H κυκλοφορία του Star Wars Jedi: Fallen Order (του προκατόχου του Star Wars: Jedi Survivor) το 2019 ήταν μια αναπάντεχη επιτυχία για την ΕΑ και το ίδιο το Star Ward Universe, που είχε να δείξει αξιόλογο Star Wars παιχνίδι από το The Old Republic MMO του 2011. Μετά από χρόνια σαβούρας, ανεκμετάλλευτων ιδεών και βεβιασμένων προσπαθειών, η «μισητή» ΕΑ, που επί μια δεκαετία είχε κάψει όποια γέφυρα υπήρχε με το κοινό της, παρέδωσε από το πουθενά ένα 100% single player, αξιόλογο παιχνίδι Star Wars.
Μάταια ψάχναμε microtransactions, Sabacc themed loot boxes, εμβόλιμο PVP multiplayer με collectible unlockables. Η Respawn παρέδωσε μία αναπάντεχα συγκροτημένη εμπειρία, με τον νέο και πρωτοφορεμένο Cal Kestis Jedi Padawan να προσπαθεί να επιβιώσει έναντι στο σθεναρό κυνήγι των Inquisitors του Darth Vader. Μια πλούσια και σφιχτοδεμένη ιστορία, σε ένα παιχνίδι αναπάντεχα εμπνευσμένο από lite soulsborne και metroidvania υλικό, το Fallen Order δεν ήταν τέλειο, αλλά ήταν μια διασκεδαστικότατη εμπειρία και μια ελπίδα ότι η ΕΑ αλλά και το Star Wars universe θα μπορούσε να δώσει και πάλι κάτι παραπάνω από μισοψημένους τίτλους με αρπακτικούς μηχανισμούς.
Με την εμπορική και βαθμολογική επιτυχία μεγάλη, το sequel ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένο, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι κανείς μας δεν περίμενε ότι θα το δούμε τόσο σύντομα. Σε μια περίοδο που τα ΑΑΑ παιχνίδια θέλουν 5-7 χρόνια παραγωγής για να κυκλοφορήσουν, το γεγονός ότι το Star Wars Jedi: Survivor όχι μόνο κυκλοφόρησε σε μόλις 3,5 χρόνια μετά, αλλά και είναι πολύ μεγαλύτερο του προκατόχου του, είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Ήταν όμως όντως αυτός ο χρόνος αρκετός ή το Star Wars Jedi: Survivor κυκλοφόρησε χωρίς να έχει ολοκληρωθεί εντελώς στο ψήσιμο;
Η ιστορία του παιχνιδιού μάς βρίσκει και πάλι στον ρόλο του Cal Kestis, Jedi Knight πλέον, μερικά χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου τίτλου. Η αρχική ομάδα του Mantis έχει πλέον σπάσει και ο Cal διεξάγει έναν εντατικό ανταρτοπόλεμο ενάντια στην Αυτοκρατορία, ενοχλητικό μεν αλλά με πολύ λίγη ουσιαστική σημασία δε. Σχεδόν τυφλωμένος από την ανάγκη του να βοηθήσει τον κόσμο, προχωράει με γοργούς και επικίνδυνους ρυθμούς μπροστά, εμπιστευόμενος τους αρκετά ακραίους ρυθμούς και τακτικές του Saw Gerera. Όπως είναι αναμενόμενο, τα πράγματα σύντομα θα πάρουν μια λάθος στροφή και ο Cal θα βρεθεί αντιμέτωπος με νέα ερωτήματα και μία νέα απειλή, καθώς συνάμα προσπαθεί να βρει τον δρόμο του και να βοηθήσει τον κόσμο.
Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως η ιστορία του Star Wars Jedi: Survivor είναι μάλλον μέτρια. Οι δημιουργοί ξεκάθαρα ήθελαν να ακολουθήσουν κάτι σαν την λογική του Mass Effect 2, μετά από έναν πολύ έντονο αρχικό τίτλο, μια πιο «ανθρώπινη» δραματική ιστορία, επικεντρωμένη πιο πολύ σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων απ ό,τι σε διαγαλαξιακά προβλήματα και να θέσουν το τυράκι για τα πολύ μεγαλύτερα γεγονότα που θα ακολουθήσουν ένα τρίτο παιχνίδι. Και ενώ καταφέρνει πραγματικά να δώσει αρκετά μεγαλύτερο βάθος και ενδιαφέρον στον πρωταγωνιστή μας και στους συμμάχους του, στα υπόλοιπα είναι δυστυχώς κάπως στείρο.
