Ίσως μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα κενά μίας ομάδας ανάπτυξης από τη μία κυκλοφορία τους μέχρι την επόμενη, έχοντας ένα κενό εννιά ετών από το αξιολογότατο Batman: Arkham Knight μέχρι το νέο παιχνίδι της Rocksteady Studios, το Suicide Squad: Kill the Justice League. Αντί όμως να δούμε ένα πραγματικά φιλόδοξο εγχείρημα που να δικαιολογεί αυτόν τον τεράστιο κύκλο ανάπτυξης, το τελικό αποτέλεσμα μάλλον μαρτυρά μία παραγωγή που πιθανότατα να ταλανίστηκε από προβλήματα.
Δεν θα λέγαμε βέβαια ότι φτάνει στο σημείο να αποτελέσει ένα “ναυάγιο” τύπου Marvel’s Avengers, αλλά δυστυχώς δεν είναι σε θέση να αντισταθμίσει κάποια από τα πολύ στραβά μονοπάτια που -μάταια θα λέγαμε- ακολουθεί ένα εγχείρημα που θέλει να έχει ενσωματωμένο το GAAS επιχειρηματικό μοντέλο. Αλλά ας βάλουμε καλύτερα τα πράγματα σε μία σειρά, ξεκινώντας από το τι προσπαθεί να πετύχει το Suicide Squad στο σύμπαν του Arkham.
Ήδη από το tutorial γίνεται σαφές ότι το σενάριο λαμβάνει χώρα στο ίδιο σύμπαν με αυτό της Arkham τετραλογίας, αποτελώντας ουσιαστικά ένα ταυτόχρονο spin-off αλλά και sequel του Batman: Arkham Knight. Χωρίς πολλές περιστροφές παίρνουμε τον έλεγχο της λεγόμενης Suicide Squad, που αποτελείται από τους villains Deadshot, Captain Boomerang, Harley Quinn και King Shark. Αυτή η ασύμβατη ομάδα από “καθάρματα” θα εξαναγκαστεί να συνεργαστεί υπό τις διαταγές της Amanda Waller, έχοντας ως στόχο την εξόντωση της Justice League, και πιο συγκεκριμένα των Flash, Batman, Green Lantern και Superman, οι οποίοι έχουν δεχθεί πλύση εγκεφάλου από τον εξωγήινο Brainiac και έχουν βαλθεί να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τη Metropolis.
Μία σχετική έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι οποιαδήποτε εισαγωγή που θα μας φέρει μπροστά από αυτήν την κατάσταση απουσιάζει, καθώς από τα πρώτα λεπτά απλά μαθαίνουμε ότι οι πρώην ήρωες έχουν ήδη γίνει οι villains της υπόθεσης και ο Brainiac, με το θεόρατο σκάφος του, έχει ήδη κυριεύσει την Metropolis.
Αυτή η απότομη εισαγωγή θα λέγαμε ότι λειτουργεί καλά, αφού από τη μία πλευρά αποφεύγεται οποιαδήποτε βραδύκαυστη εισαγωγή, και από την άλλη, ερχόμαστε και εμείς εντελώς ξαφνικά μπροστά από αυτήν τη δυσοίωνη κατάσταση όπως ακριβώς δηλαδή και η Suicide Squad, δεδομένου ότι τα μέλη της βρίσκονταν σε φυλακή υψίστης ασφαλείας και δεν είχαν ιδέα για τα κοσμοϊστορικά συμβάντα στον έξω κόσμο.
Η αντιστροφή των ρόλων μεταξύ ηρώων και villains αποτελεί σίγουρα ένα από τα θετικά κομμάτια, προκαλώντας εύκολα το ενδιαφέρον, αν και υπάρχουν ορισμένα προβλήματα στη σεναριακή απόδοση. Οι πληθωρικές προσωπικότητες των Harley Quinn, Captain Boomerang και King Shark (ο Deadshot θα λέγαμε ότι αποτυπώνεται αρκετά άνευρα) δημιουργούν συνεχώς κωμικά “κάφρικες” καταστάσεις και ευτυχώς δεν υπάρχει πουθενά κάποια άσκοπη προσπάθεια να μετατρέψει τους χαρακτήρες από villains σε μετανοημένους ήρωες.
