Η ταινία Vertigo του Alfred Hitchcock είναι γνωστή στους περισσότερους σινεφίλ ως ένα από τα πιο συναρπαστικά ψυχολογικά θρίλερ στην ιστορία του κινηματογράφου, γεμάτο έξυπνες ανατροπές και ιδέες. Η ανακοίνωση λοιπόν πριν μερικά χρόνια ότι η Pendulo Studios είχε πάρει τα δικαιώματα για να κυκλοφορήσει ένα adventure παιχνίδι βασισμένο επάνω σε αυτήν, κέντρισε το ενδιαφέρον από adventurers αλλά και από σινεφίλ οπαδούς του Hitchcock. Τι κρίμα λοιπόν που το τελικό αποτέλεσμα πέφτει σε τόσα πολλά ατοπήματα και σπιλώνει το όνομα και του σκηνοθέτη αλλά και του πρωτότυπου αριστουργήματός του.
Παίζοντας το νέο αυτό παιχνίδι της Pendulo Studios, η αγγλική φράση “an exercise in frustration” (μια σπουδή / άσκηση εις την απογοήτευση) είναι αυτό που έρχεται στο μυαλό του παίκτη σε κάθε του βήμα, καθώς οι δημιουργοί του δείχνουν όχι μόνο να έχουν ξεχάσει ορισμένα από τα καλύτερα στοιχεία παλαιότερων adventures τους, αλλά και να έχουν προσθέσει ορισμένα από τα χειρότερα προβλήματα του πιο σύγχρονου mainstream ανταγωνισμού.
Και εξηγούμαστε. Όπως είχαμε πει και για το Blacksad: Under the Skin, η Pendulo άφησε πίσω της τα πιο παραδοσιακά adventures, σε μια προσπάθεια να αντιγράψει την πάλαι πότε επιτυχία της Telltale με τα διαδραστικά adventures/ ταινίες. Θεμιτή απόφαση, όσο και αν στεναχωρεί τους παλαιότερους οπαδούς της, μιας και τα τελευταία χρόνια έχουμε δει ότι τέτοιοι τίτλοι έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες για εμπορική επιτυχία απ’ ό,τι ένα πιο παραδοσιακό adventure. To ότι πας όμως σε ένα αρκετά πιο απλό χτίσιμο για ένα παιχνίδι, δεν σημαίνει αυτόματα ότι όλα θα γίνουν απλούστερα, καθώς πλέον πρέπει να ζυγίσεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό το θέμα της σκηνοθεσίας, του ρυθμού, του animation αλλά και του τρόπου με τον οποίο θα συγκρατήσεις το ενδιαφέρον του θεατή για 10 ώρες.
Και μπορεί στο Blacksad να είχαν υποπέσει σε αρκετά ατοπήματα, αλλά από τη μία ήταν η πρώτη τους προσπάθεια σε αυτό το στυλ και από την άλλη, όλη η ροή και σκηνοθεσία ήταν σφιχτοδεμένα. Στο Vertigo, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.
Καταρχάς, να πούμε ότι το παιχνίδι δεν έχει σχεδόν απολύτως καμία σχέση με την ταινία Vertigo του Alfred Hitchcock, εκτός ίσως από το γενικότερο στυλ της μουσικής και μια πολύ ελαφριά βάση στη κεντρική, σεναριακή ιδέα. Αποτελεί έναν τίτλο που είναι απλά εμπνευσμένος από αυτή την ταινία και από άλλες δουλειές του σκηνοθέτη, αλλά ως εκεί. Τότε για ποιον λόγο είναι τα ονόματα του σκηνοθέτη και της ταινίας στον τίτλο; Είναι σαν ο George Lucas να είχε δημιουργήσει το πρώτο Star Wars και να το είχε ονομάσει Akira Kurosawa: The Hidden Fortress, απλά και μόνο επειδή αντλεί έμπνευση από εκεί. Ο τίτλος αγγίζει ίσως τα όρια της παραπλανητικής διαφήμισης και όσο εμπνευσμένο και αν είναι το παιχνίδι από εκεί, ε δεν είναι το Vertigo!
Και βασικά, είναι κρίμα που πάει να πουληθεί ως κάτι άλλο από αυτό που είναι, γιατί αν έχει ένα πραγματικά πολύ δυνατό στοιχείο αυτός ο τίτλος, αυτός είναι το σενάριό του. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο συνδυάζει την ιστορία τριών διαφορετικών πρωταγωνιστών και μας οδηγεί σε μία περιπέτεια γεμάτη έξυπνες ανατροπές, δολοπλοκία και εκπλήξεις. Στελεχωμένη από μία ομάδα πολύ δυνατών χαρακτήρων και πλαισιωμένη από ωραία ατμόσφαιρα (κυρίως λόγω της Χιτσκοκικής ενορχήστρωσης), η Pendulo παρέδωσε μία βάση που πολλά παιχνίδια θα ζήλευαν.
