτίσιμο διαδρομών και εργαλείων (όπως τα τελεφερίκ) για την επανένωση όλης της Αυστραλίας, δίχως να αισθανθεί σε κάποιο σημείο οποιαδήποτε κόπωση, κάτι στο οποίο βοήθησε η εισαγωγή νέων εργαλείων (όπως οι καταπέλτες) και η βελτίωση άλλων (όπως τα τελεφερίκ τα οποία πλέον δεν χρειάζεται κατ’ ανάγκη να ενώνονται σε ευθεία γραμμή).
Όσον αφορά στο κομμάτι της δράσης, φαίνεται ότι δόθηκε η απαραίτητη προσοχή από την Kojima Productions. Η αίσθηση των όπλων είναι καλύτερη, η ποικιλία τους μεγαλύτερη και γενικά η ανταλλαγή πυροβολισμών αφήνει μία ωραία αίσθηση. Βελτιώσεις δέχθηκε και το stealth αλλά θα λέγαμε ότι είναι αρκετά ανούσιο ως τακτική. Δεν υπήρχε κανείς λόγος να επιδοθούμε στην αθόρυβη εξόντωση ολόκληρων βάσεων αφού μπορούσαμε αμεσότερα να ορμήσουμε με τα μυδράλια, δεδομένου ότι ο βαθμός δυσκολίας είναι χαμηλός και ελάχιστες φορές απαιτείται έστω μία υποτυπώδης κάλυψη.
Να τονίσουμε εδώ ότι το παιχνίδι δεν γίνεται περισσότερο action. Τα σημεία με δράση έρχονται σποραδικά ενώ άτι αντίστοιχο ισχύει και για τις μάχες με έναν νέο τύπο εχθρών (όχι spoilers) αλλά και με τα BTs, τα οποία -καλοδεχούμενα- εμφανίζονται σε μετρημένα σημεία. Υπάρχουν ορισμένες εντυπωσιακές μάχες με θεόρατους εχθρούς καθώς και ορισμένες εξαιρετικές σεκάνς δράσης, που -αν και πολύ λίγες- κόβουν την ανάσα.
Το σύνολο της εμπειρίας μεταφέρεται υποδειγματικά από τη Decima Engine. Για άλλη μία φορά ο Kojima αποδεικνύει ότι είναι μαιτρ των cutscenes, χάρη στην εξαιρετική σκηνοθεσία που καθιστά την παρακολούθηση των cutscenes απολαυστική. Η μηχανή γραφικών έρχεται αναβαθμισμένη, απεικονίζοντας λεπτομερή περιβάλλοντα και χαρακτήρες, με την Αυστραλία να προσφέρει μεγαλύτερη ποικιλία σε περιοχές, από χιονισμένα βουνά έως ερήμους.
Όλες οι τοποθεσίες είναι σχεδιασμένες με μεράκι, αποδίδοντας φυσικές ανισόπεδες περιοχές, που σε συνδυασμό με την αληθοφανή κίνηση του Sam δημιουργούν ένα ιδιαίτερα immersive περιβάλλον. Εδώ βέβαια να τονίσουμε για ακόμα μία φορά ότι το online είναι πραγματικά αναπόσπαστο. Έχοντας ασχοληθεί για αρκετές ώρες και σε offline περιβάλλον είναι εμφανές ότι η εμπειρία χάνει βαθμούς όταν απουσιάζει το ασύγχρονο συνεργατικό σκέλος.
Φτάνοντας στο τέλος, θα πρέπει να αναφέρουμε και τη φροντίδα που έχει δοθεί στο κομμάτι του soundtrack. Όσοι είχατε ασχοληθεί με το πρώτο Death Stranding θα θυμάστε την αξιομνημόνευτη κατάβαση από το τελευταίο βουνό της πρώτης περιοχής, συνοδεία ενός χαλαρωτικού μουσικού θέματος. Αυτή η δυναμική χρήση των κομματιών έρχεται με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα στο sequel, συνοδεύοντας κατάλληλα τις διάφορες όμορφες στιγμές περιήγησης σε νέες περιοχές. Η συλλογή κομματιών είναι τεράστια, παρέχοντας επίσης τη δυνατότητα να τα παίζουμε κατά βούληση, συνθέτοντας έτσι τις δικές μας χαλαρωτικές στιγμές μακρινών αποστολών.
Το Death Stranding 2 έρχεται τελικά πρωτίστως για να εμβαθύνει σε μία προσωπική περιπέτεια του Sam Bridges και της θετής του κόρης. Κινητήριος δύναμη πίσω από αυτήν την ιστορία έρχεται το gameplay (κουραστικό για πολλούς, εθιστικό για πολλούς άλλους) σε ένα sequel που αποτελεί σαφή βελτίωση σε αυτό το σκέλος, παρότι δεν επιχειρεί να ταράξει τα νερά (όπως λόγου χάρη έκανε το Tears of the Kingdom σε σχέση με το Breath of the Wild, καλώς ή κακώς). Αποτελεί ένα sequel ξεκάθαρα για τους φαν του πρώτου, δίχως να επιχειρεί να φέρει νέο κοινό.
Για ακόμα μία φορά επίσης, ο Hideo Kojima δείχνει την έφεσή του προς την κινηματογράφηση, ερχόμενος μάλιστα πιο συγκρατημένος από κάθε άλλη φορά, προσφέροντας τις cutscenes με πολύ καλύτερο ρυθμό και πιο συγκρατημένο μέγεθος. Είναι δύσκολο όμως να μην αντιληφθεί κανείς ότι το πρώτο Death Stranding αφηγήθηκε μία πλήρη ιστορία σε ένα σύμπαν που ίσως να μην έχει να δώσει πολλά περισσότερα. Το σενάριο, δίχως να είναι σε καμία περίπτωση κακό, έρχεται αρκετά αδύναμο, αδυνατώντας να ωθήσει σε πραγματικά ενδιαφέρουσες ή απρόσμενες εξελίξεις ενώ ορισμένες φορές καταφεύγει σε μία ανακύκλωση θεματικών από προηγούμενες δουλειές του Kojima.
Για να μην κουράζουμε περισσότερο, καθώς οι καλύτερες συζητήσεις θα γίνουν αργότερα, με συμπερίληψη spoilers, το νέο πόνημα της Kojima Productions παραμένει μία αξιόλογη και ιδιαίτερη εμπειρία, όπως μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος δημιουργός σε όλα τα πονήματά του (ακόμα και στο ημιτελές Phantom Pain). Ευελπιστούμε ωστόσο ότι η δημιουργικότητά του σε επόμενους τίτλους θα ξεφύγει από τα στεγανά του Death Stranding, το οποίο δείχνει ότι έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του.
Το Death Stranding 2: On the Beach κυκλοφορεί από τις 26/6/25 για PS5. O review code παραχωρήθηκε από την Sony Hellas.
