Το πρώτο Goat Simulator (2014) είχε έρθει ως μία φάρσα, μία σατιρική εκδοχή των απανταχού “simulator” παιχνιδιών (για οδηγούς τραίνων, για συνεργεία αυτοκινήτων, για αγροτικές δουλειές κ.λπ.) κάτι που σαν σκεπτικό και μόνο εκπλήρωνε τον στόχο του. Δεν μπορεί να είχε δηλαδή κανείς και πολλές απαιτήσεις παίρνοντας στα χέρια του ένα παιχνίδι που ήθελε να βάλει τον παίκτη στο ρόλο μίας κατσίκας.
Ένα τόσο μονοδιάστατο αστείο, όμως, είναι καλό για την πρώτη φορά που θα το πει κανείς και όχι απλά για να επαναλαμβάνεται, περιμένοντας ότι ο δέκτης θα ξαναγελάσει με την ίδια όρεξη. Το Goat Simulator 3 (το 2ο μέρος το υπερπήδησε σαν ένα άλλο κατσίκι) έρχεται ως μία περίπτωση ενός ξαναζεσταμένου αστείου και ενός παιχνιδιού όπου όσες υποσχέσεις και να έγιναν περί εκτενέστερου κόσμου, συμπερίληψης co-op και μεγαλύτερης ποικιλίας δραστηριοτήτων, δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι το αστείο παραμένει το ίδιο και απαράλλαχτο.
Πόσο να καταφέρει να κρατήσει το ενδιαφέρον μας ένα παιχνίδι που για άλλη μία φορά μάς βάζει στο ρόλο μίας κατσίκας, και ξανά το όλο κατασκεύασμα δίνει έντονα την αίσθηση ενός παιχνιδιού που αποτελεί mod κάποιου άλλου τίτλου παρά μίας αυτόνομης δημιουργίας; Ας αναφέρουμε βέβαια ότι τουλάχιστον σε διάφορα σημεία οι αναφορές που κάνει σε άλλα παιχνίδια αλλά και στην pop κουλτούρα ενδέχεται να δημιουργήσουν ένα μειδίαμα.
Η “πλακατζίδικη” διάθεση των δημιουργών φαίνεται από την αρχή, σε μία εισαγωγή που βρίσκει την κατσίκα μας, μαζί με άλλες τέσσερις, στην καρότσα ενός τρακτέρ σε μία σεκάνς που βέβαια παραπέμπει άμεσα στο Skyrim. Το ίδιο το αστείο βέβαια μειώνεται ως ένα βαθμό από τους ίδιους τους δημιουργούς, οι οποίοι για να σιγουρευτούν πλήρως ότι “πιάσαμε” το αστείο, έχουν τον οδηγό του τρακτέρ να μας λέει ότι πρέπει να κατέβουμε από την “Skyrim καρότσα” του.
Γενικά, το Goat Simulator 3 είναι γεμάτο από διάφορες αναφορές, η ανακάλυψη των οποίων θεωρούμε ότι ίσως είναι και το μοναδικό στοιχείο που θα μπορούσε να ωθήσει κάποιον στην περαιτέρω ενασχόληση (σε ένα παιχνίδι που δείχνει πρωτίστως να προορίζεται στη μερίδα των YouTubers που έχουν ως μοναδική έγνοια το πόσο υπερβολική θα είναι η αντίδρασή τους σε αυτά που αντικρίζουν).
Δεν μπορούμε να πούμε, έχει ένα ενδιαφέρον να ανακαλύπτουμε τις διάφορες αναφορές, και σαν το meme με τον Leonardi DiCaprio (που δείχνει με ενθουσιασμό στην οθόνη με το δάχτυλο) να αναφωνούμε “α, αυτό είναι από το Matrix”, “α, εδώ κάνει πλάκα με τους Metallica”, μεταξύ πολλών άλλων που συχνά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παραπλήσιο όνομα, λες και το να δει κανείς να γράφει κάπου SWEKEA αντί για IKEA είναι κάτι που θα έπρεπε αυτόματα να προσδιορίζεται ως αστείο.
Η κατάσταση γίνεται αρκετά χειρότερη όταν το παιχνίδι εξεταστεί αναφορικά με το τι ακριβώς έχει να προσφέρει σε όρους gameplay και περιεχομένου, οπότε και γίνεται αντιληπτό ότι αυτή η φάρσα μάλλον γίνεται εις βάρος μας.
