«Δώδεκα δαχτυλίδια εμφανίστηκαν στον ουράνιο του Elyos θόλο,
Από τους Θεϊκούς Δράκοντες καλεσμένα, που φροντίζουν τον κόσμο όλο.
Τρία δόθηκαν στη Firene, με τους κατοίκους τους σπλαχνικούς,
Τρία προσφέρθηκαν στη Brodia, την ατσαλένια γροθιά προς τους λαούς τους εχθρικούς,
Τρία βρέθηκαν στην Elusia, τη χώρα των χειμώνων, των σκληρών
Τρία κατέληξαν στη Solm, τη γη των άμμων, των μαλακών…
Δώδεκα δαχτυλίδια, δώδεκα ήρωες
Δώδεκα φωνές από μυστικά και άγνωστα στο χάρτη μέρη
Από χρόνους και εποχές αλαργινές, που ούτε ο Sombron ξέρει,
Ο Δράκος ο Έκπτωτος, ο Σκοτεινός, εκείνος που τη μοίρα του ζητά να αλλάξει,
Τη μοίρα του την κακορίζικη, που το δικό του θησαυρό έχει αρπάξει…»
Στίχοι μακρινοί, σχεδόν ξεχασμένοι μέσα στο χρόνο. Γιατί έχουν περάσει χίλια χρόνια από την εποχή του μεγάλου Πολέμου, της σύγκρουσης ανάμεσα στα έθνη του Elyos και τους Ιερούς Δράκους ενάντια στον Έκπτωτο Δράκο Sombron, που επιζητούσε την καταστροφή του Elyos. Ο Sombron, όμως, ηττήθηκε από τον ήρωα που δεν περίμενε κανείς πως θα αντιστεκόταν, που δεν περίμενε κανείς πως θα αποφασίσει να πολεμήσει τον συγκεκριμένο εχθρό.
Και ήταν μια μάχη αμφίρροπη αλλά και τραγική – και για τις δύο πλευρές. Ο Sombron κατέληξε στο αιώνιο σκοτάδι, ενώ ο ήρωας έπεσε σε έναν μαγεμένο, βαθύ λήθαργο, για να μπορέσει να αναρρώσει από τις σκοτεινές επιθέσεις. Και ακριβώς αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο ξεκινά η αφήγηση και μια περιπέτεια που αναμένεται να ολοκληρωθεί σε περίπου 40 ώρες αυτή τη φορά, τηρουμένων των αναλογιών των προσεγγίσεων για κάθε παίκτη ξεχωριστά.
40 ώρες και όχι 120. Μετά από την τιτάνια προσπάθεια που έκανε το Fire Emblem: Three Houses – έναν κομβικό τίτλο της σειράς- να προσφέρει μια ιστορία που προσεγγίζεται από τέσσερις διαφορετικές οπτικές γωνίες και με το πλουσιότερο lore μέχρι εκείνη τη στιγμή, το Fire Emblem: Engage φαίνεται ότι στρέφεται με ταχύτητα στο παρελθόν και όχι στο μέλλον. Στο Engage δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε σε μια ιστορία όπως εκείνη παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια των τεσσάρων διαφορετικών λαών.
Ειλικρινά, δεν υπάρχει και λόγος πλέον να μαθαίνουμε περισσότερα για τους εκάστοτε λαούς μέσα από αφηγήσεις, συνομιλίες ή σύντομες παρουσιάσεις. Για την Intelligent Systems μεγαλύτερη αξία έχει μια επιστροφή σε όλα όσα γνωρίσαμε στη σειρά μέχρι και αυτή τη στιγμή, παρά να χτίσει αριστοτεχνικά πάνω σε αυτό που είχε ήδη δημιουργήσει και προσφέρει στους παίκτες με το Three Houses.
