Πολλά μπορούμε να πούμε για τη Nintendo, όταν εκείνη κάνει πράγματα που δεν μας αρέσουν, ή δεν μας βρίσκουν απαραίτητα σύμφωνους. Σε ένα μόνο πράγμα οφείλουμε να συμφωνήσουμε όλοι μας: πως σέβεται απόλυτα τα IP της, τους κόσμους που δημιουργεί, τους χαρακτήρες που τους κατοικούν και που -κατά ένα μαγικό τρόπο- καταφέρνουν να γίνονται απόλυτα αγαπητοί στο κοινό. Σαφέστατα, η περίπτωση του Luigi’s Mansion ταιριάζει απόλυτα με αυτό το σχόλιο. Ο Luigi στεκόταν πάντοτε πίσω από τον αγαπημένο και πολυμήχανο υδραυλικό Mario, χωρίς ωστόσο να παραπονιέται.
Ο Mario ανέκαθεν δεν είχε πρόβλημα να βγει μπροστά, να τα βάλει με στρατιές Goombas, Paratroopas και άλλων πλασμάτων που υπηρετούν τον Bowser και να σώσει με επιτυχία την πριγκίπισσα Peach από την εκάστοτε απειλή. Για τον Luigi, όμως, που παρά το μπόι του φοβάται ακόμα και τη σκιά του, τέτοιοι κίνδυνοι δεν ήταν ποτέ του γούστου του. Όποτε χρειάστηκε, ωστόσο, κατάφερε να πνίξει τους φόβους του και να αναλάβει ενεργό δράση, αποδεικνύοντας πως ο Luigi Mario, αν θέλει, μπορεί να αποδειχθεί άτομο εμπιστοσύνης.
Πιθανόν αυτό σκέφτηκαν οι ιθύνοντες στη Nintendo όταν τον επέλεξαν για πρωταγωνιστή της σειράς Luigi’s Mansion, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με ορδές από φαντάσματα και λοιπά στοιχειά. Το γνώριμο τρέμουλο στην κίνηση, τα δόντια που χτυπάνε, η εικονική διστακτικότητά του και οι κραυγές τρόμου όταν έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα μοχθηρό φάντασμα κατέστησαν τον Luigi εμβληματικό πρωταγωνιστή, με τη σειρά να αποκτά ένα… cult status στο πάνθεο των τίτλων της Nintendo και με τη σειρά να εκτείνεται σε τρεις τίτλους.
Το Luigi’s Mansion 2: Dark Moon ήταν μια εξαιρετική κυκλοφορία του Nintendo 3DS, η οποία ήταν σημαντική για δύο λόγους: για να διορθώσει τα κακώς κείμενα του πρώτου τίτλου της σειράς, αυξάνοντας σημαντικά τη διάρκεια, τον αριθμό των κακοποιών πνευμάτων και δίνοντας περισσότερα περιβάλλοντα προς εξερεύνηση, αλλά κυρίως στο να αναδείξει την εμπειρία του 3D εφέ, αξιοποιώντας έτσι την τεχνολογία που δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει στο πρώτο παιχνίδι της σειράς.
Το Luigi’s Mansion 2 είναι ένα παιχνίδι που εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, να είναι ένας τίτλος-στολίδι για το 3DS, δικαιολογώντας, εν μέρει, την απόφαση της Nintendo να τον προσφέρει ξανά στους κατόχους του Switch ως ένα απλό HD remaster. Γιατί, επί της ουσίας, περί αυτού πρόκειται. Είναι ένας τίτλος οπτικά μεν πανέμορφος, που ωστόσο δεν έχει να προσφέρει τίποτα (ουσιαστικά) καινούριο σε σχέση με όσα είδαμε πριν από έντεκα χρόνια.
Και, μιας που μιλάμε για το Nintendo Switch, το οποίο έχει ήδη υποδεχθεί το Luigi’s Mansion 3 – έναν τίτλο που φτιάχτηκε σύμφωνα με τις δυνατότητες του συστήματος και που προσφέρει μια ακόμα πιο εξαιρετική εμπειρία σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς -, δυσκολευόμαστε κάπως να σκεφτούμε για ποιο λόγο θα πρέπει να επενδύσει σε αυτό ακόμα και ένας παίκτης που δεν ασχολήθηκε μαζί του στην εποχή του.
