Ο κύκλος της σειράς Xenoblade Chronicles (που κλείνει με το Xenoblade Chronicles 3) άνοιξε λίγο περισσότερο από μια δεκαετία νωρίτερα, με έναν τρόπο παράξενο, μάλλον άτσαλο και (για κάποιους) αδικαιολόγητο. Επρόκειτο για μια περίοδο όπου οι φωνές από τις διάφορες Κασσάνδρες της βιομηχανίας εκτόξευαν δριμύτατους λιβέλους για τη θέση των ιαπωνικών τίτλων στην δυτική αγορά. Ποια ήταν η θέση τους, όταν αξιολογότατα RPGs κυκλοφορούσαν από δυτικά στούντιο, ενώ η παραγωγή JRPGs έδειχνε, την ίδια περίοδο, να έχει βαλτώσει; Οι εποχές της δόξας ιαπωνικών τίτλων που ανέδειξαν ιστορικές σειρές φαινόταν να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και αυτοί που ορίζουν τις τύχες της βιομηχανίες είχαν βγάλει τα δικά τους συμπεράσματα και λάβει τις δικές τους αποφάσεις. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που υπήρχε ένας κάποιος δισταγμός στην έλευση του πρώτου Xenoblade Chronicles για μια κονσόλα που επρόκειτο σύντομα να κλείσει τον κύκλο της.
Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που κάποιοι απόρησαν με τις ολοένα και αυξανόμενες φωνές που στήριξαν και απαίτησαν την υλοποίηση του Operation Rainfall, τμήμα του οποίου υπήρξε και το πρώτο Xenoblade Chronicles. Έτσι, σε μια στιγμή γρήγορων αποφάσεων, ο τίτλος που αφορούσε στην ιστορία του Shulk κυκλοφόρησε επί ευρωπαϊκού εδάφους, ανοίγοντας διστακτικά το δρόμο της σειράς στις δυτικές αγορές.
Η συνέχεια γνωστή. Ένα port του Xenoblade Chronicles στο New Nintendo 3DS, δίνοντας στους κατόχους της αναθεωρημένης φορητής κονσόλας τη δυνατότητα να βιώσουν αυτήν την πρώτη περιπέτεια οπουδήποτε εκείνοι επιθυμούσαν. Ακολούθησε ένα spinoff/ spiritual successor, το Xenoblade Chronicles X, το οποίο ακόμα και σήμερα προσπαθούμε να βρούμε που και πως μπορούμε να τοποθετήσουμε στο (νέο) σύμπαν του Tetsuya Takahashi.
Συνέχεια είχε το Xenoblade Chronicles 2, το οποίο κατηγορήθηκε για πολλά, αλλά προσέφερε εξίσου πολλά και σημαντικά στο lore που είχε εμπνευστεί και οραματιστεί ο Takahashi-sama. Και φτάνουμε στο σήμερα, περίπου 11 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του Xenoblade Chronicles στην Ευρώπη, όπου αυτός ο κύκλος, επιτέλους κλείνει. Για τον γράφοντα, η σειρά Xenoblade Chronicles έχει αποκτήσει, πλέον, τη δική της θέση στο Xeno-σύμπαν και στέκεται επάξια δίπλα στα Gears και Saga. Σειρές, δηλαδή, από τις οποίες αντλεί ιδέες και έμπνευση, αλλά που σε κάθε περίπτωση κινείται παράλληλα με εκείνες, χωρίς να τέμνεται μαζί τους. Όπως και με τα προηγούμενα πονήματα της Monolithsoft, το Xenoblade Chronicles 3 ολοκληρώνει μια ιστορία και ετοιμάζεται να ιχνηλατήσει ένα νέο μέλλον, μια νέα σειρά. Βέβαια, το αν αυτός ο κύκλος κλείνει ικανοποιητικά για τον κάθε παίκτη εκεί έξω, αυτό είναι κάτι για το οποίο εμείς δεν μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα. Όπως συμβαίνει με όλα τα φινάλε, κάποιοι θα συμφωνήσουν και κάποιοι θα διαφωνήσουν. Όλοι, όμως, θα γευτούν αυτή τη γλυκόπικρη γεύση του τέλους και της προσμονής για το επόμενο, μεγάλο ταξίδι. Και αυτό δεν μπορεί και δεν θα το αρνηθεί κανείς για το Xenoblade Chronicles 3.
Ερχόμαστε, λοιπόν, στην αρχή του ταξιδιού μας, στον Aionios. Είναι ένας κόσμος τόσο γνώριμος, αλλά και τόσο πολύ διαφορετικός. Τα πάντα πάνω στον Aionios είναι πράγματα που έχουμε συναντήσει κάπου, κάπως, κάποτε…αλλά και πάλι δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε, ακόμα και να κατανοήσουμε το πώς και το γιατί υπάρχουν σε αυτή τη μορφή. Ο Aionios είναι ένας κόσμος καταραμένος, ένας κόσμος που το όνομά του είναι απόλυτα συνώνυμο με την πραγματικότητα που τον διακατέχει. Είναι ένας κόσμος σταθερός μέσα στο χρόνο και παγιωμένος σε έναν ατέρμονα κύκλο. Είναι ένας κόσμος όπου η κάθε ζωή είναι προκαθορισμένη – από τη στιγμή της δημιουργίας της και της έλευσής της στον κόσμο, μέχρι τη στιγμή που ο κύκλος της θα κλείσει.