Ξεκινάμε, λοιπόν, με τον κόσμο του παιχνιδιού, την Ήπειρο Elyos. Η νέα αυτή περιοχή είναι χωρισμένη σε τέσσερα βασίλεια, το καθένα με τη δική του ιστορία, δύναμη, χαρακτηριστικά και βλέψεις στον κόσμο. Δεσπόζοντα ρόλο παίζει το βασίλειο Lythos, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και αποτελεί το κέντρο της δύναμης των Θεϊκών Δράκων (Divine Dragons). Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται και η περιγραφή του κόσμου. Τι και αν υπάρχουν τέσσερα βασίλεια; Είναι βασίλεια άδεια από κομητείες και υποβασίλεια, χωρίς ενδιαφέροντες (ή και μη) NPCs που θα εμπλακούν στο ταξίδι μας με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, που θα δώσουν νόημα σε δευτερεύουσες αποστολές ή ένα έναυσμα για να επισκεφθούμε κάποιον από τους χάρτες τους.
Συγκεκριμένα, μετά από μια επίσκεψη στο hub, προσφέρονται άφθονες οι ευκαιρίες για δευτερεύουσες μάχες ενάντια σε υπερφυσικούς (και μη) εχθρούς, πάνω σε χάρτες που εμπνέονται εικαστικά από την τοπογεωγραφία του κάθε βασιλείου. Δυστυχώς, η ύπαρξη των βασιλείων δικαιολογείται μόνο από άποψη αφήγησης της ιστορίας των Δαχτυλιδιών και όχι για άλλους λόγους. Από ένα σημείο και έπειτα το παιχνίδι επιτρέπει στον παίκτη να επενδύσει πάνω στα βασίλεια και στα διαθέσιμα resources που αυτά προσφέρουν – ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε πως οι «επενδύσεις» μας έχουν κάποια ιδιαίτερη χρησιμότητα. Πιθανότατα εξυπηρετούν ένα από τα διαθέσιμα χαρακτηριστικά των facilities που προσφέρονται στο κεντρικό hub του τίτλου, για το οποίο εξακολουθούμε ακόμα και τώρα να διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας ως προς τη χρησιμότητα και χρηστικότητά του.
Σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, οι παίκτες καλούνται να ακολουθήσουν τα χνάρια του/της Alear, του νεότερου Θεϊκού Δράκου, και τον αγώνα των εθνών του Elyos ενάντια στα κατακτητικά σχέδια του Σκοτεινού Δράκου Sombron. Πρόκειται για έναν αγώνα που διαρκεί περισσότερο από μια χιλιετία, με τις συνέπειες να είναι καταστροφικές για όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές. Πρόκειται για μια κλασική, πλέον, Fire Emblem ιστορία, όπου ένας ακόμα Fell Dragon έρχεται για να διαταράξει την ειρήνη και την ισορροπία του κόσμου.
Σε αυτήν την ιστορία, όμως, η κλασική διαμάχη έχει έναν τόνο γκρίζου – για πρώτη φορά, ένας Fell Dragon μπορεί να κάνει τον παίκτη να του δείξει λίγη κατανόηση για τις πράξεις του και τις επιλογές του. Χωρίς να θέλουμε να εισχωρήσουμε βαθιά στην περιοχή των spoilers, οφείλουμε να πούμε πως το πρώτο μισό περίπου του κεντρικού campaign λειτουργεί, στην καλύτερη περίπτωση, εντελώς διεκπεραιωτικά, αλλά στη συνέχεια καταλήγει να αφηγείται μια αρκετά όμορφη ιστορία. Όχι μια πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη ιστορία όπως στον προκάτοχό του, αλλά μια ιστορία που αφήνει μια όμορφη, γλυκιά αίσθηση στον παίκτη, που δεν θα απογοητεύσει – τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι. Και αυτό γιατί σίγουρα υπάρχουν άλλοι τομείς που θα απογοητεύσουν, κάποιους περισσότερο, κάποιους λιγότερο…
Για αρχή, να αναφερθούμε στο σύστημα των σχέσεων, ένα σύστημα κομβικό για τα δεδομένα της σειράς. Οι συνεργασίες στο πεδίο της μάχης συντελούσαν ανέκαθεν στη σύσφιξη των σχέσεων των πολεμιστών μας μεταξύ τους, σφυρηλατώντας δυνατές φιλίες, ή και στενές σχέσεις. Οι διάλογοι που εκτυλίσσονταν εμπρός της οθόνης ωρίμαζαν όσο ωρίμαζε και η ίδια η σχέση των ηρώων. Έτσι, ακόμα και αν η ερωτική σχέση μεταξύ δύο χαρακτήρων δεν υπήρξε ποτέ αυτοσκοπός, ο τρόπος με τον οποίο εξελισσόταν η σχέση δύο μονάδων είχε πάντοτε ένα μεγάλο ενδιαφέρον.
