Η “λαίλαπα” των roguelikes (όπως είναι και το Dreamscaper που εξετάζουμε σε αυτό το κείμενο) δίνει πλέον την εντύπωση ότι κάθε δεύτερο indie που κυκλοφορεί, ανήκει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε αυτήν την κατηγορία. Δεν θα ξαναπούμε το πόσο δύσκολο είναι αυτό το είδος να δώσει μια πραγματικά αξιόλογη εμπειρία, γιατί απλά θα κουράσουμε. Θα αναφέρουμε, απλά, ότι σαν σχεδιαστική φιλοσοφία το είδος είναι τόσο εκκεντρικό, που μάλλον χρειάζεται ένα καλύτερο ξεσκαρτάρισμα -σε σχέση με άλλα είδη- ώστε να βρούμε κάτι που πραγματικά να αξίζει την επένδυση του χρόνου μας στις αέναες λούπες.
Το Dreamscaper, παρόλο που δεν ταράζει τα νερά, καταφέρνει μόλις να ξεπεράσει το σωρό των roguelikes, αποτελώντας τελικά μία πρόταση από φαν του είδους για τους φαν του είδους. Εκεί που επιχειρεί να προσφέρει το κάτι διαφορετικό, είναι στο σεναριακό ντύσιμο, αλλά δεν πετυχαίνει τον στόχο του κατά την ανάγνωσή μας.
Το Dreamscaper μάς μεταφέρει στον σύγχρονο κόσμο, όπου παίρνουμε τον έλεγχο της Cassidy, μία εσωστρεφούς νεαρής κοπέλας, που μόλις έχει μετακομίσει στην πόλη. Η ζωή εδώ είναι δύσκολη για την ίδια, ερχόμενη σε ένα περιβάλλον δίχως φίλους, με την ενσωμάτωσή της στο αστικό περιβάλλον να δυσχεραίνεται ακόμα περισσότερο από το παρελθόν της, όπου η ταραχώδης σχέση των γονιών της είχε αντίκτυπο στον χαρακτήρα της.
Εδώ έρχεται και η βασική ιδέα πίσω από τον λόγο που θα έρθουμε αντιμέτωποι με διάφορα τέρατα, τα οποία ουσιαστικά αποτελούν εκφάνσεις των φόβων, ανασφαλειών και άλλων ψυχολογικών θεμάτων που κουβαλάει από τη ζωή της. Η δράση ακολουθεί ένα μοτίβο παραπλήσιο με αυτό των Persona (αν και σε καμία περίπτωση στο ίδιο βάθος), χωρίζοντας την πορεία της Cassidy σε δύο σκέλη, όπου στη μία πλευρά υπάρχει ο πραγματικός κόσμος και στην άλλη αυτός των ονείρων της, στον οποίο λαμβάνει χώρα η δράση.
Δεν υπάρχει κάποια υπερφυσική σεναριακή εξέλιξη που να δένει αυτούς τους δύο κόσμους, δημιουργώντας τελικά ένα σχετικά αδύναμο δεσμό μεταξύ αυτών των δύο περιβαλλόντων -τουλάχιστον όσον αφορά στο θέμα της ιστορίας. Οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να επιστρέψουμε στο διαμέρισμα της Cassidy, να τη βάλουμε στο κρεβάτι για να κοιμηθεί ώστε να ξεκινήσει άλλη μία προσπάθεια προς τη νίκη μας επί των έξι, συνολικά, bosses.
Οι περιοχές των ονείρων είναι σχεδιασμένες βάσει των αναμνήσεων της Cassidy, όπως περιβάλλοντα στην εξοχή από τη μικρή της ηλικία, ενώ επίσης θα βρεθούμε και σε πιο αλληγορικές περιοχές, όπως στην περίπτωση ηφαιστειογενών επιπέδων που παραπέμπουν σε πιο δύσκολες περιόδους της ζωής της.
Τα bosses με τη σειρά τους έχουν τη βάση τους επάνω στους φόβους και τα δραματικά συναισθήματα της ηρωίδας, με ονόματα όπως Φόβος, Απομόνωση και Αποστροφή μεταξύ άλλων. Ο πραγματικός κόσμος, από την άλλη, πρακτικά μάς επιτρέπει να ξεκλειδώνουμε πλήθος από διάφορες μόνιμες αναβαθμίσεις, ανάλογα με τους πόρους που έχουμε συλλέξει κατά τις εξορμήσεις μας στα όνειρα.
