Το Gestalt είναι ένα τυπικό metroidvania παιχνίδι που δεν προσφέρει κάτι νέο ή πρωτοποριακό στο είδος. Παρά την καλή pixel art και τη steampunk αισθητική, οι μηχανισμοί του παιχνιδιού είναι απολύτως βασικοί και προβλέψιμοι. Το σενάριο είναι ερασιτεχνικά γραμμένο με αδιάφορους χαρακτήρες και κλισέ διαλόγους, ενώ το gameplay παραμένει ασφαλές και προβλέψιμο. Οι μάχες, τόσο με εχθρούς όσο και με bosses, είναι απλές και γρήγορα γίνονται ρουτίνα. Η εξερεύνηση είναι το μόνο σημείο που ξεχωρίζει θετικά. Συνολικά, το Gestalt δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει από άλλα παιχνίδια του είδους και παραμένει στη σκιά των καλύτερων metroidvania.
Εδώ και αρκετό καιρό είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι το Gestalt Steam & Cinder (εφεξής Gestalt) μάλλον ετοιμαζόταν να τραβήξει τον δρόμο του Eitr, καταλήγοντας μαζί με αυτό ως vaporware. Παρόλα αυτά, έπειτα από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, που είδαν την ημερομηνία κυκλοφορίας να μετατίθεται από έτος σε έτος από το 2020 και έπειτα, η Metamorphosis Games επιτέλους ολοκλήρωσε την ανάπτυξη.
Η αλήθεια είναι όμως ότι μερικά λεπτά ενασχόλησης θα λέγαμε ότι αρκούν για να καταλάβει κανείς ότι η πολυετής ανάπτυξη μάλλον προδίδει μία δύσκολη πορεία προς την κυκλοφορία.
Το Gestalt θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα “template metroidvania”, δηλαδή ένα αρχετυπικό δείγμα του είδους που περιέχει τα απολύτως βασικά δίχως καμία απολύτως προσπάθεια για κάτι περισσότερο. Δεν υπάρχει πραγματικά το παραμικρό δείγμα στο περιεχόμενό του που να δείχνει έστω κάποια απόπειρα εισαγωγής μηχανισμού που να επιχειρεί να μεταφέρει κάτι -κατ’ ελάχιστα- ξεχωριστό ακόμα και αν δεν λειτούργησε σωστά.
Ίσως οι δημιουργοί να θεωρούσαν ότι η σχετικά καλή δουλειά που έγινε στην pixel art, σε συνδυασμό με τη steampunk αισθητική, θα ήταν αρκετή για να αντισταθμίσει την έλλειψη ιδεών στους υπόλοιπους τομείς. Ωστόσο, ακόμα και στο θέμα του εικαστικού τομέα, δεν είναι σε θέση να προσφέρει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και με καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα, από τα Iconoclasts και Owlboy μέχρι το Animal Well ή ακόμα και το Turbo Kid.
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι με τα παραπάνω δεν υποστηρίζουμε ότι το Gestalt είναι προβληματικό, τουλάχιστον από τεχνικής πλευράς, ούτε πως έχει μηχανισμούς που δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε. Και το platforming είναι στιβαρό και η απόκριση της ηρωίδας είναι ικανοποιητική ενώ, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, και οπτικά είναι καλαίσθητο. Το πρόβλημα όμως έγκειται στα εντελώς ασφαλή μονοπάτια που κινήθηκαν οι δημιουργοί όσον αφορά στο gameplay αλλά και το περιεχόμενο γενικότερα.
Η εικόνα του μετρίου κυριαρχεί και στο θέμα του σεναρίου. Η εισαγωγή του Gestalt μάς εξηγεί ότι σε αυτόν τον κόσμο εμφανίστηκαν τέρατα από τα έγκατα της Γης και ο μόνος τρόπος εξόντωσής τους ήταν η εκμετάλλευση μίας ιδιαίτερης ουσίας από τους πολεμιστές της Canaan, οι οποίοι σταδιακά μεταλλάχθηκαν, αυτομόλησαν και έγιναν οι ίδιοι εχθροί της ανθρωπότητας. Εμείς παίρνουμε τον ρόλο της Aletheia, μίας μισθοφόρου που θα βρεθεί, άθελά της φυσικά, ως η βασική ηρωίδα ικανή να καταπολεμήσει την επιστροφή της μεταλλαγμένης εχθρικής ομάδας.
Το σενάριο δυστυχώς είναι ερασιτεχνικά γραμμένο, με χαρακτήρες που έρχονται και φεύγουν, συχνά χωρίς να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στα τεκταινόμενα και με διαλόγους που παρουσιάζουν μετριότατη πρόζα. Η εξέλιξη της υπόθεσης, με τις υποτιθέμενες ανατροπές της, καταλήγει εντελώς προβλέψιμη και αδιάφορη, δίχως να είναι σε θέση να δημιουργήσει το οποιοδήποτε δέσιμο είτε με τους δευτερεύοντες χαρακτήρες είτε με την Aletheia.
Σε μία συνεχή απόπειρα των δημιουργών να πλέξουν ένα σενάριο με ίντριγκα, συχνά πυκνά το παιχνίδι αφήνει πίσω την Aletheia και τη δράση προκειμένου να μας μεταφέρει σε κάποια άλλη γωνιά της Canaan όπου παρακολουθούμε συνομιλίες περιφερειακών φίλιων και εχθρικών χαρακτήρων, σε μία προσπάθεια εμβάθυνσης στις προθέσεις τους. Η κλισέ φύση αυτών των διαλόγων και η μετριότατη γραφή από τη μία πλευρά δεν είναι σε θέση να τραβήξουν την προσοχή, και από την άλλη απλά κόβουν άνευ λόγου τη ροή της δράσης.
