Καλώς σας βρήκαμε και πάλι, καλώς ήλθατε σε ένα ακόμα επεισόδιο του «Ετήσιος Αθλητικός Τίτλος». Για μια ακόμη χρονιά ξεθάβουμε τον μεγεθυντικό φακό και ψάχνουμε να βρούμε τι έχει αλλάξει -αν και φέτος ίσως δεν χρειάζεται να πλησιάσουμε τόσο πολύ όσο άλλες χρονιές στα πίξελ της οθόνης για να βρούμε τις διαφορές. Πράγματι, για μια ακόμη χρονιά φαντάζει υπερβολικό το τίμημα της ετήσιας αναβάθμισης, και δεν υπάρχει πιο απλή απόδειξη από το ότι μόνο φανατικοί φίλοι της σειράς θα μπορέσουν να ξεχωρίσουν το NBA 2K22 από το NBA 2K23 παρακολουθώντας έναν αγώνα. Υπάρχει όμως αγάπη για το άθλημα σε διάφορες πτυχές του NBA 2K23 και ιστορικές στιγμές που έχουν χαραχθεί στη συλλογική μνήμη, και είναι αυτά που σώζουν την παρτίδα για το φετινό NBA 2K.
Τι ξεχωρίσαμε φέτος λοιπόν ως άξιο αναφοράς; Μα φυσικά τα Jordan Challenge και MyNBA Eras, στα οποία έχει πέσει όντως δουλειά με μεράκι. Πρόκειται για μια όμορφη, νοσταλγική ματιά στα τελευταία 50 χρόνια του ΝΒΑ και τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές και εποχές του, και είναι πράγματι απο τις καλύτερες προσθήκες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στη σειρά.
Το Jordan Challenge επιστρέφει για πρώτη φορά μετά το 2011, με τις μεγαλύτερες και πιο καθοριστικές στιγμές στην καριέρα του μεγαλύτερου, του Michael ‘Air’ Jordan. Μια υπερπλήρης και προσεγμένη εμπειρία, ένα μαγικό ταξίδι που ξεκινά από το Πρωτάθλημα NCAA του 1982 και το πρώτο καθοριστικό σουτ, και καταλήγει στο μαγικό σπάσιμο (και σπρώξιμο θα πουν ορισμένοι κακοπροαίρετοι) στον Bryon Russell για να σφραγίσει το πρωτάθλημα του 1998 απέναντι στους Utah Jazz.
Μεγάλες προσωπικότητες του μπάσκετ, προπονητές, σχολιαστές, συμπαίκτες και αντίπαλοι του Jordan, όπως ο Chris Mullin, περνούν μπροστά από την κάμερα πριν από κάθε ματς, ενώ το νοσταλγικό VHS φίλτρο και η retro αισθητική και παρουσίαση μας μεταφέρουν σε άλλες εποχές που δεν υπήρχε καν γραμμή τριπόντου. 15 ιστορικά ματς, από τους 63 πόντους απέναντι στους Σέλτικς, μέχρι το Arrival, το ξύλο με τους Bad Boys Pistons, το Flu Game, είναι όλα εκεί, με φοβερή προσοχή στη λεπτομέρεια, το καθένα με τρεις στόχους που πρέπει να πετύχει ο παίκτης για να συμβαδίζει με τα επιτεύγματα του Air στο αντίστοιχο ματς. Και είναι όντως από τα πιο διασκεδαστικά modes που έχουμε ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια σε NBA 2K.
Το ίδιο ισχύει και για το MyNBA Eras, όπου μπορούμε να αλλάξουμε τη ροή της μπασκετικής ιστορίας. Έχοντας πλέον τη δυνατότητα να διαλέξουμε μεταξύ των Magic and Bird Era, Jordan Era, Kobe Era, και Modern Era, μπορούμε να αναλάβουμε μια ομάδα και είτε να δούμε αν θα μπορούσε τελικά ο Jordan χωρίς τον Pippen, είτε να πάρουμε παραμάζωμα το NBA για μια ακόμη φορά με το δίδυμο Kobe – Shaq. Ο γράφων, πάντως, έβαλε στόχο να δει τον Α.Ι. με δαχτυλίδι.
Ξανά, ως άνθρωποι που εκτιμούν την αισθητική και το ειδικό βάρος των παραπάνω στην παγκόσμια αθλητική – και όχι μόνο – κουλτούρα, θεωρούμε ότι αυτά είναι τα πιο αυθεντικά και ωραία modes του παιχνιδιού, και της σειράς γενικότερα τα τελευταία χρόνια. Ένα ψηφιακό μουσείο και μια πραγματική γιορτή του NBA, αλλά ειλικρινά μας φτάνει και μόνο που παίζει το Sirius από Alan Parsons Project στα μενού του Jordan Challenge.
