Τελευταία αγωνιστική.
Σαν ματς μεταξύ ομάδων στη μέση της βαθμολογίας ενός πρωταθλήματος που έχει κριθεί ήδη 5 αγωνιστικές πριν το τέλος, έτσι και οι αθλητικές κυκλοφορίες ακριβώς στο τέλος μιας γενιάς έχουν έναν αέρα αδιαφορίας, απουσίας συγκινήσεων και εκπλήξεων. Δεν παίζουν για πρωτάθλημα, δεν κυνηγάνε μια θέση για να βγουν στην Ευρώπη, έχουν αποκλειστεί και από το κύπελλο, η σεζόν έχει τελειώσει. Ο γλυκός απογευματινός ήλιος λούζει τις κερκίδες των οργανωμένων, ο πρόεδρας δεν παρακολουθεί τους αγώνες από τα VIP, οι ομάδες εμφανίζονται στον αγωνιστικό χώρο για τα διαδικαστικά, παίζοντας γιατί απλά πρέπει, και το γήπεδο πλέον δεν γεμίζει πέρα από τους φανατικούς, τις παλιές καραβάνες και κάποιους που πάνε να περάσουν μια χαλαρή Κυριακή, χαζεύοντας έναν αγώνα τρώγοντας δύο κιλά σποράκια.
Κάποιοι προπονητές δοκιμάζουν μικρά πειράματα, δίνουν χρόνο συμμετοχής στη νεολαία και σε νέα σχήματα, αλλά το βλέμμα είναι ήδη πλέον στο καλοκαίρι, την επόμενη σεζόν. Ο μπαρμπα-Θωμάς κυκλοφορεί έξω από το γήπεδο με την οπαδική εφημερίδα στην κωλότσεπη που γράφει πρωτοσέλιδο: «ΈΡΧΕΤΑΙ ο βιονικός Αργεντινός παικταράς». Αυτό που έρχεται, ή μοιάζει να έρχεται, είναι ήδη πιο ενδιαφέρον από αυτό που ακόμη δεν έχει τελειώσει καλά-καλά. Υπο αυτή τη λογική, το φετινό FIFA είναι απολύτως προβλέψιμο, χωρίς όμως να απογοητεύει. Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα γνώριμο πλέον και κουρασμένο παιχνίδι που φτάνει αγκομαχώντας στο 90’, το οποίο όμως πιθανότατα είναι το πιο ολοκληρωμένο FIFA μέχρι σήμερα.
Και μπορεί να είναι δύσκολο να «κυνηγά» κανείς τις λεπτομέρειες που έχουν αλλάξει από τη μια ετήσια κυκλοφορία στην άλλη, στο FIFA 21 όμως είναι άμεσα αισθητές οι διαφορές από τις πρώτες κιόλας πάσες, πόσο μάλλον στο πρώτο κοντοπιέ που αποχωρίζεται το λασπωμένο παπούτσι του επιθετικού και φεύγει με δύναμη προς το τέρμα του Κέπα. Και καταλήγει γκολ γιατί, ας μη γελιόμαστε, είναι ο Κέπα. Για να είμαστε συνοπτικοί, φέτος στο FIFA τα προβλήματα που συναντούμε είναι τα ίδια με τα προηγούμενα χρόνια τώρα, αλλά όλες οι προσθήκες που βλέπουμε είναι προς το καλύτερο.
Η ΕΑ έμαθε από τα λάθη του FIFA 20, και φέτος δίνει ένα παιχνίδι που έχει πράγματι να προσφέρει συγκινήσεις, είναι πιο γρήγορο και διασκεδαστικό, ολίγον τι πιο “arcade”. Οι παίκτες κινούνται πιο άνετα και ελεύθερα στο χώρο, το physical play και οι συγκρούσεις των παικτών είναι έντονες και γρήγορες, οι άμυνες είναι «τέχνη» και τα σουτ είναι πιο «ηλεκτρισμένα» από ποτέ. Η μετάβαση στην επίθεση βγαίνει πιο αβίαστα, τα τριγωνάκια στο κέντρο και οι κάθετες πάσες παραμένουν σκέτη απόλαυση, και είναι πολύ λιγότερες οι στιγμές που «σπάει» ο ρυθμός, δίνοντας έτσι μια πολύ πιο ευχάριστη αίσθηση σε σχέση με το περσινό άοσμο και άχαρο FIFA. Δεν έγινε ξαφνικά PRO το FIFA, αλλά καταφέρνει να ξεφύγει έστω και λίγο από την στασιμότητα, και να αντιστρέψει το – δικαιολογημένο – κλίμα εναντίον του, και να δημιουργήσει στιγμές ποδοσφαιρικής απόλαυσης που φωνάζουμε στην οθόνη «Μπράβο ρε, γκουλάρα!».
