Το να γράψεις πως ένας νέος τίτλος έχει κάποιο στοίχημα να κερδίσει και μια πρόκληση να υπερπηδήσει, δεν αποτελεί δα και τόσο μεγάλη δήλωση. Όλοι κάτι έχουν να αποδείξουν λίγο πολύ κατά την κυκλοφορία τους. Το Life is Strange: True Colors, όμως, είχε παραπάνω από μία προκλήσεις να αντιμετωπίσει, με καμία εξ αυτών να δείχνει απροσπέλαστη για τους δημιουργούς του. Κατ’ αρχάς, δεν αποτελεί δημιούργημα της “μαμάς” Dontod, αλλά της Deck Nine, που λίγα χρόνια πριν μας χάρισε το Before the Storm, prequel του αρχικού τίτλου της σειράς. Εν συνεχεία, είναι το πρώτο παιχνίδι στο franchise, που κυκλοφορεί ολοκληρωμένο και όχι σε μορφή επεισοδίων.
Και για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ κανένας gamer που να ζήτησε ή να απήλαυσε την επεισοδιακή κυκλοφορία παιχνιδιών. Εδώ με το ζόρι ανεχόμαστε πλέον το ένα επεισόδιο την εβδομάδα στις σειρές, ποιος μπορεί να περάσει καλά με ένα gaming κεφάλαιο κάθε λίγους μήνες; Και τέλος, η μεγαλύτερη πρόκληση όλων είναι το κατά πόσο μπορούν να συνεχίσουν να ενθουσιάζουν αυτού του είδους τα παιχνίδια. Μέχρι πού και ως πότε, μπορεί να κρατήσει η σχολή της Telltale, μιας και της ίδιας, δεν φάνηκε να της πήγε ιδιαίτερα καλά.
Παρότι η πέμπτη κυκλοφορία της σειράς λοιπόν – συνυπολογίζοντας τα Before the Storm και Captain Spirit – το True Colors αποτελεί stand alone τίτλο που μπορεί να παίξει ο οποιοσδήποτε, καθώς δεν συνδέεται σε κανένα σημείο με τα προηγούμενα παιχνίδια -εξαιρουμένου ενός χαρακτήρα, αυτού της Steph, γνωστής από το Before the Storm. Πρωταγωνίστρια μας είναι η Alex Chen, που μετά από οκτώ χρόνια διαμονής σε διάφορα σημεία του συστήματος ανάδοχης φροντίδας, επανασυνδέεται με τον αδελφό της, τον Gabe, στο ειδυλλιακό χωριουδάκι Haven Springs του Colorado. Ένας ορεινός παράδεισος, γεμάτος καλοσυνάτους κατοίκους, άρρηκτα συνδεδεμένος με τα ορυχεία της περιοχής.
Εκτός από την Alex και τους υπόλοιπους χαρακτήρες, το Haven Springs αποτελεί τον άλλο μεγάλο πρωταγωνιστή του παιχνιδιού. Με τον υπέροχο σχεδιασμό και τη ζεστή αισθητική της αμερικανικής επαρχίας που βλέπεις συνήθως σε ρομαντικές ταινίες, καταφέρνει όχι μόνο να δημιουργεί ένα υπέροχο μέρος για να χτίσεις την ιστορία σου, αλλά λειτουργεί και εξαιρετικά σεναριακά.
Η Alex φτάνει εκεί για μία νέα αρχή και αυτό που ψάχνει περισσότερο απ’ όλα είναι ό,τι πιο κοντά μπορεί να βρει σε “σπιτικό” και οικογένεια. Το σμίξιμο λοιπόν με τον αδελφό της μετά από οκτώ χρόνια, σε μία γραφική ξύλινη γέφυρα τυλιγμένη με λουλούδια, πάνω από ένα ποταμάκι, είναι όχι μόνο ιδανικό για ξεκίνημα, αλλά και ένας εξαιρετικός προπομπός της συνέχειας του παιχνιδιού.
Παρότι λοιπόν θα κινούμαστε μόνο σε ένα συγκεκριμένο τμήμα της πόλης και θα αλληλεπιδρούμε με λίγα άτομα και μαγαζιά, πράγμα που “σπάει” τον ρεαλισμό ενός video game, στην περίπτωση του True Colors λειτουργεί ευεργετικά. Καθώς ούτε το ατελείωτο ψάξιμο και η κίνηση σε ένα σωρό μέρη βοηθάει, κι από την άλλη, σου δίνει τον χρόνο να επικεντρωθείς και να γνωρίσεις καλύτερα τους λίγους αλλά σημαντικούς χαρακτήρες της ιστορίας σου. Μπορεί να μην δείχνει αληθοφανές ότι σε ένα τόσο μικρό χωριό θα στεκόταν ένα εναλλακτικό δισκάδικο ή ένας ανεξάρτητος κινηματογράφος, αλλά θέλουμε αυτή τη θέρμη του μικρού χωριού και του ονειρικού μέρους. Όπου όλοι είναι καλοσυνάτοι κι ευγενικοί, μοντέρνοι κι ανοιχτόμυαλοι, ενώ μια επικείμενη γιορτή βρίσκεται πάντα στα σκαριά.
Σχετικά νωρίς στην ιστορία μας λοιπόν, θα συμβεί ένα τραγικό συμβάν που θα επηρεάσει έντονα όλη την πόλη αλλά και την Alex προσωπικά. Από εκείνο το σημείο και μετά αρχίζει να ξεδιπλώνεται το μυστήριο που καλύπτει την ιστορία μας, χωρίς ποτέ, όμως, να γίνεται η μοναδική φλόγα που κρατάει το ενδιαφέρον του παίκτη. Το βασικότερο κομμάτι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και η εξέλιξη της Alex. Που όπως συνηθίζεται στην σειρά, έχει κι αυτή μια ιδιαίτερη δύναμη, αυτή της ενσυναίσθησης.