Η τύχη και η μοίρα είναι έννοιες που επηρεάζουν μόνο το τέλος της ζωής. Και αυτό γιατί στον Aionios οι άνθρωποι και όλες οι υπόλοιπες φυλές που τον κατοικούν έρχονται να ζήσουν μόνο για δέκα χρόνια (δέκα περιόδους ή terms). Από την αρχή της ζωής τους μαθαίνουν ένα πράγμα: ότι ανήκουν σε ένα από τα δύο κραταιά έθνη (Keves και Agnus) και πως ο σκοπός της ύπαρξής τους είναι να πολεμούν τους αντιπάλους τους και να φέρνουν δόξα στην πατρίδα τους. Αυτοί που θα καταφέρουν να επιζήσουν μέσα στη δεκαετία, αναμένεται να λάβουν την υψηλότερη τιμή προσφοράς προς το έθνος τους, συμμετέχοντας σε μια τελετή που ονειρεύονται από τη μικρή τους ηλικία. Σε αυτήν την τελετή της Επιστροφής (Homecoming) στέκονται μπροστά στους ομοεθνείς και τη βασίλισσά τους, για να ολοκληρωθεί με ειρήνη και γαλήνη ο κύκλος της ζωής τους, δίνοντας χώρο στη νέα γενιά πολεμιστών. Για τους δύστυχους που πέφτουν στο πεδίο της μάχης, μια ειδική ομάδα στρατιωτών, γνωστή και ως Off-seers, αναλαμβάνουν να μεταφέρουν εκείνοι τα απομεινάρια της ζωτικής ενέργειας των πεσόντων στον τελικό τόπο ανάπαυσής τους, για να κλείσει έντιμα ο κύκλος τους.
Μέσα σε αυτή τη μακα(β)ριότητα του νόμου της σιγουριάς που διέπει τη ζωή στον Aionios, έξι πολεμιστές που εκπροσωπούν και τα δύο έθνη, θα βρεθούν αντιμέτωποι, έτοιμοι να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους απέναντι στο λαό τους. Όμως, η μοίρα τελικά αποφασίζει να ενεργήσει διαφορετικά για εκείνους, αλλάζοντας δραστικά τον τρόπο θεώρησης των πραγμάτων, της ιστορίας τους, ακόμα και της ίδιας της ζωής.
Κάπως έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι που φαντάζει ανέλπιδο, άσκοπο και καταδικασμένο από την αρχή. Η αλήθεια που καλούνται να μάθουν και να αποκαλύψουν αυτοί οι έξι χαρακτήρες έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με το status quo του Aionios. Αυτοί οι έξι προσπαθούν να ανακαλύψουν κάτι που δεν υφίσταται, κάτι που δεν υπάρχει. Η αλήθεια που αναζητούν δεν έχει θέση σε αυτόν τον κόσμο – δεν μπορεί να έχει θέση σε αυτόν τον κόσμο. Όλα όσα έχουν μάθει και διδαχθεί από τις δύο βασίλισσες του Keves και του Agnus, όπως και από τους πιστούς υπηρέτες τους, τους Πρόξενους (Consuls), δεν μπορούν να αιτιολογήσουν αυτό που αναζητούν αυτοί οι έξι: ο Noah, o Lanz και η Eunie από τον Keves, και η Mia, η Sena και ο Taion από τον Agnus. Σε αυτούς τους έξι, όμως, έχει ήδη αποκαλυφθεί μια πραγματικότητα που δεν γνώριζαν – η δύναμη του Ouroboros. Μια δύναμη που ενώνει, μια δύναμη που οδηγεί στην απόλυτη ταύτιση και κατανόηση, μια αξεπέραστη δύναμη συνεργασίας, φιλίας, πίστης…ακόμα και αγάπης. Μια δύναμη που ωθεί τους χαρακτήρες να συνεχίσουν το ταξίδι τους και πείθει τους παίκτες να συνεχίσουν να ακολουθούν τα βήματά τους.
Και ακριβώς εδώ έρχεται το μεγάλο στοίχημα για τη Monolithsoft – το πώς, δηλαδή, θα μπορέσει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των παικτών. Αυτοί που έρχονται από τα δύο αριθμημένα παιχνίδια της σειράς, και γνωρίζουν το πώς ολοκληρώνεται η ιστορία στο δεύτερο, περιμένουν να δουν πως αντικατοπτρίζεται το τέλος αυτών των δύο τίτλων στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς, έναν τίτλο που οι δημιουργοί του υποσχέθηκαν πως ολοκληρώνει την ιστορία. Αυτό, όμως, δεν είναι εμφανές από την αρχή. Για την ακρίβεια, θα περάσει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ωρών όπου οι παίκτες θα συνειδητοποιήσουν με βεβαιότητα πως πρόκειται για ένα εντελώς νέο κεφάλαιο, σε έναν άλλο κόσμο.