Από εκεί και πέρα είναι που το NBA 2K23 αρχίζει να μοιάζει πολύ γνώριμο -αναμενόμενα θα έλεγε κανείς. Το πιο ξεκάθαρο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι δείξαμε το NBA 2K23 σε φίλους και δεν κατάλαβαν ότι ήταν το καινούριο. Για μια ακόμη χρονιά το NBA 2K δεν δίνει την αίσθηση ενός next-gen τίτλου, και αρχίζουμε πλέον να πιστεύουμε ότι αυτό είναι κάτι που δεν θα έρθει κάποια στιγμή σύντομα. Για μια ακόμη χρονιά εμφανίζονται χρόνιες παθογένειες όπως γνώριμα animations, εγκεφαλικά της Α.Ι. και αψυχολόγητες συμπεριφορές που γκρεμίζουν τον όποιο ρεαλισμό, η μπάλα που περνάει μέσα από σώματα και χέρια, το κλέψιμο που είναι ξανά περισσότερο θέμα animation sequence παρά οτιδήποτε άλλο, ενώ τα γραφικά παραμένουν κορυφαία αλλά χωρίς κάποιο αισθητό άλμα μπροστά.
Για μια ακόμη χρονιά η άμυνα της Α.Ι. των συμπαικτών μας είναι θλιβερή, και θα πρέπει να ετοιμαστείτε για πολλά γκολ-φάουλ από αμυντικούς που δεν ελέγχετε. Από την άλλη, είναι αισθητό ότι το ΝΒΑ 2K23 είναι ελαφρώς πιο σχεδιασμένο για ντράιβ, επιθετικό παιχνίδι στη ρακέτα και κινητικότητα. Το υποστηρίζει όντως το φετινό gameplay, καθώς έχει την πιο όμορφη ροή που έχουμε δει στη σειρά (και σε παιχνίδια μπάσκετ γενικότερα), φτάνοντας πλέον ένα νέο ταβάνι και ένα επίπεδο ωριμότητας που δεν έχουμε ξαναδεί.
Δεν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με καμία επανάσταση και δεν θα κερδίσει νέους οπαδούς, αλλά έχουμε όντως το καλύτερο συνολικά μπασκετικό gameplay μέχρι σήμερα, μια όμορφη ισσοροπία μεταξύ ρεαλισμού και διασκέδασης. Αυτό ταυτόχρονα δεν σημαίνει ότι παύουν να υπάρχουν προβλήματα όπως τα παραπάνω που αναφέραμε, τα οποιά κάθε χρόνο κουράζουν όλο και περισσότερο.
Ένα μεγάλο πρόβλημα κατά τον γράφοντα για φέτος είναι το νέο, απαιτητικό, και κυρίως αλλοπρόσαλο, shot meter. Τα σουτ είναι πιο δύσκολα από πέρυσι, και ταυτόχρονα οποιοδήποτε σουτ δεν χαρακτηρίζεται ως excellent, θυμίζει τρίποντο του Παπαπέτρου. Τη μια μας λέει ότι μόνο τα σουτ που γεμίζουν τουλάχιστον το 90% του meter θεωρούνται excellent και μόνο αυτά μπαίνουν (ανάλογα και τον παίκτη, αλλά σε γενικές γραμμές εκεί κυμαίνεται). Ταυτόχρονα, είναι φορές που γεμίζουμε τον meter 100%, και μας γράφει Early release, και φυσικά το σουτ φεύγει airball. Και στο MyCareer όλα τα σουτ που δεν μπαίνουν, κατακρίνονται ως bad shot choice. Ελεύθερο ξε-ελεύθερο, είναι συνήθως έξω, και είναι πάντα κακή επιλογή. Εμείς ξέραμε ανέκαθεν ότι οποιαδήποτε επίθεση βγάζει ελεύθερο παίκτη στον τρίποντο θεωρείται επιτυχημένη, και το σουτ υποχρεωτικό. Γενικά, όταν αποφασίσουν στην VC τι θεωρείται μπασκετικά σωστό και πώς λειτουργεί ο shot meter, να μας ενημερώσουν και μας να ξέρουμε. Για εγκυκλοπαιδικούς λόγους τουλάχιστον.
Και κάπως έτσι περνάμε στα πιο κλασικά modes των τελευταίων ετών, και αυτά που έχουν συγκεντρώσει τα φώτα για όλους τους λάθος λόγους. Όσον αφορά το MyTeam, ο γράφων συνεχίζει να πιστεύει ότι παρά την άκρως… τζογαδόρικη φύση του, το mode αυτό παραμένει ευχάριστο και γενναιόδωρο. Για μια ακόμη χρονιά είναι πανεύκολο για τους παίκτες να χτίσουν υπερομάδες με πολλούς τρόπους και να τις δοκιμάσουν σε ποικίλα offline και online challenges (χωρίς να κατευθύνονται στο ταμείο). Ξανά, οποιαδήποτε σύγκριση με το Ultimate Team του FIFA είναι πέρα για πέρα άτοπη.