Μέσω αυτής της δύναμης θα μπορούμε να “διαβάζουμε” την αύρα πολλών χαρακτήρων και να νιώθουμε τα συναισθήματά τους. Κάτι που οδηγεί σε επιπλέον επιλογές επίδρασης στην ιστορία καθώς και νέες επιλογές διαλόγου στις συζητήσεις. Σίγουρα η δύναμη της ενσυναίσθησης δεν έχει τη gameplay βαρύτητα που είχε η αλλαγή του χρόνου για την Max στον πρώτο τίτλο, αλλά λειτουργεί σωστά και όσο πρέπει, χωρίς να κάνει βέβαια το κάτι παραπάνω.
Αυτή η καλή ισορροπία μάλιστα, αποτελεί και ένα από τα βασικά προτερήματα του Life is Strange: True Colors. Υπάρχει ένα μέτρο στα πάντα. Από τα μέρη, τους διαλόγους και τους χαρακτήρες, μέχρι τη διάρκεια των συζητήσεων και τα αντικείμενα που αλληλεπιδράς. Ούτε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα άδειο σκηνικό άλλα ούτε και να μπουκώνει τον παίκτη κάνοντάς τον να αναρωτιέται “τώρα γιατί με έβαλαν να πατήσω πάνω σε αυτό το άσχετο αντικείμενο;”. Άλλωστε σε ένα παιχνίδι με ουσιαστικά μηδέν γρίφους και πρόκληση, που μπορεί κάποιος να ολοκληρώσει με το χειριστήριο ακουμπισμένο στο τραπέζι κατά το ογδόντα τοις εκατό της διάρκειάς του, το παν είναι η γραφή και ο ρυθμός.
Δυο τμήματα που η Deck Nine τα πήγε εξαιρετικά. Από το πώς έχουν γραφτεί και δομιθεί τα πάντα: οι χαρακτήρες, οι σχέσεις τους, το romance, έως το πότε συμβαίνουν τα πράγματα στην ιστορία μας και πως είναι χωρισμένα τα κεφάλαια. Με μεγάλο μέρος να δίνεται για να χτιστούν οι σχέσεις και να γνωρίσουμε τους κατοίκους, μετά να συμβαίνει κάτι σημαντικό, στη συνέχεια να ακολουθεί ένα κεφάλαιο/ ευχάριστη έκπληξη ενώ όταν πρέπει να υπάρχει και το ανάλογο σκοτάδι και ανατροπές.
Σε όλο αυτό βέβαια, βοηθάει τα μέγιστα η απόδοση των χαρακτήρων. Αρχικά, έχουμε την Alex, που είναι έτσι κι αλλιώς ένας υπέροχος και απολαυστικός χαρακτήρας, αλλά η εξαιρετική ερμηνεία της Erica Mori τον ολοκληρώνει στον μέγιστο δυνατό βαθμό.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ιστορίας μας, με μεγάλο πρωταγωνιστή την εκφραστικότητα που αποδίδεταο στο facial capture των χαρακτήρων όταν συζητούν κι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ο τρόπος που τα πρόσωπα των χαρακτήρων “μιλούν” χωρίς να αρθρώνουν λέξη είναι από τα καλύτερα -αν όχι το καλύτερο- που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Οι εκφράσεις των ηρώων, που είναι στην ουσία ο πρωταγωνιστής σε ένα τέτοιου είδους παιχνίδι, μοιάζουν να αποδίδονται τόσο σωστά και φυσικά, όσο θα λειτουργούσαν και στην κανονική ζωή. Δυστυχώς όμως, τα υπόλοιπα τμήματα της κατηγορίας δεν ακολουθούν τα ίδια επίπεδα.
Παρότι το Haven Springs έχει την ομορφιά και την αισθητική ενός επίγειου παραδείσου, δεν αποδίδεται όσο καλύτερα θα μπορούσε οπτικά. Με αρκετά frame drops, διάφορα pop up από εδώ κι από εκεί, συχνά θολά textures, ενώ δεν λείπουν και κάποια bugs στον ήχο, με αποτέλεσμα να ακούμε δύο ξεχωριστές μουσικές ταυτόχρονα. Σίγουρα δεν είναι σε τόσο έντονο βαθμό που να αποτελούν μεγάλο πρόβλημα, ούτε το Life is Strange είναι ένας τίτλος που να επηρεάζει την εμπειρία μας το τεχνολογικό κομμάτι των αναλύσεων, αλλά είναι ένας τομέας που θα μπορούσε να δουλευτεί και λίγο παραπάνω.
Το Life is Strange: True Colors λοιπόν είναι μια ακόμη προσθήκη στην σειρά που τα πηγαίνει εξαιρετικά και δεν δείχνει να σκοντάφτει εύκολα σε κανένα -από τα πολλά που θα μπορούσε- εμπόδια ενώ παράλληλα κλείνει και τα στόματα όσων (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) πίστευαν ότι αυτό το είδος παιχνιδιών θα μας είχε ήδη χαιρετήσει εδώ και κάποια χρόνια. Χωρίς να κοιτάει αριστερά και δεξιά, βάζει το κεφάλι κάτω και κάνει αυτό που πρέπει και θέλει. Αποδίδει μια όμορφη και καλογραμμένη ιστορία, με αξιαγάπητους χαρακτήρες σε ένα υπέροχο και ζεστό μέρος. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Το Life is Strange: True Colors κυκλοφορεί από τις 10/9/21 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για το Xbox Series με review code που λάβαμε από τη CD Media.