Πέρα από τις μικρές αλλά θετικές αλλαγές, συναντούμε αναμενόμενα και προβλήματα που κουβαλάει από παλιά το παιχνίδι, και φέτος ένα από αυτά είναι ελαφρώς πιο έντονο. Πρόκειται για τις υπερβολικά αυστηρές διαιτητικές αποφάσεις στα φαουλ, με ορισμένες κάρτες να είναι πέρα για πέρα αστείες. Απλά μαρκαρίσματα που καταλήγουν σε κόκκινες κάρτες, ενώ σε προηγούμενες φάσεις σχεδόν ακρωτηριάζονται ποδοσφαιριστές από τα τάκλιν και δεν σφυρίζεται τίποτα. Είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε παίκτη να παίζει ενεργητική άμυνα και να τελειώσει το ματς χωρίς τουλάχιστον 2 κίτρινες κάρτες. Τουλάχιστον όσον αφορά την άμυνα, το physical play είναι απολύτως ικανοποιητικό σε γενικές γραμμές, και φέτος αναγνωρίζει την σημαντικότητα των passing lanes.
Από την άλλη, τα υπόλοιπα ενοχλητικά χαρακτηριστικά του FIFA 21, όπως και παλιότερα, έχουν να κάνουν με την Α.Ι. Αρχικά, αν υπάρχει ανάμεσα από τον επιθετικό και το τέρμα έστω και ένας αντίπαλος, έστω και με ελάχιστες πιθανότητες θεωρητικά να κόψει το σουτ, η μπάλα στο 90% των περιπτώσεων πέφτει πάνω του σαν μαγνήτης. Οι κόντρες είναι τόσο συχνές που σχεδόν απαγορεύουν τα σουτ αν δεν βρισκόμαστε τετ α τετ με τον τερματοφύλακα. Το θετικό πάντως, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον αυτή η φαρσοκωμωδία με τα δοκάρια που πετυχαίναμε 4-5 φορές σε κάθε ματς στο παρελθόν.
Από την άλλη, τα διωξίματα της Α.Ι. συνέχεια βρίσκουν κάποιον παίκτη. Για να καταλάβετε τι εννοούμε, φανταστείτε τις κλασικές γιόμες και τα τελευταίας στιγμής κοψίματα και απομακρύνσεις που κάνει ο κάθε απελπισμένος αμυντικός, αντί να βγουν να αουτ, να βρίσκουν σχεδόν πάντα έναν ελεύθερο παίκτη στην άλλη γωνία του γηπέδου – ποτέ οφσάιντ – με ακρίβεια που θα ζήλευε και ο Πίρλο. Ταυτόχρονα, μόλις ο παίκτης κάνει μια κίνηση που ο υπολογιστής θεωρεί «λάθος» και ότι πρέπει να την πληρώσει, παρεμβαίνει στο gameplay για να επαναφέρει την ισσοροπία. Το scripting είναι ένα γνωστό πρόβλημα του FIFA, το οποίο έχει προκαλέσει μεγάλη κατακραυγή τα τελευταία χρόνια.
Έτσι και φέτος, αν και ελαφρώς πιο ήπια, όταν για παράδειγμα ο παίκτης δεχτεί ένα καλό τζαρτζάρισμα από την Α.Ι. ή ανοίξει πολύ την μπάλα, τότε το παιχνίδι βρίσκει τρόπο να δώσει την κατοχή στους αντιπάλους, είτε μοιράζοντας εγκεφαλικά στους παίκτες μας οι οποίοι αρχίζουν να πηγαίνουν αργά, να σκοντάφτουν, να περνάει η μπάλα δίπλα τους και να μην κάνουν κίνηση, να κάνουν κακά κοντρόλ, είτε με την μπάλα μετά από μια κόντρα να πηγαίνει στο 90% των περιπτώσεων «τυχαία» σε αντιπάλους. Επίσης, η Α.Ι. πολύ σπάνια κάνει φάουλ, και για μια ακόμη χρονιά έχουμε το κλασικό εξοργιστικό τζαρτζάρισμα από πίσω, που πετάει κάτω τον επιθετικό, του κλέβει πεντακάθαρα την μπάλα χωρίς καμία λογική ενώ έχουμε τοποθετήσει σωστά το σώμα, και φυσικά μόνο η Α.Ι. μπορεί να το κάνει.