Οι παίκτες θα ακολουθήσουν τους χαρακτήρες από τη μία τοποθεσία στην άλλη, από τη μια αποικία στην άλλη, γνωρίζοντας νέους χαρακτήρες και μαθαίνοντας νέα στοιχεία για τον Aionios, καταλήγοντας εν τέλει σε αυτήν την αίσθηση πως πρόκειται για κάτι διαφορετικό, εντελώς αποκομμένο από όσα είχαν ήδη γνωρίσει. Αν περιμένουν να δουν τον Shulk και το Monado, κάνουν λάθος. Αν περιμένουν να μάθουν κάτι για τις περιπέτειες της Pyra και της Mythra μετά το τέλος του Xenoblade Chronicles 2, θα απογοητευτούν. Ενδεχομένως και να κουραστούν από όλα όσα θα βλέπουν και θα μαθαίνουν. Κάπου εκεί, όμως, συμβαίνει αυτό το αφηγηματικό συμβάν, έπειτα από το οποίο τα γεγονότα και οι χαρακτήρες αρχίζουν να συνδέονται πραγματικά μεταξύ τους.
Και όσο προχωράει η πλοκή του παιχνιδιού στη συνέχεια, οι παίκτες θα μπορούν να κάνουν τη δική τους σύνδεση, να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα και να καταλάβουν τι ακριβώς θέλει να τους πει ο Takahashi μέσα από αυτήν την ιστορία. Μέχρι τη στιγμή, φυσικά, που θα φτάσουν στο φινάλε του τίτλου και θα αρχίσουν να κυλούν τα credits στην οθόνη. Εκεί θα έχουν βρει τις απαντήσεις που ψάχνουν, αλλά ο τρόπος που δίνονται αυτές οι απαντήσεις ενδεχομένως να τροφοδοτήσει αρκετά σχόλια αποδοχής, αλλά και αποδοκιμασίας. Ειλικρινά, ωστόσο, ποιο φινάλε καταφέρνει ποτέ να βρει σύμφωνους τους πάντες;
Ωστόσο, το φινάλε δεν είναι το ζητούμενο. Η ιστορία του Xenoblade Chronicles 3 είναι μια ιστορία πολύ διαφορετική από τη χαρωπή αναζήτηση του Χαμένου Παραδείσου του Xenoblade Chronicles 2, ή του αγώνα για την κοσμική και θεοκρατική ανεξαρτησία του πρώτου παιχνιδιού. Η ιστορία του Xenoblade Chronicles 3 είναι αρκετά θλιβερή, με πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Είναι μια ιστορία που οδηγεί τους παίκτες και τους χαρακτήρες μέσα από ένα έντονο ταξίδι ενάντια στο χρόνο και στο θάνατο. Είναι μια ιστορία που θα προβληματίσει και θα ξαφνιάσει, άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε δυσάρεστα. Είναι μια ιστορία που εξιστορείται μέσα από την οπτική γωνία έξι χαρακτήρων, πιο ώριμων και συνειδητοποιημένων από κάθε άλλο παιχνίδι της σειράς.
Οι κλισέ, anime λογικής και νοοτροπίας χαρακτήρες δεν υπάρχουν πια. Κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του παρελθόν, τη δική του πίστη και τις δικές του πεποιθήσεις. Οι περισσότεροι θα παλέψουν με όσα θεωρούν σωστά και λάθος, ακόμα και με τα ίδια τους τα συναισθήματα και την αίσθηση της λογικής τους. Αν υπάρχει μερίδα παικτών που θεωρεί τους χαρακτήρες του πρώτου Xenoblade Chronicles ως σωστά ανεπτυγμένους και ώριμους, πολύ πιθανότατα θα αναθεωρήσει με τους ήρωες του Xenoblade Chronicles 3. Κυρίως, όμως, η ιστορία του Xenoblade Chronicles 3 είναι ένα ταξίδι που έρχεται να εξυμνήσει την ανθρώπινη φύση και τα θετικά χαρακτηριστικά της. Οι πρωταγωνιστές του τίτλου θα ανακαλύψουν και θα εντυπωσιαστούν με πράγματα που εμείς θεωρούμε τόσο δεδομένα, σε σημείο που τείνουμε να ξεχάσουμε.
Και όσο εκείνοι ανακαλύπτουν νέα δεδομένα και οδηγούνται σε ένα πρωτοφανές (για βιντεοπαιχνίδια) στάδιο ωρίμανσης, είναι σχεδόν βέβαιο πως οι παίκτες θα αναλογιστούν ενδόμυχα το θαύμα και το μεγαλείο της ζωής και θα εκτιμήσουν αυτό το μοναδικό δώρο εμπειριών που τους προσφέρεται σε καθημερινή βάση. Αυτή είναι η δύναμη, εν τέλει, του Xenoblade Chronicles 3 – η ικανότητα του να αισθάνεσαι, να ωριμάζεις, να βελτιώνεσαι. Το τρίπτυχο, δηλαδή, της ίδιας της ζωής. Παρά τα εγκώμια που θα θέλαμε να συνεχίσουμε να πλέκουμε για το κομμάτι της ιστορίας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πλοκή δεν είναι παρά ένα κομμάτι του γενικού συνόλου. Τα παιχνίδια της σειράς Xenoblade Chronicles διακρίνονταν πάντοτε από το κομμάτι της εξερεύνησης ενός μεγάλου κόσμου, αλλά και του εκάστοτε μηχανισμού μάχης. Οι παίκτες που απόλαυσαν το κομμάτι της εξερεύνησης των δύο τιτάνων του πρώτου Xenoblade Chronicles, όπως και τους επιμέρους τιτάνες του Xenoblade Chronicles 2, δεν υπάρχει περίπτωση να απογοητευθούν από όλα όσα κρύβει ο Aionios.