Η αλήθεια είναι ότι, εμείς τουλάχιστον, δεν μπορέσαμε να κατανοήσουμε πώς γίνεται η Cassidy να ενδυναμώνει την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα της μέσω της καταπολέμησης των μεταφορικών της δαιμόνων κατά τη διάρκεια του ύπνου της. Προκύπτει έτσι ένα χάσμα όσον αφορά στη μέθοδο με την οποία καταφέρνει σταδιακά να ξεπερνάει τα διάφορα εσωτερικά της προβλήματα ώστε να καταφέρει να εξοικειωθεί και να ενσωματωθεί στη νέα, αστική ζωή της.
Στον πραγματικό κόσμο η Cassidy έρχεται σε επαφή με επτά NPCs, που βρίσκονται σε διάφορα μαγαζιά της πόλης (μπαρ, βιβλιοπωλείο, δισκοπωλείο κ.λπ.), με τους οποίους μπορούμε σταδιακά να χτίσουμε τη σχέση τους με την Cassidy, κάνοντάς τους δώρα και ξεκλειδώνοντας παράλληλα μόνιμα buffs.
Οι συζητήσεις που προκύπτουν κάθε φορά που προχωράμε τις σχέσεις με αυτούς του ανθρώπους, επιχειρούν να μεταφέρουν διάφορες πτυχές των προσωπικοτήτων τους (καθώς και της Cassidy). Οι περισσότερες από τις ιστορίες προσπαθούν να αναδείξουν απλά, καθημερινά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, αλλά δεν καταφέρνουν να εμβαθύνουν ιδιαίτερα, κάτι στο οποίο δεν βοηθάει και η πλήρης απουσία φωνών, που ζημιώνει την αίσθηση των διαλόγων.
Εκεί που τα πάει καλύτερα το Dreamscaper είναι στον κόσμο των ονείρων, όπου βρίσκεται και η ουσία της περιπέτειας. Ως είθισται με τα roguelikes, όποτε χάνουμε επιστρέφουμε αυστηρά στην αρχή του κόσμου, με τη διαφορά όμως ότι όλα τα αντικείμενα εμφανίζονται τυχαία, κάτι που ισχύει και για τη διαρρύθμιση των επιπέδων και των εχθρών.
Πάντα η χαρακτήρας μας έχει στα χέρια της ένα melee όπλο και ένα όπλο που βάλλει από απόσταση, ενώ επίσης έχουμε δύο διαφορετικές μαγείες, ποικιλία από ασπίδες αλλά και εναλλακτικές κινήσεις για αποφυγές. Όλα αυτά τα επιμέρους τμήματα του εξοπλισμού περιέχουν δεκάδες παραλλαγές, οδηγώντας έτσι σε μία χορταστική ποικιλία διαφορετικών συνδυασμών, που εμπλουτίζεται σημαντικά μέσα από αναβαθμισμένες εκδοχές τους που μπορούμε να εντοπίσουμε όσο προχωράμε στα dungeons.
Καλοδεχούμενη είναι και η ύπαρξη critical combos, που τα πετυχαίνουμε όποτε πατάμε το κουμπί της επόμενης επίθεσης την κατάλληλη στιγμή, απαιτώντας έτσι να είμαστε επικεντρωμένοι πλήρως στα χτυπήματα και να μην καταφεύγουμε απλά σε τακτική button mashing. Οι συνδυασμοί μεταξύ όλων των ειδών των επιθέσεων, αλλά και αμυντικών κινήσεων, οδηγεί τελικά σε ένα σύστημα μάχης που έχει το απαιτούμενο βάθος για το είδος, διατηρώντας παράλληλα τον χειρισμό σε απλά μονοπάτια.
