Αν και υπερηχητικός σκαντζόχοιρος, ο Sonic άργησε υπερβολικά να έρθει στην 3D εποχή. Και όχι, δεν αναφερόμαστε στην παντελή απουσία του στο Sega Saturn, αλλά στη γενικώς ουσιώδη παρουσία του σε όλες τις 3D κονσόλες. Ναι, «γλυκές αναμνήσεις» έχουμε με τα Sonic Adventure, «καλά περάσαμε» με το Generations αλλά αντικειμενικά, μπορούσε κανείς να πει ότι έστω και ένα από αυτά τα παιχνίδια πλησίαζαν τα επικά επίπεδα των 2D Sonic της Mega Drive εποχής;
Ναι, είδαμε διασκεδαστικούς τίτλους (ανάμεσα σε διάφορα σκουπίδια), περάσαμε καλά με πολλούς από αυτούς, αλλά μόνιμα υπήρχε το ίδιο συναίσθημα: ότι Sonic απλά δεν μπορούσε να βρει το πάτημά του στο 3D περιβάλλον. Τι 1001 νύχτες σκηνικά, τι μαγικές λυκανθρωπικές δυνάμεις, τι ταξίδια στην παλαιολιθική εποχή, τίποτα από αυτά δεν έδειχνε ικανό να στηρίξει μια μασκότ που κάποτε μεσουρανούσε στο μυαλό των gamers. Αφήστε που οι τραγικά κακογραμμένες ιστορίες που είχαν γραφτεί, και το σαχλοκούδουνο cast που είχε προστεθεί, έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μας όταν ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι το Sonic Frontiers όχι μόνο δεν είναι άλλη μία μετριότητα, αλλά πρόκειται μάλλον και για το καλύτερο και πιο ουσιώδες 3D Sonic game που έχουμε δει μέχρι σήμερα! Και η αρχή γίνεται όλως παραδόξως από την ίδια γραφή της ιστορίας, με τον Sonic και τρεις φίλους του να αποκλείονται ξαφνικά σε ένα μυστηριώδες σύμπλεγμα νησιών. Όπως είναι αναμενόμενο, θα πρέπει να ανακαλύψετε πού βρίσκεστε και να καταφέρετε να γυρίσετε πίσω στον κόσμο σας.
Όμως, όπως δεν ήταν ως τώρα το αναμενόμενο, η ιστορία δίνεται με ωραίο και ήρεμο ρυθμό, έχει μπόλικο μυστήριο γύρω από έναν παλιό, χαμένο πολιτισμό και με κάποιον τρόπο καταφέρνει να συνδέσει και ορισμένα από τα πιο σοβαρά στοιχεία του Sonic universe lore. Αποφεύγοντας τους γελοίους παλιμπαιδισμούς στους οποίους είχε ξεπέσει στους περισσότερους 3D τίτλους, το Sonic Frontiers παραμένει μεν μια παιδική εμπειρία, αλλά με σαφέστατα ωριμότερη γραφή και παρουσίαση.
Μια παρουσίαση που διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από οτιδήποτε έχουμε δει ως τώρα από τη σειρά. Ναι, υπάρχουν ακόμα διάφορα mini stages διάσπαρτα στο παιχνίδι που μπορείς να παίξεις σαν 2D Sonic ή 3D on rails Sonic, αλλά αυτά είναι το εξτραδάκι. Το βασικό παιχνίδι λαμβάνει χώρα σε ένα σύμπλεγμα νησιών ανοιχτού κόσμου, μέσα στο οποίο ο παίκτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να τρέξει όπου θέλει. Τα νησιά είναι αρκετά πιο προσγειωμένα (σε ό,τι αφορά τον ρεαλισμό με τον οποίο έχουν σχεδιαστεί) σε σχέση με τα πολύ πιο περίεργα stages του παρελθόντος, αλλά αυτό δουλεύει ωραία και με το πιο προσγειωμένο σενάριο του τίτλου, ενώ υπάρχει ακόμα μεγάλη ποικιλομορφία στις περιοχές με αρκετά διαφορετικά biomes.
Και αυτός ο πιο προσγειωμένος σχεδιασμός πλαισιώνεται υπέροχα με ένα από τα καλύτερα Sonic soundtracks που έχουμε ακούσει εδώ και χρόνια. Πρόκειται για μια υπέροχη ενορχήστρωση, με μελαγχολικά και ονειρικά τραγούδια όσο διασχίζουμε αυτόν τον ερημωμένο κόσμο, αλλά και με σποραδικά καταιγιστικά κομμάτια εκεί ακριβώς που η ιστορία το επιβάλει.