Ωστόσο, στο Fire Emblem: Engage οι ερωτικές σχέσεις είναι κάτι που έχει πλέον εξαφανιστεί. Στο Fire Emblem: Engage υπάρχουν μόνο φιλικές σχέσεις μεταξύ των μαχητών μας. Και αν περιμένει κανείς να δει τις γνώριμες S(+) σχέσεις που υποδεικνύουν μια αλλαγή, κάτι διαφορετικό, τότε μάλλον θα απογοητευτούν. Δυστυχώς, το Fire Emblem: Engage αρκείται μέχρι το στάδιο των σχέσεων επιπέδου Α, με συνομιλίες και διαλόγους που νιώσαμε ότι δεν είχαν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο, πέρα από απλές φιλοφρονήσεις στους συνομιλητές τους και φράσεις έκδηλης λατρείας στον Θεϊκό Δράκο Alear. Η μόνη παραχώρηση που κάνει το παιχνίδι είναι να ξεκλειδώνει νέες πληροφορίες στο ημερολόγιο Ηρώων, κάτι που φυσικά μας άφησε εντελώς αδιάφορους τόσο ως προς τη φύση του συγκεκριμένου μηχανισμού, όσο και ως προς το περιεχόμενό της.
Το ίδιο το κεντρικό hub εμφανίζεται ως το Παλάτι του Θεϊκού Δράκου και έρχεται να αντιπαραβληθεί ως ο φτωχός συγγενής του Μοναστηριού του Three Houses. Είναι εμφανές ότι οι developers έκαναν τα πάντα για να προσφέρουν μια πιο σύντομη, πιο περιεκτική εμπειρία του τι μπορεί να κάνει ο παίκτης εκεί. Ωστόσο, το hub ήταν ένα σημείο που εν τέλει χρησιμοποιήσαμε μόνο για τις πιο βασικές λειτουργίες, όπως την αγορά πιο σύγχρονου εξοπλισμού και το σύστημα προπόνησης του Alear.
Πιο σπάνια ασχοληθήκαμε με τους μηχανισμούς που προωθούν τη σύσφιξη των σχέσεων των πρωταγωνιστών, ενώ η συλλογή καρπών, τροφίμων και αντικειμένων από…το αγρόκτημα του hub μας έκανε συχνά να αναρωτιόμαστε για τη χρησιμότητά τους. Αν αναλογιστεί κανείς πως τα resources γίνονται διαθέσιμα ξεκλειδώνοντας και επενδύοντας χρηματικά ποσά στα βασίλεια, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, μπορεί εύκολα να οδηγηθεί κανείς στο συμπέρασμα πως το hub, στη μορφή που προσφέρθηκε, ήταν αδιάφορο στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Για να είμαστε, ωστόσο, ειλικρινείς, το hub είχε και μια λειτουργία άρρηκτα συνδεδεμένη με τον πιο σημαντικό gameplay μηχανισμό του τίτλου – τον θάλαμο των Δαχτυλιδιών. Εκεί ο παίκτης μπορεί να εξερευνήσει όλες τις δυνατότητες που του προσφέρει το παιχνίδι μέσω του μηχανισμού των Δαχτυλιδιών. Εκεί μπορεί να πειραματιστεί και να ξεκλειδώσει τις μοναδικές ικανότητές των Ηρώων των Δαχτυλιδιών και να χτίσει σταδιακά μια ομάδα όπως ακριβώς τον εξυπηρετεί από άποψη τακτικής και στρατηγικής προσέγγισης της μάχης. Σε μια προσπάθεια να βελτιώσουν τον μηχανισμό διδασκαλίας του Three Houses, οι δημιουργοί φαίνεται ότι ανακάλυψαν έναν πανέμορφο τρόπο να προσφέρουν αυτή τη βελτίωση, σε συνδυασμό με μια έντονη γεύση αναπόλησης του παρελθόντος.