Θα ανοίξουμε, ωστόσο, μια παρένθεση σε αυτό το σημείο, για να αναφερθούμε στο ίδιο το παιχνίδι και την πλοκή του, μιλώντας κατευθείαν στους παίκτες που δεν είχαν την ευκαιρία να δούνε το παιχνίδι στην εποχή του. Όπως και στο τρίτο παιχνίδι της σειράς, το Luigi’s Mansion 2 φέρνει τον Luigi ενώπιον μιας συνομωσίας φαντασμάτων, παρακινούμενη από τον King Boo. Ο κακόβουλος βασιλιάς των πνευμάτων, μην μπορώντας να δεχθεί ότι τα φαντάσματα της Evershade Valley συνυπάρχουν αρμονικά και ήρεμα με τον καθηγητή Elvin Gadd, αποφασίζει να επέμβει δραστικά και να θρυμματίσει τη Σκοτεινή Σελήνη (Dark Moon).
Το αποτέλεσμα; Με τη Σκοτεινή Σελήνη να έχει διασπαστεί σε κομμάτια, τα φαντάσματα γίνονται εχθρικά και ξεφεύγουν από τον έλεγχο του E. Gadd (ω, Θεέ μου!), μετατρέποντας τις πέντε επαύλεις της κοιλάδας σε μια υπερκόσμια κόλαση. Ποιος καλύτερος, λοιπόν, για να κυνηγήσει φαντάσματα, πέρα από τον ίδιο τον Luigi, τον -φαινομενικά- πιο ακατάλληλο άνθρωπο για τη δουλειά, που η θέα και μόνο ενός πνεύματος τον φέρνει στα ύστατα όρια πανικού;
Αυτό, τουλάχιστον, πιστεύει ο σαδιστικός καθηγητής, που επιστρατεύει τον δύστυχο Luigi θέλοντας και μη, και αναγκάζοντάς τον να επισκεφθεί τις πέντε επαύλεις της Evershade Valley, έτσι ώστε να συλλέξει τα πέντε κομμάτια της Σκοτεινής Σελήνης και να αποκαταστήσει την υπερφυσική ισορροπία.
Πρόκειται για μια εύκολη αποστολή; Σαφώς όχι. Από τη μια έχουμε τα διάφορα σκανταλιάρικα, ενίοτε και εχθρικά, πνεύματα που θα περιμένουν πως και πως τον δύστυχο Luigi, ανυπομονώντας να κάνουν τη ζωή του όσο πιο δύσκολη γίνεται.
Από την άλλη… έχουμε τον ίδιο τον Luigi. Πώς θα μπορέσει ο δύσμοιρος υδραυλικός να τιθασεύσει τον φόβο του, έχοντας ήδη αντιμετωπίσει τις προκλήσεις μιας έπαυλης και τον ίδιο τον King Boo, έχοντας ορκιστεί πως αυτός και τα φαντάσματα δεν θα συναντηθούν ποτέ ξανά; Πως θα τα καταφέρει όταν η παραμικρή λάμψη φωτός τον αποσυντονίζει και όταν ο παραμικρός θόρυβος τον φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη λιποθυμία; Δύσκολα τα πράγματα.
Ευτυχώς, όμως, ο Gadd εξοπλίζει τον Luigi με τη νέα σκούπα Poltergust 5000 και το πρώτης γενιάς DS ή αλλιώς Dual Scream, που αποτελεί το διάδοχο του GameBoy Horror (ο ψηφιακός βοηθός του Luigi’s Mansion), αλλά και μια easter egg αναφορά στη θρυλική κονσόλα Nintendo DS. Το Dual Scream λειτουργεί ως σύστημα επικοινωνίας μεταξύ τoυ Luigi και του Gadd, ενώ παράλληλα προβάλει τον χάρη και καταγράφει τα objectives της εκάστοτε αποστολής στην οποία βρισκόμαστε.