Και μπορεί το Sonic Frontiers να απέχει πολύ από τα οπτικά standards άλλων, AAA open-world τίτλων, αλλά το γενικότερο σύνολό του -και κυρίως η ατμόσφαιρά του- δεν απογοητεύουν. Αυτό που είναι άκρως απογοητευτικό όμως είναι το pop-in που θα αντικρίσετε σε όλο το παιχνίδι, καθώς μιλάμε ίσως για το χειρότερο πρόβλημα που έχουμε αντικρίσει ποτέ σε τίτλο, και είναι τόσο έντονο που ζημιώνει την εμπειρία. Και δεν μιλάμε τόσο για pop=in μακρινών στοιχείων του επίπεδου χάρτη (ο οποίος γενικά φορτώνει αρκετά γρήγορα), αλλά για pop-in όλων των ραμπών, πλατφορμών, καταπελτών, ελατηρίων, συρμών και των χιλιάδων άλλων “traversal tools” που είναι φυτεμένα διάσπαρτα σε όλα τα μήκη και πλάτη του χάρτη (σ.σ.: η ιστορία εξηγεί γιατί υπάρχουν όλα αυτά τα περίεργα ramps και ξέμπαρκα platforming στοιχεία παντού έτσι ασύνδετα).
Θα τρέχετε στον χάρτη και ενώ μπορεί ο ορίζοντας να δείχνει άδειος, όλα αυτά θα εμφανίζονται ξαφνικά στην οθόνη σας μόνο όταν πλησιάσετε αρκετά κοντά. Αυτό όχι μόνο αναγκάζει να αλλάζετε συχνά τη διαδρομή σας ανάλογα με το τι εμφανίζεται μπροστά σας, αλλά και ακόμα πιο συχνά να μην είστε σίγουροι για το πώς να πάτε κάπου ή πώς να πιάσετε ένα κλειδί / μία memory επειδή ο τρόπος δεν έχει κάνει ακόμα pop στην οθόνη σας γιατί δεν είστε αρκετά κοντά. Πρόκειται για ένα μεγάλο πλήγμα στην πιο ομαλή κίνηση του Sonic που θα θέλαμε από το παιχνίδι, και ξεκάθαρα είναι θέμα της μηχανής γραφικών που δύσκολα θα λυθεί σε μελλοντικό patch και μάλλον θα πρέπει να ελπίζουμε για το ενδεχόμενο επόμενο Sonic Frontiers και μια άλλη μηχανή γραφικών.
Και είναι κρίμα, γιατί όταν ξέρουμε πού πάμε ή απλά μπαίνουμε στον ρυθμό και πηδάμε από διαδρομή σε διαδρομή, το gameplay του Sonic απλά απογειώνεται και δείχνει πόσο υπέροχο τελικά μπορούσε να γίνει το franchise, τώρα που δεν είναι κλειδωμένο επάνω σε διαδρόμους και ράγες. Και όχι μόνο είναι το τρέξιμο στον χάρτη υπέροχο, αλλά και το platforming του τίτλου είναι επίσης αρκετά καλοδεμένο. Στα σπάνια αλλά πιο σφιχτά platforming στοιχεία, βέβαια, σηκώνει ακόμα κάποια βελτίωση, αλλά στο μεγαλύτερο τμήμα του τίτλου ο Sonic «κυλάει» απροβλημάτιστα στον χάρτη.
Και όχι μόνο έχει τα κλασικά spin dash και homing κόλπα, αλλά εδώ ο Sonic για πρώτη φορά δεν έχει να κάνει με αντιπάλους που πέφτουν με 1-2 hits, αλλά με εχθρούς που απαιτούν ο καθένας τη δική του, πιο σύνθετη αντιμετώπιση. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι ρηξικέλευθο, αλλά είναι μια ευχάριστη αλλαγή σε σχέση με τους συνηθισμένους εχθρούς σε τέτοια παιχνίδια.
Τα δε mini bosses έχουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς συχνά συνοδεύονται από τη δική τους, ιδιαίτερη «αρένα», αλλά και τρόπο αντιμετώπισης, και φρεσκάρουν και αυτά το Mario/ Sonic 3-hit boss σύμπλεγμα που πνίγει τα platformers 30+ χρόνια τώρα. Και φυσικά, υπάρχουν και τα μεγάλα bosses του παιχνιδιού, το καθένα εκ των οποίων είναι ένα μεγάλο υπερθέαμα/ μάχη, που θα κρατήσει αρκετή ώρα και θα δοκιμάσει συχνά τις αντοχές και αντανακλαστικά σας.
Για αυτήν την πιο δυναμική μάχη, αυτή τη φορά ο Sonic θα έχει πρόσβαση σε πολλές νέες δυνατότητες, δυνάμεις και combos, τα οποία μπορεί να ξεκλειδώσει σταδιακά με skill points, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να βελτιώσει και την ταχύτητά του, τη δύναμη & άμυνά του, αλλά και τον μέγιστο αριθμό από rings που μπορεί να κουβαλάει. Πρόκειται για ορισμένα πολύ ανάλαφρα levelling στοιχεία, που είναι δεμένα πλήρως με το traversal του τίτλου και έρχονται αρκετά οργανικά χωρίς να χρειαστεί να πιεστείτε.