Ο Alear, ως Θεϊκός Δράκος, έχει τη δυνατότητα αφύπνισης των Δαχτυλιδιών, με τον χαρακτήρα – Έμβλημα που τα κατοικεί να μπορεί να προσφέρει νέες ικανότητες και όπλα στον κάτοχό του. Μέσω της διαδικασίας της Εμπλοκής (Engage) με τον Εμβληματικό ήρωα, ο κάτοχος του δαχτυλιδιού μπορεί να υποστεί μια ολική μεταμόρφωση που διαρκεί για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αλλά μπορεί να αλλάξει ριζικά την πορεία της μάχης. Με τη διαδικασία της Εμπλοκής, οι χαρακτήρες-κάτοχοι μπορούν να αποκτήσουν αυξημένα stats, νέες ικανότητες, ακόμα και νέα όπλα. Και αν η Εμπλοκή διαρκεί μόνο τρεις γύρους, μπορεί πολύ εύκολα να χρησιμοποιηθεί ξανά στη μάχη, ανάλογα με το πόσο συχνά οι ήρωες εμπλέκονται σε μάχη, ή κάνουν χρήση των ειδικών σημείων ενέργειας του χάρτη.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, χαιρόμαστε που παλαιότεροι ήρωες όπως ο Sigurd, ο Ephraim και η Eirika, αλλά και νεότεροι ήρωες όπως ο Byleth, o Marth και η Lucina καταφέρνουν να «εμπλακούν» στον νέο τίτλο της σειράς και να προσφέρουν μια ανανεωμένη gameplay εμπειρία, με πολλά περιθώρια εξερεύνησης και πειραματισμού. Από άποψη, μάλιστα, gameplay, θεωρούμε πως πρόκειται για το πιο δυνατό και ενδιαφέρον στοιχείο που μπορεί να μας προσφέρει ο τίτλος, θεωρώντας δεδομένη την επιθυμία να ξαναδούμε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον.
Όπως και με τους κανονικούς μας μαχητές, μπορούμε να βελτιώσουμε και τη σχέση μας με τους Ήρωες των Δαχτυλιδιών. Δυστυχώς, οι συνομιλίες μας είναι συνήθως πολύ σύντομες, και συνήθως εξίσου αδιάφορες από άποψη ποιότητας γραφής, όπως και εκείνες με τους υπόλοιπους μαχητές μας. Τα Δαχτυλίδια, όμως, είναι υπαίτια και για το grinding του τίτλου, κάτι που σχεδόν φαντάζει ξένο και απόμακρο για τίτλο της σειράς Fire Emblem. Μια σειρά από δυσεύρετοι πόντοι απαιτούνται τόσο για να ξεκλειδώσουμε τη δύναμη των δαχτυλιδιών, όσο και τη δυνατότητα υιοθέτησης των ικανοτήτων τους από τον παίκτη. Έτσι, το παιχνίδι μας εξαναγκάζει να συμμετάσχουμε σε πάρα πολλές μάχες, μόνο και μόνο για να καταφέρουμε να αποκτήσουμε τις ικανότητες που επιθυμούμε, ή απλώς να μεγιστοποιήσουμε την απόδοση των ηρώων των Δαχτυλιδιών.
Εικάζουμε πως σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης αυτοί οι πόντοι σχεδιάζονταν να αποκτηθούν και με τρόπους εκτός του απλού παιξίματος, κάτι που εν τέλει εγκαταλείφθηκε, αφήνοντας το παιχνίδι στην κατάσταση που βρίσκεται και σήμερα. Το πόσο θα επενδύσει εδώ ο κάθε παίκτης είναι κάτι που καλείται ο ίδιος να αποφασίσει, ανάλογα με το χρόνο, τη διάθεση και την υπομονή του. Γεγονός είναι, όμως, πως θα θέλαμε ο συγκεκριμένος μηχανισμός να είχε δουλευτεί πολύ περισσότερο.