Οι ανταγωνιστές είναι αδιάφοροι σε γραφή αλλά και στόχους, χωρίς να πείθουν ως σοβαροί ανταγωνιστές σε ένα σύμπαν που έχει δώσει τρομερούς και συναρπαστικούς «κακούς» (π.χ. Vader, Sidius, Revan, Thrawn, Rom Mohc, Jerec, Xizor, Malgus, Traya, Nihilus κ.λπ). H δε κεντρική ιστορία, αν και «δουλεύει» στο γενικότερο πλαίσιο που είναι στημένη, δεν έχει κάτι πραγματικά ιδιαίτερο να δώσει και δεν καταφέρνει να έχει τη ροή που χρειάζεται για να σας κρατήσει καρφωμένους πάνω της και να μην αρχίσετε τις βόλτες, ενώ ακόμα και η κορύφωσή της είναι αρκετά πεσμένη.
Υπάρχουν σίγουρα ορισμένες πραγματικά συναρπαστικές και εντυπωσιακές στιγμές, ενώ η εξέλιξη της σχέσης του Cal με τον εαυτό του και τους φίλους του έχει αρκετό ενδιαφέρον, απλά για Star Wars ιστορία που έχει 30 ώρες για να αναπτυχθεί, θυμίζει περισσότερο την επιφανειακή βάση που δίνει η Disney στις ταινίες της και όχι τις πλουσιότερες ιστορίες που συνήθως βλέπουμε στα βιβλία Star Wars και τα video games, και είναι ξεκάθαρα ένα σκαλί χαμηλότερα απ ό,τι το Fallen Order. Και δυστυχώς, ούτε η προσθήκη κάποιων side quests προσθέτει κάτι το ιδιαίτερο, καθώς σχεδόν όλα περιορίζονται στο να βρεις κάποιο elite boss, χαρακτήρα ή puzzle.
Σε αντίθεση με την ιστορία όμως, το Survivor στέκεται πολλά σκαλιά υψηλότερα από τον προκάτοχό του σε σχεδόν όλους τους υπόλοιπους τομείς του σχεδιασμού του. Ξεκινώντας από το gameplay, o Cal πλέον είναι επίσημα Jedi Knight και ξεκινάει από την αρχή με διάφορες δυνάμεις και δυνατότητες στο ενεργητικό του, αποφεύγοντας την ενοχλητική παγίδα του να μηδενίζεις την ισχύ του πρωταγωνιστή σε κάθε sequel.
Ξεκινάει ήδη αρκετά δυνατός για να κόβει φέτες τους απλούς εχθρούς, αφήνοντάς τον όχι να ανακαλύψει ξανά τον τροχό, αλλά να ενισχύσει με μπόλικους τρόπους τις δυνάμεις του κατά την πορεία του παιχνιδιού και να σκεφτεί νέους τρόπους για το πώς να τις χρησιμοποιεί, χωρίς ποτέ όμως να φτάσει τα επίπεδα ενός OP Starkiller. H Respawn βρήκε πολλές και έξυπνες ιδέες για το πώς να αναπτύξει και βελτιώσει τις κλασικές δυνάμεις Jedi, και το παιχνίδι κάνει πραγματικά αριστοτεχνική δουλειά στην εξέλιξη και ενδυνάμωση του Cal.
Eξαιρετική είναι και η ιδέα της προσθήκης των Stances. Μιας και ένας Jedi πάντα θα έχει φωτόσπαθο, αποφεύγοντας την «κούραση» που ένας μόνο οπλισμός θα μπορούσε να επιφέρει, οι δημιουργοί σκέφτηκαν να δώσουν «νέο» οπλισμό στον παίκτη ανάλογα με το πώς κρατάει και χρησιμοποιεί το lightsaber. Crossguard (σαν two handed sword), Single handed (classic Jedi), dual wield (ένα Lightsaber στο κάθε χέρι), double bladed (do it like Maul) και Saber & Blaster (σαν τον αναρχικό Cade Skywalker), στην ουσία δημιουργούν 5 διαφορετικά classes με διαφορετικές κινήσεις και gameplay, επιτρέποντας στον παίκτη να παίξει πιο επιθετικά ή πιο αμυντικά ανάλογα με τα γούστα και τις προτιμήσεις του.
Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε έναν τίτλο με αρκετές μάχες και παραπάνω δυσκολία απ ,τι ο περίπατος του Force Unleashed. Συνεχίζοντας στη λογική του πρώτου τίτλου, με το να είναι στημένο σαν ένα πιο lite Soulsborne (Sekiro) παιχνίδι, το Star Wars Jedi: Survivor έχει αρκετή πρόκληση στις μάχες του, πολύ πλουσιότερο ράστερ εχθρών και mini bosses, απαιτώντας συνεχώς την προσοχή σας στο πώς θα προσεγγίσετε τον κάθε αντίπαλο. Δεν είναι τόσο αμείλικτο και «άδικο» όσο παιχνίδια της From Software, αλλά και πάλι, είναι βαθύτατα χτισμένο στους μηχανισμούς block & parry και στο κατάλληλο timing.