Δυστυχώς για όλους όμως, θα υπάρξει κάτι που θα χρειαστεί να πιεστείτε και πρόκειται κατά τη γνώμη μας για το ενοχλητικότερο σημείο του τίτλου, και λέγεται “grind”. Δυστυχώς η Sega επέλεξε -όπως πολλοί Ιάπωνες δημιουργοί- να κλειδώνει την πρόοδο της ιστορίας του παιχνιδιού πίσω από grind για τα απαραίτητα αντικείμενα. Μάζεψε 7 κλειδιά για να πάρεις αυτό το Chaos Emerald, μετά πρέπει να έχεις 20 memories για να μιλήσεις με τον Knuckles, κάνε ένα mini-game, τώρα πρέπει να έχεις 40 memories για να μιλήσεις στον Knuckles, να έχεις 12 κλειδιά για το επόμενο Chaos Emerald και ούτω καθεξής.
Όλα αυτά (όπως και υλικά για το levelling), θα τα βρίσκετε νικώντας εχθρούς, κάνοντας mini περιβαλλοντικά side quests (που εμφανίζουν και τον χάρτη), εκπληρώνοντας συγκεκριμένα requirements στις mini πίστες που προαναφέραμε και, κυρίως, κάνοντας κάποιο perfect run σε ένα από τα εκατοντάδες συμπλέγματα από ράμπες/ ελατήρια/ράγες. Δεν είναι πως είναι δύσκολα, και για οποιονδήποτε παίκτη αποφασίσει να εξερευνήσει ολόκληρο το κάθε νησί, θα μαζέψει αρκετά για να προχωράει παρακάτω.
Αλλά αυτός ο εξαναγκαστικός μηχανισμός είναι κάτι παντελώς αναχρονιστικό. Από τη μία καταλαβαίνουμε την ανάγκη του να μπει αυτός ο μηχανισμός για να σας κάνει να εκμεταλλεύεστε όλα αυτά τα στοιχεία του περιβάλλοντος και να θέλετε να δοκιμάσετε το κάθετί που βρίσκετε μπροστά σας αντί απλά να τρέχετε στο έδαφος. Από την άλλη όμως, αυτό υποδηλώνει μια σημαντική αδυναμία στη σύνθεση του παιχνιδιού σου, ότι δεν κατάφερες να βρεις τρόπο να κάνεις τον παίκτη να θέλει από μόνος του να πειραματιστεί ή να τον επιβραβεύεις με κάτι που τον ευχαριστεί, και έτσι έβαλες gates που απαιτούν συγκεκριμένο αριθμό για να εξελιχθεί η ιστορία.
Για κάποιον που γενικά εξερευνά τον χάρτη, τα memories και gears που θα μαζεύει θα είναι υπεραρκετά και δεν θα έχει θέμα. Αλλά για κάποιον λόγο, τα “keys” είναι πολύ πιο δυσεύρετα και δύσκολα στην απόκτησή τους, με αποτέλεσμα 2-3 φορές σε κάθε νησί να μπλοκάρει η ιστορία 30 με 60 λεπτά μέχρι να καταφέρετε να βρείτε τον απαραίτητο αριθμό για να ξεμπλοκάρετε. Παντελώς ανούσιο, ειδικά με το ευχάριστο gameplay του τίτλου. Θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο χαλαρό στις απαιτήσεις του όπως το Mario Odyssey. Μικρός αριθμός να χρειάζεται για όποιον θέλει απλά να παίξει χαλαρά, και από εκεί και πέρα, για όποιον θέλει να καθαρίσει τον χάρτη, αφήστε τον να βρει όλα τα μυστικά «αστέρια» με την άνεσή του, χωρίς να είναι αιχμάλωτος του grind.
Σε γενικές γραμμές και αν δούμε σφαιρικά τον τίτλο, το θέμα του pop-in αλλά και το ενοχλητικό/ ανούσιο grind θα μπορούσε πολύ άνετα (και δίκαια) να σπρώξει την βαθμολογία πιο χαμηλά. Ακόμα και έτσι όμως, αυτό το τεράστιο βήμα μπροστά για τη σειρά σε όλους τους υπόλοιπους τομείς κέρδισε ένα ιδιαίτερα θετικό πρόσημο στην εμπειρία μας και βοήθησε να δούμε το παιχνίδι με άλλο μάτι. Πρόκειται για ένα 3D Sonic που επιτέλους όχι απλά «δουλεύει», αλλά παίζεται με πάρα πολύ άνεση και ευχαρίστηση.
Έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο που δεν σε κάνει να βλαστημάς τις αποστάσεις του open-world χάρτη, αλλά να ευχαριστιέσαι την υπερταχύτητα που αναπτύσσεις και τις χιλιάδες τρελές διαδρομές που θα χρησιμοποιήσεις. Δεν είναι ακόμα το τέλειο παιχνίδι, αλλά πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα μπροστά και μια από τις πιο διασκεδαστικές Sonic εμπειρίες που έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Και ένα Sonic Frontiers 2 με αυτές τις βάσεις αλλά και με διορθωμένα τα προβλήματα, θα ήταν απλά ονειρικό.
Το Sonic Frontiers κυκλοφορεί από τις 8/11/22 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5, με review code που λάβαμε από τη Zegetron.