Η δομή του παιχνιδιού είναι η πλέον τυπική για open-world παιχνίδι (ο χάρτης είναι ιδιαίτερα μικρός βέβαια, αν και αυτό δεν το λες για αρνητικό), σαν να μεταφερόμαστε στα πρώτα βήματα αυτών των ξεπερασμένων open-world κανόνων που είχε θέσει το πρώτο Assassin’s Creed. Προκειμένου να αποκαλύψουμε τα επιμέρους τμήματα του χάρτη, χρειάζεται να επισκεπτόμαστε διάφορους πύργους του νησιού, οπότε και εμφανίζονται παράλληλα οι κάθε λογής δραστηριότητες. Παρωδία των Assassin’s Creed ή πολύ απλά αυτός ο χαρακτηρισμός αποτελεί απλά μία δικαιολογία για την προσκόλληση σε παρωχημένους κανόνες;
Οι διάφορες δραστηριότητες με τη σειρά τους απαιτούν την εκπλήρωση ορισμένων επιφανειακών ζητουμένων, που ορισμένες φορές απαιτούν μία σχετική αποκωδικοποίηση του εκάστοτε ζητούμενου εν είδει απλοϊκών γρίφων. Ορισμένα μπορεί να είναι και σχετικά έξυπνα, όπως αυτό που μας αναφέρει “use the force to play a march”, το οποίο ουσιαστικά μάς ζητάει να παίξουμε τις πρώτες νότες του Imperial March από το Star Wars, κοπανώντας με τα κέρατα της κατσίκας τρεις καμπάνες.
Από την άλλη, τα περισσότερα quests υπάρχουν απλά και μόνο για το αστείο του θέματος, όπως αυτό που μας ζητάει να αποδώσουμε τον σεβασμό μας σε ορισμένα μνήματα με το μήνυμα “press R to pay respects” σε μία μάλλον ξεκάθαρη αναφορά στα Call of Duty. Και βέβαια, υπάρχουν αυτά τα side quests που περισσότερο δείχνουν να κάνουν πλάκα με εμάς, απαιτώντας μας π.χ. να κοπανήσουμε ένα ATM 500 φορές για να ολοκληρώσουμε το ζητούμενο.
Πολλές φορές τα έπαθλα είναι διάφορα αξεσουάρ για την κατσίκα -ανάμεσα από δεκάδες- όπως ξεχωριστά κέρατα, σαμάρια αλλά και πιο φαντεζί, όπως φωτόσπαθα ή γιαγιάδες με ρουκετοβόλα που τοποθετούνται στη ράχη της κατσίκας (για το αστείο του θέματος). Το gameplay ακολουθεί ευλαβικά το σκεπτικό της φάρσας, με την κατσίκα μας να μπορεί να κάνει grind πάνω σε κάθετες επιφάνειες ή να κινείται ταχύτατα, ισορροπώντας πάνω στα σύρματα του ηλεκτρικού ρεύματος, σε ένα απλοϊκό σύστημα χειρισμού που προσπαθεί να παραπέμψει σε gameplay παιχνιδιού με skateboards ή – αν προτιμάτε- στα Jet Set Radio.
Τα glitches και τα προβλήματα στα animations εμφανίζονται συχνά πυκνά, με το παιχνίδι να φαίνεται ότι στηρίζεται στο “άλλοθι” ότι γενικά δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του.
Συνολικά θα χρειαστείτε περίπου 6-7 ώρες για να ολοκληρώσετε όλα τα side quests ή έστω να τα εντοπίσετε όλα (αμφιβάλλουμε αν κανένας από εσάς θα μπει στη διαδικασία να βρει 40 κουτιά μετακόμισης και να τα μεταφέρει στο γκαράζ ενός σπιτιού). Περιέχει επίσης και τετραπλό co-op για όσους θέλουν να περιφερθούν με παρέα στο νησί του Goat Simulator 3, παίρνοντας μέρος σε ορισμένα mini-games όπως ποδόσφαιρο.
Εν κατακλείδι, η Coffee Stain North προσπαθεί απλά να μεταφέρει με περισσότερη φλυαρία το ίδιο ακριβώς αστείο του πρώτου Goat Simulator. Δυστυχώς όμως το εν λόγω αστείο το ακούσαμε ήδη, γελάσαμε αμυδρά με το παράλογο του θέματος, και πλέον απλά μας μένει να μειδιάσουμε από ευγένεια και μόνο ξανά ακούγοντάς το.
Το Goat Simulator 3 κυκλοφορεί από τις 17/11/22 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PS5 με review code που λάβαμε από την Enarxis Dynamic Media.
