Το να γράψει κανείς ακόμα ένα review για ενα indie roguelite τίτλο (όπως είναι το Mega City Police) που ψαρεύτηκε από τη συντακτική ομάδα μέσα από τον ωκεανό παρόμοιων τίτλων που υπάρχουν στις gaming θάλασσες εκεί έξω, καμιά φορά μπορεί να φαντάζει δύσκολο. Με την υπερπροσφορά της βιομηχανίας σε τέτοιου είδους παιχνίδια τα τελευταία χρόνια, πόσους μηχανισμούς progress να αναλύσεις, τι να σχολιάσει κανείς για την ποικιλία των drops που θα “πέσει” σε κάθε run; Όλα έχουν τα όρια τους και η τάση της βιομηχανίας δείχνει κάθε μέρα την τάση να σπρώξει αυτά τα όρια στο μη περαιτέρω. Θα αναρωτηθεί κανείς βέβαια, αυτό σημαίνει ότι τα roguelite τελείωσαν; Δεν υπάρχει πια “αέρας” για το genre να σταθεί στο τοπίο;
Η απάντηση είναι εξίσου βέβαιη και εύλογη με την ερώτηση: Υπάρχει, αρκεί ο εκάστοτε τίτλος να έχει κάτι να δώσει παραπάνω σε κάποιον από τους τομείς, κάτι που θα τον κάνει να ξεχωρίσει και να αναδυθεί στην επιφάνεια του προαναφερθέντος ωκεανού. Ο γράφων, κάνοντας τις παραπάνω σκέψεις, προσπαθούσε να θυμηθεί την πρώτη εμπειρία με τέτοιου είδους παιχνίδια και γρήγορα το μυαλό του ανέτρεξε στο Hotline Miami (οκ, δεν ήταν αμιγώς roguelite αλλά είχε παρεμφερή στοιχεία σίγουρα με πολλούς τέτοιους τίτλους).
Ένα από τα στοιχεία που το είχε κάνει να ξεχωρίσει ήταν η ιδιαίτερη αισθητική του. Η μοναδική μίξη neon φώτων και dark synth wave 80s μουσικής με την παράνοια και την gore κουλτούρα. Να μια πρωτότυπη και πετυχημένη φόρμουλα, που αν εξελισσόταν σωστά και πήγαινε ένα βήμα παραπάνω θα είχε ενδεχομένως τα φώτα για μια καλύτερη μοίρα. Εξου και ο αρχικός ενθουσιασμός για το Mega City Police, όταν σε πρώτη ανάγνωση έδειχνε “σωστές” επιρροές και ενδιαφέρουσα “καταγωγή” με την old school pixel retro αισθητική του και τα μπιτάτα κομμάτια που το επένδυαν μουσικά.
Ας δούμε, αν ο αρχικός ενθουσιασμός υπήρξε όντως δικαιολογημένος στη συνέχεια. Το Mega City Police είναι αποτέλεσμα της δουλειάς ενός και μόνο ανθρώπου, ψυχή και σώματι της Undreamed Games, και πρόκειται για ενα pixel art roguelite isometric shooter με έντονες αναφορές στην αισθητική της δεκαετίας του 1980. Ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο ενος αστυνομικού που προσπαθεί να εξαρθρώσει κάποιο παράνομο κύκλωμα που δρα στην πόλη.
Ο πυρήνας του Mega City Police είναι αρκετά απλός: μια και μόνο ζωή πριν το ολικό game over, δωμάτια γεμάτα με εχθρούς, bullet hell καταστάσεις και random drops στο τέλος κάθε δωματίου. Σαν θεμέλιο είναι στιβαρό, λειτουργεί καλά και προσδίδει τις κατάλληλες δόσεις αντανακλαστικών σε συνδυασμό με real time strategy στο “καθάρισμα” του κάθε δωματίου. Δυστυχώς, όμως με τα θεμέλια μόνο δε φτιάχνει κανείς σπίτι. Το “χτίσιμο” πάνω στον core gameplay μηχανισμό εν;oς παιχνιδιού, όσο καλός και αν είναι αυτός, είναι απαραίτητο για τη δημιουργία κάτι αξιοσημείωτου.
