Η νέα σταθερά στη δημιουργία των 3rd person survival horror!
Το να πιάνει κανείς ένα νέο Resident Evil στα χέρια του ήταν εδώ και καιρό μια υπόθεση γεμάτη άγχος, σασπένς και ρίσκο. Η σειρά της Capcom μάς έχει συνηθίσει σε διάφορα σκαμπανεβάσματα ποιότητας, που είτε έχουν στείλει τη σειρά και το gaming στα ουράνια, αλλάζοντας τα δεδομένα για τη βιομηχανία, είτε έχουν θέσει νέο ρεκόρ απύθμενου βάθους και αισχρής εκμετάλλευσης ενός πολυαγαπημένου franchise. Όταν, λοιπόν, η Capcom, ανακοίνωσε πως το remake του Resident Evil 2 ήταν σε παραγωγή, τα καμπανάκια κινδύνου άναψαν -άθελά μας- και πάλι μέσα στο mancave υπόγειο εργαστήριο της Umbrella.
Ναι, υπήρχε ενθουσιασμός, γιατί τo RΕ2 είναι για πολλούς το καλύτερο παιχνίδι της σειράς, αλλά βρισκόμασταν λίγα χρόνια μετά την τραγική κυκλοφορία του Resident Evil 6, όπου για πολλούς η σειρά έπιασε πάτο, και λίγο μετά την κυκλοφορία του φρεσκότατoυ Resident Evil 7, που αναπτέρωσε τις ελπίδες μας. Ήταν μια στιγμή που είχε χαθεί κάθε ελπίδα για ανάσταση της σειράς και με πολλούς παίκτες να φοβούνται ένα remake που θα θύμιζε περισσότερο action adventure αντί survival horror ή / και μια γρήγορη αρπαχτή από την πλευρά της Capcom, που εκείνα τα χρόνια περνούσε μάλλον την πιο πτωτική περίοδο στην ιστορία της. Με το RE7 όμως να κάνει ένα σημαντικότατο βήμα ανανέωσης για τη σειρά, αν όχι σε μηχανισμούς τότε σίγουρα σε ατμόσφαιρα και πνεύμα, οι ελπίδες για το remake του Resident Evil 2 άρχισαν και πάλι να φουντώνουν, μέχρι που φτάσαμε επιτέλους στο 2019 και την επικείμενη κυκλοφορία του.
Άξιζε όμως η αναμονή αυτή; Ε, ναι λοιπόν, άξιζε. Το Resident Evil 2 Remake είναι μάλλον το Resident Evil που όλοι ονειρευόνταν εδώ και χρόνια, μιας και κατάφερε να αντλήσει όλα τα θετικά στοιχεία που έδωσε ως τώρα η σειρά. Απλότητα και ατμόσφαιρα των πρώτων βημάτων του franchise, και 3rd person κάμερα και στιβαρό χειρισμό από τα μεταγενέστερα, συνδυαζόμενα με σεναριακή ωριμότητα πλαισιωμένη από ποιοτικούς ηθοποιούς. Ας τα δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία του παιχνιδιού, αυτή πραγματεύεται ένα κοινότυπο b-movie σενάριο, όπου ένας zombie virus έχει ελευθερωθεί στον πληθυσμό από μια κακή εταιρεία, και τον παίκτη να προσπαθεί να μείνει ζωντανός και να καταφέρει να βρει τρόπο να ξεφύγει.