To σημαντικό είναι όμως ότι ο τίτλος έχει πολύ καλύτερο accessibility απ ό,τι συνηθίζουν τέτοια παιχνίδια, και για τον γράφοντα αποτελεί «χρυσό standard» στο πώς θα έπρεπε να είναι στημένα όλα αυτά τα παιχνίδια. Ανάλογα με πιο από τα 5 διαφορετικά difficulty settings θα επιλέξετε, ξέρετε από την αρχή ακριβώς το πόσο αλλάζει η ζημιά που δέχεστε, πόσο επιθετικοί είναι οι εχθροί αλλά και το πόσο χρόνο έχετε για να κάνετε parry. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό σύστημα, το οποίο θεωρούμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει σε κάθε παιχνίδι του είδους.
Πέρα από την μάχη όμως, το άλλο πιο ιδιαίτερο στοιχείο του Fallen Order ήταν η επιλογή να μην είναι απλά ένα 3rd person cinematic, action adventure, αλλά να στηθεί σαν ένα σύγχρονο 3D metroidvania, σε παραπλήσιο τρόπο με αυτόν που δοκίμασε και η Remedy την ίδια χρονιά με το Control. Στο Survivor λοιπόν, η Respawn κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα μπροστά και εξελίσσει αυτόν τον σχεδιασμό και τον φέρνει σε ένα νέο, πολύ μεγαλύτερο επίπεδο. Το Star Wars Jedi: Survivor έχει διάφορες περιοχές και πλανήτες για να επισκεφθείτε, με κάποιους να είναι πιο συμμαζεμένους -σαν τον πρώτο παιχνίδι- και ορισμένους να είναι πολύ πιο ανοιχτοί (open-world σχεδόν) αλλά να ανοίγουν εκθετικά και κάθε φορά να δείχνουν διαφορετικά πράγματα και biomes.
To backtracking δε, μάστιγα πολλών metroidvania, θα χαρείτε να μάθετε πως υπάρχει μόνο αν αποφασίσετε να κυνηγήσετε έξτρα υλικό που ξεκλειδώνει όταν αποκτήσετε νέες ικανότητες, η ιδανική συνταγή για metroidvania σχεδιασμό. Αν από την άλλη θέλετε να ασχοληθείτε μόνο με την ιστορία, σχεδόν πάντα θα σας στέλνει σε νέα περιοχή του κάθε πλανήτη/ χάρτη, εκμεταλλευόμενη shortcuts που ξεκλειδώσατε πιο πριν. Ταυτόχρονα, το quick travel από κάθε rest/ meditation point είναι πλέον γεγονός, γλιτώνοντάς σας το ανούσιο χάσιμο χρόνου του προηγούμενου τίτλου -ειδικά σε έναν τίτλο που πλέον έχει πολύ πολύ περισσότερο collectible/ hidden υλικό σε σχέση με τον προκάτοχό του.
Στα θετικά, διάφορα από αυτά ξεκλειδώνουν περισσότερα stims, health, skill points, force power κ.λπ που είναι πολύ χρήσιμα για το παιχνίδι. Στα αδιάφορα, τα περισσότερα από αυτά είναι ή lore scans της μιας σειράς (που σχεδόν ποτέ δε δίνουν κάτι ουσιώδες) ή cosmetic και απλά ξεκλειδώνουν διαφορετικά χτενίσματα, γενειάδες/ μουστάκια, ρουχαλάκια/ μπλουζάκια/ πυτζαμάκια, κομματάκια για τον BD-1 ή το lightsaber σας. Στα κακά, το ότι δεν έχετε ιδέα τι θα βρείτε πριν ανοίξετε ένα κουτάκι ή καταφέρετε να πάτε στο Χ μυστικό σημείο μέχρι να φτάσετε εκεί.