Και με την κάτω οθόνη να απουσιάζει στο Nintendo Switch, ο παίκτης αρκεί να πατήσει το πλήκτρο Α για να μιλήσει με τον καθηγητή, ενώ ο mini χάρτης στην κεντρική οθόνη του Switch είναι αρκετός για να συμβουλεύσει τον παίκτη ως προς τα objectives, μειώνοντας σημαντικά την ανάγκη του παίκτη να μεταβεί στο κεντρικό μενού. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα δεν αλλάζουν δραματικά για τους παίκτες που έχουν ασχοληθεί με το πιο πρόσφατο Luigi’s Mansion 3, είτε όσον αφορά τα φαντάσματα και τα τερτίπια τους, είτε τον μηχανισμό gameplay που δεν μεταβάλλεται σημαντικά.
Οι παίκτες, πάλι, που ασχολήθηκαν μόνο με το αρχικό παιχνίδι της σειράς και αποφάσισαν τώρα να κάνουν το επόμενο βήμα σε τίτλο της σειράς, θα διαπιστώσουν πως έχουν να κάνουν με ένα πλουσιότερο παιχνίδι, με περισσότερες τοποθεσίες και έναν μεγαλύτερο αριθμό φαντασμάτων. Το gameplay δεν μεταβάλλεται σημαντικά: χρησιμοποιώντας την Poltergust 5000, ο Luigi τραβά τα φαντάσματα, με έναν αντίστροφο μετρητή να υποδηλώνει την αντοχή του φαντάσματος. Η κίνηση προς την αντίθετη πλευρά από εκείνη στην οποία κινείται το φάντασμα είναι και το κλειδί για μια επιτυχή αιχμαλωσία.
Η μερίδα αυτή των παικτών, εκτός από τα νέα είδη πνευμάτων, θα διαπιστώσει πως ορισμένα από αυτά έχουν λάβει…προστασία απέναντι από τη σκούπα. Αρκετές φορές ο Luigi θα πρέπει πρώτα να απορροφήσει αντικείμενα που τα προστατεύουν, αλλά και να μπει στη διαδικασία να τα…ξεγελάσει, έτσι ώστε εκείνα να ρίξουν τις άμυνές τους και να γίνουν, εν τέλει, βορά της Poltergust.
Ωστόσο, οι βετεράνοι της σειράς θα διαπιστώσουν πως τίποτα δεν έχει αλλάξει για εκείνους. Κάθε κρυμμένο μυστικό, είτε πρόκειται για φάντασμα, είτε για κάποιο θησαυρό, αποτελεί γνώση που επανέρχεται γρήγορα στη μνήμη. Δεδομένου, μάλιστα, πως το Luigi’s Mansion 2 δημιουργήθηκε για μια καθαρόαιμη φορητή συσκευή, με μικρή σχετικά διάρκεια και με μέτριας έντασης δυσκολία, δύσκολα θα βρουν το κίνητρο να συνεχίσουν μέχρι το τέλος. Εκτός και αν το κίνητρο είναι τα υψηλής ανάλυσης γραφικά. Όπως είναι αναμενόμενο, ο ήδη υψηλού επιπέδου τεχνικός τομέας του τίτλου, που στο Nintendo 3DS είχε εντυπωσιάσει, εδώ έρχεται για να θυμίσει το πόσο όμορφο είναι το παιχνίδι.
Σταθερότατος ρυθμός ανανέωσης των καρέ, με πιο όμορφα και καθαρά μοντέλα περιβαλλόντων και χαρακτήρων, αλλά και με εφέ φωτισμών που αποτελούν το σήμα κατατεθέν της σειράς όσον αφορά στη χρήση τους και στο πόσο πολύ συμβάλλουν στην δημιουργία της ατμόσφαιρας προσφέρουν ένα οπτικό αποτέλεσμα που εξακολουθεί να μαγεύει τον παίκτη.
GameOver Webcast #595
Συζητάμε για το PS5 Pro, τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες παιχνιδιών, ταινίες, σειρές κ.α….
GameOver Webcast #593
Μια ματιά στα παιχνίδια του φθινοπώρου, σχολιασμός επικαιρότητας, του Alien Romulus κ.α….