Γενικότερα, η Α.Ι. στα υψηλότερα επίπεδα είναι απελπιστικά τέλεια σε όλα, και ο παίκτης βρίσκεται αντιμέτωπος με 11 κομάντο που κάνουν κινήσεις ταυτόχρονα τις οποίες για να κάνει αυτός θα πρέπει να επιλέγει και να ελέγχει ξεχωριστά έναν έναν τους ποδοσφαιριστές του. Τα παραπάνω είναι πιο αισθητά στο Ultimate Team, όπου σε διαφορετικά ματς, μια ομάδα ίδιας δυναμικής θα παίξει εντελώς διαφορετικά, ενώ θα έχουμε την ίδια δυσκολία με πριν.
Φτάνοντας στα του Ultimate Team, θα μπορούσαμε κάλλιστα να γράψουμε ξεχωριστό review, ή να αφιερώσουμε μια μικρή παράγραφο του παρόντος κειμένου στο υπόλοιπο παιχνίδι, πριν αρχίσουμε να αναλύουμε το FUT. Είναι αστεία πλέον τα μεγέθη του mode αυτού, η οικονομία και η παραοικονομία γύρω του, τα εκατομμύρια που βγάζει η ΕΑ κάθε χρόνο και οι εργατοώρες που ρίχνουν συνδυαστικά οι εκατομμύρια παίκτες. Είναι γνωστές οι τακτικές και μεγάλη η κουβέντα γύρω από τα microtransactions, αλλά και οι φουσκωμένες τιμές των δημοφιλών παικτών. Είναι γνωστό και το ότι το να έχει κάποιος μια αξιόλογη ομάδα με τους παίκτες των ονείρων του είναι, χωρίς καμία υπερβολή, δουλειά πλήρους απασχόλησης. Και ακόμη και με τις εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες ώρες που απαιτούνται, πιθανότατα ακόμη να παραμένει άπιαστο όνειρο. Αλλά ποιος ξέρει, ίσως ένα pack μας δώσει κάποιον Ronaldo, έστω εναν Timo Werner ε;
Ο γράφων απλά θα σημειώσει ότι στα τελευταία επτά (7) χρόνια που παίζει ανελλιπώς Ultimate Team, έχει βγάλει συνολικά δύο Team of the Week κάρτες, και μόλις 4-5 φορές παίκτη με 85+ rating. Είναι τέτοιες οι πιθανότητες στα πακέτα, που είναι σχεδόν πέταμα λεφτών το να τα αγοράζει κανείς. Είναι η στιγμή που δίνουμε χιλιάδες coins για ένα Mega Pack, βγάζουμε έναν Paulinho, και συνειδητοποιούμε ότι μόλις πετάξαμε κυριολεκτικά στα σκουπίδια τις τελευταίες 5 ώρες της ζωής μας. Και όλα αυτά σε ένα παιχνίδι που χάνει αυτομάτως την αξία του μόλις βγει το επόμενο, σε λιγότερο από ένα χρόνο, που θα ξεκινάμε πάλι από το απόλυτο μηδέν.
Τα έχουμε ξαναπεί, ότι η 2Κ έχει ακούσει πολλά για τα microtransactions, αλλά τουλάχιστον είναι πολύ πιο δοτική και στο MyTeam δίνει εύκολα αξιόλογους και θρυλικούς παίκτες (από ένα πολύ μικρότερο pool φυσικά) ώστε να διασκεδάζουν οι παίκτες. Η αγορά του FUT υποτίθεται ότι είναι “community driven”, αλλά προς το παρόν το Αόρατο Χέρι της Αγοράς απλώνεται μόνο για να χαστουκίσει τους παίκτες. Αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα στο Ultimate Team με τις τακτικές της ΕΑ, είναι αδιανόητο, εθιστικό και επικίνδυνο. Είναι όμως όλα τόσο αρνητικά; Δυστυχώς ή ευτυχώς, όχι.
Καταρχάς, μαζευτείτε χωριανοί: Επιτέλους έφυγε αυτή η μάστιγα, το Fitness. Ένα βάρος με το οποίο είχαν μάθει να ζουν στο σβέρκο τους οι παίκτες του Ultimate Team τόσα χρόνια, ένας μηχανισμός που δεν εξυπηρετούσε καμία χρησιμότητα, και ήταν εκεί για να ρουφάει λίγο λίγο κάθε φορά την όποια ευχαρίστηση. Είτε αναγκάζοντάς μας να χαλάμε ένα σημαντικό ποσό από τα ιδρωμένα coins μας για να ανεβάζουμε πάλι την φυσική κατάσταση των παικτών μας μετά τα ματς, είτε φτιάχνοντας μια δεύτερη fitness squad για να παίζει όσο θα ξεκουράζουμε την κανονική εντεκάδα με το βαρύ πυροβολικό.