Ο τίτλος προσπαθεί μεν να δώσει μια κάποια παραπάνω ποικιλία, εισάγωντας διαφορετικές κλάσεις αστυνομικών που μπορεί να χειριστεί ο παίκτης, κάθε μια με το αντίστοιχο δικό της ξεχωριστό σετ ειδικών κινήσεων (μια basic με μικρό cooldown για αποφυγή πυρών και μια με μεγαλύτερο cooldown εν είδει special move με μεγάλο damage). Ωστόσο, οι διαφορές στην προσέγγιση είναι μικρές και δεν χαρίζουν ιδιαίτερη επαναληπτική αξία στον τίτλο.
Μια ακατανόητη επιλογή του δημιουργού είναι η απόδοση ειδικού βάρους στις melee επιθέσεις/ όπλα/ gameplay. Σε ένα περιβάλλον bullet hell πραγματικά δεν αντιλαμβανόμαστε τι αξία μπορεί να έχει μια τέτοια gameplay επιλογή, ειδικά από την στιγμή που ούτε εμείς ούτε οι εχθροί είναι one-hit kills. Εκεί που τα πράγματα πάνε λίγο καλύτερα είναι στον διαθέσιμο οπλισμό. Εδω η ποικιλία είναι μεγαλύτερη, οι κατηγορίες περισσότερες και η εναλλαγη ανάλογα με τα διαθέσιμα πυρομαχικά ή με την εκάστοτε ανάγκη μάχης προσθέτει ένα ενδιαφέρον.
Από τις στιγμές που παρουσίαζαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον μέσα στο παιχνίδι είναι αυτές που αποφεύγαμε αλλεπάλληλα πυρά από εχθρούς, τρέχοντας μέσα σε κάποιο επίπεδο για να βρούμε κάποιο όπλο που να έχει ακόμα σφαίρες. Επιπλέον, διάφορες έξυπνες παραλλαγές, όπως η καταστροφή οχημάτων με σκοπό η έκρηξή τους να προκαλέσει damage σε παραπλήσιους εχθρούς, ανανεώνουν ευχάριστα τον ρυθμό του παιχνιδιού. Βέβαια, δεν λείπουν και οι σχεδιαστικές αστοχίες με σκοπό την προσπάθεια χιούμορ, όπως η ύπαρξη ιδιαίτερων όπλων (τηγάνι, συρραπτικά κοκ.)
Από level σε level, όσο προχωράμε στον τίτλο, το επίπεδο δυσκολίας γίνεται πιο απαιτητικό, τα mobs πιο σκληροτράχηλα και η πίεση εντονότερη. Όσο ο ρυθμός ανεβαινει η αποτελεσματική διαχείριση του χώρου, η σωστή χρήση και ανάδειξη των ειδικών κινήσεων της κάθε κλάσης και η βέλτιστη χρήση των όπλων είναι απολύτως απαραίτητα. Κορύφωση των παραπάνω αποτελούν τα boss fights (5 στο σύνολο) με κάθε ένα από αυτά, πλην του τελευταίου, να περιέχουν εκτός του main boss και μια σειρά ακόμα από mobs, αναγκάζοντας τον παίκτη να εισάγει στρατηγική στη σειρά εξουδετέρωσής τους για την επικράτησή του.