Δεν βοηθάει βέβαια και η αρκετά μικρή διάρκεια, για τα δεδομένα του είδους (χρειάστηκαν μόλις 8 ώρες για το φινάλε κάνοντας σχεδόν τα πάντα), κάτι που σημαίνει ότι οι δημιουργοί φαίνεται να πάσχιζαν να προσθέσουν πληροφορίες και διαλόγους σε σύντομο διάστημα. Τελικά καταλήγει να είναι και φλύαρο αλλά και χωρίς να μπορεί να καλλιεργήσει ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων.
Για τα side quests δεν θα πρέπει να γίνει λόγος, καθώς στο 90% δεν είναι τίποτα περισσότερο από απλές λίστες τύπου “εξοντώστε 10 από τον Χ τύπο εχθρού”, μία διαδικασία που δεν απαιτεί καν ψάξιμο καθώς οι εχθροί απλά εμφανίζονται μπροστά μας στην κανονική ροή της εκάστοτε περιοχής.
Το ίδιο το ρεπερτόριο της Aletheia δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από τις πλέον τυπικές κινήσεις που συναντώνται στα platform. Σταδιακά θα ξεκλειδώσουμε το διπλό άλμα και το dash και… κάπου εδώ ολοκληρώνεται το εύρος των platform ικανοτήτων. Ναι μεν ο χειρισμός είναι καλός, αλλά αυτό φυσικά δεν αρκεί από μόνο του, ιδίως μέσα στον κυκεώνα από κυκλοφορίες που απαντώνται στο συγκεκριμένο είδος.
Το αυτό ισχύει και για το σύστημα μάχης. Στον εξοπλισμό μας έχουμε ένα σπαθί και ένα πιστόλι, επιτρέποντας τα τυπικά combos και στόχευση σε οκτώ κατευθύνσεις. Η ιδιαιτερότητα του πιστολιού να γεμίζει σφαίρες όποτε χτυπάμε τους εχθρούς φυσικά δεν είναι κάτι το ρηξικέλευθο, καθώς αποτελεί έναν μηχανισμό που έχουμε συναντήσει δεκάδες φορές.
Η απλότητα του συστήματος μάχης θα μπορούσε ίσως να μην αποτελεί πρόβλημα αν ο σχεδιασμός των εχθρών ήταν καλύτερος. Οι ρουτίνες τους είναι υπεραπλουστευμένες και η κινησιολογία τους εντελώς προβλέψιμη, με την ανέμπνευστη συμπεριφορά τους να φαίνεται σαν να έρχεται σχεδόν αυτούσια από platforms της οκτάμπιτης εποχής. Η αντιμετώπισή τους γίνεται σύντομα ρουτίνα άνευ της παραμικρής πρόκλησης ή έστω κάποιου στοιχείου εντυπωσιασμού.
Η κατάσταση δεν καλυτερεύει στα bosses. Οι περιορισμένες κινήσεις τους γίνονται παντελώς προβλέψιμες μέσα σε δευτερόλεπτα και η τηλεγραφημένη συμπεριφορά τους οδηγεί σε μερικές από τις πιο αδύναμες και υποτονικές συγκρούσεις που έχουμε δει στο είδος.
Στον τομέα της εξερεύνησης το Gestalt τα πηγαίνει καλύτερα, αν και αυτό γιατί έρχεται σε άμεση αντιπαραβολή με τον παρωχημένο τομέα της μάχης. Υπάρχει μία πληθώρα από κρυμμένα σεντούκια, που απαιτούν καλή παρατηρητικότητα και ψάξιμο για να τα εντοπίσουμε, οδηγώντας στην ευχάριστη διαδικασία εύρεσής τους. Ο χάρτης γενικά είναι αρκετά περιορισμένος, αλλά, δεδομένης της ελλιπούς εξέλιξης της Aletheia, όσον αφορά στις κινήσεις της, είναι κάτι που καταλήγει να λειτουργεί θετικά.
Σε εικαστικό επίπεδο το Gestalt προσφέρει μία όμορφη εικόνα, pixel art τεχνοτροπίας, με κάποια καλοφτιαγμένα animations, αν και όχι κάτι που να μην έχουμε ξαναδεί σε παιχνίδια ανάλογης αισθητικής. Συνολικά οι δημιουργοί του Gestalt δείχνουν σαν να επένδυσαν πολλά στην όμορφη εικόνα που βγάζει η λεπτομερής pixel art, συνοδεία της steampunk αισθητικής.
Πέραν αυτού όμως, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι δεν ήταν σε θέση να στηρίξουν το πόνημά τους στους υπόλοιπους τομείς, καταλήγοντας ως ένα από τα πιο τυπικά και ρηχά metroidvania που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό.
Αναμφίβολα η ενασχόλησή μας δεν ήταν κουραστική, εντούτοις, ήταν σαν να ασχοληθήκαμε με ένα λειτουργικό metroidvania της εποχής του SNES, που δυστυχώς θα μείνει στη σκιά πολλών άλλων καλύτερων δειγμάτων του είδους – αλλά ακόμα και στη σκιά προβληματικότερων περιπτώσεων που όμως προσπάθησαν να καινοτομήσουν, ακόμα και αν δεν πέτυχαν τον στόχο τους.
To Gestalt: Steam & Cinder κυκλοφορεί από τις 16/7/24 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC, με review code που λάβαμε από τη Metamorphosis Games.