Χωρισμένος σε εννέα διακριτές περιοχές, κάποιες εκτενείς σε μέγεθος και κάποιες λιγότερο μεγάλες, ο Aionios θα συνεχίσει να αποτελεί ένα μεγάλο αίνιγμα ακόμα και λίγο πριν τους τίτλους τέλους. Για την ακρίβεια, έχοντας ήδη ολοκληρώσει το παιχνίδι και έχοντας ξεκινήσει ένα νέο playthrough, ανακαλύψαμε με μεγάλη μας έκπληξη πως υπήρχαν ακόμα πράγματα που δεν είχαμε ανακαλύψει, γωνιές του κόσμου που δεν σκεφτήκαμε να εξερευνήσουμε την πρώτη φορά, νέα στοιχεία που σχετίζονται με το gameplay και που δεν έδωσαν το παραμικρό ψήγμα της ύπαρξής τους την πρώτη φορά παιχνιδιού.
Πρέπει να σημειώσουμε πως, οι παίκτες που επιθυμούν να επενδύσουν στο κομμάτι της εξερεύνησης, θα πρέπει να αφιερώσουν αρκετό χρόνο και να γυρίσουν σε προηγούμενες περιοχές ξανά και ξανά. Άλλωστε, καμία από τις περιοχές του Aionios δεν είναι εύκολα προσβάσιμη -στον ρυθμό τουλάχιστον που αυτό ίσχυε στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Βασικοί traversal μηχανισμοί ξεκλειδώνονται σταδιακά και ως κομμάτι της κεντρικής ιστορίας. Ορισμένα, δε, από τα main και side quests, θα «γυρίσουν» τους παίκτες ξανά πίσω σε προηγούμενες περιοχές, θυμίζοντάς τους πως υπάρχουν ανεξερεύνητα κομμάτια του κόσμου που τώρα πια μπορούν να προσεγγίσουν πιο εύκολα.
Η απεικονιστική αναπαράσταση του Aionios δεν απέχει ιδιαίτερα από ό,τι έχουμε δει σε παλαιότερα παιχνίδια της σειράς. Για μια ακόμα φορά έχουμε την ευκαιρία να χαζεύουμε τα ψηλά, χιονισμένα βουνά, τις ερημικές τοποθεσίες, τα ορυχεία ή τα δασωμένα περιβάλλοντα, καθώς προχωράμε μέσα στον χάρτη και κατευθείαν στο επόμενο, κεντρικό σημείο της ιστορίας. Στον Aionios, όμως, θα έχουμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε και μια νησιωτική έκταση, περιτριγυρισμένη από έναν μεγάλο ωκεανό, αλλά και να επισκεφθούμε την πρώτη -πραγματικά μεγάλη- πόλη του κόσμου, κάτι που δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε μέχρι στιγμής σε κάποιο από τα αριθμημένα παιχνίδια της σειράς. Το Xenoblade Chronicles 3 διαθέτει όντως τον μεγαλύτερο κόσμο του παιχνιδιού, όπως επίσης και τον πιο «δυναμικό» – για να μην πούμε, ζωντανό. Ο παίκτης δεν ξέρει τι μπορεί να συναντήσει στην επόμενη στροφή. Τα άγρια πλάσματα που πολεμάνε άλλα άγρια πλάσματα για να τα κατασπαράξουν, στρατιώτες που πολεμούν στρατιώτες του αντίπαλου έθνους, πλάσματα που «δημιουργούν» και απελευθερώνουν πολύτιμα και αξιοποιήσιμα υλικά και αντικείμενα είναι μερικά μόνο από τα on-screen γεγονότα που θα δει ο παίκτης να συμβαίνουν, καθώς εξερευνάει κάθε σπιθαμή του χάρτη.
Και το στοιχείο αυτό της εξερεύνησης έρχεται και «κουμπώνει» με απόλυτα φυσικό τρόπο με τον κεντρικό πυρήνα του gameplay. Σκοπός του παιχνιδιού είναι η απελευθέρωση των αποικιών του Keves και του Agnus από την επήρεια της εχθρικής δύναμης που καταδυναστεύει τους λαούς του παιχνιδιού και αρχίζει να αποκαλύπτεται από ένα σημείο και μετά μέσα στην ιστορία. Για να αποφύγουμε τα spoilers, δεν θα αναφερθούμε ούτε στο πώς αντιπροσωπεύεται αυτή η δύναμη μέσα στο παιχνίδι, ούτε στο πώς απαλλάσσεται μια αποικία από την επιρροή της. Το μοτίβο της απελευθέρωσης των αποικιών είναι ένα μοτίβο που εμφανίζεται κατ’ εξακολούθηση, και από ένα σημείο και ύστερα συνδέεται απαρέγκλιτα με την κεντρική ιστορία. Όμως υπάρχουν αρκετές αποικίες στον Aionios που δεν συνδέονται απαραίτητα με την κεντρική ιστορία και αυτό είναι κάτι που οι παίκτες θα ανακαλύψουν σταδιακά μέσα στην πορεία – αποικίες που μπορούν να μας οδηγήσουν σε συγκρούσεις με bosses που δεν είχαμε φανταστεί πως υπήρχαν, όπως και αποικίες που μπορούν να μας ανταμείψουν με τρόπους που υποψιαζόμασταν ότι υπάρχουν εντός του παιχνιδιού και που δεν είχαμε τη δυνατότητα να εντοπίσουμε στο πρώτο playthrough του τίτλου.