Έλα όμως που ακόμα και για μια interactive movie, μόνο η ιστορία και οι χαρακτήρες δεν είναι αρκετοί για να κρατήσουν το ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όταν ο σχεδιασμός του υπόλοιπου τίτλου υποπίπτει σε μια σειρά ατασθαλιών και προβλημάτων, με πρώτο από όλα τον αποτρεπτικά αργό ρυθμό της σκηνοθεσίας, σε επίπεδο που μας έκανε να αναπολούμε κάτι ολιγόλεπτα πλάνα του Αγγελόπουλου προς το υπερπέραν. Λέει ο ένας χαρακτήρας μια κουβέντα, “πανάρει” η κάμερα 10-15 δευτερόλεπτα στον άλλον που μάλλον σκέφτεται την απάντησή του, και μετά μιλάει, για να δώσει στον πρώτο χαρακτήρα πάλι 10-15 (ή και παραπάνω) δευτερόλεπτα μέχρι να αρθρώσει 2-3 λέξεις.
Γίνεται κάτι; Κινείται πάλι η κάμερα σε βουνά και σε λαγκάδια, σε λεπτομέρειες του τοίχου και σε γκρο πλαν του χαρακτήρα, και περιμένει ο θεατής να δει επιτέλους τι είναι αυτό που είδε ο χαρακτήρας πριν μισό λεπτό. Και αν χρειαστεί να κάνεις το οτιδήποτε, τότε θα πιάσεις το τιμόνι από μια ιδιαίτερα αργοκίνητη μαούνα/ χαρακτήρα (ακόμα και όταν μετά από 1,5 ώρα επιτέλους ξεκλειδώσει το «τρέξιμο», το οποίο το λες ανάλαφρο τζόκινγκ για 80χρονο) και θα κινηθείς μέσα στους χώρους με την ίδια και χειρότερη ταχύτητα χελώνας που έχουμε δει σε τόσα άλλα παιχνίδια του είδους, απλά για να προστεθούν τεχνηέντως ώρες ολόκληρες στη διάρκεια του παιχνιδιού.
Aκόμα και ο χειρισμός είναι δύστροπος, καθώς είναι αυτό το αργό, tank control της Telltale μαζί με μπόλικα μικρά QTEs του στυλ που είχαμε δει για πρώτη φορά στο Heavy Rain. Ναι, συχνά βλέπουμε QTEs σε τίτλους αυτού του είδους, αλλά εδώ το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν κάποια βαρύτητα. Δεν εκτελείς ένα QTE μια στο τόσο για ένα σχετικά σημαντικό πράγμα, αλλά για σχεδόν ό,τι κάνεις. Δεν τρέχεις για να αποφύγεις ένα zombie, απλά κάνεις QTE για να πιεις ένα ποτήρι νερό. Και άντε, αν παίζεις με gamepad (όπως σοφά σου λέει το παιχνίδι από την πρώτη σκηνή), κάπως παλεύεται το πράγμα. Αλλά αν παίζεις με mouse-keyboard… Και να μην ξεχάσουμε ότι κάθε σκηνή συνοδεύεται και από loading screen, σε επίπεδο που μας θύμισε το άλλο «αριστούργημα» από loadings, το Black Mirror.
Toυλάχιστον μπορούμε να πούμε ότι επειδή έχουν πλέον περάσει 10 μήνες από την αρχική κυκλοφορία του τίτλου στα PC, η έκδοση για κονσόλες που μόλις κυκλοφόρησε είναι αρκετά καλύτερη σε θέμα τεχνικών προβλημάτων. Ναι, υπάρχουν ακόμα διάφορα glitches, bugs και προβληματάκια με το lip sync, αλλά μεγάλος αριθμός από αυτά που υπήρχαν στο αρχικό launch έχει εξαλειφθεί. Το voice acting βέβαια, ή ο γενικότερος τεχνικός τομέας, παραμένουν στα ίδια μέτρια επίπεδα με πριν, κάνοντας απλά τη δουλειά τους, αλλά δίχως να εντυπωσιάζουν.
Πολλά και διάφορα τα προβλήματα του τίτλου λοιπόν, κάποια που πηγάζουν από τα ίδια και τα ίδια λάθη του interactive movie genre, και κάποια που προκύπτουν απλά από σχεδιαστικές, σκηνοθετικές και τεχνικές επιλογές. Έλα όμως που το σενάριο έχει τόσο ενδιαφέρον! Και είναι κρίμα που μένει τόσο πίσω λόγω διαφόρων άλλων στοιχείων του παιχνιδιού. Για τους σινεφίλ και αυτούς που διψούν για μια καλή ιστορία και είναι προετοιμασμένοι να τη ζήσουν σε 10 αντί σε 5-6 ώρες, τότε το Alfred Hitchcock: Vertigo σίγουρα έχει κάτι να τους δώσει. Για τους υπόλοιπους; Μ…ά…λ…λ..ο…ν…….ό…χ…ι.
Το Alfred Hitchcock Vertigo κυκλοφορεί για PC από τις 16/12/21 ενώ για PS4, PS5, Switch, Xbox Series και Xbox One έγινε διαθέσιμο στις 27/9/22. To review μας βασίστηκε στην έκδοση PC με review code που λάβαμε από την Enarxis Dynamic Media.
