Πρόσφατα το Amnesia: The Bunker μας μετέφερε στο σκηνικό του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από μία horror δημιουργία, monster movie αισθητικής, καθόλα αξιοπρόσεκτη. Μερικούς μήνες μετά επανερχόμαστε στο συγκεκριμένο πολεμικό θέατρο, για άλλη μία φορά μέσα από τη ματιά μίας indie ομάδας ανάπτυξης, της πρωτοεμφανιζόμενης Hekate, για το review του Ad Infinitum. Η συγκεκριμένη πρόταση προσεγγίζει τη θεματολογία της φρίκης του πολέμου μέσα από συμβολισμούς και αλληγορίες, ακολουθώντας ευλαβικά τους walking simulator κανόνες προκειμένου να επικεντρωθεί σχεδόν πλήρως στο αφηγηματικό σκέλος της εμπειρίας και δευτερευόντως στο gameplay.
Κατά ενδιαφέροντα τρόπο (τουλάχιστον στη θεωρία) η δράση χωρίζεται σε δύο διακριτά περιβάλλοντα. Από τη μία θα βρεθούμε στην έπαυλη μίας γερμανικής οικογένειας, και από την άλλη στα χαρακώματα όπου έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι και Γερμανοί στρατιώτες. Από τα πρώτα λεπτά γίνεται εμφανές ότι η απεικόνιση του πεδίου της μάχης γίνεται μέσα από ένα εφιαλτικό πρίσμα και όχι ρεαλιστικό, ακολουθώντας τα βιώματα ενός Γερμανού στρατιώτη.
Ουσιαστικά, το Ad Infinitum φαίνεται σαν να μας τοποθετεί στο παρανοημένο μυαλό ενός βετεράνου στρατιώτη, ο οποίος επιστρέφει νοητά στα χαρακώματα, ερχόμενος απέναντι από φρικιαστικές οντότητες, εκφάνσεις διαφόρων καταστάσεων και προσώπων που σημάδεψαν ανεξίτηλα τον ψυχικό του κόσμο. Το τμήμα που διαδραματίζεται στην έπαυλη είναι αυτό που θα προσφέρει σταδιακά περισσότερες πληροφορίες πίσω από τις σχέσεις της γερμανικής οικογένειας και της επίπτωσης που είχε ο πόλεμος σε αυτήν. Κατά μία έννοια αυτό το κομμάτι της εμπειρίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία (πολύ) πιο σκοτεινή εκδοχή του πρωτοπόρου Gone Home.
Τα κοινά στοιχεία άλλωστε είναι πολλά, όπως οι σταδιακές αποκαλύψεις για τις δύσκολες σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας αλλά και οι πολυάριθμες κλειδωμένες πόρτες που ανοίγουν σταδιακά εντός του σπιτιού, η διαρρύθμιση του οποίου δεν θα κολάκευε ιδιαίτερα τον αρχιτέκτονά του…
Εντός της έπαυλης παρακολουθούμε να ξετυλίγεται το κουβάρι των σχέσεων μεταξύ των δύο νεαρών αδερφών, του πατέρα και της μητέρας τους, φέρνοντάς μας μπροστά από μία, το λιγότερο, προβληματική κατάσταση. Η τοξικότητα αυτής της πατριαρχικής οικογένειας αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στους χαρακτήρες, τα ψυχικά τραύματα των οποίων διογκώνονται στο μέγιστο όταν βάζουμε στην εξίσωση και το κομμάτι του πολέμου και τον τρόπο με τον οποίο αυτός συνδέεται με τις απολυταρχικές ιδέες του πατέρα (οι οποίες με τη σειρά τους έχουν τις ρίζες τους ακόμα πιο παλιά).
Διαδοχικά, έπειτα από την εκάστοτε σημαντική αποκάλυψη εντός του σπιτιού, μεταφερόμαστε στα χαρακώματα όπου εκεί πλέον έχουμε την απτή απεικόνιση της φρίκης του πολέμου, με το Ad Infinitum να εστιάζει σαφέστατα στην ανατριχιαστική κτηνωδία που επικρατούσε. Όπως αναφέραμε και παραπάνω βέβαια αυτή η οπτικοποίηση εμπεριέχει διάφορα μεταφυσικά στοιχεία ενώ όλο αυτό το τμήμα μεταφέρεται σαν μία παραίσθηση (κάτι ανάλογο θα έλεγε κανείς με το ύφος της ταινίας Jacob’s Ladder).
Αν και η γραφή που συνοδεύει τα κάθε λογής γράμματα και σημειώματα (το βασικό όχημα για τη σεναριακή εξέλιξη), κυμαίνεται σε καλά επίπεδα, δημιουργώντας ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες, η αλήθεια είναι ότι το Ad Infinitum καταλήγει σχετικά προβληματικό στη συνολική ιστορία που επιχειρεί να μεταφέρει. Το πάντρεμα των ενδοοικογενειακών εντάσεων με την αποτρόπαια ζωή στα χαρακώματα δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο, με αποτέλεσμα να φαίνεται σαν να παρακολουθούμε δύο ξεχωριστές ιστορίες που στοχεύουν σε διαφορετικά νοήματα.