Αυτές οι πρόσθετες ανακαλύψεις και επιβραβεύσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν με δύο τρόπους: την προσεκτική εξερεύνηση του χάρτη και την αύξηση του community status με τα μέλη της εκάστοτε αποικίας. Η επιστροφή του community επανέρχεται σχεδόν χωρίς αλλαγές από το πρώτο παιχνίδι της σειράς και δεν σχετίζεται καθόλου με το πώς ο ομώνυμος μηχανισμός υλοποιήθηκε στο Torna: The Golden Country.
Οι συνομιλίες με μέλη της αποικίας, οι αγορές από τους εμπόρους, η εκτέλεση των off-seer καθηκόντων του Noah και της Mia και η ολοκλήρωση ορισμένων sub-quests είναι χαρακτηριστικά που συντελούν στην άνοδο του community rank. Όσο το community ανεβαίνει, τόσο πιθανό είναι να πάρουμε κάποιες πληροφορίες/ hints, τα οποία η ομάδα μπορεί να συζητήσει γύρω από τη φωτιά στα σημεία που κατασκηνώνουν, ή στις καντίνες των αποικιών. Τα hints ξεκλειδώνουν είτε ευκαιρίες για συνομιλίες και διαλόγους επί συγκεκριμένων ζητημάτων, είτε νέα side quests. Η ολοκλήρωση και των δύο πιθανών εκβάσεων οδηγεί σε απόκτηση πόντων εμπειρίας, πόντων αύξησης του community affinity και στο ξεκλείδωμα side quests, η ολοκλήρωση των οποίων οδηγεί σε χρηματικές αμοιβές και μπόλικους πόντους εμπειρίας.
Τα περισσότερα fetching side quests έχουν υλοποιηθεί με τη μορφή των Collectopaedia Card requests – αρκεί η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου αριθμού collectibles ανά πρόσωπο, για να τους τα στείλουμε κατευθείαν και να κερδίσουμε ευθύς αμέσως affinity rank και εμπειρία. Τα κλασικά fetching quests που οδηγούσαν τον παίκτη στις τέσσερις γωνιές του κόσμου (με εξαίρεση ενός που παραμένει ενεργό μέχρι και το τέλος του τίτλου) είναι πολύ πιο περιορισμένα αριθμητικά, είναι τμήμα της ανάπτυξης του ranking και ολοκληρώνονται αμέσως μόλις βρούμε το συγκεκριμένο αντικείμενο. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα side quests απαιτούν την εξερεύνηση μιας περιοχής ή την εκτέλεση κάποιας συγκεκριμένης πράξης για να ολοκληρωθούν, χωρίς ευτυχώς να περιλαμβάνουν το διόλου απαραίτητο back and forth στον χάρτη.
Γεγονός είναι ότι η άνοδος του community rank, θα οδηγήσει στο ξεκλείδωμα νέων hints, τα οποία με τη σειρά τους θα επιτρέψουν την πρόσβαση σε αποικίες/περιοχές που δεν είχαμε φανταστεί ότι ήταν εφικτό να συναντήσουμε. Γεγονός είναι επίσης πως από τις πρώτες στιγμές του τίτλου, μέχρι και το τέλος, η ολοκλήρωση των side quests είναι εντελώς προαιρετική και ο παίκτης μπορεί εύκολα να τα αγνοήσει. Η αίσθηση που αποκομίσαμε αναφορικά με την ολοκλήρωση των side quests έχει να κάνει με την αίσθηση της πληρότητας που προσφέρει στον παίκτη το Xenoblade Chronicles 3 στο σύνολό της. Όμως η κεντρική ιστορία μπορεί να ολοκληρωθεί ακόμα και με την ενασχόλησή μας μόνο με τις κεντρικές αποστολές, ή τα Hero Missions, τα οποία αποτελούν ένα ιδιαίτερο είδος μίνι αποστολών με δική τους λογική και χρησιμότητα. Εν τέλει, το Xenoblade Chronicles 3 επιτρέπει στους παίκτες να εστιάσουν αποκλειστικά σε όλα όσα εκείνοι θεωρούν σημαντικά, καθορίζοντας σημαντικά τη διάρκεια του συνολικού playthrough, το οποίο μπορεί να ξεκινά από τις 50 και πλέον ώρες και να καταλήγει να ξεπερνά τις 100.
Ο μηχανισμός της μάχης είναι το επόμενο gameplay χαρακτηριστικό που καλείται να ξεπεράσει το Xenoblade Chronicles 3. Μετά από το πολύ απλό σε σχεδιασμό και υλοποίηση σύστημα μάχης του πρώτου Xenoblade Chronicles, ακολούθησε το εξαιρετικό και ιδιαίτερα σύνθετο σύστημα μάχης του Xenoblade Chronicles 2, το οποίο εισήγαγε τις Λεπίδες και τη μοναδικότητα των χαρακτηριστικών τους. Ακόμα και σήμερα θεωρούμε πως το σύστημα μάχης του Xenoblade Chronicles 2 είναι αξεπέραστο για τα δεδομένα της σειράς, άποψη που συνεχίζουμε να διατηρούμε ακόμα και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις.