Η αφαίρεση λοιπόν του Fitness είναι μια πραγματική ευλογία, παρόλο που ο γράφων το είχε βρει αφορμή για να φτιάχνει 2 και 3 ενδεκάδες από διαφορετικά πρωταθλήματα, κάτι το οποίο φυσικά απαιτεί τόσο χρόνο που καθίσταται ανέφικτο εάν επιθυμεί κανείς να είναι υγιείς και λειτουργικές οι υπόλοιπες πτυχές της ζωής του. Ταυτόχρονα υπάρχουν προσθήκες, πιο πλούσιες επιλογές και Squad Building Challenges (τα οποία συνεχίζουν να ζητάνε πολύ περισσότερα από όσα δίνουν), Online και Single Player modes, τουρνουά, και γενικά μια πιο συνειδητοποιημένη και ολοκληρωμένη εμπειρία. Ταυτόχρονα, φαίνεται να γίνεται μια προσπάθεια να μπορούν οι παίκτες να έχουν πραγματικό έλεγχο του «συλλόγου» τους, με πολύ περισσότερο customization σε πολλές όμορφες λεπτομέρειες όπως το γήπεδο, τα κορεό, τα συνθήματα των οπαδών και άλλα.
Πέρα όμως από το Ultimate Team, είναι γνωστό ότι το FIFA χρόνια τώρα αποτελεί το πιο πλήρες ποδοσφαιρικό πακέτο με διαφορά. Η καριέρα και τα Pro Clubs είναι ακόμη πιο εμπλουτισμένα και καλογυαλισμένα και το VOLTA football επιστρέφει με νέα ιστορία – αν και ο γράφων θεωρεί ότι συνεχίζει να είναι μια δευτερεύουσα επιλογή και όχι νευραλγικό κομμάτι της όλης εμπειρίας, κάτι δηλαδή που θα ασχοληθούν ιδιαίτερα οι παίκτες. Η αυθεντικότητα συνεχίζει να είναι εδώ, τα υπέροχα γραφήματα και τα δικαιώματα θα ικανοποιήσουν όλους τους ποδοσφαιρόφιλους, ενώ οπτικά το FIFA 21 καταφέρνει να είναι ακόμη πιο όμορφο και αληθοφανές, κυρίως στα πρόσωπα των παικτών.
Για την ακρίβεια, των αναγνωρίσιμων παικτών, γιατί παίκτες σαν τον Ποντένσε μοιάζουν με πλαστελίνη που απλά πήρε ανθρώπινο σχήμα… Ακόμη, φέτος συναντούμε ταχύτατο loading, και βαριά μενού τα οποία οπτικά είναι μεν καλαίσθητα οπτικά, αλλά κολλάνε αρκετά και κουράζουν. Τέλος, για πρώτη φορά μετά από χρόνια λείπουν από την περιγραφή οι θρυλικοί Martin Tyler και Alan Smith, και όπως με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, τώρα που τους χάσαμε, ξαφνικά τους εκτιμήσαμε και μας λείπουν.
Εν κατακλείδι, το FIFA 21 βγαίνει από τα αποδυτήρια για μια τελευταία, σχεδόν υποχρεωτική εμφάνιση σε αυτή τη γενιά των PS4 και Xbox One. Αναμενόμενα, δεν φέρνει τίποτα καινούργιο, τα προβλήματα που υπήρχαν παλιότερα συνεχίζουν να υπάρχουν και φέτος, πιο κουραστικά από ποτέ, αλλά με μικρές διορθώσεις και βελτιώσεις καταφέρνει να είναι εμφανώς ανώτερο από το FIFA 20, και για μια ακόμη χρονιά να κρατήσει το ενδιαφέρον των ποδοσφαιρόφιλων που δεν μπορούν να περιμένουν για την νέα γενιά. Για τους υπολοίπους, όπως είπαμε, αυτό που έρχεται, ή μοιάζει να έρχεται, είναι ήδη πιο ενδιαφέρον από αυτό που ακόμη δεν έχει τελειώσει.
Το FIFA 21 κυκλοφορεί για PS4, Xbox One, PC και Switch από τις 9/10/2020. Οι εκδόσεις για τα PS5 και Xbox Series αναμένονται αργότερα. To review βασίστηκε σε review code για το PS4 που λάβαμε από την Bandai Namco Entertainment Greece.
