Άλλος ένας εκπληκτικός τίτλος από την Playdead.
Η Playdead τα κατάφερε και τη δεύτερη φορά. Το Limbo ήταν ένα κορυφαίο παιχνίδι αλλά –τελικά- όχι αξεπέραστο. Διάφοροι προσπάθησαν να φτάσουν την καλλιτεχνική ποιότητα του μακάβριου και ζοφερού του κόσμου, αλλά τελικά η δανέζικη εταιρία, αργά και σταθερά, έρχεται να μας φέρει τον πραγματικό, πνευματικό διάδοχο του αριστουργηματικού, παρθενικού ξεκινήματός της. Αν δεν βλέπετε τον απόλυτο βαθμό όπως είχαμε αποδώσει στο Limbo, αυτό γίνεται όχι επειδή το Inside είναι υποδεέστερο παιχνίδι, αναντίρρητα ισχύει το αντίθετο, όμως η Playdead είχε κάνει τέτοια αρχή που, όπως και η ίδια εταιρία, έτσι και εμείς έχουμε πλέον γίνει τελειομανείς με τις δημιουργίες της. Το Inside δεν “χάνει” πουθενά ώστε να μην έχει αυτό το πρόσθετο 0.5 στην τελική βαθμολογία, αλλά η τρίωρη διάρκεια φαντάζει πλέον πολύ λίγη για ένα παιχνίδι που δείχνει ότι θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί ακόμα περισσότερο και από άποψη ιστορίας και από gameplay.
Όπως καταλαβαίνετε, βέβαια, το να συζητάμε για το αν ένα παιχνίδι άξιζε 9.5 ή 10 είναι από μόνο του ένα σημάδι για τη μοναδικότητά του. Ήδη από την αρχή το Inside φαίνεται ότι ακολουθεί πιστά την φόρμουλα του Limbo. Η σπαρτιατική εισαγωγική εικόνα δίνει αυτοστιγμεί με το πάτημα ενός κουμπιού τον έλεγχο του μικρού παιδιού που θα χειριστούμε. Οι γενικότερες ομοιότητες, όμως, με τη δομή του Limbo δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση έλλειψη έμπνευσης από την Playdead. Το Inside έχει πάρει πραγματικά κάθε στοιχείο του κοντινού “συγγενή” του και το έχει βελτιώσει στον υπερθετικό βαθμό. Γραφικά, gameplay, ιστορία, ηχητικός τομέας, όλα τα στοιχεία είναι εξελιγμένα με τέτοιον τρόπο, που αποτελούν την απόλυτη ένδειξη πως το στούντιο έχει ωριμάσει ακόμα περισσότερο.
Για άλλη μια φορά οι Δανοί δημιουργοί επέλεξαν τις φειδωλές σεναριακές πληροφορίες. Ξεκινάμε έχοντας τον έλεγχο ενός αγοριού που προσπαθεί να ξεφύγει. Από ποιον; Προς τα πού; Διάφορα ερωτήματα θα προκύψουν και οι απαντήσεις θα έρθουν μέσω του ίδιου του περιβάλλοντος, επιτρέποντας στον καθένα να αναπτύξει τη δική του θεωρία. Η Playdead αποτυπώνει ακριβώς τις απαραίτητες πληροφορίες ώστε ούτε να φανεί πως η ιστορία έχει αφεθεί στον αέρα, αλλά ούτε και να μας σερβίρει στο πιάτο την ερμηνεία. Αυτή η προσέγγιση είναι η πλέον κατάλληλη για ένα παιχνίδι που διακατέχεται από ένα συνεχές μυστήριο γύρω από τον εναλλακτικό, οργουελικό κόσμο του. Χωρίς να εισέλθουμε στην περιοχή των spoilers, απλά θα πούμε ότι το Inside πραγματεύεται την έννοια του ελέγχου από απολυταρχικές κοινωνίες, που σκοπός τους είναι να δημιουργήσουν ανθρώπους-στρατιωτάκια, άβουλα όντα που δεν έχουν πλέον καμία ελπίδα αντίστασης.
