Το παιχνίδι Turbo Kid είναι μια απόλυτα indie δημιουργία που βασίζεται στην ομώνυμη cult ταινία του 2015. Η μεταφορά στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών ως pixel art, metroidvania είναι ιδανική για να αναπαράγει το πνεύμα της ταινίας και την indie ατμόσφαιρα της παραγωγής.
Σε ένα post-apocalyptic 1997, ο ήρωας, γνωστός ως The Kid, είναι ένας νεαρός που μεταμορφώνεται σε ήρωα με ένα mountain bike και ένα περιβραχιόνιο που εκτοξεύει σφαίρες ενέργειας. Το παιχνίδι ξεχωρίζει με τη χρήση του ποδηλάτου ως μέσο μετακίνησης στον ερημικό κόσμο. Η μετακίνηση συνδυάζεται άψογα με το περιβάλλον, ενώ η επιλογή να έχουμε πάντα το ποδήλατο πρόχειρο είναι έξυπνη κίνηση που εξαλείφει τα cooldowns και διευκολύνει τη μετακίνηση.
Παρά τις ανισότητες, το παιχνίδι προσφέρει μια ευχάριστη metroidvania εμπειρία με περίπου 8 ώρες διάρκειας, αν και οι μάχες με τους εχθρούς μπορεί να γίνουν μονότονες. Συνολικά, το Turbo Kid είναι μια τίμια πρόταση για τους λάτρεις του είδους, απολαυστικό παρά τις μικρές αδυναμίες του.
Μπορεί να υπάρχει μία τεράστια γκάμα παιχνιδιών που να αποτελούν μεταφορές μεγάλων κινηματογραφικών παραγωγών, αλλά ορίστε που υπάρχει και η πιο niche υποπερίπτωση, η οποία έχει να κάνει με τις μεταφορές indie, low-budget, ταινιών. Έως τώρα γνωρίζαμε την περίπτωση του Angry Video Game Nerd: The Game (αν και βασιζόταν στην YouTube περσόνα του James Rolfe και όχι ακριβώς στην ταινία του).
Πλέον, έχουμε και την περίπτωση του Turbo Kid, ενός παιχνιδιού που βασίζεται στην εντελώς cult ομώνυμη ταινία του 2015, που είχε γυριστεί με το ισχνό budget των 60.000 δολαρίων. Η μεταφορά του Turbo Kid στον χώρο των βιντεοπαιχνιδιών ως pixel art metroidvania είναι καθόλα ιδανική ώστε και να πιάσει το πνεύμα της ταινίας, αλλά και να μεταφέρει την ιδιοσυγκρασία της παραγωγής, ως μία εντελώς indie, low budget δημιουργία, που όμως δεν της έλειπε το μεράκι.
Η ταινία και το παιχνίδι (το οποίο αποτελεί sequel) μας μεταφέρει σε ένα εναλλακτικό, post-apocalyptic 1997, σε ένα περιβάλλον όπου ο Mad Max θα ένοιωθε σαν στο σπίτι του. Ο ήρωάς μας απαντά απλά στο όνομα “The Kid”, ένας νεαρός που μετατρέπεται αναπάντεχα σε ήρωα, έχοντας ως βασικό εργαλείο του ένα mountain bike καθώς και ένα περιβραχιόνιο που του επιτρέπει να εκτοξεύει σφαίρες ενέργειας.
Η ιστορία του παιχνιδιού διαδραματίζεται ακριβώς μετά τα γεγονότα της ταινίας, οδηγώντας τον νεαρό πρωταγωνιστή σε μία νέα περιπέτεια και σε μία νέα κοινότητα που προσπαθεί να επιβιώσει σε αυτόν το ρημαγμένο τόπο. Μία παραθρησκευτική οργάνωση κινεί τα νήματα κι εμείς, φυσικά, θα επιχειρήσουμε να σώσουμε τον πληθυσμό, ενδυναμώνοντας τον χαρακτήρα μας πριν την τελική μάχη.