Πριν από κάθε θεματικό level (5 συνολικά με 2-3 δωμάτια το κάθε ένα) υπάρχει ένα in-game shop, το οποίο προσφέρει οπλισμό, πυρομαχικά, abilities σχετικά με το damage των πυρομαχικών ή τα drops αλλά και αποστολές σχετικά με τον τρόπο ολοκλήρωσης του επόμενου level (π.χ. χωρίς να δεχθεί ο παίκτης damage), στο οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το currency που συλλέγουμε από κάθε αντίπαλό που εξουδετερώνουμε. Το shop λειτουργεί συμπληρωματικά κατά κύριο λόγο χωρίς να έχει βαρύνουσα σημασία στην εξέλιξη, καθώς υπάρχουν runs στα οποία ο γράφων δεν το χρησιμοποίησε ούτε μια φορά. Τέλος, ένα μικρό θέμα παρατηρείται και σε σχέση με τα mobs του παιχνιδιού και τον αριθμό τους, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις ο σχετικά μικρός αριθμός αλλά και η υπερβολικά απλοϊκή AI τους δεν παρουσίαζε ιδιαίτερη πρόκληση στην αντιμετώπισή τους.
Και μιας και αναφερθήκαμε στους εχθρούς, να σημειωθεί ότι τόσο ο σχεδιασμός όσο και η ποικιλία τους κρίνονται ιδιαίτερα φτωχά, ευθέως ανάλογα και με τα γενικότερα περιβάλλοντα του παιχνιδιού. Δυστυχώς, αν το MCP μπορούσε να “πουλήσει” κάτι, αυτό ήταν η νοσταλγία και το κλείσιμο του ματιού στην κουλτούρα από την οποία ξεκινά, δηλαδή τα 80s. Το pixel art του προφανώς δεν είναι αρκετό και δεν σώζει την οπτική αδιαφορία του generic κόσμου που παρουσιάζει, ειδικά όταν έχει ένα τόσο ανοιχτό πεδίο σε αναφορές και αφιερώματα.
Αντ’ αυτού παίρνουμε αποθήκες με κιβώτια, china towns με αυτόματους πωλητές και γκρίζα βαρετά parking lots. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, προσοχή έχει δοθεί στον μουσικό τομέα του τίτλου, με αρκετά κομμάτια, όλα στην techno synth wave τάση της εποχής, τα οποία μάλιστα ξεκλειδώνονται και στο τέλος κάθε level, και αποτελούν το μοναδικό σταθερό έπαθλο το οποίο δεν χάνεται στο τέλος κάθε run. Μάλιστα, τα κομμάτια που ξεκλειδώνουμε μπορούν να εισαχθούν στην προσωπική playlist του καθενός και να παίζουν παράλληλα με τη ροή του τίτλου.
Τέλος, συνυπολογίζοντας τα παραπάνω, ίσως κανείς να θεωρούσε ότι ο τίτλος παρουσιάζει μικρή αξία επανάληψης. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι έτσι, καθώς τα μικρά runs του (20 λεπτά περίπου για μια ολόκληρη επιτυχημένη προσπάθεια) λειτουργούν ευεργετικά στην ψυχολογία του παίκτη. Ο γράφων έπεσε στην παγίδα του “πάμε ένα ακόμα τελευταίο” ουκ ολίγες φορές, με αποτέλεσμα την πολύωρη παράταση του αρχικά προγραμματισμένου quit σε διάφορα από τα sessions για την ολοκλήρωση αυτού του review.
Συνεπώς, παρά τα διάφορα στραβοπατήματά του, παρά την έλλειψη φινιρισμάτων και twists που θα το έσπρωχναν λίγο παρακάτω, το Mega City Police αφήνει γλυκιά επίγευση και διάθεση επιστροφής στα πιξελιασμένα σοκάκια της πόλης του για μια ακόμα προσπάθεια, ένα ακόμα run, μια ακόμα δοκιμή. Σαν να επιστρέφεις στην ανάλαφρη 80s αγαπημένη σου ταινία και να την χαζεύεις ακόμα μια φορά, παρατηρώντας κάτι διαφορετικό αλλά και κάτι ίδιο και απαράλλαχτο.
To Mega City Police κυκλοφορεί από τις 28/7/23 για PC. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την Ravenage Games.