Μπορεί δηλαδή να παλέψετε να σκαρφαλώσετε σε ένα δύσκολο σημείο και να πάρετε ως βραβείο ένα χρωματάκι για μια μπλούζα, μια διαφορετική βίδα για τα πόδια του BD-1, μια αδιάφορη σειρά lore για έναν μηχανισμό moisture converter ή μια σκόρπια σκέψη ενός περαστικού storm trooper. Αυτό είναι φυσικά η φύση οποιουδήποτε τέτοιου παιχνιδιού με κρυμμένο υλικό και σίγουρα αποτελεί τεράστια βελτίωση από το πρώτο παιχνίδι. Ακόμα και έτσι όμως, η Respawn ακολούθησε περισσότερο την τακτική «ποσότητα αντί ποιότητα» σε πολύ από αυτό το υλικό. Είναι σίγουρα ένα βήμα μπροστά, αλλά στο επόμενο παιχνίδι θα θέλαμε να δούμε και περισσότερη ουσία σε αυτά τα extras για να υπάρχει καλύτερη επιβράβευση στον παίκτη.
Για το τέλος, αφήσαμε τον τεχνικό τομέα του τίτλου και τη γενικότερη καυτή πατάτα που συνοδεύει όλες τις συζητήσεις γύρω από το παιχνίδι, καθώς όντως σηκώνει συζήτηση το θέμα. Και για τα προβλήματα που έχει αλλά και για τις δυσθεώρητα υπερβολικές αντιδράσεις που βλέπουμε στο διαδίκτυο. Ξεκινώντας από τα θετικά, το Survivor είναι πραγματικά πανέμορφο και εντυπωσιάζει ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι είναι σχεδιασμένο με την -παλιά πλέον- Unreal Engine 4.
Το fidelity και ο ρεαλισμός του σχεδιασμού είναι υπέροχα, σκιάσεις και φωτισμός (που έχει ray tracing σε πολλά σημεία) είναι καλοδουλεμένα και η Respawn έχει δώσει με διαφορά ένα από τα ομορφότερα παιχνίδια που έχουμε δει σε αυτή τη γενιά. Εξίσου εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στο animation του Cal Kestis και των ανθρωπόμορφων εχθρών (τα τέρατα είναι λίγο πιο clunky), με χορευτικές κινήσεις και εξαιρετικό motion capture, που απογειώνουν την close combat εμπειρία του παιχνιδιού.
Δυστυχώς, ένα τόσο υψηλό επίπεδο πιστότητας και λεπτομέρειας στα γραφικά, φαίνεται να έρχεται και με έντονες και κάποιες φορές περίεργες επιλογές και εκπτώσεις στην ανάλυση και το framerate του παιχνιδιού. Ο παίκτης έχει την επιλογή ανάμεσα σε Quality και performance modes, με την επιλογή να αλλάζει το παιχνίδι άμεσα όπως παίζεται και ευτυχώς να μην ζητάει restart. H απόδοσή τους όμως, το χτίσιμό τους και οι διαφορές μεταξύ τους είναι αρκετά περίεργες και απέχουν από ό,τι θα περίμενε να συναντήσει κάποιος. Στο quality mode, το παιχνίδι τρέχει σε upscaled 4K ανάλυση στα 30 fps.
Στην ενασχόλησή μας θα λέγαμε πως το framerate παραμένει σταθερό στη συντριπτική πλειοψηφία του παιχνιδιού, πλην μικρών εξαιρέσεων, και γενικά προσφέρει μια ομαλή και ευχάριστη εμπειρία (αν και 30 fps σε παιχνίδι με parries έχει τη δική του περιέργεια στα υψηλά επίπεδα δυσκολίας). Για να το πετύχει αυτό βέβαια, η ανάλυση παίζει από σχεδόν full HD μέχρι 1440p και γίνεται upscale σε 4K, αλλά και πάλι, θα λέγαμε πως το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ εντυπωσιακό, και για όποιον είναι χαρούμενος να παίζει στα 30 fps το Quality Mode αποδίδει αρκετά καλά.
Το Performance mode από την άλλη, σηκώνει ακόμα δουλειά καθώς το αποτέλεσμα είναι αρκετά πιο ασταθές και περίεργο. Η ανάλυση εδώ είναι παίζει τριγύρω από το 720p και γίνεται upscale σε 1440p με στόχο τα 60 fps. Tα προβλήματα εδώ είναι δύο: Με την ανάλυση να ξεκινάει από sub HD επίπεδα, αν έχετε καλή τηλεόραση θα μπορέσετε να παρατηρήσετε ορισμένα artifacts γύρω από τα 3D models στη κίνησή τους, αλλά και την περιστασιακή σύντομη θολούρα κάποιες φορές όταν η ανάλυση πέφτει πιο χαμηλά για να μπορέσει να κρατήσει το framerate. Το δε framerate μπορεί να έχει στόχο τα 60 fps, αλλά στην πράξη το αποτέλεσμα μπορεί να παίξει ανάμεσα στα 40-60 ανάλογα με την περιοχή, τη μάχη και τους φωτισμούς.