Το σενάριο δεν εμβαθύνει, αν και περιέχει τουλάχιστον ορισμένες – συχνά κωμικές – μεμονωμένες ιστορίες, που συνοδεύουν κάθε διακριτή περιοχή του metroidvania κόσμου, όπως με την περίπτωση ενός τέρατος που η προσωπικότητά του έχει αλλοιωθεί εντελώς βλέποντας διαρκώς sitcoms στην τηλεόραση. Βέβαια, όταν και οι ίδιοι οι δημιουργοί αναφέρουν στην επίσημη περιγραφή του Turbo Kid ότι “εάν δεν σας ενδιαφέρει η ιστορία, μπορείτε απλά να προσπεράσετε όλους τους διαλόγους” καταλαβαίνει κανείς ότι δεν πόνταραν σε καμία περίπτωση στο κομμάτι του σεναρίου.
Επομένως, καλύτερα να περάσουμε στους νευραλγικούς τομείς που διέπουν το είδος των metroidvania. Ένα βασικό ατού που του επιτρέπει να ξεχωρίσει είναι πως ο Kid έχει πάντα πρόχειρο το ποδήλατό του για την περιήγηση στη wasteland.
Η μετακίνηση με δίτροχο είναι κάτι που είχαμε δει και στο πρόσφατο Laika: Aged Through Blood, όμως, το Turbo Kid καταφέρνει να διαφοροποιηθεί. Το περιβάλλον του είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο, ώστε να επιτρέπει τόσο τη μετακίνηση με το ποδήλατο όσο και με τα πόδια, σε αντίθεση με το Laika όπου η μηχανή ήταν αναπόσπαστη καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Με έξυπνο τρόπο η Outerminds Inc. μάς επιτρέπει κατά βούληση να εμφανίζουμε το ποδήλατο ακόμα και αν το έχουμε πετάξει μόλις ένα δευτερόλεπτο πριν. Αυτή η επιλογή μάς λύνει τα χέρια και διευκολύνει πλήρως τη μετακίνησή μας, καθώς ποτέ δεν κάνουμε δεύτερη σκέψη εάν θέλουμε να πετάξουμε ή να εμφανίσουμε το ποδήλατο, αποφεύγοντας την παγίδα οποιουδήποτε cooldown που θα αποτελούσε τροχοπέδη.
Επιπλέον, ο χειρισμός του ποδηλάτου είναι εντελώς απλοϊκός. Αν και υπάρχει η δυνατότητα να μετακινούμε το σώμα του χαρακτήρα στα άλματα, ώστε να αλλάζουμε τη φορά του ποδηλάτου, στην πραγματικότητα σπανίως απαιτείται αυτός ο ελιγμός. Εάν είχαμε μία περίπτωση παιχνιδιού όπου η χρήση του δίτροχου θα ήταν πανταχού παρούσα, αυτός ο τόσο απλοϊκός χειρισμός θα οδηγούσε πιθανότατα σε μία βαρετή εμπειρία. Ωστόσο, στο Turbo Kid, όπου το ποδήλατο αποτελεί απλά ένα ακόμα εργαλείο για το platforming, η απλότητα λειτουργεί υπέρ του.
Ταιριαστή είναι και η επιλογή να μην χάνει ενέργεια ο χαρακτήρας μας όποτε πέφτει από το ποδήλατο (σε περίπτωση π.χ. που δεν προσγειωθούμε με τις ρόδες). Συνολικά, αυτό το βασικό εργαλείο για τη μετακίνηση αξιοποιείται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας του παιχνιδιού, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό που πιθανότατα θα κούραζε.
Πέραν αυτού, το Turbo Kid μεταφέρει ικανοποιητικά τους νευραλγικούς κανόνες των metroidvania αν και σίγουρα δεν επιχειρεί να ταράξει τα νερά του είδους. Υπάρχει μία σχετική ποικιλία από ξεχωριστές περιοχές, παρόλο που η σχεδιαστική απλότητα της pixel art και η κάπως μουντή παλέτα χρωμάτων οδηγεί σε μία οπτική ομοιογένεια μεταξύ τους. Εικαστικά παραπέμπει μεν σε retro καταστάσεις, όπως αντίστοιχα η ταινία στόχευε στην εποχή της βιντεοκασέτας των 80s, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι δεν προσφέρει κάτι αξιομνημόνευτο.