Η Rocksteady παραμένει πιστή στο γεγονός ότι στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως αντιήρωες, κάτι που δίνει μία εναλλακτική υπόσταση από τα πιο συνήθη υπερηρωικά παιχνίδια. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης ότι και οι πρώην ήρωες, πλέον villains, δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν τον νέο τους ρόλο. Εδώ βέβαια έρχεται μία έντονη παραφωνία, καθώς τα boss fights και σαν μάχες δεν παρουσιάζουν κάτι πραγματικά ιδιαίτερο αλλά και η σεναριακή κατάληξή τους είναι απελπιστικά ρηχή, απότομη και τελικά απλά απογοητευτική. Το αυτό ισχύει και για το φινάλε της περιπέτειας, ένα αναιμικό non-ending που έρχεται ξαφνικά, έχοντας πρακτικά ως μόνο στόχο να υπερτονίσει ότι πρόκειται για GAAS.
Θα πρέπει να αναφέρουμε από την άλλη πλευρά ότι το υπόλοιπο κομμάτι του σεναρίου χαρακτηρίζεται από αρκετές δόσεις χιούμορ και εκκεντρικότητας, μεταφέροντας ευχάριστα την αλλοπρόσαλλη χημεία της αντιηρωικής ομάδας, κι ας μην φτάνει τον υψηλό ποιοτικό πήχη που έθεσε το Guardians of the Galaxy.
Οι συνεχείς τους προσπάθειες να ξεφύγουν από τα δεσμά της Amanda Waller, η παιδική αφέλεια του King Shark, η εντελώς trash περσόνα του Captain Boomerang και η ψυχωτική συμπεριφορά της Harley Quinn δημιουργούν κωμικές καταστάσεις με φυσικότητα. Το δίχως άλλο, οι συμπεριφορές των κεντρικών χαρακτήρων στις cutscenes και οι αντιδράσεις τους στις περιπέτειες που μπλέκουν αποτελούν ένα από τα βασικά στοιχεία που θα ωθήσουν κάποιον να συνεχίσει έως τους τίτλους τέλους.
Το έτερο θετικό στοιχείο του Suicide Squad εντοπίζεται στο κομμάτι της μετακίνησης. Είναι εμφανές ότι η Rocksteady έδωσε μεγάλο βάρος στον τρόπο που περιφερόμαστε στη Metropolis με τον κάθε χαρακτήρα, ώστε η περιήγηση να παραμένει ευχάριστη από την αρχή έως το τέλος. Προσπάθησαν και πέτυχαν να αποδώσουν με διαφορετικό τρόπο τη μέθοδο μετακίνησης του κάθε χαρακτήρα ώστε να έχει ουσία ποιον επιλέγουμε.
Ο Deadshot στηρίζεται στο jet pack, ο King Shark στα τεράστιά άλματά του (σαν άλλος Hulk), ο Captain Boomerang στο μπούμεράνγκ του, η ρίψη του οποίου του επιτρέπει να τηλεμεταφέρεται, και ο χειρισμός της Harley Quinn παραπέμπει σε αυτόν του Batman (ή και στον Spider-man αν προτιμάτε) καθώς μπορεί να αιωρείται χάρη στον γάντζο που φέρει. Ο χειρισμός του κάθε χαρακτήρα εμβαθύνεται με καλοδεχούμενο τρόπο μέσα από ορισμένους περιορισμούς στις ειδικές τους ικανότητες, όπως στην περίπτωση του Deadshot, όπου το jet pack του υπερθερμαίνεται όσο είμαστε στον αέρα.
Οι περιορισμοί δίνουν επιτυχώς την αίσθηση ενός συστήματος χειρισμού με σχετικό βάθος που ωθεί στην περίτεχνη χρήση των μέσων μετακίνησης, αποφεύγοντας το διεκπαιρεωτικό πάτημα ενός κουμπιού. Η δομή της πόλης μάλιστα είναι δουλεμένη σε μεγάλο βαθμό, ώστε η συνεχής μετακίνηση ανάμεσα και πάνω από τις πολυκατοικίες να πραγματοποιείται απροβλημάτιστα και απρόσκοπτα.