Παίζοντας μάλιστα στην OLED οθόνη του Nintendo Switch απολαύσαμε ακόμα περισσότερο τα σκούρα περιβάλλοντα και το πόσο όμορφα συνεισφέρουν στο immersion, γεγονός που μας «αναγκάζει» να προτείνουμε το παιχνίδι σε μια τέτοιου τύπου οθόνη – είτε στην ίδια την κονσόλα, είτε σε μία συμβατή τηλεόραση, σε docked mode. Οφείλουμε, επίσης, να αναφέρουμε πως και το σύστημα ελέγχου έχει βελτιωθεί, κάνοντας χρήση καλύτερης κάμερας και motion controls που αποκρίνονται εξαιρετικά στην κίνηση του Luigi προς τα πάνω και προς τα κάτω.
Εν τέλει, ωστόσο, τόσο ο βελτιωμένος έλεγχος, όσο και ο αναβαθμισμένος οπτικός τομέας δεν είναι ένας σημαντικός λόγος επιστροφής στο παιχνίδι. Για να είμαστε ειλικρινείς, απολαύσαμε περισσότερο την ίδια την περιπλάνησή μας μέσα στο παιχνίδι. Σαφέστατα, οι δέκα ώρες παιχνιδιού (διάρκεια που μπορεί να αυξηθεί περισσότερο για όσους κυνηγούν όλα τα collectibles και το τέλειο σκορ σε κάθε επίπεδό) δεν φαίνονται αρκετές εξ’ όψεως.
Οι πολύ απλοί γρίφοι, η ελάχιστη πρόκληση (με μόνο τα boss fights να είναι λιγάκι πιο απαιτητικά) και οι αποστολές που βασίζονται στο backtracking και μας αναγκάζουν να επισκεφτούμε τα ίδια σημεία ξανά και ξανά είναι μάλλον ανασταλτικοί παράγοντες, που φανερώνουν την ηλικία του τίτλου και τη λογική ανάπτυξης που στηριζόταν σε μια φορητή πλατφόρμα. Ωστόσο, παρά το «τρομακτικό» ύφος του, το Luigi’s Mansion 2 καταφέρνει και αυτό να προσφέρει ό,τι έχουν επιτύχει οι περισσότεροι first-party τίτλοι της Nintendo – να προσφέρει χαρά και αληθινή διασκέδαση στον παίκτη.
Το κυνήγι των φαντασμάτων είναι πάντα μια διασκεδαστική διαδικασία, ειδικά εκείνο των Boos. Το σιγανό μουρμούρισμα του Luigi όταν κινείται στους διαδρόμους και τα δωμάτια των επαύλεων μας κάνει να χαμογελάμε, ακόμα και αν ξέρουμε τι μας περιμένει λίγο παρακάτω. Οι ατάκες και οι συνομιλίες με τον Gadd είναι πάντα απολαυστικές, ενώ οι αντιδράσεις του Luigi όταν συναντά φαντάσματα και η διαδικασία αιχμαλώτισής τους μπορεί συχνά να προκαλέσει γέλιο. Και για εμάς, όλα αυτά είναι αρκετά – ακόμα και αν τα έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν.
Οι παίκτες, πάλι, που αναζητούν το κάτι παραπάνω, μπορούν να ασχοληθούν με το συνεργατικό παιχνίδι πολλαπλών παικτών( co-op multiplayer ), όπου έως και τέσσερις παίκτες αναλαμβάνουν τον έλεγχο ενός χρωματιστού Luigi σε διάφορα modes. To Thrill Tower, όπως ονομάζεται το mutliplayer, μπορεί να παιχτεί τοπικά, αλλά και διαδικτυακά, με τους παίκτες να συμμετέχουν σε τρια διαθέσιμα modes το: Hunter Mode (όπου πρέπει πιάσουμε όλα τα φαντάσματα σε συγκεκριμένο χρόνο), το Rush Mode (όπου πρέπει να βρούμε την έξοδο μία πίστα μέσα στο χρόνο με εμπόδιο τα φαντάσματα και το περιβάλλον) και το Polterpup Mode (όπου κυνηγάμε τα τρισχαριτωμένα σκυλοφαντάσματα του παιχνιδιού, καθώς εκείνα τρέχουν από δωμάτιο σε δωμάτιο).
Και τα τρία είναι εξίσου διασκεδαστικά και λαμβάνουν χώρα σε ειδικούς (random generated) χάρτες-δωμάτια, ενώ υπάρχει η επιλογή βαθμού δυσκολίας (normal-hard-expert) αλλά και πόσες πίστες-ορόφους θα παίξουμε για σύντομα ή μεγάλα sessions. Ένα διαθέσιμο Surprise Mode μπορεί να απαλλάξει τους παίκτες από το δικαίωμα επιλογής του mode, αποφασίζοντας τυχαία το είδος παιχνιδιού που θα παίζεται σε κάθε όροφο του Thrill Tower.