Όπως αναφέραμε παραπάνω όμως, η ομάδα ανάπτυξης πατάει γερά στις βάσεις των metroidvania, προφέροντας περιοχές που είναι γεμάτες με μυστικά και ωθούν στην παρατηρητικότητα και την εξερεύνηση. Η διαρκής ανακάλυψη κρυφών διόδων και το σταδιακό άνοιγμα προαιρετικών περιοχών, αφότου βρούμε νέες ειδικές δυνάμεις, αποτελούν το πιο δυνατό σημείο του Turbo Kid, οδηγώντας στην ιδιαίτερα ευχάριστη ενασχόληση, παρότι αυτή μάλλον προτείνεται ξεκάθαρα για τους λάτρεις του είδους.
Οι ειδικές δυνάμεις που ξεκλειδώνουμε σταδιακά αφορούν στο όπλο του χαρακτήρα, που σαν άλλος Mega Man μπορεί να εκτοξεύσει εναλλακτικές σφαίρες, όπως πριόνια που κόβουν κάγκελα, ενώ άλλες ειδικές ικανότητες εμπλουτίζουν τις ικανότητες του ποδηλάτου, όπως η ικανότητα να γαντζώνεται σε κατακόρυφες επιφάνειες. Κάθε μία από τις υποπεριοχές περιέχει αρκετά κλειδωμένα δωμάτια, στα οποία μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση με τις νεοαποκτηθείσες δυνάμεις, οδηγώντας στο ευχάριστο backtracking.
Το platforming με τη σειρά του είναι ικανοποιητικό, αν και χωρίς να περιέχει εκπλήξεις. Το αυτό ισχύει και για το σύστημα μάχης, επιτρέποντας να επιλέγουμε ανάμεσα από τις γρήγορες melee επιθέσεις ή τη χρήση του πυροβόλου όπλου. Οι εχθρικές ρουτίνες είναι βγαλμένες από προηγούμενες εποχές, καθώς οι εχθροί δεν κάνουν πολλά πράγματα πέρα από το να τρέχουν δεξιά αριστερά με τα melee όπλα τους, ή να είναι εντελώς στατικοί, εκτοξεύοντάς μας αντικείμενα ή πυροβολώντας με τα όπλα τους.
Ας πούμε ότι το Turbo Kid, στο κομμάτι της δράσης, πατάει σε μία πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ της προσπάθειάς του να μεταφέρει μία νοσταλγική εμπειρία και ενός metroidvania που έχει μείνει προσκολλημένο σε μία άλλη εποχή. Σε τελική ανάλυση θα λέγαμε ότι μάλλον παραπατάει αρκετές φορές προς τη λάθος μεριά αυτής της νοητής γραμμής, ανεξάρτητα από το αν οι μάχες με τους εχθρούς έχουν την κατάλληλη ισορροπία ώστε να μην κουράζουν.
Παρά τις κάποιες ποιοτικές ανισότητες, το Turbo Kid τελικά προσφέρει μία ευχάριστη metroidvania εμπειρία, με συγκρατημένη διάρκεια, στις περίπου 8 ώρες, που της επιτρέπει να ολοκληρωθεί πριν φτάσει σε σημείο να κουράσει. Αποτελεί μία τίμια πρόταση για το είδος, που επωφελείται από τη σωστή υλοποίηση του ποδηλάτου ως εργαλείο για το platforming, αλλά και τη συμπαθητική low budget εικόνα του, ανεξάρτητα αν σε σημεία αυτό αποδεικνύεται δίκοπο μαχαίρι.
To Turbo Kid κυκλοφορεί από τις 10/4/24 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC, με review code που λάβαμε από την Outerminds.