Επιπλέον, και στον τομέα της αντιμετώπισης των εχθρών υπάρχουν ορισμένες καλές ιδέες. Η Rocksteady ενσωμάτωσε αρκετά πετυχημένα την κίνηση του counter, μεταφέροντας ένα από τα χαρακτηριστικότερα στοιχεία της μάχης των Arkham, όπου με ένα κουμπί μπορούσαμε να αποκρούσουμε θεαματικά τις εχθρικές επιθέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση το counter μπορεί να μη συνοδεύεται από κάποια θεαματική χορογραφία αλλά καταφέρνει να λειτουργήσει απολύτως ικανοποιητικά.
Εν ολίγοις, όταν ένα συγκριμένο σύμβολο εμφανιστεί πάνω από κάποιον εχθρό, σημαίνει ότι προετοιμάζει μία ισχυρή επίθεση, την οποία μπορούμε να ανακόψουμε πυροβολώντας τον με έναν συγκεκριμένο τύπο πυρομαχικού. Είναι μία δυνατότητα που δίνει μία απαραίτητη νότα εμβάθυνσης στο arcade ύφος της δράσης και επιβραβεύει τα γρήγορα αντανακλαστικά.
Μία ακόμα καλά υλοποιημένη ιδέα αφορά και στο λεγόμενο shield harvesting, η melee επίθεση δηλαδή όταν έχουμε ζαλίσει κάποιον εχθρό, που μας επαναφέρει ένα σημαντικό κομμάτι της ενέργειας, ωθώντας έτσι στο επιθετικό παιχνίδι εκ του σύνεγγυς. Γενικότερα, ο τρόπος με τον οποίο η δράση επικεντρώνεται στη συνεχή κινητικότητα στον αέρα φέρνει αναμνήσεις από το gameplay του Anthem. Βέβαια, όπως και στο Anthem, το gameplay του οποίου ήταν αξιοπρόσεκτο, έτσι και εδώ το σύνολο της δράσης σκοντάφτει σε νευραλγικούς τομείς, σε βαθμό που να ρίχνουν σημαντικά την όλη εμπειρία.
Ένα από τα ελαττώματα που φαίνεται ήδη από τα αρχικά στάδια είναι ο μοναδικά ανέμπνευστος σχεδιασμός των εχθρών, δηλαδή μωβ ανθρωπόμορφοι εξωγήινοι, με σχεδόν απροσδιόριστα χαρακτηριστικά. Ο σχεδιασμός των διαφορετικών τύπων εχθρών είναι τόσο παρόμοιος, που συχνά απλά δεν γινόταν εύκολα κατανοητό τι είδους εχθρού είχαμε απέναντί μας.
Αλλά ακόμα και αν ήταν εμφανείς οι διαφορές των εχθρών, και πάλι δεν θα άλλαζε τίποτα στον τρόπο αντιμετώπισής τους. Είτε snipers, είτε απλοί στρατιώτες του Brainiac, είτε πιο μεγαλόσωμοι, ελάχιστη σημασία έχει όταν η A.I. τους είναι κάτι λιγότερο από τυπική. Συχνά απλά παραμένουν στατικοί, με αποτέλεσμα να δίνεται η εντύπωση ότι δεν έχουμε κάτι περισσότερο από μία shooting gallery μπροστά μας.
Είναι μάλλον χαρακτηριστικό ότι η μόνη πρόκληση που προσφέρει το παιχνίδι είναι μέσα από την εμφάνιση πολυάριθμων εχθρών, εκτοξεύοντας πυρά από παντού μέσα από χαοτικές συγκρούσεις. Αυτό το χάος τελικά υπερτονίζει την έλλειψη οποιασδήποτε A.I. ή ποικιλίας σε τύπους εχθρών, κάτι που δεν αργεί να οδηγήσει σύντομα στη μονοτονία.
Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο θέμα των αποστολών, οι οποίες αντί να έρχονται ως αντιστάθμιση της ελλιπούς ποικιλίας εχθρών, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ανεβάσουν κατακόρυφα την αίσθηση της μονοτονίας. Ακόμα και σε σχέση με την απαράδεκτη κατάσταση που συνέβαινε στο Forspoken στο θέμα των quests, το Suicide Squad τα πάει χειρότερα. Η συντριπτική πλειοψηφία των αποστολών, ανεξαρτήτως main ή side quests, ζητάει είτε να προστατεύσουμε 2-3 σημεία μίας αρένας, είτε να μεταφέρουμε κάποια αντικείμενα από 2-3 σημεία της αρένας.