Κατά την ανάγνωσή μας επιχειρείται να συγκεραστούν δύο εντελώς διαφορετικές, ακραίες, καταστάσεις που όμως θεωρούμε ότι δίνεται άκομψα και ζορισμένα. Ως προς αυτήν την κατεύθυνση το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλύτερο στο, σχετικά παρόμοιας θεματικής, Martha Is Dead. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να τονίσουμε και πάλι ότι τουλάχιστον η γραφή και στα δύο σκέλη είναι πολύ καλή, με το τμήμα του πολέμου να είναι πιο πετυχημένο. Ελαφρώς διαφορετικά είναι και σε όρους gameplay τα δύο διακριτά τμήματα του Ad Infinitum. Στα πλαίσια του σπιτιού υπάρχει μία ελαφρά αίσθηση adventure παιχνιδιού, καθώς ορισμένες φορές χρειάζεται να λύσουμε απλοϊκούς περιβαλλοντικούς γρίφους που συνήθως αφορούν την εύρεση διαφόρων αντικειμένων αλλά και την προσοχή μας στο διάβασμα των σημειωμάτων.
Όταν μεταφερόμαστε στο πεδίο της μάχης η δράση έρχεται περισσότερο στο προσκήνιο. Όχι ότι γίνεται σε καμία περίπτωση action, αλλά υπάρχει μία ανεπαίσθητη προσπάθεια για περισσότερες κινήσεις (όπως το τυπικό σκαρφάλωμα) ενώ γίνεται να χρησιμοποιούμε ένα-δυο εργαλεία όπως την αξίνα για το σπάσιμο διαφόρων επιφανειών. Όλα τα παραπάνω λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι το Ad Infinitum παραμένει πλήρως προσκολλημένο στη walking simulation φιλοσοφία του.
Αξιοσημείωτη ωστόσο είναι η προσπάθεια των δημιουργών να εισάγουν boss fights. Αυτές οι συγκρούσεις δεν είναι απαιτητικές και ούτε θα έπρεπε βέβαια στα πλαίσια ενός τίτλου του είδους, αλλά είναι σε θέση να φέρουν τις κατάλληλες κορυφώσεις στο τέλος κάθε κεφαλαίου. Αυτή η αίσθηση πετυχαίνεται ακόμα περισσότερο χάρη στον ποιοτικότατο σχεδιασμό των τεράτων. Η απεικόνισή τους είναι ευφάνταστα γκροτέσκα, φέρνοντάς μας απέναντι από πραγματικά φρικιαστικές οντότητες, δημιουργημένες με τη λεπτομέρεια που τους αρμόζει. Στη διάρκεια των περίπου τεσσάρων ωρών ο αριθμός τους είναι αρκούντως ικανοποιητικός, ώστε να μας φέρνει αρκετά συχνά μπροστά από μία διαφορετική παρουσία.
Ως είθισται στα walking simulator, υπάρχει και το αγκάθι του stealth, όπου πρέπει να περάσουμε απαρατήρητοι από διάφορους εχθρούς. Ευτυχώς, στην προκειμένη περίπτωση αυτά τα σημεία είναι φειδωλά και δεν φτάνουν ποτέ σε σημείο να κουράσουν. Μία σεκάνς μάλιστα εντός ενός νοσοκομείου αξιοποιεί το stealth με αρκετά καλό τρόπο, ώστε να δημιουργήσει ουσιαστική ένταση. Το δίχως άλλο η Hekate καταφέρνει να αξιοποιήσει τόσο όσο απαιτείται το stealth ώστε να λειτουργήσει υπέρ της αίσθησης ότι ένας θανατηφόρος κίνδυνος διαρκώς ελλοχεύει, αποφεύγοντας να αποτελεί τροχοπέδη στην εμπειρία.
Σε οπτικό επίπεδο το Ad Infinitum μεταφέρει μία αξιοπρεπέστατη εικόνα, με λεπτομερείς υφές και με εμφανή προσοχή στα μοντέλα των τεράτων, ιδίως για τις ανάγκες ορισμένων κοντινών πλάνων. Ευτυχώς τη μερίδα του λέοντος έχει το σκέλος που μας μεταφέρει στο πολεμικό μέτωπο, όπου υπάρχει μία σχετική ποικιλία από σκηνικά, σε αντίθεση με την έπαυλη που αποτελεί μία τυπικότατη τοποθεσία με μηδαμινές εκπλήξεις.
Εν κατακλείδι, το Ad Infinitum προσθέτει μία αξιόλογη πρόταση στη horror/ walking simulator κατηγορία για τους φίλους του είδους, κλίνοντας μάλιστα με σχετική επιτυχία στα πιο απαιτητικά μονοπάτια του ψυχολογικού και σωματικού horror. Η διττή σεναριακή του φύση δεν θα λέγαμε ότι λειτουργεί με τη σύμπνοια που φαντάζονταν οι δημιουργοί, αλλά τουλάχιστον, ιδίως στο κομμάτι του πολέμου, είναι ικανό να χαρίσει μία ενδιαφέρουσα εφιαλτική αποτύπωση των χαρακωμάτων.
Το Ad Infinitum κυκλοφορεί για PS5, PC και Xbox Series από τις 14/9/23. To review μας βασίστηκε στην έκδοση για PC, με review code που λάβαμε από την Hekate Games.