Ανέκαθεν, η δύναμη της σειράς δεν είχε να κάνει ούτε με την ιστορία, ούτε με τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις και προσθήκες που έρχονταν να αλλάξουν ελαφρώς τη συνολική εμπειρία. Το ενδιαφέρον της σειράς βρίσκεται πάντα στο στρατηγικό gameplay του τίτλου και στο πως εκτυλίσσονται οι μάχες, με τους χαρακτήρες μας να βρίσκονται πάντα στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου.
Όπως αναφέραμε και στο παρελθόν, ο τίτλος δίνει τη δυνατότητα της απεριόριστης αναίρεσης κινήσεων, αλλάζοντας ριζικά τη φύση του μηχανισμού όπως αυτός παρουσιάστηκε στο Shadows of Valentia και στο Three Houses, πέρα από τις όποιες επιλογές δυσκολίας που τη μετριάζουν και αναιρούν το δεδομένο της οριστικής απώλειας ενός χαρακτήρα. Αρκετές φορές, μάλιστα, είχαμε την αίσθηση πως οι δημιουργοί του παιχνιδιού έκαναν εσκεμμένα το παιχνίδι πιο εύκολο, μόνο και μόνο για να κάνουν το παιχνίδι πιο προσβάσιμο σε πιο αρχάριους παίκτες. Και δεν στεκόμαστε μόνο εδώ. Οι μονάδες και οι κλάσεις που εξυπηρετούν συνεχίζουν να προσφέρονται απλόχερα όσο προχωράμε στην ιστορία, παρέχοντας στον παίκτη την απαραίτητη διαφοροποίηση που απαιτεί ένας αποτελεσματικός στρατός.
Έτσι, ακόμα και αν έχουμε μείνει αρκετά πίσω στην εκπαίδευση μιας συγκεκριμένης μονάδας, μπορούμε πολύ αργότερα να στρατολογήσουμε πιο ισχυρές μονάδες, ή μονάδες που συνδυάζουν χαρακτηριστικά διαφορετικών ομάδων. Η ίδια η κίνηση στον χάρτη μπορεί να γίνει πιο φυσικά από ποτέ, με τη χρήση του αναλογικού μοχλού, αν και η επιλογή των τετραγώνων εξακολουθεί να παραμένει εκεί για όποιον παίκτη επιθυμεί ακριβέστερο έλεγχο και κινήσεις. Ο μηχανισμός «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί» σχετικά με την επίδραση ή μη συγκεκριμένων όπλων έναντι σε άλλα επιστρέφει δυναμικά, χαροποιώντας μας ιδιαίτερα, από τη στιγμή μάλιστα που το Three Houses είχε αποφασίσει να τον παραλείψει.
Ευτυχώς παρατηρήσαμε επίσης, ειδικά από τα μέσα του παιχνιδιού και ύστερα, πως οι χάρτες μπορούν να γίνουν πολύ πιο επικίνδυνοι σε σχέση με το παρελθόν. Εκτός από τα εμπόδια που δυσκολεύουν την κίνηση και τις γνώριμες παγίδες του παρελθόντος, υπάρχουν και νέα εμπόδια που μπορούν λ.χ. να δυσχεράνουν την απόδοση μιας μονάδας στη μάχη. Επιπλέον, το Fire Emblem Engage είναι λιγότερο γενναιόδωρο σε σχέση με το παρελθόν, όσον αφορά σε προσφορά χρυσού και άλλων resources. Το οικονομικό σύστημα του παιχνιδιού απαιτεί την προσεκτικότερη μελέτη και διαχείρισή του, καθώς πολύ συχνά ο παίκτης θα δυσκολευτεί να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό του, ή να προμηθευτεί νέα όπλα λόγω έλλειψης πόρων.
Ο παίκτης θα πρέπει να έχει τεντωμένες τις κεραίες του για το πόσο συχνά ξεκλειδώνονται δευτερεύουσες αποστολές που προσφέρουν χρηματικά ανταλλάγματα ως ανταμοιβή, αν και το παιχνίδι δίνει κάποιες ευκαιρίες όπου τα κεφάλαιά μας αυξάνονται σημαντικά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν απαιτείται η προσεκτική διαχείρισή τους από πλευράς μας, όπως έχουμε ήδη σημειώσει.