Η “μαγκιά” του παιχνιδιού από παλιά ήταν ότι σου δίνει εξ αρχής τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες (Leon και Claire), αλλάζοντας σημαντικά την ιστορία που θα δεις, αλλά και το gameplay του τίτλου, μιας και οι ιστορίες υποτίθεται ότι τρέχουν παράλληλα, δίνοντάς σου την ευκαιρία να ξαναπαίξεις το παιχνίδι με το δεύτερο χαρακτήρα και να δεις αρκετές διαφορετικές περιοχές, εξελίξεις, χαρακτήρες κ.λπ. Η κοινοτυπία της γενικής ιστορίας σε άλλα παιχνίδια θα ήταν σημαντικό μειονέκτημα, αλλά όταν ο στόχος σου είναι η pulp λογοτεχνία των 70s, τότε η απλότητα είναι βασικό συστατικό για το στήσιμο του κόσμου σου και σε βοηθάει να αποφύγεις τις υπερβολικές, κωμικοτραγικές καταστάσεις που είδαμε παρακάτω στη σειρά, αλλά και το να περιοριστείς σε έναν απλούστερο, σκοτεινό και τρομακτικό κόσμο. Σε αυτό βοηθάει σίγουρα και το εξαιρετικό ρετουσάρισμα όλων των χαρακτήρων, οι οποίοι έχουν αφήσει την cringe αισθητική που είχε η σειρά μέχρι και το RE6, πατώντας στη ρεαλιστική απεικόνιση του RE7, με εξαιρετικά αποτελέσματα που απογειώνουν τη σειρά και τους χαρακτήρες.
Για τους παλιούς φίλους της σειράς να τονίσουμε πως το remake πατάει πλήρως σε όλα τα βασικά σεναριακά σημεία του original παιχνιδιού, αλλά στο ενδιάμεσο έχουν προστεθεί εχθροί, γρίφοι και περιοχές έτσι ώστε να αυξηθεί ικανοποιητικά η έκταση και διάρκειά του (το πρώτο playthrough, σε normal επίπεδο δυσκολίας, θα χρειαστεί περίπου 8-9 ώρες για να ολοκληρωθεί). Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι -σε αντίθεση με τις φήμες- το παιχνίδι περιέχει και τα path A & B του κάθε χαρακτήρα (καθώς και τους έξτρα χαρακτήρες Hunk και Tofu), προσφέρει στο RE2 όχι μόνο “τίμιο” replayability, αλλά το κάνει ακόμα πλουσιότερο και ενδιαφέρον.
Και γιατί όχι, άλλωστε, όταν δεν θα θέλει κανείς να αφήσει την υποδειγματικά επιβλητική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, η οποία ξεκάθαρα δείχνει τις επιρροές της από το RE7; Αφήνοντας τα πιο “jump scare” μονοπάτια των παλαιών τίτλων, αλλά και τα βουνά μεταλλαγμένης σάρκας και εκατοντάδων αντιπάλων των πιο πρόσφατων παιχνιδιών, το RE2 γίνεται πιο προσγειωμένο από ποτέ. H Capcom, διοχετεύοντας το πνεύμα του 7, παρουσιάζει έναν τίτλο όπως φανταζόμασταν πάντα ότι θα μπορούσε να είναι ένα survival horror. Βέβαια, αυτό γίνεται δυνατό μονάχα χάρη στην εξαιρετικά καλή δουλειά που έχει γίνει στον τεχνικό τομέα. Δημιουργημένο με την RE Engine του RE7, το RE2 Remake δείχνει να έχει κάνει αρκετά βήματα μπροστά σε μια ήδη εντυπωσιακή μηχανή γραφικών.
Πέρα από μια εξαιρετικά ρεαλιστική παρουσίαση όλων των περιβαλλόντων χώρων, η Capcom παρέδωσε έναν πανέμορφα σχεδιασμένο κόσμο, με υποδειγματικές σκιάσεις και φωτισμούς, όπου ο χαρακτήρας σας νιώθει μόνιμα ευάλωτος και μόνος, όχι γιατί η κάμερα δε σας βοηθάει να δείτε καλά, αλλά γιατί το παιχνίδι απογειώνεται κυριολεκτικά στους τομείς του φωτισμού, των σκιάσεων αλλά και της κλεισούρας μέσω των particle effects. Παρέα με ένα ποιοτικότατο animation και σχεδιασμό 3D models υψηλής ποιότητας (δεν έχετε ξαναδεί τόσο καλοσχεδιασμένα zombies), που ακόμα και στο απλό PS4 και σε κοντινή απόσταση δείχνουν άψογα, κάνουν την περιπλάνηση του παίκτη να φαντάζει σαν βόλτα μέσα από ταινία, τρέχοντας μάλιστα απροβλημάτιστα, δίχως κάποιο glitch, tearing ή εμφανές frame drop.