Η πλοκή του Inside είναι σαφέστατα αλληγορική και το φινάλε (το οποίο είναι μέγα spoiler και θα πρέπει να αποφύγετε οποιαδήποτε συζήτηση ή βίντεο) είναι εμφανές ότι μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Η καφκική ιστορία, αν και σκιαγραφεί κάτι πολύ χειροπιαστό, στην πραγματικότητα δημιουργεί προβληματισμούς και μπόλικη τροφή για σκέψη μέσα από μία ιστορία με πολλές κοινωνικές προεκτάσεις. Πολλοί θα τελειώσουν το νέο δημιούργημα της Playdead και δε θα έχουν καμία πρεμούρα να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τη σημασία του Inside, όμως πολλοί επίσης θα είναι αυτοί που θα βυθιστούν σε σκέψεις, πατώντας ταυτόχρονα το start για το δεύτερο playthrough, ώστε να βιώσουν για ακόμα μία φορά αυτήν τη μοναδική εμπειρία.
Για να κλείσουμε με το θέμα του σεναρίου, το Inside πατάει γερά στις δυνάμεις των βιντεοπαιχνιδιών ώστε να αφηγηθεί μία ιστορία που μόνο σε αυτό το μέσο θα μπορούσε να επιτευχθεί τόσο ιδανικά. Θα μπορούσα να φέρω διάφορα παραδείγματα για την υποστήριξη της παραπάνω διαπίστωσης, αλλά θεωρώ ότι όσο και αν θέλω να σχολιάσω διάφορες κατάλληλες σκηνές, είναι μάλλον καλύτερα να τις ανακαλύψετε όλες μόνοι σας. Όπως και στο Limbo, βέβαια, το Inside δεν αρκείται μόνο στον εικαστικό του τομέα, ο οποίος είναι εκπληκτικός για άλλη μία φορά αλλά, αντίθετα, έχει δοθεί η δέουσα προσοχή και στο gameplay. Οι περιβαλλοντικοί γρίφοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο με εξαιρετική ροή, δίχως να μπουκώνουν ποτέ την περιήγηση, αλλά και χωρίς να απουσιάζουν για περισσότερο από ό,τι χρειάζεται. Η εγκράτεια της Playdead στο θέμα των γρίφων είναι τεράστια, δεδομένου ότι κανένας γρίφος δεν επαναλαμβάνεται, όσο περίτεχνος και αν είναι ο μηχανισμός στον οποίο στηρίζεται και όσο ελκυστική και αν θα ήταν η εύκολη λύση της ελαφριάς παραλλαγής ώστε να επιμηκυνθεί ο τίτλος.
Ως εκ τούτου, συνεχώς θα βρίσκετε μία καινούρια πρόκληση μπροστά σας, πάντοτε με λογική λύση, μέσα από την παράνοια και την αρρώστια ορισμένων τεχνουργημάτων και καταστάσεων όπου θα βρεθείτε. Η δουλειά στην ποιότητα των γρίφων είναι πραγματικά υψηλή. Η παρατηρητικότητα του γύρω χώρου είναι πάντοτε ο καλύτερος σύμμαχος, ενώ μόνο ως θετικό μπορούμε να δούμε πως καμία λύση δεν απαιτεί χρονοβόρες διαδικασίες, ένα σύνηθες σφάλμα σε παρόμοια παιχνίδια, που καταλήγουν να κουράζουν.