Ο γράφων έχει πολύ υψηλή αντοχή σε εναλλαγές framerate και δεν θεωρεί ενόχληση 5-10 frame drops σε τίτλους των 60 fps, αλλά θα υπάρχουν και στιγμές που -όπως και στον πρώτο τίτλο- το drop γίνεται μεγαλύτερο και αυτό μπορεί να έχει αντίκτυπο στο parry και τις αντιδράσεις σας στη μάχη, ειδικά στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας όπου παίζεις με τα milliseconds.
Εικάζουμε πως αυτή η αστάθεια στο performance mode πηγάζει από την επιλογή των δημιουργών να κρατήσουν ανοιχτά σχεδόν όλα τα effects του quality και στο performance. Βλέπουμε εντυπωσιακά ray tracing ψήγματα πάνω στα blaster/ lightsaber/ particle effects και φωτισμούς, που σε συνδυασμό με το HDR, σχεδόν τυφλώνουν τον παίkτη με το πόσο υπέροχα δείχνουν, με όλα αυτά να είναι σχεδόν ίδια ανάμεσα σε performance/ quality modes, όπως και σχεδόν κάθε άλλο εφέ, draw distance, λεπτομέρειες στο παιχνίδι κ.λπ. Έχουμε έτσι ένα performance mode που προσπαθεί να δώσει σχεδόν τα πάντα από ένα quality, που οδηγεί σε πτώση της ανάλυσης περισσότερο απ ό,τι θα περίμενε κανείς αλλά και μεγαλύτερη αστάθεια.
Πέραν αυτών των προβλημάτων, ο γραφών αντιμετώπισε 1-2 περιπτώσεις που το παιχνίδι κόλλησε και χρειάστηκε restart, περιστασιακό pop-in και μια σχετικά εμφανή αστάθεια σε background texture ενός συγκεκριμένου πλανήτη. Όλα τα παραπάνω μάλλον υποδηλώνουν ότι τελικά τα 3,5 χρόνια μάλλον δεν ήταν αρκετά για να κυκλοφορήσει όπως έπρεπε ο τίτλος. Και πάλι είναι ένα μικρό θαύμα που βγήκε τόσο γρήγορα, αλλά θεωρούμε ότι 3-4 μήνες ακόμα δουλειάς είναι απαραίτητοι για να γυαλιστεί το παιχνίδι στα επίπεδα που θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει.
Ακόμα και έτσι όμως, το Survivor είναι πάρα πολύ μακρυά από το να χαρακτηριστεί uplayable στο PS5 όπως ορισμένοι clickbaiters θέλουν να το παρουσιάσουν. Το quality mode τρέχει πολύ καλά για φρέσκια κυκλοφορία και το performance έχει μεν την περιστασιακή αστάθειά του, αλλά είναι περιστασιακή, δεν συμβαίνει παντού και όλη την ώρα. Ακόμα και έτσι, ωστόσο, το Survivor παραμένει πανέμορφο, το animation εξαιρετικό και παρά τα ζορίσματα, η τελική εμπειρία είναι διασκεδαστικότατη.
Το Star Wars Jedi: Survivor λοιπόν, είναι ένα δείγμα ότι η Respawn ξέρει όντως να φτιάχνει single player τίτλους. Η ιστορία του είναι χλιαρότερη απ ό,τι θα επιθυμούσαμε και το περιφερειακό υλικό θυμίζει περισσότερο Xenoblade 2 παρά Witcher 3, αλλά σε γενικές γραμμές αποτελεί ένα υποδειγματικά βελτιωμένο sequel. Στρωτό gameplay, πλουσιοπάροχο combat, υποδειγματικό animation, πανέμορφος κόσμος, δυνατός metroidvania σχεδιασμός και βελτιωμένος χάρτης, όλα συνθέτουν μια διασκεδαστικότατη εμπειρία για έναν Star Wars fan, με εξαιρετικά accessibility options.
Θέλει σίγουρα ακόμα λίγη δουλειά για να γίνει μια πιο στρωτή εμπειρία, γι’ αυτό και θα προτείναμε να περιμένετε ακόμα μερικούς μήνες για να βελτιωθεί (ήδη με το πρώτο patch είδαμε αισθητά καλύτερο framerate) αλλά ακόμα και αν το παίξετε τώρα, είμαστε σίγουροι ότι θα το διασκεδάσετε όσο λίγα παιχνίδια στο είδος του.
Το Star Wars Jedi: Survivor κυκλοφορεί από τις 28/4/23 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PS5, με review code που λάβαμε από την Bandai Namco Entertainment Greece.