Το Xenoblade Chronicles 3 δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον προκάτοχό του σε αυτό το τμήμα, χωρίς ωστόσο να σημαίνει πως δεν καταφέρνει να προσφέρει στον παίκτη κάτι διαφορετικό από το προηγούμενο παιχνίδι. Για ακόμα μια φορά επιστρέφει ο χαρακτηρισμός Λεπίδα (Blade), μόνο που αυτός περιορίζεται καθαρά στο όπλο που κραδαίνει κάθε χαρακτήρας και δεν έχει να κάνει τίποτα με το lore του τίτλου. Το σύστημα μάχης του Xenoblade Chronicles 3 εξακολουθεί να ακολουθεί τη λογική των αυτόματων επιθέσεων και του μηχανισμού Cancel μέσω της χρήσης Arts, αλλά και Fusion Arts που μπορούν να «ακυρώσουν» τα Arts. Τόσο, όμως, τα Arts, όσο και τα Fusion Arts που γίνονται διαθέσιμα στις Λεπίδες, λειτουργούν διαφορετικά σε κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, ανάλογα με το έθνος καταγωγής τους.
Για παράδειγμα, τα Arts των Λεπίδων που κατασκευάστηκαν στον Keves ανανεώνονται αυτόματα με την πάροδο του χρόνου, ενώ τα Arts των Λεπίδων που κατασκευάστηκαν στον Agnus φορτίζονται αυτόματα με κάθε auto-attack. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι απολύτως απλά και κατανοητά. Αλλάζουν, όμως, με τον τελικό αριθμό διαθέσιμων Arts, ο οποίος σχετίζεται άμεσα με τη φιλοσοφία της ίδιας της πλοκής. Καθώς οι ήρωες του Keves και του Agnus ενώνονται ως Ouroboros, το ίδιο συμβαίνει και με τα Arts τους. Μαζί με τα τρία κεντρικά Arts που διαθέτει η Λεπίδα τους, σταδιακά αποκτάται πρόσβαση και στα Arts του αντίπαλου έθνους.
Πώς γίνεται αυτό; Απλούστατα, με τη χρήση του μηχανισμού των κλάσεων (Classes). Όταν ξεκλειδωθεί η δυνατότητα χρήσης του Interlink και της ένωσης των κατάλληλων χαρακτήρων σε Ouroboros, τότε οι χαρακτήρες αποκτούν πρόσβαση σε όλες τις κλάσεις που ξεκλειδώνονται σταδιακά στην περιπέτεια. Οποιοσδήποτε χαρακτήρας, με άλλα λόγια, μπορεί να αναλάβει οποιαδήποτε κλάση και να αποκτήσει Arts των Attackers, Defenders και Healers κάθε κλάσης και έθνους ξεχωριστά. Φαίνεται αρκετά φιλόδοξος σαν μηχανισμός, αλλά εν τέλει καταλήγει να είναι και μια βασική αδυναμία του τίτλου. Η αλήθεια είναι πως ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα όταν μάθαμε πως το παιχνίδι επιτρέπει την αλλαγή χαρακτήρων ανά πάσα στιγμή κατά τη διάρκεια της μάχης. Χαρήκαμε όταν μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα αποτελεσματικά στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού. Η δυνατότητα εναλλαγής σε κάποιον Defender για να τραβήξουμε την προσοχή του εχθρού πάνω μας, ή σε κάποιον Healer για να θεραπεύσουμε εγκαίρως τα μέλη της ομάδας, μας φάνηκε ενδιαφέρουσα και φρέσκια στην αρχή.
Το σύστημα των κλάσεων, ωστόσο, καταλήγει εν τέλει να δημιουργεί έναν υπερστρατιώτη, εξοπλισμένο με τα αποτελεσματικότερα mastered Arts των υπολοίπων κλάσεων και μειώνοντας την αναγκαιότητα να διαχειριστούμε τους χαρακτήρες μας στη μάχη. Έξι χαρακτήρες με (σχεδόν) όμοια Arts, ικανότητες, Gems και αντικείμενα εξοπλισμού είναι αυτομάτως και το κλειδί για μια πανεύκολη μάχη, χωρίς πρόκληση και δυσκολία. Φτάνοντας ειδικά στο τέλος του παιχνιδιού και έχοντας ξεκλειδώσει πολύ σημαντικές κλάσεις στην πορεία (δεν είναι όλες οι κλάσεις σημαντικές), διαπιστώσαμε μετά λύπης πως οι μάχες έμπαιναν στον αυτόματο. Χαρακτηριστική είναι μάλιστα η τελευταία μάχη, η οποία μας «ενόχλησε» όχι λόγω της δυσκολίας, αλλά λόγω της υπερβολικά μεγάλης της διάρκειας, απογοητεύοντάς μας και περιμένοντας τη στιγμή εκείνη που θα ολοκληρωθεί (αναμφισβήτητα) με επιτυχία.