Στην όλη υψηλή ποιότητα του gameplay συμβάλλει καταλυτικά και ο εξαιρετικός τεχνικός τομέας, που αποτελεί τεράστια βελτίωση από το ήδη πανέμορφο Limbo. Το Inside μπορεί να αφήνει πίσω το μονόχρωμο κόσμο, αλλά η μουντή παλέτα χρωμάτων καταφέρνει να προβάλλει με ιδανικό τρόπο ένα αφιλόξενο και άκρως επικίνδυνο, ανθρωπογενές περιβάλλον. Αν και το gameplay είναι δισδιάστατο, έχει δοθεί η δέουσα προσοχή στη δημιουργία βάθους. Πολλές φορές οι κίνδυνοι προέρχονται από το background, όπως άνθρωποι που ψάχνουν με φακούς ή σκυλιά που ορμούν από κάποια απομακρυσμένη αποθήκη. Όσον αφορά το τελευταίο, είναι πραγματικά από τις λίγες φορές που ένα παιχνίδι καταφέρνει τόσο ικανά να σε “ρουφήξει” στον κόσμο του ώστε όταν μία αγέλη σκύλων όρμησε κάποια στιγμή από το πουθενά προς το παιδάκι, ο φόβος που δημιουργήθηκε ήταν αποκλειστικά για τον εύθραυστο χαρακτήρα που έλεγχα και όχι για την πιθανότητα πως θα έπρεπε να μεταφερθώ σε προηγούμενο checkpoint.
Τα animation είναι και αυτά σε υψηλότατο επίπεδο. Η κίνηση που έχει το παιδάκι αλλά και η εκφραστικότητά του είναι απόλυτα φυσική και ιδιαίτερα ομαλή με ποικιλία διαφορετικών αντιδράσεων ανάλογα με την εκάστοτε κατάσταση. Ο ήχος είναι για άλλη μία φορά λεπτομερής, αλλά, επίσης για άλλη μία φορά, μιλάμε σχεδόν αποκλειστικά για περιβαλλοντικούς ήχους, καθώς η Playdead δείχνει πως επιθυμεί να δημιουργήσει συναισθήματα απλά και μόνο μέσω οπτικών ερεθισμάτων και όχι βάσει μουσικής υπόκρουσης. Η φειδωλή χρήση της απόκοσμης και κάπως αφαιρετικής μουσικής έρχεται τις κατάλληλες στιγμές, ώστε να τονιστεί κάποια έντονη σκηνή, αλλά πάντα μιλάμε για θέματα δευτερολέπτων.
Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Η Playdead μπορεί να πήρε το χρόνο της για να μας φέρει το δεύτερο δημιούργημά της, όμως, έξι χρόνια μετά καταφέρνει να φτάσει και να ξεπεράσει τον ήδη υψηλότατο πήχη που η ίδια είχε θέσει. Το Inside προσφέρει μία εξαιρετική αλληγορική εμπειρία, αποδομένη με μοναδική λεπτομέρεια σε όλους τους τομείς ανεξαιρέτως.
Σαν να παρακολουθείτε ένα εξαιρετικό σοβαρό animation, το Inside είναι πιθανό ότι αφού το πιάσετε στα χέρια σας δεν θα το αφήσετε μέχρι να ολοκληρωθεί, κάτι που ίσως ήταν και ένας από τους στόχους των δημιουργών. Άλλωστε, το gameplay είναι τόσο ενιαίο και αδιάκοπο, που και να θέλετε δεν θα μπορείτε να βρείτε κάποιο σημείο ώστε να αφήσετε το μοχλό για διάλειμμα. Μακάρι η εμπειρία να κρατούσε 10 ώρες, αλλά ακόμα και σε αυτήν την τρίωρη διάρκεια το Inside παραμένει ένα ακόμα εξαιρετικό επίτευγμα. Πραγματικά ελπίζουμε η εμπειρία της Playdead να αποδώσει καρπούς και στον κύκλο ανάπτυξης καθώς έξι χρόνια είναι πάρα πολλά για να βλέπουμε νέες εμπειρίες από εταιρίες αυτού του βεληνεκούς.
Το review βασίστηκε στην Xbox One έκδοση του παιχνιδιού.
Διαβάστε επίσης – Προσθέστε παιχνίδια στη βιβλιοθήκη σας.