Θα θέλαμε να ολοκληρώσουμε με τα του τεχνικού τομέα. Φαίνεται ότι η Intelligent Systems έχει κάνει σημαντική πρόοδο όσον αφορά στο κομμάτι των γραφικών. Η πρώτη μας αίσθηση, μετά το μεσαιωνικό και πιο σκοτεινό ύφος του Three Houses, ήταν πως επιλέχθηκε ένα οπτικό στυλ που ταιριάζει περισσότερο σε mobile τίτλο και όχι σε μια main console. Φυσικά, η αίσθηση αυτή εξαφανίζεται πολύ σύντομα. Οι χαρακτήρες αποδίδονται με μια ιδιαίτερη anime αισθητική, που ταιριάζει γάντι στα πολύχρωμα, παραμυθένια περιβάλλοντα του Elyos και στο κεντρικό hub του παιχνιδιού. Λιγότερα θέματα με το alising και σταθερότεροι ρυθμοί ανανέωσης καθώς εξερευνούμε το hub αποτελούν επίσης σημεία που θα ευχαριστήσουν μερίδα των παικτών που δυσκολεύτηκε στο Three Houses, και που σαφέστατα ενισχύουν σημαντικά την εμπειρία μας.
Ειδικά μετά από μια σωρεία τίτλων στο Nintendo Switch που πάσχουν στον οπτικό τομέα, το art style και η δουλειά που έχει γίνει στο κομμάτι των γραφικών και της απεικόνισης έρχεται να μας εκπλήξει ευχάριστα. Η μουσική του τίτλου συνεχίζει να κινείται σε γνώριμα, σταθερά μοτίβα για τα δεδομένα της σειράς, ενώ οι fully-voiced διάλογοι επιστρέφουν ξανά για να αποτελέσουν ένα νέο δεδομένο για τους μελλοντικούς τίτλους της σειράς Fire Emblem. Στα credits είχαμε την ευκαιρία να δούμε γνώριμα ονόματα πίσω από τις φωνές των ηρώων, αλλά και τους αρχικούς voice actors που επιστρέφουν για να δώσουν τη φωνή τους στους Ήρωες των Δαχτυλιδιών, γεγονός που μας ικανοποίησε αρκετά και, ευελπιστούμε, πως θα δυμβεί το ίδιο και στους παίκτες που θα ασχοληθούν με το παιχνίδι.
Εν κατακλείδι, θα ήταν πιο ασφαλές να πούμε πως το Fire Emblem: Engage είναι ένα σύγχρονο παιχνίδι, στραμμένο όμως στο παρελθόν της σειράς. Ένα παρελθόν που μέστωσε με την πάροδο του χρόνου, χωρίς όμως να μπορεί να κρύψει κάποιες παθογένειες που επαναλαμβάνονται και εδώ χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Δεν μπορούμε να πούμε πως η πλοκή και το ανύπαρκτο lore είναι στοιχεία που περιμένει κάποιος να βρει εδώ, ειδικά αν έρχεται από το υπέροχο Three Houses.
Ωστόσο, από άποψη gameplay, το Fire Emblem: Engage λέει τα καλύτερα λόγια. Πατά γερά στις βάσεις του παρελθόντος και προσφέρει έναν μηχανισμό που λειτουργεί τόσο οργανικά και που αφήνει πλήρη ελευθερία διαμόρφωσης στον παίκτη. Το Fire Emblem: Engage μας άφησε, εν τέλει, μια γλυκιά αίσθηση, αν και περιμένουμε να δούμε έναν μελλοντικό τίτλο της σειράς που θα δώσει το κάτι παραπάνω, αυτό που θα μεταμορφώσει τη συνολική μας εμπειρία από ένα απλώς καλό παιχνίδι, σε ένα αριστούργημα.
Το Fire Emblem Engage κυκλοφορεί από τις 20/1/23 για το Nintendo Switch. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.