Βέβαια, οι περιορισμοί της τεχνολογίας από το RE7 παραμένουν (μηδαμινή σχεδόν καταστροφή του περιβάλλοντος κατά τη διάρκεια μιας μάχης), αλλά αν δε το είχαμε σκεφτεί για τις ανάγκες του review, μάλλον δε θα το είχαμε προσέξει. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο gore του τίτλου, που πρέπει να προειδοποιήσουμε πως είναι για γερά στομάχια! Η υψηλή ποιότητα παραγωγής φαίνεται και στον ηχητικό τομέα. Όλα τα μουσικά themes του πρωτότυπου τίτλου επιστρέφουν με πολύ πλουσιότερη σύνθεση και θα ικανοποιήσουν τον κάθε φαν, ενώ το νέο voice acting αποτελεί σίγουρα τεράστια βελτίωση στο (τραγικό σχεδόν) πρωτότυπο. Η ουσία, όμως, κρύβεται πίσω από το σχεδιασμό των περιβαλλοντικών ήχων, που και εκεί η Capcom έχει παραδώσει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα. Προτείνουμε να παίξετε είτε με surround σύστημα είτε με ακουστικά για να διαπιστώσετε πόσο πολύ αλλάζει ο κόσμος του RE αλλά και πόσο πολύ θα βασίζεστε και εσείς στην κατεύθυνση του ήχου έτσι ώστε να ετοιμαστείτε για έναν επικείμενο κίνδυνο.
Πάντως, αν η ατμόσφαιρα και ο σχεδιασμός είναι η μισή χαρά πίσω από ένα τέτοιο παιχνίδι, η άλλη μισή σίγουρα κρύβεται πίσω από το gameplay και τους νευραλγικούς μηχανισμούς διασκέδασης του παίκτη. Εδώ πρέπει και πάλι να πούμε μπράβο στην Capcom, που δεν άκουσε τις γκρίνιες για ένα remake στα πρότυπα του Resident Evil remake, αλλά χάραξε και πάλι το δικό της δρόμο, αφήνοντας στην άκρη τα αναχρονιστικά πλέον tank controls και τις στατικές κάμερες του παρελθόντος. Το τελικό αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι μεν κοντά στην over the shoulder action κάμερα που έκανε γνωστό το Resident Evil 4, αλλά ορθότατα αποφεύγει την παγίδα της υπερβολικής δράσης που είχαν εκείνα τα παιχνίδια, περιορίζοντας τους εχθρούς στους πολύ βασικούς της σειράς, αλλά και το gameplay σε σαφέστατα πιο αργούς ρυθμούς και με λιγότερους, μικρότερους εχθρούς.
Μπορείτε λοιπόν να περπατάτε και να στοχεύετε, αλλά ο σταυρός στόχευσης εστιάζει καλά μόνο αν σταθείτε, αλλιώς θα χρειαστείτε αρκετές παραπάνω σφαίρες για να ρίξετε έναν αντίπαλο και οι σφαίρες είναι πολυτιμότατες σε ένα τέτοιο παιχνίδι! Και φυσικά, όπως σε όλα τα παλιά RE, έτσι και εδώ, συχνά η καλύτερη λύση είναι να αποφεύγετε τους αντιπάλους για να κάνετε οικονομία στα πυρομαχικά σας για τις πραγματικά δύσκολες στιγμές, τους στενούς διαδρόμους και τα γαμψά νυχάκια του Tyrant! Να πούμε εδώ πως το παιχνίδι, έχοντας μεγαλώσει αρκετά στον όγκο των περιοχών, έχει μεγαλώσει κάπως και στον αριθμό εχθρών, οπότε θέλει αρκετή προσοχή όταν μπαίνετε σε νέα περιοχή αλλά και όταν ξαναγυρνάτε σε κάποια παλιότερη, καθώς τα zombies ξανασηκώνονται συχνά ενώ πολλοί εχθροί τριγυρνούν ή θα κάνουν την εμφάνισή τους μόλις ξεκλειδώσετε συγκεκριμένες περιοχές και πόρτες (μέσω κλασικών αλλά και νέων ή τροποποιημένων puzzles).