Η τυχαία διαρρύθμιση των επιπέδων βρίσκεται με τη σειρά της σε καλά επίπεδα, καθώς υπάρχει μία ποικιλία διαφορετικών “δωματίων” και θησαυρών ή ειδικών προκλήσεων που αυτά ενδέχεται να περιέχουν. Γενικά, ισχύει και εδώ ο κανόνας των roguelikes που θέλει κάποια runs να ενδυναμώνουν περισσότερο τον χαρακτήρα μας σε σχέση με άλλα, εντούτοις, η κατάσταση είναι αρκετά ισορροπημένη ώστε ποτέ να μην καταλήγουμε με έναν πραγματικά αδύναμο χαρακτήρα λόγω ατυχίας που θα μπορούσε να προκύψει από το θέμα του randomization.
Τα bosses είναι καλοσχεδιασμένα, με ποικιλία από κινήσεις, που απαιτούν καλά αντανακλαστικά και σωστό διάβασμα των animations. Η αλήθεια είναι ότι σε αλλεπάλληλες προσπάθειες -όταν έχετε μάθει πλέον καλά τις κινήσεις τους- η αντιμετώπιση των bosses γίνεται ρουτίνα, όμως, το Dreamscaper παρέχει τη δυνατότητα απλά να προσπεράσετε το εκάστοτε boss προκειμένου να μεταβείτε απευθείας στο επόμενο dungeon.
Η κυρίως πρόκληση, άλλωστε, έρχεται πρωτίστως από τους απλούς εχθρούς. Η ποικιλία αυτών των εχθρών δεν θα λέγαμε ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλη ενώ και ο σχεδιασμός τους είναι αρκετά αδιάφορος. Από τη άλλη πλευρά όμως, οι συνδυασμοί και οι αριθμοί με τους οποίους εμφανίζονται σε κάθε δωμάτιο οδηγεί σε έντονες και συχνά απαιτητικές μάχες. Σε συνδυασμό με τους διάφορους περιβαλλοντικούς κινδύνους καταφέρνουν να διατηρούν σε υψηλό επίπεδο την πρόκληση -πάντα σε δίκαιο βαθμό- ανεξαρτήτως του πόσο έχετε εξοικειωθεί με τους τρόπους επιθέσεών τους.
Την εμπειρία “ντύνει” κατάλληλα ο εικαστικός τομέας, απεικονίζοντας αναγνωρίσιμα σύγχρονα περιβάλλοντα που περιέχουν διάφορα φανταστικά στοιχεία ώστε να δίνεται επιτυχώς η αίσθηση ότι βρισκόμαστε εντός κάποιου ονείρου (ή εφιάλτη, λαμβάνοντας υπόψη ότι πολεμάμε απόκοσμα τέρατα). Επιπλέον, η σχεδόν στατική, ισομετρική κάμερα -σε συνδυασμό με τις μεμονωμένες αρένες- δημιουργεί την αίσθηση ότι περιφερόμαστε μεταξύ διοραμάτων, σχηματίζοντας μία όμορφη εικόνα.
Ο ευχάριστος οπτικός τομέας και το πλούσιο περιεχόμενο του εξοπλισμού αλλά και των αρένων τελικά είναι αυτά τα στοιχεία που επιτρέπουν στο Dreamscaper να προσφέρει μία ενδιαφέρουσα roguelike εμπειρία. Η θεματική του μπορεί να σκοντάφτει και να μην πείθει πλήρως για τον λόγο για τον οποίο πολεμάμε αυτά τα τέρατα, αλλά αυτό είναι ένα κομμάτι που δεν στέκεται ως ανυπέρβλητο εμπόδιο στην ενασχόλησή μας, καταφέρνοντας εν τέλει να μας πείσει να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στον κόσμο του.
Αναμφίβολα, δεν έρχεται να φέρει κάτι πραγματικά ρηξικέλευθο αλλά και ούτε να σταθεί δίπλα στα Hades και Curse of the Dead Gods (τα καλύτερα indie roguelike δείγματα των τελευταίων μηνών), εντούτοις, είναι ένας από αυτούς τους τίτλους που θα καταφέρει να σβήσει για λίγο τη δίψα των φαν του είδους.
Το Dreamscaper κυκλοφορεί από τις 5/8/21 για PC, ενώ αναμένεται και μια έκδοσή του για το Switch. Το review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την Afterburner Studios.