Κάπου εδώ κάνουν την εμφάνισή τους και οι Ήρωες (Heroes). Αναφορικά με την πλοκή, οι Ήρωες είναι συνήθως οι διοικητές των αποικών. Κρυμμένοι πίσω από ειδικά Hero Quests, το ξεκλείδωμά τους επιτρέπει τη χρήση της μοναδικής κλάσης τους από ένα μέλος της ομάδας για αρχή, με τη σταδιακή υιοθέτησή της και από τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Οι Ήρωες μπορούν να αποτελούν το έβδομο μέλος της ομάδας μας, το οποίο είναι όμως αποκλειστικά ελεγχόμενο από την ΑΙ. Κάποιοι Ήρωες (και οι κλάσεις τους) μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό βοήθημα για την ομάδα μας, ενώ κάποιοι άλλοι λειτουργούν μόνο με τρόπο που βοηθούν το σενάριο, το ξεκλείδωμα (αλλά όχι και την απαραίτητη υιοθέτηση) της κλάσης τους, όπως επίσης και την απόκτηση μιας νέας στολής για να αλλάξουμε την εξωτερική εμφάνιση των χαρακτήρων μας.
Μπορούμε να ισχυριστούμε πως οι Ήρωες είναι μεν ένα νέο χαρακτηριστικό, αλλά όχι απαραίτητα σημαντικό και ενδιαφέρον. Ουσιαστικά, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του μηχανισμού μάχης είναι η δυνατότητα ένωσης των δύο χαρακτήρων σε ένα πλάσμα, έναν νέο μαχητή Ouroboros. Οι μαχητές Ouroboros έχουν πρόσβαση σε μοναδικά, ισχυρότερα και ταχύτερα επαναφορτιζόμενα Arts, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στις δύσκολες μάχες, αν και αξίζει να σημειωθεί πως η διάρκεια εμφάνισής τους στο πεδίο είναι περιορισμένη. Οι μαχητές Ouroboros έχουν το δικό τους Skill Tree, το οποίο εστιάζει σε ξεχωριστά χαρακτηριστικά και ικανότητες. Μάλιστα, ανάλογα με το ποιος χαρακτήρας παίρνει την πρωτοβουλία να ενωθεί με το…άλλο του μισό στη μάχη, ο μαχητής Ouroboros αλλάζει μορφή και ακολουθεί ένα διαφορετικό Skill Tree. Θεωρούμε πως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να εξερευνήσει ο παίκτης τις δυνατότητες των μαχητών Ouroboros, ενώ θεωρούμε τον μηχανισμό αυτό ως ένα από τα δύο πράγματα που λειτουργούν σωστά και τίμια.
Ο άλλος μηχανισμός είναι αυτός των Chain Attacks. Τα Chain Attacks βέβαια έχουν κάνει την εμφάνισή τους και στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αλλά εδώ υλοποιούνται αρκετά πιο ξεκάθαρα, με side effects που έχουν περισσότερη βαρύτητα για την επιτυχή έκβαση της μάχης και με την ενεργή χρήση των Heroes και των μαχητών Ouroboros με τρόπο τέτοιο που θα επιμηκύνει τη διάρκειά τους και την αποτελεσματικότητά τους στη μάχη.
Για το τέλος αφήνουμε τον οπτικοακουστικό τομέα του τίτλου. Από τεχνικής άποψης, το Xenoblade Chronicles 3 στέκεται σε πολύ καλύτερα επίπεδα σε σχέση με τις τεχνικές αστοχίες του προκατόχου του. Η ομάδα ανάπτυξης της Monolithsoft έχει πλέον αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία να εκμεταλλευτεί το hardware του Switch. Ο τεχνικός τομέας βρίσκεται πιο κοντά σε ό,τι είδαμε στο Xenoblade Chronicles: Definitive Edition, αν και διαπιστώσαμε πως η ανάλυση είναι, για μια ακόμα φορά, δυναμική. Η εικόνα είναι αρκετά καθαρή, ενώ σε docked mode δεν έχουμε απολύτως κανένα παράπονο μαζί της. Σε portable mode, όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρήσαμε μια ελαφρά θολούρα (εντός και εκτός cutscenes) και ένα περίεργο πιξέλιασμα σε πολύ συγκεκριμένα cutscenes. Πρόκειται όμως για προβλήματα που «λύνονται» παίζοντας στην οθόνη της τηλεόρασης και δεν ενοχλούν με τον τρόπο που αυτό συνέβη στον προκάτοχο του τίτλου.
Το soundtrack επιμελούνται για ακόμη μια φορά οι συνήθεις ύποπτοι (Yasunori Mitsuda, Manami Kiyota, ACE, Kenji Hiramatsu και λοιποί), με το παιχνίδι να μας προσφέρει μερικές όμορφες, αλλά και ορισμένες συγκλονιστικές μουσικές εμπειρίες. Τα soundtrack της σειράς Xenoblade Chronicles κατέχουν πάντα μια περίοπτη θέση στο μουσικό και ηχητικό πάνθεον της gaming βιομηχανίας, και το Xenoblade Chronicles 3 συνεχίζει επάξια αυτήν την παράδοση. Επιπλέον, αυτή τη φορά η Monolithsoft φρόντισε να βελτιώσει τόσο το lip-synch των χαρακτήρων στα cutscenes, όσο και την ίδια την ποιότητα της αγγλικής μεταγλώττισης. Στις φωνές των χαρακτήρων ακούμε μερικά σημαντικά ονόματα ηθοποιών φωνής του Ηνωμένου Βασιλείου που έρχονται να δανείσουν τις φωνές τους, χωρίς όμως να «ακούγονται» οι χαρακτηριστικές ντοπιολαλιές κάθε περιοχής της χώρας με τον τρόπο που αυτό έγινε στο Xenoblade Chronicles 2. Η αγγλική μεταγλώττιση στέκεται σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα. Ωστόσο, για όσους το επιλέξουν, μπορούν να επιλέξουν τις ιαπωνικές φωνές των χαρακτήρων, επιζητώντας ένα ηχητικό αποτέλεσμα που δεν θα απογοητεύσει τους ενδιαφερόμενους.