Αν θα έπρεπε να προσάψουμε ένα μειονέκτημα στον τίτλο, αυτό θα λέγαμε πως έχει να κάνει μάλλον με το σχεδιασμό του φακού που κουβαλάει ο χαρακτήρας μας σε σκοτεινές περιοχές. Είναι ένα κλασικό πρόβλημα των παιχνιδιών που χρησιμοποιούν φακό μέσα σε κλειστούς σκοτεινούς χώρους. Έτσι και εδώ, η δέσμη συμπεριφέρεται ολίγον τι σαν συμπυκνωμένο laser, με σχεδόν καθόλου αντανάκλαση στο χώρο. Έτσι, μπορεί εσείς να φωτίζετε στο πάτωμα ένα χιλιοστό από τα πόδια του εχθρού, αλλά για κάποιο λόγο απλά δεν τον βλέπετε. Εξίσου αστείο είναι όταν φτάνεις σε κάποιον τοίχο/ εμπόδιο και προσπαθείς να προσανατολιστείς, και ο φακός συμπεριφέρεται σα να είναι δεμένος με κλωστή από το ταβάνι, μην αφήνοντάς σας να στοχεύσετε καλά χωρίς να αφήσετε μεγαλύτερη απόσταση. Πρόκεται για ένα κλασικό πρόβλημα αυτού του μηχανισμού στα videogames και το μοναδικό ψεγάδι σε μια, κατά τα άλλα, στιβαρή εμπειρία, αλλά έπρεπε να ειπωθεί για τα τυπικά.
Στα της δυσκολίας τώρα, το Resident Evil 2 δίνει εξ αρχής τρία επίπεδα δυσκολίας (easy, normal, hardcore), με το τελευταίο να είναι αυτό που επαναφέρει τη δυσκολία πιο κοντά στα πρωτότυπα επίπεδα, αλλά και αφαιρώντας ταυτόχρονα τα checkpoint saves και επιτρέποντας να σώζεις μόνο σε γραφομηχανές και μόνο αν έχεις στην κατοχή σου μελανοταινίες -όπως στις παλιές καλές (ή κακές, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς) μέρες. Τέλος, να πούμε πως η Capcom ορθότατα προσφέρει πολύ μεγάλη παραμετροποίηση στα menus, αφήνοντας τον παίκτη να φέρει το gameplay, τον ήχο και την εικόνα στα δικά του μέτρα και σταθμά.
Ποια είναι λοιπόν η τελική ετυμηγορία για αυτό το remake του Resident Evil 2; Κατά τη δική μας άποψη, πρόκειται ίσως για την καλύτερη στιγμή αυτής της πολυαγαπημένης σειράς, που δείχνει σαν να είναι το αποτέλεσμα των πειραματισμών 20+ ετών, όπου οι άνθρωποι της Capcom επιτέλους ανακάλυψαν το φάρμακο που σώζει το survival horror genre. Ένα ισχυρό κράμα φτιαγμένο από oldschool ταυτότητα και απλότητα, ένα πιο ρεαλιστικό και συγκρατημένο gameplay και έναν ποιοτικά σχεδιασμένο κόσμο, εμπλουτισμένο με ρεαλιστική ατμόσφαιρα και γραφή.
Ένα παιχνίδι που δείχνει να πήρε όλα τα καλά στοιχεία διαφορετικών στιγμών της σειράς και κατάφερε, με “μαγικό” τρόπο, να τα ενώσει, παραδίδοντας μια survival horror εμπειρία που απλά δε πρέπει να χάσετε. Ο πήχης, πλέον, έχει ανέβει πάρα πολύ ψηλά, και η Capcom -αλλά και η κάθε άλλη εταιρεία- θα έχει μπροστά της ένα πολύ δύσκολο έργο για να ξεπεράσει το αποτέλεσμα που βλέπουμε σήμερα. Δεν πειράζει, να’ ναι καλά τα διάφορα paths!
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