Επιπλέον, το multiplayer καταγράφει τις επιδόσεις μας, καθώς ξεκλειδώνουμε κι εκεί τις αναβαθμίσεις του Poltergust 5000, με τα φαντάσματα που αιχμαλωτίσαμε εντός του multiplayer mode να μεταφέρονται στο γνώριμο θησαυροφυλάκιο του E. Gadd. Μετά από συνεννόηση με την επίσημη αντιπροσωπεία στην Ελλάδα, είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το διαδικτυακό multiplayer με άλλους παίκτες εντός και εκτός συνόρων. Στη δίωρη -περίπου- δοκιμή θυμηθήκαμε εκ νέου το πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι το συνεργατικό παιχνίδι του Luigi’s Mansion 2 και πόσο καλά περάσαμε μαζί του, σε αντίθεση με το Luigi’s Mansion 3.
Το συνεργατικό παιχνίδι πολλαπλών παικτών προσπαθεί να διατηρήσει ανέπαφα τα βασικά στοιχεία του multiplayer, προσφέροντας την ευκαιρία στους παίκτες να διατηρούν τον έλεγχο του Luigi και όχι ενός… τεχνητού υποκατάστατου, προσφέροντας καλύτερο σύστημα ελέγχου, απόκρισης και ταχύτητας στην εξερεύνηση, γεγονός που θα το κάνει αδιαμφισβήτητα περισσότερο θελκτικό τόσο στους νέους, όσο και στους παλιούς παίκτες.
Και κάπως έτσι ερχόμαστε να κλείσουμε το κείμενο αυτό σε έναν τίτλου που αποτέλεσε κόσμημα στη βιβλιοθήκη του 3DS, έντεκα χρόνια νωρίτερα – έναν τίτλο που, ακόμα και σήμερα, μπορεί κάποιος να απολαύσει το ίδιο έντονα, όπως και τότε. Τώρα, η επανακυκλοφορία του τίτλου έρχεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον μιας νέας μερίδας παικτών και εκείνων που θέλουν οπωσδήποτε να ξαναζήσουν την εμπειρία σε ένα παιχνίδι με πιο ανανεωμένα γραφικά. Και σίγουρα, η αλήθεια είναι πως θα περάσουν αρκετά καλά.
Ωστόσο, με μια πιο πρόσφατη κυκλοφορία της σειράς, όπου πολλά κακώς κείμενα του Luigi’s Mansion 2 έχουν διορθωθεί, μια νέα επιστροφή στον τίτλο μπορεί και να μην τους ικανοποιήσει απόλυτα. Το παιχνίδι είναι οπτικά πανέμορφο, ενώ οι βελτιωμένοι έλεγχοι μπορούν να δώσουν μια νέα αίσθηση ελευθερίας στην κίνηση και την εξερεύνηση. Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, το Luigi’s Mansion 2 είναι ένας τίτλος που δεν είμαστε ακόμα σίγουροι αν χρειαζόμασταν πραγματικά στο τέλος της ζωής του Nintendo Switch.
Ένα πακέτο μαζί με τον πρώτο τίτλο της σειράς να ήταν μια πιο τίμια πρόταση από πλευράς Nintendo, που θα έδινε την ευκαιρία σε όλους τους παίκτες να έχουν ολόκληρη τη σειρά στη βιβλιοθήκη τους. Για την ώρα, δεχόμαστε πως το Luigi’s Mansion 2 είναι μια ιδανική κυκλοφορία για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να ασχοληθούν ξανά μαζί του στην εποχή του. Ίσως και οι παλιοί παίκτες να βρουν κίνητρα για ένα ακόμα πέρασμα μέσα από τις επαύλεις του τρόμου. Ίσως, πάλι, να ξεθάψουν και το παλιό τους 3DS, για μια πιο γνήσια εμπειρία.
Το Luigi’s Mansion 2 HD κυκλοφορεί από τις 27/6/24 για το Nintendo Switch. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.