Και κάπου εδώ καλούμαστε να κλείσουμε ένα κείμενο εντυπώσεων με έναν τρόπο αντίστοιχο εκείνου που κλείνει το Xenoblade Chronicles 3 τον κύκλο της σειράς. Όλα τα παιχνίδια της σειράς ανέκαθεν είχαν τα δυνατά και τα αδύναμά τους στοιχεία, με τους παίκτες συχνά-πυκνά να διχάζονται για τις επιλογές του Takahashi και των συνδημιουργών. Κάθε ένα παιχνίδι της σειράς Xenoblade Chronicles είχε τη δική του πλοκή και τη δική του εξέλιξη της ιστορίας, αλλά και μια σύνδεση μεταξύ τους ως κομμάτι του ενιαίου σύμπαντος, με έναν κοινό παρονομαστή.
Το Xenoblade Chronicles 3 ακολουθεί και αυτό το δικό του κομμάτι, βρίσκει και αυτό τη θέση του στο σύμπαν της σειράς και ολοκληρώνει την ιστορία με έναν τρόπο που κάποιους θα βρει σύμφωνους και κάποιους θα ξενίσει. Χωρίς αμφιβολία, όμως, καταφέρνει και ολοκληρώνει επιτυχώς την τριλογία, ενώ πιθανότατα ανοίγει και το δρόμο για νέα παιχνίδια της σειράς. Το Xenoblade Chronicles 3 όμως πρέπει να κριθεί όχι τόσο για τον προορισμό, ο οποίος είναι καθαρά υποκειμενικός, αλλά για το ταξίδι που διανύει ο παίκτης μέχρι να φτάσει σε αυτόν τον προορισμό. Για όλα αυτά που προσφέρει από την αρχή μέχρι και το τέλος του. Είναι ένα παιχνίδι που έχει ορισμένες αδυναμίες, ειδικά ως προς την υλοποίηση όλων των χαρακτηριστικών του μηχανισμού μάχης. Είναι ένα παιχνίδι που «ξεκλειδώνεται» και αποκαλύπτεται στον παίκτη με αργό ρυθμό.
Η πλοκή αποκτά νόημα μετά από ένα χρονικό σημείο, όπως και όλες οι δυνατότητες που προσφέρει το σύστημα της μάχης. Το Xenoblade Chronicles 3 αργεί, αλλά προσφέρει πίσω στον παίκτη. Προσφέρει μια νέα προσέγγιση στη μάχη, σε σημεία που γίνεται πιο ευχάριστη και πιο ξεκάθαρη. Προσφέρει μια πλειάδα ωραίων και καλογραμμένων χαρακτήρων που πασχίζουν να ανακαλύψουν τη θέση τους σε έναν κόσμο στάσιμο, σχεδόν νεκρό για εκείνους. Επιτρέπει στον παίκτη να μπει στη θέση τους, να τους καταλάβει, να πονέσει μαζί τους και να σκεφτεί ένα πράγμα: πως όλες αυτές οι πανανθρώπινες αξίες, που είναι ίσως τόσο ξεχασμένες, ξεπερασμένες στη γρήγορη καθημερινότητά μας, σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ήταν τα πιο πολύτιμα αγαθά για κάποιους.
Και στο τέλος, δίνεται η δυνατότητα στον παίκτη να εκτιμήσει το αγαθό αυτό της φιλίας, της συντροφικότητας, της αγάπης – όλων των δυνατοτήτων και πιθανοτήτων που έχουμε κάθε μέρα, καθώς ανοίγουμε τα μάτια μας και αντικρίζουμε τον ουρανό. Αυτό είναι, εν τέλει, το μεγαλύτερο δώρο της ζωής στον άνθρωπο. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο χαιρόμαστε που ένα παιχνίδι, όπως το Xenoblade Chronicles 3, έρχεται να μας θυμίσει πως πρέπει να αγαπάμε την ίδια τη ζωή, την κάθε της στιγμή. Και πραγματικά, γίνεται μεγαλύτερη ακόμα αυτή η χαρά για εμάς, όταν η βιομηχανία, ανάμεσα στη μετριότητα και την υπεργενίκευση, μας δίνει τέτοιες ευκαιρίες σκέψεις και περισυλλογής – μικρές, ελπιδοφόρες ακτίδες εννοιών και ιδεών που πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή, ή θυσία στο βωμό του κέρδους και του εύπεπτου, άνευ ουσίας υλικού και λόγων ύπαρξης περιεχομένου.
Το Xenoblade Chronicles 3 κυκλοφορεί από τις 29/7/22 για το Nintendo Switch. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.