Το μόνο που αλλάζει είναι η τοποθεσία όπου εκτυλίσσεται η δράση, η οποία όμως λαμβάνει χώρα στο 99% στους εξωτερικούς χώρους της πόλης, οδηγώντας σύντομα στην εύλογη εντύπωση ότι μαχόμαστε σε πανομοιότυπα σκηνικά. Γενικότερα, δημιουργεί ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση η αδυναμία της Rocksteady να μεταφέρει την παραμικρή αξιομνημόνευτη αποστολή, με τα boss fights να προσπαθούν μάταια να δώσουν το κάτι διαφορετικό, καθώς και αυτά καταλήγουν να είναι απλά τυπικά.
Σχεδόν δίνεται η εντύπωση μίας χαμένης ευκαιρίας από την Rocksteady, δεδομένου ότι η αίσθηση των όπλων αποδίδεται καλά και οι χαρακτήρες είναι πραγματικά ευχάριστοι στον χειρισμό τους. Αυτά τα λίγα στοιχεία που λειτουργούν καλά, θα λέγαμε πως τουλάχιστον το κατατάσσουν στην κατηγορία των guilty pleasure παιχνιδιών ή σε αυτές τις περιπτώσεις παιχνιδιών που ενδέχεται να προσφέρουν μία πρόσκαιρα διασκεδαστική εμπειρία που όμως “ξεφουσκώνει” πολύ γρήγορα.
Τουλάχιστον στο θέμα του σχεδιασμού των αποστολών, θεωρούμε ότι η GAAS διαδρομή που επιλέχτηκε δεν γίνεται παρά να είχε σημαντικό ρόλο στην έντονη επανάληψη που παρατηρείται. Ο σχεδιασμός των αποστολών θα λέγαμε ότι δείχνει τα σημάδια μίας προσέγγισης που ως στόχο είχε το ασταμάτητο “φτυάρισμα” αποστολών, τυχαία δημιουργημένων, έχοντας ως θεωρητικό στόχο να μας ωθούν στη διαρκή ενασχόληση έως ότου έρθει το επόμενο DLC και ούτω καθεξής.
Εκ του αποτελέσματος, στη συγκεκριμένη περίπτωση το μόνο που επιτεύχθηκε είναι να μεταφερθεί ένα απελπιστικά μονότονο υλικό, που με δυσκολία καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον έως το τέλος της βασικής ιστορίας. Θα μπορούσαμε να πούμε και για άλλους τομείς όπου το Suicide Squad δεν καταφέρνει να βρει τα πατήματά του, όπως η συνεχής πτώση loot, που όμως στερείται φαντασίας, αλλά και τα ογκώδη skill trees, τα οποία θα τα χαρακτηρίζαμε ως πληκτικά, λόγω των δεκάδων passives με φλύαρα στατιστικά (μόλις δύο ειδικές κινήσεις μπορούν να ξεκλειδωθούν για κάθε χαρακτήρα).
Δεν υπάρχει λόγος όμως να μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες στα συνοδευτικά στοιχεία του παιχνιδιού όταν ο βασικός κορμός του είναι τόσο προβληματικός. Η Rocksteady δυστυχώς φαίνεται σαν κάπου να έχασε το όραμά της ή απλά να επέμεινε σε μία σχεδιαστική πορεία που δεν έβγαζε πουθενά.
Αν μη τι άλλο, είναι στενάχωρο από μία εταιρία που έβγαζε GOTY υποψήφια παιχνίδια και έθετε νέες βάσεις για τα υπερηρωικά παιχνίδια, να δίνει ένα παιχνίδι που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως guilty pleasure, και όπου φαίνεται έντονα πως το ψηφιακό μαγαζί καθόρισε το σύνολο της σχεδιαστικής φιλοσοφίας.
To Suicide Squad: Kill the Justice League κυκλοφορεί από τις 2/2/24 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5, με review code που λάβαμε από τη CD Media.