Το ίδιο δεν συμβαίνει και στο MyCareer, το οποίο είναι το mode που παίζει η πλειοψηφία των παικτών, και αποτελεί την Μέκκα των microtransactions. Υπάρχει σε γενικές γραμμές μια πιο πλήρης NBA εμπειρία ενώ η ιστορία, χωρίς να διεκδικεί πρωτεία γραφής ή αφήγησης, είναι αρκετά πιο συμπαθής ιστορία από την προηγούμενη, και δένει με το συμπληρωματικό περιεχόμενο της καριέρας. Το οποίο συμπληρωματικό περιεχόμενο έχει πολλά, πάρα πολλά, πάρα πάρα πολλά “γύρω-γύρω”, όπως βόλτες στα αποδυτήρια, τις γειτονιές, τα μαγαζιά και τα mall της City, μόδα, μουσική, την προσπάθεια να «κερδίσουμε» τα districts της πόλης, MMO-RPG δομή και εκατοντάδες quests, ανελέητο product placement και μια meta κουλτούρα, που δεν αστειευόμαστε όταν λέμε ότι είναι μια κλεφτή ματιά στο τι μέλλει γενέσθαι με το λεγόμενο “metaverse”.
Με μια πιο συμπυκνωμένη (ευτυχώς) City, κυριολεκτικά τόνους περιεχόμενο, quests, easter eggs, ημερήσια και εβδομαδιαία challenges, εμφανίσεις σταρ όπως ο J. Cole, και κυρίως, πιο δύσκολη πρόοδο από ποτέ, είναι ξεκάθαρο τι προσπαθεί να κάνει εδώ η CV: Να φτιάξει το απόλυτο μπασκετικό hub για κάθε φίλο του αθλήματος. Και να τον εγκλωβίσει εκεί μέσα. Και κοιτάξτε, η City είναι όντως φιλόδοξη. Αλλά και οι περσινοί Brooklyn Nets ήταν φιλόδοξοι, μέχρι που πάτησαν παρκέ. Δεν θα σχολιάσουμε καν την άθλια απόκριση του σκέητ, ή τις βουτιές του frame rate, ή τα εκατοντάδες βαρετά quests που ελάχιστη σχέση έχουν με το μπάσκετ παρά την προσπάθεια της VC να τα συνδέσει, διότι δεν είναι όλα τα γύρω-γύρω το μεγάλο πρόβλημα.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι έρχεται δύσκολος χειμώνας. Κόβουμε λίγο από τη θέρμανση γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά. Κόβουμε λίγο από τους καφέδες και τις αγορές γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά. Και βγαίνουμε λιγότερο τα βράδια και βάζουμε MyCareer για να ξεχαστούμε, και μαντέψτε: Δεν. Φτάνουν. Τα. Λεφτά. Δεν φτάνουν για τίποτα, και δεν υπάρχει πλέον τρόπος ούτε στον ψηφιακό κόσμο να ξεφύγουμε από την κατάντια μας: είναι θάλασσα ο πόνος και οι χαρές νησιά. Είναι φτωχό το ελληνικό λεξιλόγιο για το πόσο άμπαλος είναι ο παίκτης μας, και πόσο κόπο και χρόνο χρειάζεται για να μπορεί έστω να βλέπεται.
Και φυσικά, ούτε λόγος για τους παίκτες που ήδη στις δύο πρώτες μέρες του παιχνιδιού αγόρασαν αρκετά coins για να φτάσουν 90+ rating, και ο point guard τους ταπώνει ανελέητα τον κακομοίρη δίμετρο σέντερ που παίζει με τις πενταροδέκαρες που δίνει το παιχνίδι. Καλά κάνουν αυτοί λοιπόν που τα σκάνε εκεί, καλά κάνει και η VC που βρίσκει κάθε χρόνο τρόπο να τους τα παίρνει, καλά κάνουμε και εμείς που μετά το πέρας του review δεν θα ξαναπατήσουμε σε διαδικτυακό γήπεδο – όπως κάθε χρόνο άλλωστε -sorry not sorry.
Έχοντας λοιπόν αυτή την επίγευση, θα ήταν πολύ διαφορετικός ο επίλογος του κειμένου αν δεν υπήρχαν τα Jordan Challenge και MyNBA Eras. Όπως θα ήταν ίσως διαφορετικός και ο επίλογος του Mike αν δεν έμπαινε εκείνο το τελευταίο σουτ με τους Bulls το 1998. Αλλά μπήκε. Αν το NBA 2K23 ήταν σημερινός παίκτης, μάλλον θα ήταν ο Ντόνσιτς -μπορούμε είτε να εστιάσουμε στα μαγικά stepback τρίποντα, είτε στο ότι είναι μαύρη τρύπα στην άμυνα. Και αυτό είναι κάτι σε μεγάλο βαθμό προσωπικό. Και κάπως έτσι, φέτος θα μας βρείτε μακριά από τις φωτεινές επιγραφές και τους χορηγούς της City, στα γήπεδα των 80s, 90s και early 00s πίσω από VHS φίλτρα να παίζουμε παλιομοδίτικο μπάσκετ στη ρακέτα. Με αλυσιδένιο διχτάκι.
Το NBA 2K23 κυκλοφορεί από τις 9/9/22 για PS5, PS4, Switch, PC, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από τη CD Media.
